Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Гары паспешна прысеў за кацёл, дастаў з кішэні філібустэраўскую петарду і злёгеньку ткнуў яе чароўнай палачкай. Петарда пачатку звеняшча шыпець і плявацца. Ведаючы, што ў яго ў запасе ўсяго некалькі секунд, Гары выпрастаўся, прыцэліўся і падкінуў петарду ўверх; яна прызямлілася прасцютка ў мэту - у кацёл да Гойлу.

  Зелле падарвалася, пырскі паляцелі па ўсім класе. Калі кроплі Раствора траплялі на кагосьці, раздаваліся крыкі. Малфою абліло ўвесь твар, і нос яго стаў раздзімацца як паветраны шар; Гойл слепа скакаў, прыціснуўшы далоні да вачэй, якія пашырэлі да памеру абедзенных талерак; Снэйп тым часам спрабаваў аднавіць спакой і высвятліць, што здарылася. Пасярод усеагульнага замяшання Герміёна, як зазначыў Гары, паціху праслізнула ў кабінет Снэйпа.

  - Ціха! ЦІХА! - прароў Снэйп. - Усё, на каго патрапілі кроплі, падыдзіце і вазьміце Пракольную Дозу - калі я высвятлю, хто гэта зрабіў...

  Гары ледзьве стрымліваў смех: першым да стала Снэйпа панёсся Малфой, валакучы агромісты нос-дыню па палу. Неўзабаве ў стала стоўпілася паўкласа, некаторыя не маглі падняць рук, іншым раздуўшыеся вусны мяшалі размаўляць. Паміж тым, Герміёна неўзаметку вярнулася ў падзямелле. Спераду ў яе на сукенку мелася невялікае ўздуцце.

  Калі ўсё, каму патрабавалася, прынялі проціяддзе, і разнастайныя пухліны сталі спадаць, Снэйп прайшоў да катла Гойла і выцягнуў чорныя скручаныя астаткі петарды. Запанавала маўчанне.

  - Калі я калі-небудзь пазнаю, хто яе кінуў, - злавесна прашаптаў Снэйп, - я не супакоюся, пакуль гэтага чалавека не выключаць.

  Гары тэрмінова надаў твару такі выраз, якое, як ён спадзяваўся, паказвала збянтэжанасць. Снэйп глядзеў прама на яго, і звон звана, прагучалы праз дзесяць хвілін, прыйшоўся як нельга больш дарэчы.

  - Ён здагадаўся, што гэта я, - сказаў Гары Рону і Герміёне па дарозе да туалета Плаксы Міртл. - Я адразу зразумеў.

  Герміёна шпурнула новыя складнікі ў кацёл і пачала інтэнсіўна памешваць зелле.

  - Праз два тыдня будзе гатова, - радасна абвясціла яна.

  - Снэйп не зможа даказаць, што гэта ты, - пастараўся ўпэўніць Гары Рон. - Што ён можа зрабіць?

  - Ведаючы Снэйпа, магу толькі сказаць, што што-небудзь жудаснае, - асуджана ўздыхнуў Гары.

  Зелле фырчала і пузырылася.

  Тыднем пазней Гары, Рон і Герміёна, праходзячы па вестыбюлі, убачылі невялікую групу хлопцаў, згрудзіўшыхся поруч дошкі аб'яў. Яны чыталі тэкст на толькі што вывешаным лісце пергамента. Шэймас Фініган і Дын Томас з узбуджаным выглядам поманілі іх да сабе.

  - Адчыняецца Клуб Дуэлянтаў! - сказаў Шэймас. - Сёння ўвечар першы збор! Я бы не пярэчыў супраць дуэльных  урокаў; у нашы дні вельмі можа спатрэбіцца...

  - Няўжо ты думаеш, што Слізэрынскі монстар будзе дзерціся на дуэлі? - здзекліва спытаў Рон, але таксама стаў з цікавасцю чытаць аб'яву.

  - Гэта можа апынуцца карысцю, - заявіў ён Гары і Герміёне, калі яны адправіліся на вячэру. - Можа, запішамся?

  Гары і Герміёна ахвотна пагадзіліся, так што а восьмай гадзіне ўвечары яны ўтрох паспяшаліся назад у Вялікую Залу. Доўгія сталы зніклі, уздоўж адной з сценаў з'явілася залатая сцэна, падсветленая тысячамі плаваючых над ёй у паветры свечак. Столь быў аксамітава-чорны. Пад ім, падавалася, сабралася ўся школа, кожны трымаў у руцэ чароўную палачку, на тварах гуляла радаснае прадчуванне.

  - Цікава, хто нас будзе вучыць? - спытала Герміёна, калі яны ўліліся ў натоўп вучняў. - Мне хтосьці казаў, што Флітвік у маладосці быў чэмпіёнам сярод дуэлянтаў - можа быць, ён і будзе настаўнікам?

  - Толькі б не... - пачаў Гары, але перапыніў фразу стогнам: на сцэну ўзышоў Гілдэрой Локхард, непаўторна-выдатны ў вопратцы колеру чарнасліву. Разам з ім з'явіўся ніхто іншы  як Снэйп, апрануты, зазвычай, у чорнае.

   Локхард памахаў рукой, просячы цішыні і прагукаў:

  - Падыходзіце бліжэй, падыходзіце! Усім мяне відаць? Усім мяне чуваць? Цудоўна!

  Пачнем, мабыць! Прафесар Дамблдор даў мне дазвол заснаваць гэты маленькі клуб дуэлянтаў, каб навучыць вас абараняць сябе, калі спатрэбіцца, так, як гэта рабіў я сотні і тысячы раз - больш падрабязна, звяртайцеся да маіх апублікаваных прац.

  - Дазвольце мне прадставіць майго асістэнта, прафесара Снэйпа, - працягваў Локхард, расплываючыся ў найшырэйшай усмешцы. - Ён прызнаўся, што сам трошачкі знакам з дуэльнай справай і пагадзіўся таварыска дапамагчы мне сёе-тое вам прадэманстраваць перш, чым мы пачнем займацца. Так, і яшчэ адна рэч - жадаю вас, моладзь, супакоіць - пасля канчатка падання вы атрымаеце свайго настаўніка зеллеварэння назад цэлым і не пашкоджаным, не трэба баяцца!

  - Як было бы цудоўна, калі бы яны прыкончылі адзін аднаго, праўда? - прамармытаў Рон на вуха Гары.

  Снэйп крывіў верхнюю губу ў дзіўнай усмешцы. Гары не разумеў, як гэта Локхард усё яшчэ працягвае ўсміхацца; калі бы Снэйп на яго так глядзеў, ён бы ўжо даўным-даўно збег адгэтуль са страшэннай хуткасцю.

 Локхард і Снэйп звярнуліся тварам адно да аднаго і пакланіліся; прынамсі, Локхард  пакланіўся, прарабіўшы мудрагелістыя рухі пэндзлямі рук, Снэйп толькі раздражнёна тузануў галавой. Затым яны паднялі перад сабою чароўныя палачкі, як мячы.

  - Як бачыце, мы трымаем палачкі ў агульнапрынятым ваяўнічым становішчы, - растлумачыў  Локхард прыцішэлай аўдыторыі. - На рахунак тры, мы павінны выгукнуць першы замов. Ніхто з нас, зразумела, не збіраецца нікога забіваць.

  - Я бы не быў так упэўнены, - прамармытаў Гары, убачыўшы, як Снэйп выскаліў зубы.

  - Раз - два - тры -

  Абодва ўзмахнулі палачкамі над галавой і паказалі імі на апанента; Снэйп выгукнуў: "Экспелліармус!" Успыхнуў асляпляльнае малінавае святло, і Локхард быў збіты з ног: ён праляцеў праз сцэну, са ўсёй сілы спіной стукнуўся аб яе і споўз па сцяне на пол.

  Малфой і некаторыя іншыя Слізэрынцы радасна заекаталі. Герміёна падскоквала на пальчыках.

  - Як вы думаеце, з ім нічога не здарылася? - ціха ўскрыкнула яна скрозь прыціснутыя  да рта пальцы.

  - Каму якая справа? - хорам адказалі Гары і Рон.

  Локхард няўпэўнена паднімаўся на ногі. З яго зляцеў капялюш, кучаравыя валасы ўсталі дубка.

  - Што ж, вось калі ласка! - сказаў ён, подбегам вяртаючыся на падмосткі. - Гэта было Раззбройны Заклён - як вы бачылі, я страціў палачку - ага, дзякуй, міс Браўн - так, гэта была выдатная думка паказаць ім гэты заклён, дарогай Снэйп, але, калі мне дазволена будзе зазначыць, было цалкам відавочна, што менавіта вы збіраецеся зрабіць. Пажадай я перашкодзіць вам, гэта было бы больш чым элементарна - аднак, я злічыў неабходным паказаць хлопцам гэты прыём...

  У Снэйпа быў забойны выгляд. Магчыма,  Локхард гэта зазначыў, таму што сказаў:

  - Досыць дэманстрацый! Зараз я разаб'ю вас на пары. Прафесар Снэйп, калі жадаеце, можаце мне дапамагчы...

  Яны падышлі да хлопцаў і пачалі падбіраць партнёраў. Локхард паставіў Джасціна Фінч-Флетчы у пару Нэвілу, а Снэйп дабраўся да Гары з Ронам.

  - Ці не пара разбіць нашу ідэальную каманду? - усміхнуўся ён. - Уізлі, тваім партнёрам будзе Фініган. Потэр...

  Гары аўтаматычна ступіў да Герміёны.

  - Нічога падобнага, - заявіў Снэйп, халодна ўсміхаючыся. - Містэр Малфой, падыдзіце сюды. Давайце паглядзім, што вы зможаце зрабіць з нашай знакамітасцю. А вы, міс Грэнджэр - вы будзеце ваяваць з міс Булстроўд.

  Малфой, ганарліва хмылячыся, падышоў бесцырымоннай ходай. Следам за ім ішла Слізэрынка, жыва нагадваўшая Гары адзін малюначак, які ён бачыў у "Вакацыях з вядзьмаркамі". Яна была вялікая і квадратная, цяжкая ніжняя сківіца агрэсіўна выступала наперад. Герміёна слаба ўсміхнулася ёй, але не атрымала ў адказ ніякай рэакцыі.

  - Звярніцеся тварам да партнёра! - распараджаўся  Локхард са сцэны. - І пахіліцеся!

  Гары з Малфоем ледзь прыкметна схілілі галовы, не зводзячы адно з аднаго вачэй.

  - Палачкі напагатове! - крыкнуў  Локхард. - Калі я далічу да трох, накладзеце свой заклён, каб раззброіць суперніка - толькі раззброіць - нам не патрэбныя няшчасныя выпадкі - раз... два... тры!

  Гары занёс палачку над галавой, але Малфой змахляваў і пачаў на рахунку "два": яго заклён стукнуў Гары з такой сілай, што яму здалося, быццам на галаву абрынулася вялікая чыгунная патэльня. Ён пахіснуўся, але не зваліўся і, не губляючы больш часу, выставіў чароўную палачку ў бок Малфоя і выгукнуў: "Ріктусемпра!"

  - Я сказаў, толькі раззброіць! - у трывозе закрычаў  Локхард па-над галовамі, паколькі Малфой стаў павольна абсоўвацца на пол; Гары стукнуў па ім казытчарай, і Малфой так выгінаўся ад рогату, што не змог выстаяць на нагах. Гары бестурботна адкінуў галаву, адчуваючы, што будзе несумленна дабіваць Малфоя, калі той ляжыць на палу, і ў гэтым была яго памылка; ловячы ротам паветра, Малфой ткнуў палачкай у Гарыны калены і задаўлена выгукнуў: "Таранталлегра!", і ў тую жа секунду нагі ў Гары абсалютна перасталі яго слухацца і заторгаліся як у квікстэпе.