Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Мадам Хуч набліжалася да іх. Па-над яе плячыма было відаць, як гульцы "Слізэрына" скачуць ад захаплення і паказваюць на Грыфіндорцаў пальцамі.

  - Слухайце, - заказаў Гары. Мадам Хуч падыходзіла ўсё бліжэй і бліжэй, - Калі вы будзеце так круціцца вакол мяне, то Снітч я смогу злавіць, толькі калі ён сам уляціць да мяне ў рукаў. Гуляйце з камандай, а я займуся гэтым шалёным.

  - Ты што, таго? - сказаў Фрэд. - Ён табе башку знясе.

  Вуд пераводзіў погляд з Гары на двайнят.

  - Олівер, гэтае вар'яцтва, - абурылася Алісія Спінэт. - Ты не можаш дапусціць, каб Гары адзін дужаўся з гэтай штукай. Хай правядуць расследаванне....

  - Калі мы зараз перапынім гульню, нам залічаць пройгрыш! - горача сказаў Гары. - Мы не можам прайграць "Слізэрыну" з-за нейкага дурнога мяча! Усё, Олівер, скажы, каб яны пакінулі мяне ў супакою!

  - Гэта ўсё ты вінаваты, - крыкнуў Джордж на Вуда. - "Злаві Снітч або памры!", трэба жа было такое сказаць...

  Нарэшце падышла мадам Хуч.

  - Гатовыя аднавіць гульню? - спытала яна Вуда.

  Вуд ацэньвальна паглядзеў на Гары.

  - Так, - вырашыўся ён, - Фрэд, Джордж, вы чулі, што сказаў Гары - пакіньце яго аднаго і падайце яму самому зладзіцца з Бладжарам.

  Дождж узмацніўся. Па свістку мадам Хуч Гары з сілай адапхнуўся ад зямлі, узляцеў і неадкладна пачуў красамоўнае "взззз" - яго даганяў Бладжар. Гары ўзлятаў усё вышэй і вышэй; ён віхляў, взмываў, падаў, выпісваў спіралі, зігзагі, круціўся вакол сваёй восі. Галава круцілася, але ён па-ранейшаму трымаў вочы адчыненымі. Кроплі дажджу зусім заляпілі шклы акуляраў і заліваліся ў ноздры, калі ён перагортваўся ўніз галавой, чарговы раз сыходзячы ад пераследу. Ён чуў рогат з трыбун; здагадваўся, што выглядае надзвычай дурна. Тым не менш, шальны Бладжар з-за свайго цяжару не мог змяняць кірунак гэтак жа хутка, як Гары; і таму хлопчык працягваў выпісваць піруэты ўздоўж усяго перыметра стадыёна, пры гэтым не перастаючы скрозь срэбную фіранку дажджу адсочваць, што адбываецца поруч кольцаў "Грыфіндора". А там Адрыян Пусэй спрабаваў абыйсці Вуда...

  Нешта прасвістала паблізу юхі - Бладжар ў чарговы раз спудлаваў; Гары перавярнуўся праз галаву і хутка паляцеў у зваротным кірунку.

  - Спадзяешся паступіць у балет, Потэр? - прагукаў Малфой. Гары толькі што прыйшлося цалкам ужо па-дурацку зазвернуцца, і ён імчаўся, па пятах праследуемы Бладжарам; з нянавісцю абвінуўся ён на голас Малфоя і тут убачыў яго - Залатога Снітча. Маленькі мячык вісеў зусім побач з левым вухам Малфоя - а Малфой занадта захоплена цвяліў Гары і нічога не прыкмячаў.

  На адно адчайнае імгненне Гары завіс у паветры, не вырашаючыся кінуцца да Малфою - раптам той зірне ўверх і ўбачыць Снітч.

  БАХ.

  Гэтага імгнення апынулася досыць. Бладжар нарэшце-то дасягнуў мэты. Ён са ўсёй сілы ўляпіўся ў локаць, і Гары ў падрабязнасцях прачуў, як ламаецца яго рука. У галаве пакаламуцілася, боль была зруйнавальнай, хлопчык саслізнуў з мокрай мятлы і павіс на адным калене. Правае рука бескарысна боўталася - а Бладжар ў гэты час ужо пайшоў на другі заход, на гэты раз цаляючы прама ў твар - Гары ўвярцеўся, з адзінай думкай у галаве: "Дабрацца да Малфоя".

  Вочы засцілала смуга дажджу і болі. Ён нырнуў уніз, да ненавіснага, паблесківаюшчаму, ухмыляюшчамуся твару, убачыў расшыріўшыеся ад страху вокі: Малфой падумаў, што Гары збіраецца напасці на яго.

  - Якога...? - толькі і паспеў вымавіць ён, імкліва прыбіраючыся з дарогі.

Гары адпусціў тронак, за які трымаўся здаровай рукой і зрабіў адчайны кідок; ён адчуў, што пальцы абхапілі ледзянога Снітча. На мятле ён зараз утрымліваўся толькі з дапамогай ног. Па стадыёне пранёсся лямант, калі ён накіраваўся да зямлі, з усіх сіл імкнучыся не знепрытомнець.

  Гары з сілай стукнуўся аб гліняную зямлю і скаціўся з мятлы. Рука валялася як нежывая, пад вельмі дзіўным кутом; адурманены болем, ён, быццам з далёкай адлегласці, чуў свіст, шум, крыкі. Ён сфакусаваў зрок на мячыку, дужа заціснутым у здаровай руцэ.

  - Ага, - прашаптаў ён бессэнсоўна, - выйгралі.

  І знепрытомнеў.

  Калі Гары ачуняў, то адчуў, што кроплі дажджу па-ранейшаму падаюць на твар, зразумеў, што ўсё яшчэ ляжыць на поле, убачыў, што хтосьці схіліўся над ім. Бліснулі зубы.

  - О, не, толькі не гэта, - праенчыў Гары.

  - Сам не разумее, што кажа, - гучна крыкнуў  Локхард натоўпу ўсхваляваных Грыфіндорцаў. - Не турбуйся, Гары. Зараз я вылечу тваё руку.

  - Не! - выклікнуў Гары. - Хай лепш так, дзякуй...

  Ён паспрабаваў сесці, але невыносны боль пранізаў цела. Дзесьці побач ён пачуў знаёмае шчоўканне.

  - Я не жадаю, каб ты гэта здымаў, Колін, - гучна сказаў Гары.

  - Паляжы спакойна, - ласкава ўгаворваў  Локхард, - гэта звычайная замова, я прарабіў гэта тысячы раз...

  - А чаму нельга ў лякарню? - выдушыў Гары скрозь сціснутыя зубы.

  - І праўда, прафесар, - падтрымаў абрынданы брудам Вуд, які не мог утрымацца ад шчаслівай усмешкі, нягледзячы на тое, што ў яго камандзе пацярпеў Лавец, - Вось гэта рывок, Гары, узрушаючае гледзішча, гэтым разам, я бы сказаў, ты перасягнуў сябе...

  Скрозь абступіўшы яго лес ног, Гары ўбачыў, якія вялізныя высілкі прыкладаюць двайняты Уізлі, каб заштурхаць Бладжар ў скрыню. Бладжар супрацівіўся з шалёнай энергіяй.

  - Адыдзіце, - сказаў  Локхард, закочваючы рукавы зялёнай вопрадцы.

  - Не... не трэба... - пярэчыў Гары, але ён быў занадта слабы; Локхард пакруціў чароўнай палачкай і праз імгненне накіраваў яе прама на зломаную руку хлопчыка.

  Дзіўнае, прыкрае адчуванне паўстала ў плячу і хутка распаўсюдзілася па ўсёй руцэ да самых кончыкаў пальцаў. З рукі як быццам выпусцілі паветра. Гары нават не вырашаўся паглядзець на тое, што з ёй адбываецца. Ён зажмурыўся, адкруціўся, але, усё роўна, горшыя яго асцярогі неўзабаве пацвердзіліся: сгрудзіўшыяся дружна заахкалі, засаўка фотаапарата шалёна зацёхкала. Рука больш не балела - але яна больш не была рукой.

  - Ой, - сказаў  Локхард, - што ж. Бывае. Галоўнае, што косці больш не зламаныя. Вось аб чым трэба памятаць. Зараз, Гары, можаш тупаць у лякарню - ах, дарэчы, містэр Уізлі, міс Грэнджэр, вы яго не праводзіце? - мадам Помфры трошачкі... ммм... прывядзе цябе ў парадак.

  Гары ўстаў на ногі. Яго неяк скасабочыла. Ён зрабіў глыбокі ўдых і зірнуў на правую руку. І зноў ледзь не страціў прытомнасць.

  З рукава высоўвалася штосьці, больш усяго якое нагадвала тоўстую гумовую пальчатку целавага колеру. Гары паспрабаваў паварушыць пальцамі. Ніякага эфекту.

  Локхард не вылечыў косці. Ён папросту выдаліў іх.

  Мадам Помфры была не занадта задаволена.

  - Трэба было адразу жа ісці да мяне! - абурылася яна, прыпадняўшы пальцам няшчасны, знежывелы ўспамін аб тым, што ўсяго паўгадзіны таму было здаровай, нармалёва функцыянуючай рукой. - Косці я вылечваю за паўсекунды - але вось гадаваць іх зноўку...

  - Але вы зможаце гэта зрабіць, так? - адчайна спытаў Гары.

  - Зразумела, але гэта будзе вельмі хваравіта, - змрочна вымавіла мадам Помфры, кідаючы Гары піжаму. - Табе прыйдзецца тут пераначаваць....

  Герміёна пачакала за шырмай, якой загарадзілі Гарын ложык, а Рон дапамог яму перапрануцца. Запхнуць гумовую, пазбаўленую касцей руку ў рукаў апынулася не надта проста.

  - Ну, што ты зараз скажаш пра  Локхарда, Герміёна? - прагукаў Рон з-за фіранкі, старанна прапіхіваючы знежывелыя пальцы скрозь абшэўку. - Можна падумаць, Гары марыў застацца без касцей.

   - Кожны можа памыліцца, - адрэзала Герміёна, - і потым, бо рука больш не баліць, праўда, Гары?

  - Не баліць, - пагадзіўся Гары, залазячы ў пасцелю. - Але і нічога іншага таксама не робіць.

  Ён адкінуўся на падушкі, і рука бессэнсоўна прыскокнула.

Герміёна разам з мадам Помфры зайшла за фіранку. Мадам Помфры трымала ў руках вялікую бутлю з надпісам "Скелерост".

  - Табе маецца быць цяжкая ночка, - сказала яна, наліваючы дымлівую вадкасць у шкляначку і працягваючы яго Гары, - зноўку выгадоўваць косці - малапрыемны занятак.

  Піць "Скелерост" таксама было малапрыемна. Ён абпальваў рот і горла. Гары закашляўся і захлынуўся. Мадам Помфры выдалілася, не перастаючы незадаволена цокаць языком і бедаваць з нагоды небяспечных відаў спорту і безадказнасці настаўнікаў. Рон і Герміёна засталіся і далі Гары вады запіць мікстуру.

  - Усё роўна, мы перамаглі, - успомніў Рон, і на твары ў яго з'явілася ўсмешка. - Як ты яго злавіў!... І трэба было бачыць Малфоя - ён жадаў цябе забіць!

  - Жадала бы я ведаць, як яму атрымалася зачараваць гэтага Бладжара, - змрочна прамовіла Герміёна.

  - Трэба занесці гэта ў спіс пытанняў, якія мы яму зададзім, калі прымем Пераваротнае зелле, - сказаў Гары, апускаючыся на падушкі, - Спадзяюся, густ у яго не такі ўжо брыдкі...

  - З кавалачкамі-та Слізэрынцаў? Ты жартуеш, - сказаў Рон.

  У гэты момант дзверы з шумам расхінулася. Наскрозь мокрыя і брудныя, уваліліся ігракі Грыфіндорскай каманды.