Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Складаныя лабірынты пераходаў былі пустэльныя. Яны спускаліся ўсё глыбей і глыбей пад будынак замка, стала правяраючы, колькі засталося часу. Праз пятнаццаць хвілін, як раз калі яны пачалі губляць надзею, наперадзе прычулася нейкі рух.

  - Ха! - выгукнуў Рон радасна. - Вось хтосьці з іх!

  З бакоўкі выйшаў нехта. З заміраюшчым сэрцам яны найхутчэй падышлі бліжэй. Але гэта быў не Слізэрынец, а Персі.

  - А ты што тут робіш? - здзівіўся Рон.

  Персі абурыўся.

  - А гэта, - адказаў ён суха, - цябе не дакранаецца. Цябе клічуць Крэб, дакладна?

  - Як... А! Так, - сказаў Рон.

  - Што ж, адпраўляйцеся да сабе ў спальню, - сурова загадаў Персі. - У нашы дні небяспечна блукаць па цёмных калідорах.

  - Ты жа блукаеш, - справядліва зазначыў Рон.

  - Я - стараста. На мяне ніхто не нападзе.

  За спінамі ў Гары і Рона раздаўся нечы голас. Да іх імкліва набліжаўся Драко Малфой і, першы раз у жыцці, Гары выпрабаваў палягчэнне пры выглядзе свайго ворага.

  - Вось вы дзе, - працягнуў ён. - Што, зноў жралі як свінні? Я вас шукаў; жадаю  паказаць вам штосьці пацешнае.

  Малфой кінуў знішчальны погляд на Персі.

  - Што ты тут забыў, Уізлі? - працадзіў ён.

  Персі быў узвар'яваны.

  - Табе трэба больш паважаць школьнага старасту! - крыкнуў ён. - Мне не падабаецца тваё дачыненне!

  Малфой хмыкнуў і жэстам загадаў Гары і Рону прытрымлівацца за сабою. Гары ледзь было не пачаў перапрошваць перад Персі, але своечасова апамятаўся. Яны з Ронам паспяшаліся ўслед за Малфоем, які, праходзячы наступны пралёт лесвіцы, абвінуўся і кінуў:

  - Гэты Пітар Уізлі...

  - Персі, - аўтаматычна паправіў Рон.

  - Якая розніца, - адмахнуўся Малфой. - Нешта ён пачасціўся сюды. І, падаецца, я ведаю, што ён ладзіць. Жадае галаруч, самастойна, злавіць Нашчадака Слізэрына.

  Ён сцісла, знішчальна хахатнуў. Гары з Роном абмяняліся поўнымі надзеі поглядамі.

Малфой прытармазіў у голай, волкай каменнай сцяны.

  - Як там - гэты новы пароль? - спытаў ён у Гары.

  - Эээ... - сказаў Гары.

  - Ах, так - чыстая кроў! - успомніў Малфой, не слухаючы, і каменныя дзверы, замаскіраваная ў сцяне, слізганулі ў бок. Малфой прайшоў унутр, Гары і Рон рушылі ўслед за ім.

  Агульная гасціная "Слізэрына" уяўляла сабою доўгае падзямелле са сценамі грубага каменя і нізкай столлю, адкуль на ланцугах звісалі круглыя зеленкаватыя свяцільні. Пад каміннай дошкай, упрыгожанай мудрагелістым раз’бярствам, у агмені потресківаў агонь; на фоне светлавой плямы сілуэтамі вымалёўваліся фігуры некалькіх Слізэрынцаў, якія сядзелі поруч каміна ў крэслах з высокімі спінкамі.

  - Пачакайце тут, - загадаў Малфой Гары і Рону, паказаўшы ім на крэслы, стаялыя ўбаку ад агню. - Пайду прынясу - бацька толькі што даслаў...

  Гадаючы, што жа такое збіраецца паказаць Малфой, Гары з Роном прыселі, з усіх сіл імкнучыся выглядаць нязмушана.

  Малфой вярнуўся праз хвіліну, трымаючы ў руках, па ўсёй бачнасці, выразку з газеты. Ён ткнуў яе пад нос Рону.

  - Вось, пасмяецеся, - сказаў ён.

  Гары ўбачыў, як вочы Рона пашырэлі ад шоку. Рон хутка прабег вачамі нататку, выдаў вельмі нацягнуты смяшок і працягнуў выразку Гары.

  Гэта апынулася артыкул з "Прарыцацельскай газеты". У ёй гаварылася:

  СЛУЖБОВАЕ РАССЛЕДАВАННЕ У МІНІСТЭРСТВЕ МАГІІ

  Артур Уізлі, начальнік аддзела няправільнага выкарыстання прадметаў побыту маглаў, сёння быў аштрафаваны на пяцьдзесят галлеонаў за ачароўванне маглаўскага аўтамабіля.

  М-р Люцыюс Малфой, сябра кіравання школы вядзьмарства і чароўных мастацтваў "Хогвартс", дзе зачараваная машына зведала крушэнне сёлета, выступіў сёння за адстаўку м-ра Уізлі.

  "Уізлі падрывае рэпутацыю Міністэрства", - сказаў м-р Малфой нашаму карэспандэнту, - "Ён відавочна не ў стане несці адказнасць за распрацоўку заканадаўчых актаў, не кажучы ўжо аб прапанаваным ім Акце аб абароне маглаў, які павінен быць неадкладна скасаваны".

  М-р Уізлі быў недаступны і не змог даць каментары па гэтай падставе, а яго жонка загадала рэпарцёрам вымятацца, пакуль яна не напусціла на іх хатняга ўпіра.

  - Ну? - нецярпліва сказаў Малфой, калі Гары вярнуў яму выразку. - Ты не лічыш, што гэта смешна?

  - Ха, ха, - млява сказаў Гары.

  - Артур Уізлі так любіць маглаў, яму прытрымлівалася бы зламаць сваю палачку і пайсці жыць з імі, - абразліва кінуў Малфой. - Ніколі не скажаш, што Уізлі чыстакроўкі, калі судзіць па тым, як яны сябе вядуць.

  Твар Рона - дакладней, Крэба - сказіўся ад абурэння.

  - Што гэта з табой, Крэб? - рэзка спытаў Малфой.

  - Жывот баліць, - прамыкаў Рон.

  - Тады пайдзі ў лякарню і дай там усяму маглароддзю добрага штурхяля ад майго імя, - хіхікнуў Малфой. - Ведаеце, я здзіўляюся, што ў "Прарыцацельскай газеце" дагэтуль нічога не напісалі аб усіх гэтых нападах, - працягнуў ён задуменна. - Пэўна, Дамблдор імкнецца замоўчыць гэтую гісторыю. Яго звольняць, калі гэта неўзабаве не спыніцца. Тата кажа, што сам Дамблдор - гэта горшае, што магло здарыцца ў школе. Ён любіць маглакровак. А нармалёвы дырэктар і блізка не падпусціў бы сюды ўсякае паскудзьдзе накшталт Крыві.

 Малфой пачаў пстрыкаць уяўным фотаапаратам і здзекліва, але вельмі сапраўды, намаляваў Коліна: "Ах, Потэр, можна, я цябе сфатаграфую? Дай мне аўтограф, Потэр! Можна, я выліжу табе чаравікі, калі ласка, Потэр?"

  Ён выпусціў рукі і паглядзеў на Гары і Рона.

  - Ды што з вамі адбываецца?

  Залішне позна, Гары і Рон выдушылі з сябе па непераканаўчым смяшку, але гэта, падаецца, задаволіла Малфоя; магчыма, да Крэба і Гойла заўсёды даходзіла як да жырафаў.

  - Святы Потэр, апякун маглароддзя, - павольна вымавіў Малфой. - Вось яшчэ адзін, хто не мае чароўнага гонару, а то бы ён не цягаўся паўсюль з гэтай задавакай Грэнджэр. А бо ўсё думаюць, што ён - Нашчадак Слізэрына!

  Гары з Ронам затаілі дыханне: ясна, што Малфой зараз прызнаецца, што насамрэч Нашчадак   - ён... Але тут...

  - Жадаў бы я ведаць, хто гэты Нашчадак, - раздражнёна сказаў Малфой, - я бы яму дапамог...

  Рон адкрыў рот, так што Крэб стаў выглядаць тупей звычайнага. Да шчасця, Малфой не звярнуў на гэта ўвагі, а Гары сходу задаў яму пытанне:

  - Ты жа павінен кагосьці падазраваць? Ёсць нейкія здагадкі?

  - Ты ж ведаеш, што не, Гойл, колькі можна казаць? - узлаваўся Малфой. -  Бацька таксама нічога не распавядае аб тым выпадку, калі Пакой была адчынены ў мінулы раз. Вядома, гэта было пяцьдзесят гадоў таму, яшчэ да яго, але яму ўсё вядома. Ён кажа, што ўсё трымалася ў вялікім сакрэце, і будзе вельмі падазрона, калі раптам высвятліцца, што я ведаю занадта шмат. А я ведаю толькі адно - у мінулы раз, калі Таемны Пакой быў адчынены, загінуў хтосьці з маглароддзя. Так што, па-мойму, гэта пытанне часу, пакуль і на гэты раз хто-небудзь з маглародаў не памрэ... спадзяюся, гэта будзе Грэнджэр, - дадаў ён са смакам.

  Крэб-Рон сціснуў вялізныя кулакі. Разумеючы, які гэта будзе правал, калі Рон стукне  Малфоя, Гары кінуў на Рона папераджальны погляд і пацікавіўся:

  - А ты выпадкова не ведаеш, злавілі таго, хто адкрыў Пакой у мінулы раз?

  - Так, вядома... хто ён там быў, не ведаю, але яго выключылі, - адказаў Малфой. - Пэўна, ён дагэтуль у Аскабане.

  - Аскабане? - не зразумеў Гары.

  - Так, у Аскабане - у чароўніцкай турме, - адказаў Малфой, усім сваім выглядам выяўляючы найглыбокае здзіўленне перад выключнай тупасцю Гойла, - На самай справе, Гойл, калі ты і далей будзеш так тармазіць, то хутка паедзеш назад.

  Ён раздражнёна пахістаўся у крэсле і сказаў:

  - Бацька кажа, трэба стаіцца і пачакаць, пакуль Нашчадак Слізэрына не зробіць за нас усю працу. Ён кажа, што з "Хогвартса" даўно пара прыбраць ўсё смецце, усіх бруднакровак, але самім пры гэтым лепш застацца як бы ні пры чым. У яго, вядома, зараз сваіх клопатаў поўны рот. Ведаеце, што ў нашым асабняку на мінулым тыдні была праверка?

  Гары, як мог, састроіў з малавыразных рыс Гойла грымасу занепакоенасці.

  -  Вось-вось... - сказаў Малфой. - Да шчасця, ім мала што атрымалася знайсці. А ў таты ёсць некаторыя вельмі каштоўныя прадметы чорнай магіі. Так добра, што ў нас пад гасцінай ёсць свой сакрэтны пакой...

  - Хо! - выпаліў Рон.

  Малфой звярнуўся да яго. І Гары таксама. Рон увесь пакрыўся фарбай. Нават валасы счырванелі. І нос стаў паступова даўжэць - гадзіна прайшла, Рон пачаў ператварацца ў самога сябе, і, па панічным выразе ў яго на твары, Гары зразумеў, што з ім, мабыць, адбываецца тое ж самае.

  Абодва ўскочылі на ногі.

   - Мне трэба што-небудзь ад жывата, - бухнуў Рон і, без далейшых прамаруджанняў, яны ірванулі з Слізэрынскай гасцінай, ледзь не праламаўшы па шляху каменную сцяну, і панесліся па калідоры, ад душы спадзяючыся, што Малфой ні аб чым не здагадаўся. Гары адчуў, як скурчваюцца яго нагі ў гіганцкім абутку Гойла. Яму прыйшлося падабраць крысы адзення, таму што яго рост імкліва памяншаўся. Пераскокваючы праз некалькі прыступак, яны прамчаліся па лесвіцы ў неасветлены вестыбюль. З шафы, дзе былі зачыненыя сапраўдныя Крэб і Гойл, даносіліся раўнамерныя глухія ўдары. Хлопцы паставілі запазычаныя чаравікі поруч дзверы ў шафу і ў шкарпэтках пабеглі па мармуровай лесвіцы да туалета Плаксы Міртл.