Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 Герміёна ўзмоцнена заківала, згаджаючыся, а Гары прамаўчаў. Толькі ў страўніку ў яго паўстала вельмі прыкрае пачуццё.

 Ён ніколі не распавядаў Рону з Герміёнай, што шапка-размеркавальніца сур'езна разглядала магчымасць залічыць яго ў "Слізэрын". Са ўсёй дакладнасцю, так, быццам гэта здарылася ўчора, памятаў Гары леташнюю працэдуру сартавання: як толькі ён надзеў капялюш, як ціхі голас зашаптаў на вуха: "Ты мог бы стаць вялікім, ведаеш, у цябе ўсё для гэтага ёсць, і "Слізэрын" вывядзе цябе прама да славы, у гэтым няма ніякіх сумненняў"...

 Але Гары, быўшы да таго часу наслыхан аб благой рэпутацыі "Слізэрына", аб тым, што адтуль выйшла вялізную колькасць чорных чараўнікоў, адчайна ўзмаліўся: "Толькі не ў "Слізэрын"!, і тады капялюш сказала: "Што ж, калі ты ўпэўнены - пайдзеш у "Грыфіндор"!

 Манеўруючы ў натоўпе, яны натыкнуліся на ішоўшага насустрач Коліна Крыві.

 - Э-гей, Гары!

 - Прывітанне, Колін! - аўтаматычна адказаў Гары.

 - Гары! Гары! Адзін хлопчык з нашага класа кажа, што ты...

 Але тут Коліна, занадта маленькага для таго, каб супрацівіцца струменю, панесла па кірунку да Вялікай Залы; ён толькі прагукаў напрыканцы: "Убачымся, Гары!" і знік.

 - Цікава, а што кажа аб табе хлопчык з яго класа? - зацікавілася Герміёна.

 - Што я Нашчадак Слізэрына, трэба думаць, - уздыхнуў Гары, і ў жываце стала яшчэ непрыемней: ён успомніў, з якім жахам уцёк ад яго Джасцін Фінч-Флетчы.

 - Што за народ, гатовыя паверыць у любое глупства! - абурыўся Рон.

  Натоўп трохі зрадзела, і па наступным лесвічным пралёце ім атрымалася прайсці без цяжкасцяў.

 - Як ты думаеш, Таемны Пакой і праўда існуе? - спытаў Рон у Герміёны.

 - Не ведаю, - нахмурылася яна, - Дамблдор не змог вызваліць ад чар місіс Норыс, і гэта наводзіць на думку, што той - або, хутчэй, то - што на яе напала, не  было ... ммм... чалавекам.

 У гэты час яны загарнулі за кут і апынуліся ў тым самім калідоры, дзе быў здзейснен напад. Яны спыніліся і агледзеліся. Усё было ў дакладнасці так, як у той вечар, хіба што адубелае цела кошкі не звісала з паходнетрымацеля, і поруч сцены са злавесным паведамленнем: "Таемны Пакой зноў адчынены" стаяла крэсла.

 -  Гэта пост назірання Філча, - прамармытаў Рон.

 Хлопцы пераглянуліся. У калідоры нікога не было.

 -  Нічога страшнага, калі мы трошкі тут падаследуем, - сказаў Гары, кінуў заплечнік, апусціўся на карачкі і прыгатаваўся шукаць доказы.

 - Сляды сажы! - выгукнуў ён. - Вось!... І вось...

 - Ідзі-ка зірні! - паклікала Герміёна. - Як дзіўна...

 Гары падняўся і падышоў да акна побач з надпісам. Герміёна паказвала на шкло на самім верху. Там назапасілася штук дваццаць павукоў, і кожны з іх, па ўсёй бачнасці, ваяваў за права першым пралезці ў маленькую шчыліну. Доўгая, серабрыстая павуціна звісала падобна вяроўцы, па якой усе яны ўскараскаліся, спяшаючыся патрапіць вонкі.

 - Ты калі-небудзь бачыў, каб павукі так сябе вялі? - здзіўлена спытала Герміёна.

 - Не, - адказаў Гары, - а ты, Рон? Рон?

 Ён азірнуўся праз плячо. Рон адышоў далёка назад і, падобна, адчайна змагаўся з жаданнем уцячы.

 - Ты што? - спалохаўся Гары.

 - Я - не - люблю - павукоў, - напружана вымавіў Рон.

 - Я не ведала, - сказала Герміёна, з здзіўленнем гледзячы на Рона, - ты жа столькі раз працаваў з імі на зеллеварэнні....

 - Калі яны дохлыя - іншая справа, - сказаў Рон, які імкнуўся глядзець куды заўгодна, толькі не на шкло, - я не люблю, калі яны поўзаюць...

 Герміёна хіхікнула.

 - Нічога смешнага, - раззлаваўся Рон, - калі жадаеш ведаць, калі мне было тры года,  Фрэд ператварыў майго... цацачнага мішку... у вялізнага гідкага павука... за тое, што я зламаў яго цацачную мятлу... Ты бы таксама іх ненавідзела, калі бы ў твайго мішкі раптам вырасла столькі ног і...

 Ён абарваў сваю прамову і здрыгануўся. Герміёна з усіх сіл імкнулася не разрагатацца.   Адчуваючы, што пара змяніць тэму, Гары спытаў:

 - Памятаеце, колькі вады тут было на падлозе? Адкуль яна ўзялася? Хтосьці ўсё выцер.

 - Яна вось дасюль даходзіла, - сказаў Рон, ачуняўшы настолькі, што смог абыйсці крэсла Філча і паказаць рукой: - Нараўне з гэтымі дзвярамі.

 Ён узяўся было за медную ручку, але раптам адшмаргнуў пальцы як ад распаленага праса.

 - Што яшчэ? - спытаў Гары.

 - Я туды не пайду, - змрочна заявіў Рон.

 - Гэта жаночы туалет.- паведаміла Герміёна,- Тут жыве Плакса Міртл. Давай паглядзім, што там.

 І, праігнараваўшы вялікую шыльду "НЕ ПРАЦУЕ", яна адчыніла дзверы.

 Гэта быў самы змрочны, самага прыгнятальнага выгляду туалетны пакой, які Гары калі-небудзь бачыў. Пад доўгім, трэснутым і абрынданым люстэркам ішоў шэраг абколатых ракавін. Падлога была вільготнай, у ёй адлюстроўвалася цьмянае святло некалькіх недагаркаў, крыва торчаўшых у падсвечніках; фарба на драўляных дзвярах кабінак аблупілася, адна з  дзвярэй боўталася на верхняй завесе.

 Герміёна прыклала палец да вуснаў і прайшла да самой далёкай кабінцы. Спыніўшыся перад ёй, яна спытала:

 - Гэй, Міртл! Прывітанне! Ты тут?

 Гары з Роном падышлі паглядзець. Плакса Міртл плавала ў паветры над унітазам і калупала вугор на падбароддзе.

 - Гэта туалет для дзяўчынак, - заявіла яна, з падазронам паглядзеўшы на хлопчыкаў. - А яны не дзяўчынкі.

 - Не дзяўчынкі, - пагадзілася Герміёна. - Я проста прывяла іх зірнуць, як тут... цікава.

 Герміёна нявызначана абвяла рукой старое бруднае люстэрка і вільготны пол.

 - Спытай яе, ці не бачыла яна чаго-небудзь, - аднымі вуснамі сказаў Гары Герміёне.

 - Што гэта вы шэпчацеся? - патрабавальна спытала Міртл, утаропіўшыся на яго.

 - Нічога, - паспяшаўся засведчыць яе Гары, - мы толькі жадалі спытаць...

 - Як бы мне жадалася, каб людзі перасталі шаптацца за маёй спіной! - істэрычна  выгукнула Міртл, відавочна душачыся слёзамі. - У мяне ёсць пачуцці, ці ведаеце, нягледзячы на тое, што я мёртвая...

 - Міртл, ніхто не жадаў цябе пакрыўдзіць, - паспрабавала супакоіць яе Герміёна, - Гары ўсяго толькі...

 - Ніхто не жадаў мяне пакрыўдзіць! Гэта мне падабаецца! - завыла Міртл. - Усё маё жыццё ў гэтай школе была суцэльным кашмарам, а зараз вы жадаеце сапсаваць мне смерць!

 - Мы ўсяго толькі жадалі спытаць, не ці бачыла ты тут за апошні час чаго-небудзь дзіўнага,  - хуткамоўкай выпаліла Герміёна. - Таму што ў Хэлоўін прама тут, у цябе за дзвярамі, было здзейснены напад на кошку.

 - Ты бачыла каго-небудзь паблізу ў той вечар? - спытаў Гары.

 - Я не звярнула ўвагі, - драматычна выгукнула Міртл, - Піўз мяне так пакрыўдзіў, што я прымчалася сюды і жадала пакончыць з сабою. Потым, зразумела, я апамяталася і зразумела, што я і так... што я...

 - І так мёртвая, - з шчырым жаданнем дапамагчы дамовіў за яе Рон.

 Міртл трагічна ўсхліпнула, паднялася вышэй, перавярнулася і ластаўкай нырнула ва ўнітаз, апырскаўшы хлопцаў вадой. Пасля гэтага яна знікла з выгляду, хоць, калі судзіць па прыглушаных, але не затіхавшім рыданнях, яна стаілася дзесьці ў выгіне трубы.

 Гары і Рон застыглі расчыніўшы роты, а Герміёна стомлена паціснула плечамі і сказала:

 - Для Міртл гэта амаль што вясёлая гутарка... Пайшлі адгэтуль.

 Ледзь толькі Гары зачыніў дзверы, і всхліпываній не стала чуваць, як раздаўся гучны голас, які прымусіў усіх траіх прыскокнуць ад спалоху.

 - РОН!

 Персі Уізлі як укапаны спыніўся на лесвічнай пляцоўцы. Значок "СТАРАСТА" грозна зіхацеў, а на твары застыгла выраз найпоўнага шоку.

 - Гэта для дзяўчынак! - бязгучна вытхнуўся ён. - Што вы там?...

 - Жадалі паглядзець, - паціснуў плечамі Рон, - доказы, разумееш....

 Ад абурэння Персі стаў раздзімацца і гэтым вельмі нагадаў місіс Уізлі.

 - Хутка - прыбірайцеся - адгэтуль, - люта вымавіў Персі, падышоў і пачаў адштурхваць хлопцаў ад туалета сваім целам, шырока разводзячы рукі. - Вам што, абыякава, што аб вас могуць падумаць? Трэба жа здагадацца прыйсці сюды, калі ўсё астатнія на вячэры!...

 - А чаму нам нельга быць тут? - заспрачаўся Рон, упіраючыся і абурана гледзячы на Персі. - Слухай, мы не чапалі гэтую кошку!

 - І менавіта гэта мне прыйшлося тлумачыць Джыні, - выклікнуў Персі з абурэннем, - але яна ўсё роўна баіцца, што вас выключаць, я яшчэ ніколі не бачыў яе такой засмучанай, яна ўсе вочы выплакала, ты мог бы падумаць трохі і аб ёй, усе першакласнікі і так пад занадта моцным уражаннем ад гэтай гісторыі...

 - На Джыні табе напляваць, - заявіў Рон. Вушы ў яго пачалі чырванець. - Ты проста баішся, што я сапсую табе кар'еру, што з-за мяне ты не станеш лепшым вучнем школы...

 - Мінус пяць балаў! - сувора сказаў Персі, паказаўшы пальцам на значок "СТАРАСТА". -   Спадзяюся, гэта паслужыць вам урокам! І больш ніякіх гульняў у шпікоў, а то напішу маці!...

І ён важна выдаліўся. Ззаду шыя ў яго была такая жа чырвоная, як вушы ў Рона.

 Увечар Гары, Рон і Герміёна вылучылі сабе месцы ў агульнай гасцінай як мага далей ад Персі. Рон усё яшчэ знаходзіўся ў вельмі благім стане духу і таму стала саджаў кляксы на хатнюю працу па замовах. Урэшце рэшт ён безуважліва пацягнуўся за палачкай, каб выдаліць бруд, але тая чамусьці падпаліла пергамент. Дымячыся ад абурэння ані не менш, чым яго хатняя праца, Рон з сілай зачыніў "Зборнік замоваў (частка другая)". Да найвялікшага здзіўлення Гары, Герміёна рушыла ўслед яго прыкладу.