Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 - Хто жа гэта мог быць? - задуменна прагаварыла яна, як быццам працягваючы даўно  ідучы паміж імі гутарка. - Каму трэба напалохаць усіх сквібов і маглонароджаных, каб яны сыйшлі з "Хогвартса"?

 - Давайце падумаем, - сказаў Рон, штукарска імітуючы крайняе здзіўленне. -  Не ці ведаем мы выпадкова кагосьці такога, хто лічыць, што маглакроўкі - гэта бяка?

 Ён скрыва паглядзеў на Герміёну. Герміёна ў адказ паглядзела на яго з сумненнем на твары.

 - Калі ты аб Малфое...

 - А аб кім жа яшчэ! - сказаў Рон. - Ты жа чула: "Бруднакроўкі - чарга за вамі!" - кінь, дастаткова зірнуць на яго гідкую пацучыную фізіяномію, і становіцца ясна, што гэта ён!

 - Малфой? Нашчадак Слізэрына? - скептычна вымавіла Герміёна.

 - А што? Паглядзі на яго сям'ю, - умяшаўся Гары, таксама захлопывая кніжку. - Усе вучыліся ў "Слізэрыне"; ён гэтым выхваляецца. Яны папросту могуць быць нашчадкамі Салазара. І татка Малфой вызначана здольны на любыя брыдоты.

 - Ключ ад Таемнага Пакоя мог захоўвацца ў іх у сям'і стагоддзямі! - выклікнуў Рон. - І перадавацца ад бацькі да сына...

 - Што ж, - задумалася Герміёна, - думаю, гэта магчыма...

 - Толькі як гэта даказаць? - змрочна спытаў Гары.

 - Спосаб, падаецца, ёсць, - павольна вымавіла Герміёна, неўзаметку кінуўшы погляд на Персі і яшчэ мацней панізіўшы голас, - хоць, вядома, гэта цяжка. Да таго ж небяспечна, вельмі небяспечна. Думаю, для гэтага прыйдзецца парушыць не менш пяцідзесяці школьных правіл...

 - Калі калі-небудзь, ну, можа, праз месяц, ты нарэшце вырашыш нам усё растлумачыць, тады скажаш, добра? - раздражнёна сказаў Рон.

 - Добра, - халодным тонам адказала Герміёна. - Нам трэба будзе пракрасціся ў агульную гасціную "Слізэрына" і задаць Малфою некалькі пытанняў, толькі так, каб ён не здагадаўся, што мы - гэта мы.

 - Але гэта жа немагчыма, - сказаў Гары, а Рон засмяяўся.

 - Не, магчыма, - запярэчыла Герміёна, - усё, што нам трэба - гэта Пераваротнае зелле.

 - А што гэта? - хорам спыталі Гары і Рон.

 - Снэйп распавядаў аб ёй пару тыдняў таму...

 - Вось рабіць нам на зеллеварэнні больш няма чаго, толькі Снэйпа слухаць, - прабурчэў Рон.

 - Перваротнае зеллея можа ператварыць цябе ў кагосьці іншага. Ну, думайце жа! Мы можам ператварыцца ў Слізэрынцаў. І ніхто не здагадаецца, што гэта мы. І Малфой можа нам усё распавесці. Можа быць, ён прама зараз выхваляецца гэтым у агульнай гасцінай "Слізэрына", вось было бы выдатна, калі бы мы маглі быць там і чуць яго!

 - Нешта мне не вельмі падабаецца ідэя з гэтай Пераваротным зеллем, - нахмурыўся Рон. - А што, калі мы назаўжды застанемся Слізэрынцамі?

 - Яе дзеянне паступова ветрыцца, - нецярпліва адмахнулася Герміёна. - Праўда, дастаць рэцэпт будзе цяжка. Снэйп сказаў, што яго можна знайсці ў кнізе, якая завецца "Всесільнейшыя зелля", яна напэўна ў Забароненым аддзеле.

  Існаваў толькі адзін спосаб атрымаць кнігу з Забароненага аддзела бібліятэкі: трэба было мець дазвол, падпісаны кімсь з настаўнікаў.

 - Цяжка прыдумаць прыназоўнік, для чаго нам патрэбна такая кніга, - сказаў Рон, -  адразу стане ясна, што мы жадаем вырабіць нейкае зелле.

 - Думаю, - працягнула Герміёна, - калі мы скажам, што цікавімся тэарэтычна, то, можа быць...

 - Кінь! Ні адзін настаўнік на гэта не купіцца! - сказаў Рон. - Гэта ўжо трэба быць поўным ідыётам...

— РАЗДЗЕЛ X —

Шальны Бладжар

Пасля няўдачы з эльфамі прафесар Локхард больш не прыносіў у клас ніякіх жывых істот. Замест гэтага ён чытаў уголас свае кнігі, а некаторыя найболей драматычныя эпізоды разгульваў з вучнямі па ролях. Для гэтых мэт ён часцей за ўсё выбіраў Гары; на сапраўдны момант, хлопчык ужо выканаў наступныя ролі: простага селяніна з Трансільваніі, з якога Локхард зняў Барматушны заклён; моцна прастуджанага Еці; вампіра, які пасля сустрэчы з Локхардам не браў у рот нічога, акрамя салаты.

  На гэтым уроку па абароне ад сіл зла Гары зноў выцягнулі да дошкі, на гэты раз уяўляць пярэваратня. Як наліха, менавіта зараз трэба было падлашчыцца да Локхарду, інакш Гары адмовіўся бы.

  - Завый-ка як след - вось так, вельмі добра - і тады, уявіце сабе, я кінуўся - вось так - прыціснуў яго да зямлі - вось так! - адной рукой здолеў утрымаць яго - а іншай прыставіў чароўную палачку яму да горла - потым па-геройску сабраў астаткі сіл і выканаў надзвычай складаны Хаморфны заклён - ён жаласна застагнаў - ну, давай жа, Гары - жаласней, жаласней - выдатна - і тады поўсць знікла - зубы паменшыліся - і ён ператварыўся назад у чалавека. Проста, але эфектыўна - і вось жыхары яшчэ адной вёскі вечна будуць бласлаўляць героя, які пазбавіў іх ад штомесячных нападаў пярэваратня.

  Зазваніў звон, і Локхард падняўся з полу.

  - Хатнее заданне - зложыце паэму аб тым, як я перамог пярэваратня Вагга-Вагга! Аўтару лепшага твора - асобнік кнігі "Чароўны я" з аўтографам!

  Хлопцы паступова пакідалі клас. Гары вярнуўся ў далёкі канец пакоя, дзе яго чакалі Рон і Герміёна.

  - Гатовы? - напаўголасу спытаў Гары.

  - Давай пачакаем, пакуль усё ўйдуць, - нервова сказала Герміёна. - Ну, усё - я пайшла!

  Яна наблізілася да стала Локхарда, дужа заціснуўшы ў руцэ лісток паперы. Ззаду нерашуча тапталіся Гары з Роном.

  - Эээ... прафесар  Локхард? - заікаючыся, вымавіла Герміёна. - Я жадала... узяць з бібліятэкі адну кнігу. Для... дадатковага чытання. - Яна дрыготкім рукой працягнула лісток. - Але гэтая кніга... яна ў Забароненым аддзеле, таму мне трэба, каб хто-небудзь з настаўнікаў падпісаў вось тут... Я упэўнена, што гэтая кніга дапаможа мне лепш зразумець то, аб чым вы пішаце ў "Вячэры з упірамі" пра павольна дзеючыя яды...

  - А-а-а! "Вячэра з упірамі"! - летуценна выклікнуў  Локхард, узяўшы ў Герміёны лісток і чароўна ёй усміхаючыся. - Адна з маіх самых улюбёных... Табе спадабалася?

  - Вядома! - захоплена сказала Герміёна. - Гэта так выдатна, асабліва, як вы прывабілі ў пастку таго, апошняга, гарбатным падсіткам...

  - Я мяркую, ніхто не стане пярэчыць, калі я акажу невялікую падтрымку лепшай вучаніцы гэтай паралелі, - цяпло сказаў  Локхард і выцягнуў вялізнае паўлінавае пяро. - Прыгожа, праўда? - падміргнуў ён, няслушна вытлумачыўшы выраз абуранай агіды на твары ў Рона. -   Звычайна я ім карыстаюся, калі надпісваю кнігі.

  Ён размашыста вывяў мудрагелісты подпіс і вярнуў лісток Герміёне.

  - Ну што, Гары, - сказаў Локхард, у то час як Герміёна згортвала дазвол і прыбірала яго ў заплечнік. - Наколькі мне вядома, заўтра першы квідытчный матч сезону? "Грыфіндор" супраць "Слізэрына"? Кажуць, ты нядрэнна гуляеш. Я таксама ў сваё час быў Лаўцом. Мяне нават клікалі ў зборную краіны, але я злічыў правільным прысвяціць сваё жыццё выкараненню сіл зла. І усё жа, калі табе захочацца патрэніравацца асобна ад каманды, не саромейся звяртацца да мяне. Заўсёды рады падзяліцца сваімі ведамі з меней дасведчанымі гульцамі...

  Гары выдаў горлам вельмі невыразны гук і выбег з класа ўслед за Ронам і Герміёнай.

  - Не магу паверыць, - ашаламіўся ён, калі яны ўтрох прыняліся вывучаць подпіс, - ён нават не пацікавіўся, што менавіта мы збіраемся ўзяць у бібліятэцы.

  - Гэта таму, што ён бязмозгі балван, - сказаў Рон, - але якая розніца, раз ужо нам атрымалася дамагчыся, чаго мы жадалі...

  - Ён зусім не бязмозгі балван, - звяняшчым голасам абурылася Герміёна. Яны ўжо збеглі да бібліятэкі.

  - Вядома, раз ён назваў цябе лепшай вучаніцай паралелі...

  Патрапіўшы ў прыглушаную цішыню бібліятэкі, яны былі змушаныя панізіць галасы. Мадам Шчыпц, бібліятэкарка, худая, раздражняльная жанчына, выглядам сваім нагадвала некормленого сцярвятніка.

  - "Усемацнейшыя зелля"? - падазрона паўтарыла яна, спрабуючы адабраць занатоўку ў Герміёны; але тая ўчапілася мёртвай хваткай.

  - Я жадала бы пакінуць яе ў сябе, - пралапатала яна ледзь чуваць.

  - Ой, ды кінь, - кінуў Рон, выдрапваючы паперку з сціснутага кулачка Герміёны і працягваючы яе мадам Пінс, - мы табе дастанем іншы аўтограф.  Локхард падпісвае ўсё, што не варушыцца - хоць бы секунд пяць.

  Мадам Пінс вывучыла занатоўку на прасвет, як быццам падазраючы, што тая падробленая, але дазвол прайшоў праверку. Бібліятэкарка схавалася за высокімі кніжнымі паліцамі і з'явілася праз некалькі хвілін з вялікай, зацвілага выгляду, кнігай у руках.   Герміёна акуратна прыбрала кнігу ў заплечнік, і хлопцы сыйшлі, дбайна імкнучыся не ісці  залішне хутка і не выглядаць залішне вінаватымі.

  Праз пяць хвілін яны ўжо забарыкадаваліся ў непрацуючым туалеце ў Плаксы Міртл. Герміёна здолела пераканаць Рона, сказаўшы яму, што гэты туалет - апошняе месца, куды можа накіравацца чалавек у поўным розуме, і таму ім гарантаванае адзінота. Плакса Міртл гучна рыдала ў сваёй кабінцы, але хлопцы цалкам ігнаравалі яе, як, зрэшты, і яна іх.

  Герміёна паважна расчыніла "Всесільнейшіе зелля", і ўсе трое схіліліся над старажытнымі, у плямах вільгаці, старонкамі. З першага погляду станавілася зразумела, чаму гэтая кніга захоўваецца ў Забароненым аддзеле бібліятэкі. Дзеянне некаторых зелій было такое, што аб ім не жадалася нават думаць. У кнізе было шмат выключна прыкрых ілюстрацый: чалавек, вывернуты навыварат, ведзьма, на галаве ў якой прарасло некалькі пар рук...