Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Ох, - спыніўся Хагрыд, і певень вертыкальна павіс узбоч. - Выдатна. Тады я звонку пачакаю.

  І закрочыў да выхаду са збянтэжаным выглядам.

  - Вы і не думалі, што гэта я, прафесар? - з праснуўшейся надзеяй перапытаў Гары. Дамблдор стрэсваў пеўневыя пёры са стала.

  - Не, Гары, не думаў, - адказаў Дамблдор, але на твары ў яго зноў з'явілася змрочны выраз. - Але мне ўсё жа трэба пагутарыць з табой.

  Гары з хваляваннем чакаў, што скажа Дамблдор, а той моўчкі разглядаў яго, злучыўшы кончыкі доўгіх пальцаў.

  - Я павінен спытаць цябе, Гары, ці ёсць нешта такое, аб чым ты бы жадаў распавесці мне, - мякка прамовіў Дамблдор. - Усё роўна, што менавіта. Усё што заўгодна.

  Гары не ведаў, што і адказаць. Ён адразу ўспомніў, як Малфой крычаў: "Бруднакроўкі - чарга за вамі!". Ён падумаў аб Пераваротным зеллі, ціха кіпячай на ўнітазе. Потым ён падумаў аб бесцялесным голасе, які чуў ужо двойчы і ўзгадаў словы Рона: "калі чалавек чуе галасы, якіх ніхто іншы не чуе, гэта дрэнная прыкмета, нават у чароўным свеце". Ён успомніў таксама і аб чутках, якія ходзяць аб ім самім, і свая ўласная нарастальная боязь, што паміж ім і Салазаром Слізэрынам існуе нейкая сувязь...

  - Не, прафесар, - сказаў Гары. - Нічога такога няма...

  Падвойнае злачынства паслужыла каталізатарам, і тое, што яшчэ нядаўна было толькі нявызначанай турботай, імгненна перарасло ў сапраўдную паніку. Як ні дзіўна, найболей моцнае ўздзеянне аказвала лёс Амаль Безгаловага Ніка. "Што жа магло стварыць такое з прывідам?" - пыталі сябе людзі, - "якая жудасная сіла магла пашкодзіць таму, хто і так ужо мёртвы?" Пачаўся ледзь не масавы сыход - народ спяшаўся зарезервіраваць месцы ў "Хогвартс Экспрэсе", на Каляды навучэнцы з палягчэннем раз'яжджаліся па дамах.

  - Калі так справа пайдзе, толькі мы адны і застанемся, - сказаў Рон Гары з Герміёной. - Мы, Малфой, Крэб і Гойл. Вось жа будуць вясёлыя Каляды.

  Крэб з Гойлам, заўсёды рабіўшыя тое ж самае, што і Малфой, запісаліся ў спіс тых, хто  заставаўся. Гары наогул-то быў рады, што на Каляды амаль нікога ў школе не застанецца. Ён жудасна ад усяго стаміўся: і ад таго, што хлопцы цураюцца яго, як быццам у яго ў любую хвіліну могуць вырасці зубы, або ён можа пачаць плявацца ядам; і ад перашэптванняў, і ад паказвання пальцамі, ад шыпення і мармытання, якія паўсюль пераследвалі яго.

  А вось Фрэду з Джорджам гэта сітуацыя вельмі нават падабалася. Яны перасягнулі саміх сябе, калі адправіліся маршыяваць па калідорах наперадзе Гары з крыкамі: "Прапусціце! Ідзе Нашчадак Слізэрына, ён узброены і вельмі небяспечны!..."

 Персі паставіўся да іх паводзінах у вышэйшай ступені неўхваляльна.

  - У гэтым няма нічога смешнага, - працадзіў ён скрозь зубы.

  - Гэй, прочкі з дарогі, Персі, - з няшчырай фанабэрыстасцю кінуў Фрэд. - Гары спяшаецца.

  - Ага, спяшаецца ў Таемны Пакой, выпіць кубачак гарбаты са сваім дакладным зубастым слугой, - падушыўся ад смеху Джордж.

  Джыні хваляваліся ад жартачкаў братоў.

  - Ой, не трэба, - пішчала яна ўсякі раз, калі Фрэд праз усю гасціную пытаў Гары, на каго ён збіраецца напасці ў наступны раз, або калі Джордж пры сустрэчах з Гары прыкідваўся, што адпужвае яго вялікай галоўкай часныку.

  Гары зусім не пярэчыў; яму было лягчэй таму, што хоць бы Фрэд з Джорджам ставіліся да думкі, што ён можа быць Нашчадакам Слізэрына, няйначай як са смехам. Але затое выхадкі двайнят моцна дзейнічалі на Драко Малфоя, штораз ён усё больш змрачнеў.

  - Малфой згарае ад жадання абвясціць, што Нашчадак - ён, - з веданнем справы заявіў Рон. - Вы жа ведаеце, як ён не любіць, калі камусьці атрымоўваецца яго абставіць, а гэтым разам Малфой робіць брудную працу, а ўся слава дастаецца Гары.

  - Нядоўга яму засталося, - здаволена вымавіла Герміёна. - Пераваротнае зелле  амаль гатова. Хутка мы вырвем у яго прызнанне.

  Нарэшце семестр скончыўся, і ў замку запанавала цішыня, такая жа глыбокая, як снег у двары. Гары знаходзіў гэтую цішыню спакойка, а не засмучваюшчай, і атрымліваў асалоду ад таго, што ён сам, Герміёна і браты Уізлі непадзельна пануюць у Грыфіндорскай вежы. Яны маглі спакойна, нікога не трывожачы, выбухаць хлапушкі і практыкавацца ў дуэльным мастацтве. Двайняты і Джыні вырашылі застацца на Каляды ў школе, таму што містэр і місіс Уізлі з'ехалі ў Егіпет да Біла. Персі, ніколі не ухвалёўваўшы іх выбрыкаў, праводзіў не занадта шмат часу ў агульнай гасцінай "Грыфіндора", велічна абвясціўшы, што асабіста ён застаўся на Каляды толькі таму, што як стараста абавязаны аказаць падтрымку выкладчыцкаму складу ў такі няпросты час.

  Надыйшла калядная раніца, белая і халодная. Гары і Рон - у іх спальні больш нікога не засталося - прачнуліся вельмі рана. Іх абудзіла Герміёна, яна ўварвалася ў пакой цалкам апранутая і з падарункамі ў руках.

  - Прачынайцеся, - гучна сказала яна, адчыняючы фіранкі на вокнах.

  - Герміёна - табе сюды нельга, ты што... - Рон загарадзіўся рукой ад святла.

  - І табе шчаслівых Каляд, - раззлавалася Герміёна і шпурнула Рону яго падарунак. - Я ужо гадзіну як устала, хадзіла пакласці ў наша варыва яшчэ трохі шоўкакрылак. Усё гатова.

  Гары сёлаў ў ложку, сну як не было.

  - Ты ўпэўненая?

  - Абсалютна, - сказала Герміёна, адсоўваючы пацука Скраберс, каб сесці ў нагах Ронавага ложку. - І, калі мы наогул збіраемся яго выкарыстаць, то, я бы сказала, гэта трэба рабіць сёння.

  У гэты момант у спальню шумна ўляцела Хэдвіг. У дзюбе ў яе боўтаўся маленечкі пакуначак.

  - Прывітанне, - узрадаваўся саве Гары. - Ты больш на мяне не злуешся?

  Хэдвіг ўлюбёна паскубла гаспадара за вуха, і гэта быў куды прыемнейшы падарунак, чым той, які яна прынесла. Пакуначак апынуўся ад Дурслі. Яны даслалі зубачысту і караценькае ліставанне з патрабаваннем высвятліць, ці зможа Гары застацца ў "Хогвартсе" таксама і на летнія вакацыі.

  Іншыя падарункі прынеслі значна больш радасці. Хагрыд даслаў аб'ёмісты слоік ірысак з патакі, перш чым пакласці ў рот, Гары разаграваў іх над агнём; Рон падарыў кніжку пад назовам "Палёты з Гарматамі" - зборнік цікавых гісторый аб яго улюбёнай квідытчнай камандзе, а Герміёна купіла для Гары раскошнае арлінае пяро. У апошнім скрутку, ад місіс Уізлі, Гары выявіў чарговы самавязаны швэдар і вялікі слівовы пірог. Ласкавую паштоўку ад яе Гары прачытаў, адчуўшы свежы прыліў пачуцця віны, і задумаўся аб машыне містэра Уізлі (якую ніхто не бачыў з самога часу падзення на Дракучую Вярбу) і аб чарговай серыі парушэння разнастайных правіл, якую яны з Ронам ладзілі.

 Ні адна жывая істота, нават та, якая з жахам думала аб прыёме Пераваротнага зелля, не магла не нацешыцца каляднай бяседай у "Хогвартсе".

 Вялікая Зала паўставала ва ўсёй сваёй бліскучай выдатнасці. Тут як заўсёды стаяў тузін пакрытых шаццю елак, над імі навісала вясёлае перекресцье пухнатых гірлянд з амялы і востраліста, а з столі падалі заварожаныя сняжынкі, цёплыя і сухія. Дамблдор дырыгаваў, і ўсё дружным хорам спявалі улюбёныя калядныя песні; галасішча Хагрыда бубухала ўсё гучней з кожным наступным кубкам эгнога - напоя накшталт гогаля-моголя з ромам. Персі, не заўважыў, што Фрэд зачараваў яго значок "СТАРАСТА", так што зараз надпіс на ім абвяшчала "ДУРЫНДА", пытаў ува ўсіх і кожнага, над чым гэта яны смяюцца. Гары быў у настолькі дабратворным настоі, што нават не звяртаў увагі на даносіўшыеся ад Слізэрынскага стала гучныя, атрутныя заўвагі Малфоя з нагоды новага швэдра. Калі павязе, праз пару гадзін Малфой атрымае спаўна ўсё, што заслужыў.

Гары з Ронам ледзь паспелі выпрастацца з трэцяй порцыяй каляднага пудынгу, калі Герміёна прымусіла іх выйсці з Залы, каб у апошні раз абмеркаваць план дзеянняў.

  - Нам бо яшчэ трэба здабыць кавалачкі людзей, у якіх мы збіраемся ператварыцца, - супакоена сказала Герміёна, быццам пасылаючы іх у супермаркет за пральным парашком, - Ясна, што самым лепшым варыянтам будзе дастаць што-небудзь ад Крэба і Гойла; яны лепшыя сябры Малфоя, ім ён напэўна ўсё распавядае. Акрамя таго, трэба мець гарантыі, што сапраўдныя Крэб і Гойл не памяшаюць, пакуль мы будзем дапытваць Малфоя.

  - У мяне ўжо ўсё прапрацавана, - роўным голасам працягвала яна, цалкам ігнаруючы выраз безнадзейнай прыдуркаватасці, якое ўсталявалася на тварах Гары і Рона. Герміёна дастала два тоўстых кавалка шакаладнага торта. - Я напоўніла гэты торт звычайным Сонным Зеллем. Ваша задача - зрабіць так, каб Крэб з Гойлам яго знайшлі. Вы ведаеце, якія яны хцівыя, яны не змогуць гэта не з'есці. Як толькі яны заснуць, вырвіце ў іх па пары валасінак, а іх саміх замкніце ў шафе для мецел.

  Гары з Роном пераглянуліся ва ўзрушэнні.

  -  Герміёна, мне не здаецца...

  - Можа здарыцца што-небудзь непрадбачанае...

  Але ў Герміёны ў вачах з'явіўся сталёвы бляск, падобны на той, што часам хаджалы ў прафесара МакГонагал.

  - Без валасоў Крэба і Гойла ад зелля не будзе ніякага карысці, - сурова заявіла яна. - Вы жадаеце дапытаць Малфоя або не?