Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Не магу паверыць, усё яшчэ бракуе васьмі цаляў... - люта сказаў Рон, кідаючы пергамент, які імгненна згарнуўся ў трубачку. - А Герміёна накатала чатыры фута сем цаляў мале-е-енькім почыркам.

  - А дзе яна? - спытаў Гары, хапляючы сантыметр і разгортваючы ўласнае складанне.

  - Дзесьці там, - Рон паказаў на кніжныя паліцы, - шукае чарговую кніжку. Па-мойму, яна задалася мэтай да Каляд прачытаць усю бібліятэку.

  Гары распавёў Рону, што Джасцін Фінч-Флетчы уцёк ад яго.

  - А табе-та што. Я заўсёды лічыў яго паўдуркам, - абыякава кінуў Рон, выводзячы літару за літарай і імкнучыся пісаць як мага буйней. - Ужо калі ён без розуму ад Локхарда...

  Герміёна вынырнула аднекуль з-за паліц. Выгляд у яе быў раздражнёны, затое яна нарэшце зрабіла ласку паразмаўляць з імі.

  - Уяўляеце, не засталося аніводной "Гісторыі "Хогвартса", усё разабралі, - паскардзілася яна, прысаджваючыся побач, - трэба запісвацца за дзве тыдня. Як шкада, што я сваю кніжку пакінула дома! Яна не залазіла ў куфар з-за  Локхардаўскіх кніг...

  - А навошта табе гэтая кніга? - спытаў Гары.

  - Затым жа, навошта і ўсім астатнім, - адказала Герміёна, - прачытаць легенду аб Таемным Пакоі.

  - А што гэта за легенда? - акругліў вочы Гары.

  - Вось то і легенда. Не памятаю, - Герміёна прыкусіла губу. - І не магу яе знайсці нідзе ў іншым месцы...

  - Герміёна, дай пачытаць тваё сачыненне, - адчайна праенчыў Рон, зірнуўшы на гадзіннік.

  - Не дам, - адрэзала Герміёна, нечакана раз'юшыўшыся. - У цябе было дзесяць дзён, каб...

  - Кінь, мне засталося ўсяго два цалі...

  Зазваніў звон. І яны адправіліся на гісторыю магіі.

  З усіх прадметаў гісторыя магіі была самой сумнай. Выкладаў яе прафесар Бінз, адзіны прывід сярод настаўнікаў. Найболей пацешным здарэннем, якое здарыліся ў яго на ўроку было то, калі ён увайшоў у класны пакой скрозь дошку. Прафесар Бінз быў вельмі старажытны і зморшчаны. Казалі, што ён нават не заўважыў, як памёр. Проста аднойчы ён устаў з крэсла і пайшоў на ўрок, а яго цела засталося сядзець перад камінам у настаўніцкай; і гэтая падзея ані не паўплывала на мерны ход яго існавання.

  Сёння было таксама сумна, як і заўсёды. Прафесар Бінз адкрыў сшытак з запісамі і пачаў зачытваць іх роўным гудзяшчым - рыхт-у-рыхт пыласос -  голасам, і паступова ўсё ў класе запалі ў стан глыбокага ступару і толькі эпізадычна прыходзілі ў сябе, запісвалі дату або імя, і тут жа адключаліся зноў. Прафесар казаў ужо больш паўгадзіны, і тут адбылося штосьці, ні разу да гэтага дня не адбывалася. Герміёна падняла руку.

  Прафесар Бінз, выпадкова глянуўшы у клас падчас бясконца нуднага апавядання аб Сусветнай канвенцыі чарадзеяў 1289 года, вельмі здзівіўся.

 - Міс...эээ...

 - Грэнджэр, прафесар. Скажыце, не маглі бы вы распавесці нам што-небудзь аб Таемным Пакоі, - чыстым голасам папытала Герміёна.

 Дын Томас, да гэтага моманту, з разяўленым ротам, глазеўшы ў акно, здрыгануўся і выйшаў з трансу; падбароддзе Лаванды Браўн паднялося са складзеных карзіначкай далоняў, а локаць Нэвіла Лонгбатама саслізнуў з боку парты.

 Прафесар Бінз замігцеў.

 - Я выкладаю гісторыю магіі, - паведаміў ён сухім, пазвяківаючым голасам, - Я маю справу з фактамі, міс Грэнджэр, а не з міфамі або легендамі. - Ён прачысціў горла з ціхім гукам, падобным на гук разламіўшагася напалову кавалачка крэйды і працягваў: - у верасні таго года аддзяленне камітэта сардынскіх мудрацоў...

 Ён запнуўся і замоўк. Герміёна зноў размахвала рукой.

 - Міс Грант?

 - Калі ласка, сэр, скажыце, бо легенды заўсёды засноўваюцца на фактах?

 Прафесар Бінз глядзеў на яе ў такім здзіўленні, што Гары выразна зразумеў - дагэтуль ніхто ніколі ні аб чым не пытаў яго, жывога або мёртвага, падчас уроку.

 - Мяркую, - павольна прамовіў Бінз, - аб гэтым можна было бы паспрачацца. - Ён утаропіўся на Герміёну так, нібы ніколі раней не бачыў перад сабою школьніцы. - Аднак, легенда, аб якой вы пытаеце, уяўляе сабою дзіўную і вельмі дзіўную гісторыю.

 Зараз увесь клас, затаіўшы дыханне, лавіў кожнае слова прафесара, які імглістым позіркам агледзеў звернутыя да яго твару. Гары зразумеў, што настаўнік цалкам узрушаны гэтак раптоўнай і гэтак безумоўнай увагай.

 - Што жа, - працягнуў ён, - дайце ўспомніць... Таемны Пакой...

 Вы ўсё, зразумела, ведаеце, што "Хогвартс" быў заснаваны каля тысячы гадоў таму - дакладная дата невядома - чатырма найвялікшымі людзьмі: двума ведзьмакамі і двума ведзьмамі. Чатыры каледжа "Хогвартса" носяць іх імёны. Гэтыя імёны - Годрык Грыфіндор, Хельга Хафлпаф, Равэна Равенкла і Салазар Слізэрын. Сумеснымі высілкамі яны пабудавалі замак, удалечыні ад цікаўных вачэй маглаў, бо ў тыя поры простыя людзі не давяралі магіі, і ведзьмакі і ведзьмы падвяргаліся пераследам.

 Ён зрабіў паўзу, нябачна абвёў вачамі клас і працягнуў:

 - Некаторы час заснавальнікі школы працавалі ў поўнай гармоніі, адшукваючы па ўсёй краіне дзяцей з чароўнымі здольнасцямі. Гэтых дзяцей збіралі ў замку і належнай выявай навучалі. Але затым паміж чатырма заснавальнікамі паўсталі рознагалоссі. Уласна, рознагалоссі паўсталі паміж Слізэрынам і астатнімі трыма. Слізэрын лічыў, што варта выяўляць вялікую выбіральнасць пры прыняцці вучняў у "Хогвартс". Ён лічыў, што магічнае навучанне павінна быць даступна толькі для дзяцей з чыстай чароўнай крывёй. Яму не падабалася, што ў школу прымаюцца дзеці з маглаўскіх сем'яў, ён лічыў, што ім нельга давяраць. Урэшце рэшт рознагалосся сталі непрымірымымі, і Слізэрын пакінуў школу.

 Прафесар Бінз зноў памаўчаў, падціснуў вусны і стаў падобны на старую зморшчаную чарапаху.

 - Вось што паведамляюць нам пэўныя гістарычныя крыніцы, - сказаў ён. - Але гэтыя факты затуманьвае адна дзіўная легенда, легенда аб Таемным Пакоі. Яна абвяшчае, што Слізэрын пабудаваў у замку таемны пакой, аб якім іншыя тры заснавальніка нічога не ведалі.

 Слізэрын, паводле легенды, запячатаў гэты пакой такім чынам, што ніхто не мог адкрыць яе датуль, пакуль у школу не патрапіць яго праўдзівы нашчадак. Ён адзін будзе здольны зняць пячатку з Таёмнага Пакоя, вызваліць утоены ў ёй жах і выкарыстаць яго для таго, каб ачысціць школу ад нявартых.

  Калі ён скончыў сваё апавяданне, наступіла маўчанне, але гэта было не звычайнае соннае маўчанне, напалняўшае заняткі прафесара Бінза. У паветры павісла напружанасць, нейкае чаканне. Прафесар Бінз злёгку раздражніўся.

  - Усё гэта, зразумела, існае глупства, - падагульніў ён. - Памяшканне школы, вядома жа, неаднаразова даследавалі на прадмет наяўнасці падобнага пакоя, пошукі вяліся самымі дасведчанымі ведзьмакамі і ведзьмамі. Пакоя не існуе. Гэта казка, расказаная на застрашванне легкаверным.

  Рука Герміёны зноў ускінулася ўверх.

  - Сэр - а што пэўна вы мелі ў выгляду пад "утоеным у ёй жахам"?

  - Лічыцца, што ў пакоі хаваецца нейкі монстар, зладзіцца з якім можа адзін толькі Нашчадак Слізэрына, - адказаў прафесар Бінз сваім сухенькім, тоненькім галаском.

  Дзеці абмяняліся спалоханымі поглядамі.

  - Кажу вам, Пакоя не існуе, - сказаў прафесар Бінз, варушачы свае запісы, - няма Пакоя і няма Нашчадака.

  - Але, сэр, - умяшаўся Шэймас Фініган, - калі пакой можа быць рапячатаны толькі праўдзівым Нашчадакам Слізэрына, то ніхто іншы і не зможа знайсці яго, праўда?

 - Лухта, О'Флаэрці, - адрэзаў прафесар Бінз сварлівым тонам, - раз шматлікія дырэктары і дырэктрысы "Хогвартса" не змаглі яго знайсці...

 - Але, прафесар, - пропішчала Парваці Паціл, - можа быць, каб адкрыць пакой, патрабуецца выкарыстаць чорную магію...

 - Некаторыя ведзьмакі не карыстаюцца чорнай магіяй зусім не таму, што не ўмеюць, міс Пенніфізер, - рэзка абарваў яе прафесар Бінз, - паўтараю, калі людзі, падобныя Дамблдору...

 - Але, можа быць, трэба быць у сваяцтве са Слізэрынам, і таму Дамблдор не можа... - пачаў было Дын Томас, але прафесар Бінз вырашыў, што з яго годзе.

 - Усё, хопіць, - цвёрда абарваў ён. - Гэта міф! Няма ніякага Пакоя! Няма ніякіх сведчанняў! Нічога Слізэрын у школе не будаваў! Нават шафкі для мёцел! Я шкадую, што распавёў вам гэтую дурацкую гісторыю! І зараз, калі вы рачыце паслухаць, мы вернемся да сапраўднай гісторыі, да пэўных, рэальных, правераных фактаў!

 На працягу пяці хвілін клас вярнуўся ў звычайны стан найглыбокага здранцвення.

 - Заўсёды падазраваў, што Салазар Слізэрын быў немагчымы паўдурак, - паведаміў Рон Герміёне і Гары, калі пасля ўроку яны прабіраліся па перапоўненым калідоры ў   Грыфіндорскую вежу, каб кінуць заплечнікі перад вячэрай. - Але нават не здагадваўся, што менавіта ён паспачаў усю гэтую бузу з нагоды чыстай крыві. Я бы за сто мільёнаў не пайшоў у яго каледж. Сапраўды, калі бы шапка-размеркавальніца паспрабавала адправіць мяне ў "Слізэрын", я бы ўцёк! Сёў бы на цягнік і паехаў дахаты...

 Герміёна ўзмоцнена заківала, згаджаючыся, а Гары прамаўчаў. Толькі ў страўніку ў яго паўстала вельмі прыкрае пачуццё.