Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Праз пяць хвілін яны ўжо забарыкадаваліся ў непрацуючым туалеце ў Плаксы Міртл. Герміёна здолела пераканаць Рона, сказаўшы яму, што гэты туалет - апошняе месца, куды можа накіравацца чалавек у поўным розуме, і таму ім гарантаванае адзінота. Плакса Міртл гучна рыдала ў сваёй кабінцы, але хлопцы цалкам ігнаравалі яе, як, зрэшты, і яна іх.

  Герміёна паважна расчыніла "Всесільнейшіе зелля", і ўсе трое схіліліся над старажытнымі, у плямах вільгаці, старонкамі. З першага погляду станавілася зразумела, чаму гэтая кніга захоўваецца ў Забароненым аддзеле бібліятэкі. Дзеянне некаторых зелій было такое, што аб ім не жадалася нават думаць. У кнізе было шмат выключна прыкрых ілюстрацый: чалавек, вывернуты навыварат, ведзьма, на галаве ў якой прарасло некалькі пар рук...

  - Вось яно, - узрадавалася Герміёна, калі знайшла старонку, азагалоўленую "Пераваротнае зелле". Старонка была ўпрыгожаная малюнкамі людзей, змешчаных на прамежкавай стадыі ператварэння ў іншых людзей. Заставалася шчыра спадзявацца, што выраз страшэннай пакуты з'явілася на іх тварах толькі дзякуючы багатаму ўяўленню мастака.

  - Гэтае самае складанае зелле, якое я бачыла, - вымавіла Герміёна, прабегшы вачамі рэцэпт. - Шолкакрылыя мухі, п'яўкі, водарасці, сабраныя падчас прыліва, спарыш... - мармытала яна, водзячы пальцам па спісе, - ну, гэта проста, гэта заўсёды ёсць у вучнёўскай шафе, можна ўзяць колькі трэба... Оооой, глядзіце-ка, патрэбен таўчоны рог двурога - не ўяўляю, дзе яго ўзяць - кавалачак скуркі бумсленга - таксама яшчэ праблема - ну, і зразумела, часціцы тых, у каго мы збіраемся ператварыцца.

  - Што-што? - рэзка перапытаў Рон. - Што гэта значыць, часціцы тых, у каго мы збіраемся ператварыцца? Я нічога такога, ведаеш, з пазногцямі Крэба, піць не буду!

Герміёна працягвала мармытаць, як быццам і не чула яго.

  -  Аб гэтым можна не турбавацца, гэта дадаецца ў апошнюю чаргу...

Рон, знямелы ад абурэння, звярнуўся да Гары. Гары, зрэшты, хваляваўся зусім па іншай падставе.

  - Ты ўяўляеш сабе то, колькі ўсяго нам прыйдзецца выкрасці, Герміёна? Скурка бумсленга! Ужо яе-то няма ў вучнёўскай шафе. Нам што, прыйдзецца ўзломваць кабінет Снэйпа? Па-мойму, гэта дрэнная задума...

  Герміёна гучна зачыніла кнігу.

  - Калі вы зпужаліся, выдатна, - заявіла яна. На шчоках у яе гарэлі пунсовыя плямы і вочы бліскацелі больш звычайнага. - Вы балазе ведаеце, як я не люблю парушаць дысцыпліну.  Аднак, я думаю, што пагрозы людзям, народжаным у сем'ях маглаў - гэтае значна больш сур'ёзнае злачынства, чым выраб складаных зелляў. Але, раз вы не жадаеце высвятляць, хто гэтым займаецца, Малфой або не, то я зараз жа пайду і здам кнігу назад ў бібліятэку...

  - Не думаў я, што дажыву да такога дня, калі Герміёна  будзе падбіваць нас на злачынства, - сказаў Рон. - Добра, мы згодны. Толькі пазногці не з пальцаў ног, зразумела?

  - А колькі гэта наогул зойме? - пацікавіўся Гары ў Герміёны, якая павесялела і зноў адкрыла кнігу.

  - Водарасці трэба збіраць пры поўным месяцы, а крылцы мух - настойваць дваццаць адзін дзень... Скажам так, зелле можна прыгатаваць прыкладна за месяц, калі, вядома, мы здолеем дастаць усе складовыя часткі.

  - За месяц? - перапытаў Рон. - За гэты час Малфой паспее перабіць палову маглакровак у школе! - Але, паколькі Герміёна пагрозліва прыжмурылася, хутка дадаў: - Хоць, раз іншага плану ў нас усё роўна няма, то, я так скажу - рухаемся наперад.

  Аднак, калі Герміёна пайшла праверыць, ці можна выйсці з туалета, пакуль ніхто не бачыць, Рон шапнуў Гары:

  - Будзе значна прасцей, калі ты заўтра выпадкова скінеш Малфоя з мятлы.

 У суботу Гары прачнуўся рана раніцай і ляжаў, разважаючы аб наступным квідытчным матчы. Ён нерваваўся, у асноўным пры думцы аб тым, што скажа Вуд, калі Грыфіндорцы прайграюць, але таксама і аб тым, што ім прыйдзецца гуляць з камандай, абсталяванай самымі хуткаснымі ў свеце мётламі. Ён яшчэ ніколі не меў гэтакага вострага жадання перамагчы "Слізэрын". Пасля паўгадзіны падобных разважанняў ён адчуў сябе так, нібы ў яго завязаліся вузлом усё нутро. Ён устаў, апрануўся і пайшоў на сняданак, хоць было яшчэ рана. Тым не менш, Грыфіндорская каманда ў поўным складзе ўжо сядзела, натапырыўшыся, за доўгім, пустым сталом. Выгляд у ўсіх быў напружаны, ніхто не размаўляў.

  Аб адзінаццатай вучні школы пацягнуліся на стадыён. Дзень быў слотны, у паветры лунала адчувальная пагроза залевы. Калі Гары ўваходзіў у распранальню, падбеглі Рон з Герміёной - пажадаць поспеху. Чальцы каманды нацягнулі малінавую вопрадку, паселі і прыгатаваліся выслухаць непазбежную "бадзёрку", якую Вуд заўсёды прамаўляў перад матчам.

  - Мётлы ў "Слізэрына" лепш чым у нас, - пачаў ён. - Ніхто і не збіраецца гэта адмаўляць. Затое на нашых мятлах людзі лепш. Мы больш трэніраваліся, лёталі ў любое надвор'е... ("О, як гэта дакладна", - прабурчаў Джордж Уізлі, - "з жніўня не прасыхаю") ... і мы прымусім іх пашкадаваць аб тым дні, калі гэты жаласны чарвяк, Малфой, купіў сабе месца ў камандзе.

  Грудзі Вуда ўздымалася ад абуреваўшых яго эмоцый.

  - Гары, табе прыйдзецца паказаць ім, што сапраўднаму Лаўцу патрабуецца не толькі багаценькі татачка. Злаві Снітч раней Малфоя або памры, Гары, таму што мы павінны выйграць, проста абавязаны.

  - Ніякага ціску, Гары, - яхідна падміргнуў Фрэд.

  Яны вышлі на поле пад крыкі гледачоў; у асноўным вітальныя - "Равенкла" і "Хафлпаф" балелі за "Грыфіндор", аднак, свіст і шыпенне Слізэрынцаў таксама гучалі цалкам выразна. Мадам Хуч, квідытчны арбітр, загадала Флінту і Вуду абмяняцца поціскамі рукі, што тыя і выканалі, надарыўшы адзін аднаго пагрозлівымі поглядамі і сціснуўшы далоні мацней, чым патрабавалася.

  - Па маім свістку, - сказала мадам Хуч, - тры... два... адзін!

  Пад падбадзёрвальны роў натоўпу чатырнаццаць гульцоў узняліся ў свінцовае неба. Гары ўзляцеў вышэй усіх і, прыжмурыўшыся, стаў сачыць, ці не з'явіўся Снітч.

  - Як справы, Шнаралобы? - прароў Малфой, ледзьве ўлоўна мільгануўшы ўнізе. Ён відавочна выхваляўся хуткасцю, якую лёгка развівала яго мятла.

  У Гары не было часу адказаць. У гэты самы момант цяжкі чорны Бладжар з пагрозлівай імклівасцю панёсся на яго; Гары елка-ледзьве ўвярцеўся, адчуўшы, як ад створанага мячом струменя паветра ўскудлаціліся валасы.

  - Яшчэ бы трошкі, Гары... - на лету кінуў Джордж. Ён сціскаў у руцэ клюшку і быў гатовы ў любое імгненне адбіць Бладжар да ігракоў "Слізэрына". Гары ўбачыў, як Джордж гучным плясканнем адправіў Бладжар прама на Адрыяна Пусея, але Бладжар на паўдарогі стромка змяніў траекторыю і зноў рынуўся на Гары.

  Гары рэзка бухнуў уніз, здолеў увярцецца, а Джорджу атрымалася адбіць мяч у бок Малфоя. І зноў Бладжар звярнуў падобна бумерангу і паляцеў прама Гары ў галаву.

  Гары надаў "газу" і накіраваўся ў іншы канец поля. Ззаду ён чуў свіст Бладжара. У чым справа? Бладжары ніколі не засяроджваліся на нейкім адным чалавеку; іх задачай было збіць як мага больш гульцоў...

  На іншым канцы поля Бладжар чакаў Фрэд Уізлі. Гары прыхіліў галаву, Фрэд з усіх сіл шыбануў па мячы і збіў яго з курсу.

  - Так табе! - радасна загарлапаніў Фрэд, але мяч, нібы магнітам прыцягнуты да Гары, зноў паляцеў да яго, і хлопчыку прыйшлося ўцякаць на поўнай хуткасці.

  Пачаўся дождж; цяжкія кроплі білі па твары і заляплялі акуляры. Гары не меў ані найменшага падання аб ходзе гульні, пакуль не пачуў каментар Джордана: "Слізэрын" лідыруе, шэсцьдзесят - нуль..."

  Слізэрынскія мятлы добра рабілі сваю справу, а ашалелы Бладжар як мог імкнуўся зваліць Гары на зямлю. Фрэд з Джорджам неадступна круціліся поруч Гары, і ён не бачыў нічога, акрамя мітусні іх рук. У яго не было ніякага шанцу не то што злавіць Снітч, але нават і ўбачыць яго.

  - Хтосьці... пагарэзіў... з гэтым... Бладжарам... - цяжка выдыхаючы, прамовіў Фрэд, шырока замахваючыся клюшкай, каб адбіць чарговую атаку.

  - Патрэбен тайм-аўт, - заявіў Джордж, спрабуючы падаць сігнал Вуду і адначасова не даць Бладжару растаўчы Гары нос.

  Вуд, відавочна, і сам усё зразумеў. Прагучаў свісток мадам Хуч, і Гары з двайнятамі нырнулі да зямлі, не перастаючы уварачвацца ад шалёнага мяча.

  - У чым справа? - закрычаў Вуд, як толькі падапечныя атачылі яго. Заўзятары "Слізэрына" у гэты час надрываліся ад захаплення. - Мы ўшчэнт пабітыя. Фрэд, Джордж, куды вы задзеліся, Бладжар не даў Ангеліне забіць гол!

  - Мы былі ў дваццаці футах над ёй, Олівер, і спрабавалі не даць іншаму Бладжару знявечыць Гары, - злосна растлумачыў Джордж. - Хтосьці зачараваў мяч - ён не пакідае Гары ў супакою. На працягу ўсёй гульні Бладжар ганяецца толькі за ім. Пэўна, Слізэрынцы пастараліся.

  - Але ж Бладжары былі зачыненыя ў кабінеце мадам Хуч з часу нашай апошняй трэніроўкі, а тады яны былі ў поўным парадку, - збянтэжана вымавіў Вуд.

  Мадам Хуч набліжалася да іх. Па-над яе плячыма было відаць, як гульцы "Слізэрына" скачуць ад захаплення і паказваюць на Грыфіндорцаў пальцамі.