Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Што ж, нельга сказаць, што мы дарма страцілі час, - праз сілу вымавіў задыханы Рон, зачыняючы за сабою дзверы туалета. - Мы, вядома, так і не пазналі, хто ў нас тут брыдуе, але затое я заўтра жа напішу таце і намякну, што яму варта пашукаць лепей пад гасцінай Малфоеў.

  У треснуўшам люстэрку Гары даследаваў свой твар. Ён цалкам вярнулся да нармалёвага стану. Гары надзеў акуляры, а Рон тым часам барабаніў у кабінку, дзе хавалася Герміёна.

  - Герміёна, выходзь, нам столькі ўсяго трэба табе распавесці!...

  - Сыйдзіце! - пранізліва завішчала Герміёна.

  Гары з Роном пераглянуліся

  - Што з табой? - здзівіўся Рон. - Ты бо ўжо павінна была вярнуцца ў свой звычайны выгляд, мы, напрыклад....

  Тут скрозь дзверы з кабінкі нечакана выслізнула Плакса Міртл. Гары яшчэ ні разу не бачыў яе такой натхнёнай.

  - Ооооо, зараз вы ўбачыце! - выклікнула яна. - Гэта так жудасна!...

  Яны пачулі, як засаўка слізганула ў бок, і з'явілася ўсхліпываюшчая Герміёна. Яна зачыняла галаву падолам.

  - Ды ў чым справа? - няўпэўнена спытаў Рон. - У цябе што, застаўся нос Мілісэнты? Або што?

  Герміёна апусціла падол, Рон адхіснуўся і сёлаў на ракавіну.

  Твар дзяўчынкі пакрываў густы чорны мех. Вочы сталі ярка-жоўтымі, з густых валасоў тырчалі доўгія, вострыя вушкі.

  - Гэта быў каціны волас, - зарыдала яна. - Пэўна, у М-Мілісэнты Булстроўд ёсць кошка! А Пераваротнае зелле не п-прызначана д-для ператварэння ў жывёлін!

  - Ой, матухна, - сказаў Рон.

  - Цябе будуць цвяліць чым-небудзь кашмарным! - пажадліва прагаварыла Міртл.

  - Не хвалюйся, Герміёна, - сказаў Гары. - Мы адвядзем цябе ў лякарню. Мадам Помфры ніколі не задае занадта шмат пытанняў...

  Ім спатрэбілася шмат часу на то, каб пераканаць Герміёну пакінуць туалет. Калі нарэшце гэта атрымалася, Плакса Міртл праводзіла іх да дзвярэй вантробным гогатам:

  - Пачакаеце, пакуль усё пазнаюць, што ў яе ёсць хвост!

— РАЗДЗЕЛ XIII —

Сакрэтны дзённік

Герміёна ляжала ў лякарні ўжо некалькі тыдняў. Калі скончыліся вакацыі, і навучэнцы вярнуліся ў школу, з нагоды яе знікнення папаўзлі ўсякія нядобрыя чуткі - усё, зразумела, вырашылі, што на яе таксама было здзейснен напад. Вакол бальнічнага аддзялення хісталася столькі народу, прагнуўшага выведаць, што жа насамрэч адбылося з Герміёной, што мадам Помфры была змушаная абгарадзіць ложак дзяўчынкі шырмай, каб схаваць ад нясціплых поглядаў яе касматы твар.

  Гары з Роном наведвалі Герміёну штовечар. Як толькі пачаўся семестр, яны сталі прыносіць ёй Хатнія заданні.

  - Калі бы ў мяне адраслі каціныя вусы, я бы скарыстаўся выпадкам і нічога бы не рабіў, - сказаў неяк Рон, паклаўшы стос кніг на столік, які стаяў каля ложка.

  - З глузду з’ехаў, мне нельга адставаць! - жыва адказала Герміёна. Настрой у яе значна палепшыўся: з твару ўжо сыйшла практычна ўся поўсць, а вочы павольна, але дакладна змянялі колер з жоўтага на звычайны кары. - Дарэчы, а як у вас справы? Не з'явілася ніякіх новых версій? - дадала яна ледзь адрозным шэптам, каб не пачула мадам Помфры.

  - Не-а, - змрочна адказаў Гары.

  - Я быў на ўсе сто ўпэўнены, што гэта Малфой, - сказаў Рон, ужо, пэўна, у соты раз.

  - А гэта што такое? - Гары ткнуў пальцам у нешта залатое, крайком якое высоўвалася з-пад падушкі.

  - Гэта? Паштоўка з пажаданнем папраўкі, - буркнула Герміёна, адводзячы вочы і імкнучыся засунуць бліскучае пасланне глыбей, але Рон апярэдзіў яе. Ён выхапіў паштоўку, расчыніў і гучна зачытаў:

  - "Любаснай міс Грэнджэр, з пажаданнямі скарэйшага акрыяння, ад занепакоенага выкладчыка, прафесара Гілдэроя Локхарда, кавалера Ордэна Мерліна трэцяй ступені, ганаровага чальца Лігі абароны ад сіл зла, а таксама пяціразовага лаўрэата прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку."

  Рон з агідай паглядзеў на Герміёну.

  - І ты спіш з гэтым пад падушкай?!

  Да шчасця, Герміёна была пазбаўленая ад неабходнасці адказваць, бо прыйшла мадам Помфры і прынесла лекі.

  - Скажы, другога такога прыліпалы, як  Локхард, днём з агнём не адшукаеш? - спытаў Рон у Гары па дарозе з бальнічнага аддзялення ў вежу "Грыфіндора". Снэйп задаў столькі працы, што, падумалася Гары, калі ён усё зробіць, то будзе, пэўна, ужо ў шостым класе. Рон пачаў было хвалявацца, што не спытаў у Герміёны, колькі пацучыных хвастоў трэба класці ў Воласадыбельнае Зелле, але тут паверхам вышэй раздаўся люты лямант.

  - Гэта Філч, - прамармытаў Гары, і яны паспяшаліся наверх, дзе спыніліся ў старонцы і прыслухаліся.

  - Гэта ж не чарговы напад, як ты думаеш? - напружана спытаў Рон.

  Яны пастаялі, затаіўшы дыханне, схіліўшы галовы ў той бок, адкуль даносіліся істэрычныя крыкі Філча.

  - ... зноў прыбіраць! Ды тут жа працы на ўсю ноч, як быццам у мяне і без таго клопатаў няма! Не, гэта апошняя кропля, я пайду да Дамблдору...

  Гук яго крокаў паступова заціх - Філч выдаліўся па нябачным для прыяцеляў калідору. Далёка-далёка з сілай пляснула дзверы.

  Хлопцы асцярожна высунулі насы ў гэты самы калідор і зразумелі, што Філч, як заўсёды, дзяжурыў на сваім добраахвотным пасту: яны зноў апынуліся ў тым месцы, дзе была атакаваная місіс Норыс. Ім адразу стала зразумела, чаму екатаў Філч. Вялізная лужына затапіла паўкарыдора і, падаецца, вада працягвала працякаць з-пад дзвярэй туалета Плаксы Міртл. Зараз, калі Філч спыніў гарлапаніць, сталі чутныя всхліпывання Міртл.

  - Што зноў з ёй такое? - раздражнёна спытаў Рон.

  - Пайдзем паглядзім, - прапанаваў Гары і, падабраўшы вопрадку да каленаў, яны закрочылі праз лужыну да дзвярэй з шыльдай "НЕ ПРАЦУЕ", як заўсёды не звярнулі на яе ўвагі і ўвайшлі.

  Плакса Міртл рыдала, калі такое наогул магчыма, мацней і гучней звычайнага. Падобна было, што яна, зазвычай, хаваецца ў сваім улюбёным унітазе. У туалеце стаяла цемрадзь, свечкі патухлі - ад магутнага струменя вады сцяны і крысоў літаральна прахарчаваліся вільгаццю.

  - У чым справа, Міртл? - спытаў Гары.

  - Хто тут? - гугнява булькнуў голас няшчаснай Міртл. - Прыйшлі яшчэ чым-небудзь у мяне кідацца?

  Па вадзе Гары давалокся да яе кабінкі і спытаў:

  - Чаму гэта я павінен у цябе кідацца?

  -  Адкуль я ведаю? - заекатала Міртл і з'явілася, выплюхнуўшы новую хвалю на і без таго ўжо мокры пол. - Я тут сяджу, нікога не чапаю, а хтосьці прыходзіць і шпурляе ў мяне нататнікам! Добрыя жартачкі!

  - Але ж табе ўсё адно не балюча, - слушна зазначыў Гары, - я жадаю сказаць, ён бо прайшоў скрозь цябе, правільна?

  Гэтага не прытрымлівалася казаць. Міртл набрала пабольш паветру і разгаласілася:

  - Ну і давайце зараз кідацца ў Міртл нататнікамі - бо ёй не балюча! Яна нічога не адчувае! Дзесяць ачкоў таму, хто патрапіць у жывот! Пяцьдзесят - калі ў галаву! Што ж, ха-ха-ха! Якая вясёлая гульня! Як мы раней да гэтага не дадумаліся?

  - А хто кінуў у цябе натачнік? - пацікавіўся Гары.

  - Адкуль я ведаю... Я сядзела ў выгіне, разважала аб смерці, а ён зваліўся мне прама скрозь верхавіну, - адказала Міртл, свідруючы хлопцаў гнеўным позіркам, - Ды вунь ён, яго вынесла назад...

  Гары з Ронам зазірнулі пад ракавіну, куды паказвала Міртл. Там ляжаў маленькі, тоненькі нататнічак з выцертай чорнай вокладкай, такі жа мокры, як і ўсё астатняе ў пакоі. Гары зрабіў крок і жадаў ужо падабраць нататнік, як Рон нечакана выкінуў наперад руку і ўтрымаў яго.

  - Што? - спытаў Гары.

  - З глузду з’ехаў? - сказаў Рон. - Гэта можа быць небяспечна.

  - Небяспечна? - засмяяўся Гары. - Я цябе ўмольваю, з якой стаці гэта можа быць небяспечна?

  - Ты не паверыш, - сказаў Рон, небяспечна пакрывіўшыся на нататнік, - некаторыя кніжкі, канфіскаваныя Міністэрствам... Мне тата распавядаў - там была адна, якая адразу выпальвала вочы таму, хто ў яе зазірне. А "Санеты алхіміка"? Тыя, хто іх чытаў, потым давеку размаўлялі лімерыкамі. А у адной ведзьмы ў Баці знайшлі такую кніжку, пачынаеш яе чытаць і ўжо не можаш спыніцца! Так і ходзіш паўсюль, саўгануўшы ў яе нос і робіш усё адной рукой! А яшчэ...

  - Добра, добра, я ўсё зразумеў, - абарваў яго Гары.

  Маленькі нататнічак ляжаў на палу, мокры і нічым не характэрны.

  - Усё роўна ў нас няма іншага спосабу пазнаць, што гэта такое, - сказаў Гары, спрытна абмінуў Рона і падняў нататнік.

  Гары адразу ўбачыў, што гэта штодзённік, якому, паводле паўсцершэйся даце на вокладцы, было ўжо больш пяцідзесяці гадоў. Гары зацікаўлена расчыніў штодзённік. На першай старонцы ён адрозніў надпіс: "Т.М. Рэдл". Чарнілы трохі расплыліся.

  - Пачакай, - сказаў Рон, асцярожна наблізіўшыся і зазірнуўшы праз Гарына плячо, - я, падаецца, дзесьці бачыў гэтае імя... Т.М. Рэдл атрымаў Прыз за Служэнне Школе пяцьдзесят гадоў таму.

  - Адкуль такія звесткі? - уразіўся Гары.

  - Адтуль! Я гэты самы прыз раз пяцьдзесят чысціў, памятаеш, калі адбываў пакаранне ў Філча? - з незабытай крыўдай у голасе растлумачыў Рон. - Менавіта на яго мяне выванітавала смоўжнямі. Калі бы ты з нечага імя адціраў усякую брыдоту, то ты таксама бы яго запомніў.