Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Залева усё яшчэ біла ў вокны, цемра за якімі да гэтага моманту набыла чарнільную гушчыню, але ў памяшканні было светла і ўтульна. Полымя ў каміне адкідвала вясёлыя блікі на пульхныя крэслы, уладкаваўшыся ў якіх, Грыфіндорцы чыталі, размаўлялі, рабілі ўрокі, а Фрэд з Джорджам спрабавалі скарміць філібустэраўскую петарду саламандры.  Фрэд "выратаваў" зіготкую памяранцавую агнежыцельніцу з заняткаў па ўходзе за магічнымі істотамі, і зараз яна ціха цьмела на століку ў асяроддзі купкі цікаўных.

  Гары збіраўся ўжо распавесці Рону з Герміёной пра Філча і "Хуткачары", як раптам саламандра ўзвілася ў паветра і шалёна закруцілася па пакоі, бурна іскруючыся і выбухаючы.   Выгляд Персі, які да хрыпаты араў на братоў, выдатны фантан зорак мандарынавага колеру, які б'е з рота ў саламандры, а таксама ўцёкі апошняй у камін, што суправаджаўся гучнымі выбухамі, начыста выцеснілі сумнага Філча з яго канвертамі з галавы ў Гары.

  Да часу Хэлоўіна Гары паспеў пашкадаваць аб сваім паспешным абяцанні прысутнічаць на юбілеі. Усё астатнія радасна прадчувалі святочную бяседу; Вялікую Залу, як заўсёды, упрыгожылі жывымі кажанамі, з гіганцкіх Хагрыдаўскіх гарбузоў выразалі ліхтары такога памеру, што ў кожным магло бы змясціцца не менш трох сталых мужчын, і яшчэ, прайшла чутка, што Дамблдор запрасіў на вечар трупу танцуючых шкілетаў.

  - Абяцанне ёсць абяцанне, - павучальна вымавіла Герміёна. - А ты абяцаў пайсці на юбілей смерці.

  Таму ў сем гадзін Гары, Рон і Герміёна рашуча прайшлі паблізу дзвярэй бітком набітай Вялікай Залы, павабна мігцеючай золатам талерак і срэбрам свечак, і накіравалі свае ступні ў падзямелле.

  Пераход, які вёў да месца правядзення званага вечара ў гонар Амаль Безгаловага Ніка, таксама быў асветлены свечкамі, але яны стваралі настрой, далёкае ад жыццярадаснага: доўгія, тонкія, вугольна-чорныя васковыя стрыжні гарэлі ярка-сінім агнём і кідалі прывідны, тагасветны водбліск нават на цалкам жывыя твары. З кожным крокам станавілася ўсё халадней. Гары перасмыкнуў плячыма і паплатнее ахінуўся ў вопрадку. Тут раптам адчуўся гук, падобны на тысячы пазногцяў, шкрабучых па вялізнай школьнай дошцы.

  - Гэта што, музыка? - прашаптаў Рон. Яны загарнулі за кут і ўбачылі Амаль Безгаловага Ніка. Ён стаяў у дзвярным праёме, хораша задрапіраваным чорным аксамітам.

  - Мае дарагія сябры, - прывітаў ён хлопцаў памінальным голасам, - сардэчна запрашаем... так рады, што вы змаглі прыйсці...

  Прывід сарваў з галавы капялюш з пёрамі і, з глыбокім паклонам, жэстам запрасіў іх прайсці.

  Усярэдзіне хлопцаў чакала незабыўнае гледзішча. Падзямелле было запоўнена жамчужна-белымі, празрыстымі людзьмі. Большасць з іх слізгала над танцавальнай пляцоўкай, вальсуючы пад жудасныя скуголенні трыццаці музычных піл. Аркестр сядзеў на невялікім узвышэнні, таксама задрапіраваным чорнай тканінай. Не меней тысячы чорных свечак у вялізным кандэлябры пад столлю азаралі залу паўночным святлом. Дыханне ператваралася ў пар; яны як быццам дашлі ў маразільную камеру.

  - Пайдзем, агледзімся? - прапанаваў Гары ў асноўным для таго, каб разагрэць ногі.

  - Асцярожна, а то яшчэ пройдзеш скрозь каго, - клапатліва сказаў Рон. Яны пайшлі ўздоўж боку танцавальнага кола. Ім сустрэлася група змрочных манашак, чалавек у лахманах і ланцугах, а таксама Тоўсты Манах, вясёлы хафлпафскі прывід. Ён ажыўлена гутарыў з рыцарам, у якога з ілба тырчала страла. Гары не без задавальнення ўбачыў, што Крывавага Барона, змрочнага Слізэрынского прывіда, пакрытага серабрыстымі плямамі крыві, цураюцца ўсе астатнія госці.

  - О, не, - войкнула Герміёна, рэзка спыняючыся. - Давайце звернем у іншы бок, я не жадаю сустракацца з Плаксай Міртл...

  - З кім? - спытаў Гары, калі яны паспешна выдаліліся ў процілеглым кірунку.

  - Яна з'яўляецца з унітаза ў пакоі для дзяўчынак на першым паверсе, - растлумачыла Герміёна.

  - З'яўляецца з унітаза?

  - Так. Туалет увесь старажытны, ды і гэты, год не працаваў, таму што ў яе сталыя прыпадкі, і яна ўладкоўвае патопы. Я наогул туды ніколі не хаджу, толькі ў крайнім выпадку; гэта жа немагчыма, калі ў цябе над вухам хтосьці скуголіць...

  - Глядзіце, ежа! - сказаў Рон.

  Паабапал залы стаялі доўгія сталы, таксама пакрытыя чорным аксамітам. Хлопцы з натхненнем падышлі, але ў наступны жа момант з жахам адхіснуліся. Пах ад ежы ішоў агідны. На срэбных талерках ляжала тухлая рыба; на падносах высіліся горы палёных пірагоў; шмат месца займаў чарвівы хагіс, побач знаходзіўся шматок сыра, пакрыты касматай зялёнай цвіллю і, у цэнтры стала, стаяў неверагодных памераў шэры торт у форме магільнага каменя, на якім чорным палівам было выведзена:

  Сэр Нікалас дэ Мімсі-Парпіньён

  Сканаў 31 кастрычніка 1492 года

  Гары са здзіўленнем убачыў, як мажны прывід падышоў да стала, нізка прысеў і, трымаючы рот шырока адчыненым, на сагнутых нагах прайшоў наскрозь, так, каб перасекчы талерку з смярдзючым ласосем.

  - Калі вы пройдзеце скрозь яго, то зможаце яго паспрабаваць? - спытаў Гары.

  - Амаль, - сумна адказаў прывіда і адляцеў ў бок.

  - Думаю, ім больш падабаецца тухлае, таму што пах і густ мацней, - з веданнем справы сказала Герміёна, заціскаючы нос і нахіляючыся, каб падрабязней разгледзець гнілы хагіс.

  - Можа, адыдзем? А то мяне нудзіць, - папытаў Рон.

  Аднак, ледзь яны звярнуліся, каб адысці, з-пад стала імкліва выляцеў маленькі чалавечак і  завіс у паветры прама перад тварамі хлопцаў.

  - Дабрыдзень, Піўз, - небяспечна сказаў Гары.

  У адрозненне ад прывідаў, палтэргейст Піўз зусім не быў бледным і празрыстым. У наперакос насунутаму ярка-памяранцаваму папяроваму капялюшу і агіднага колеру бабачцы, са злавеснай ухмылкай на зласлівым тварыку, Піўз на агульным фоне вылучаўся яркай плямай.

  - Падзюбаем? - салодкім голасам прапанаваў Піўз, працягваючы талерку арахіса, зацягнутага плёнкай цвілі.

  - Не, дзякуй, - адмовілася Герміёна.

  - Чуў, што вы казалі аб беднай Міртл, - сказаў Піўз, і ў яго вачах затанцаваў  хітры агеньчык. - Падумаць толькі, так грубіянска адклікацца аб небараке Міртл. - Ён набраў паветру і загарлапаніў: - ГЭЙ! МІРТЛ!

  - Не трэба, Піўз, не кажы ёй, што я сказала, яна знервуецца, - адчайна зашаптала Герміёна. - Я нічога такога не мела ў выгляду, я не пра яе - о, дабрыдзень, Міртл.

  Да іх, слізгаючы, наблізіўся прывід нізкарослай шыракаплечай дзяўчыны. У яе было змрочнейшы твар з усіх, калісьці бачаных Гары, напалову ўтоены пад валасамі і тоўстымі, жамчужна-празрыстымі акулярамі.

  - Што? - буркнула яна панура.

  - Як пажываеш, Міртл? - спытала Герміёна фальшыва-бадзёрым голасам. - Прыемна сустрэцца з табой не ў туалеце.

  Міртл чмыхнула.

  - А міс Грэнджэр толькі што размаўляла аб табе, - лісліва шапнуў Піўз на вуха Міртл.

  - Я толькі... я толькі... сказала, што ты сёння выдатна выглядаеш, - сказала Герміёна, люта свідруючы вачамі Піўза.

  Міртл змерала Герміёну падазроным поглядам.

  - Вы нада мной смяецеся, - сказала яна, і ў яе маленькіх празрыстых вочках сталі хутка збірацца слёзы.

  - Не - сапраўды - хіба я не казала вам толькі што, як выдатна выглядае сёння Міртл? - пралапатала Герміёна, з сілай ткнуўшы Рона і Гары пад рэбры.

  - Ах, так...

  - Зразумела...

  - Не хлусіце, - прашаптала Міртл, слёзы ўжо на ўсю моц струменіліся па ёй твару, а Піўз радасна хіхікаў у яе за спіной. - Думаеце, я не ведаю, як мяне завуць за вочы? Тоўстая Міртл! Пачвара Міртл! Жаласная, смаркатая плакса Міртл!

  - Ты яшчэ забыла "прышчаватая", - лісліва нагадаў Піўз.

  Плакса Міртл па-пакутніцку захлюпала носам і паляцела прочкі з падзямелля. Піўз радасна рынуўся следам, пуляя ёй у спіну касматымі арэхамі і якочучы:  "Прышчаватая! Прышчаватая!"

  - Бядняжка, - смутна сказала Герміёна.

  Амаль Безгаловы Нік падплыў да іх скрозь натоўп:

  - Весяліцеся?

  - Так, вядома, - прыйшлося схлусіць хлопцам.

  - Усё атрымалася не так ужо дрэнна, - з гонарам сказаў Амаль Безгаловы Нік. - Вараная  Удава прыбыла з самога Кента, уяўляеце? Ну што, надыйшоў час вымавіць прамову, пайду папярэджу аркестр...

  Аркестр, аднак, у гэты момант сам спыніў граць. Хлопцы, як і ўсе іншыя госці, замоўклі і  сталі з цікаўнасцю аглядацца па баках, бо дзесьці гучна затрубіл паляўнічы ражок.

Прыбылі,- з гаркатой прашаптаў Амаль Безгаловы Нік.- Урэшце рэшт

  Прама скрозь сцяну ў падзямелле ўварвалася прыкладна тузін канёў-прывідаў. На кожным з канёў ганарліва сядзеў вершнік без галавы. Сабраныя шалёна заапладыявалі; Гары таксама пачаў пляскаць у ладкі, але хутка спыніўся, зазначыўшы, які выраз твару зрабілася ў Ніка.

  Коні наўскач уварваліся ў цэнтр танцавальнага круга і рэзка спыніліся, з сілай упершыся пярэднімі нагамі і прыпаўшы на заднія. Кавалькаду ўзначальваў магутны прывід, які трымаў падпахай сваю барадатую галаву. Галава трубіла ў ражок. Прывід саскочыў з каня, падняў галаву высока ў паветра, каб тая агледзеўся (усё засмяяліся), і ўпэўнена накіраваўся да Амаль Безгаловага Ніку, на шляху насоўваючы галаву на шыю.