Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Гэта на рэдкасць проста, калі ведаеш, што трэба рабіць! - гучна казаў  Локхард. - Калі табе спатрэбіцца дапамога, Хагрыд, ты ведаеш, дзе мяне знайсці! Я падарую табе маю кнігу. Я здзіўлены, што ў цябе дагэтуль яе няма - увечары абавязкова надпішу і дашлю. Што ж, дапабачэння! - і ён выдаліўся з артыстычнай імклівасцю.

  Гары пачакаў, пакуль  Локхард схаваецца з погляду, затым выцягнуў Рона з-за куста, падвёў яго да дзвярэй у халупу і гучна пастукаў.

  Хагрыд адкрыў адразу жа, з вельмі незадаволеным выразам твару, але, убачыўшы, хто прыйшоў, ён заквітнеў.

  - А я-та чакаю-пачакаю, калі ж яны мяне наведаюць... заходзіце, заходзіце... Думаў, прафесар  Локхард вярнуўся...

  Гары з Герміёной падтрымлівалі Рона пад локцікі, каб ён не спатыкнуўся на парозе. Яны ўвайшлі ў халупу, дзе быў адзіны пакой з найвелізарным ложкам у адным куту і камінам у іншым. У каміне весяла трашчаў агонь. На Хагрыда гісторыя са смоўжнямі, якую Гары спехам распавёў, пакуль усаджваў Рона ў крэсла, не вырабіла адмысловага ўражання.

  - Няхай лепш лезуць надвор, чым сядзяць унутры, - аптымістычна сказаў ён, падстаўляючы Рону вялізны медны таз. - Давай, Рон, не саромейся.

  - Мне падаецца, з імі нічога не зробіш, трэба проста чакаць, калі гэта спыніцца, - падзялілася сваёй бояззю Герміёна, занепакоена назіраючая за Роном, які звесіўся над тазам. - Гэта і ў лепшыя-та поры вельмі цяжкі заклён, а ўжо са зламанай палачкай...

  Хагрыд мітусіўся, накрываючы на стол. Фанг, нямецкі дог, на радасцях абслініў Гары з ног да галавы.

  - А чаго ад цябе жадаў  Локхард? - спытаў Гары, і адначасова чухая Фанга за вухам.

  - Вучыў выганяць вадзянікоў з студні, - праварчаў Хагрыд, прыбіраючы са стала недаскубленага пеўня і ставячы на яго месца імбрычак. - Быццам я сам не ведаю. І усё чагосьці гарадзіў, як ён аднекуль выганяў Бэншы. Калі ён сказаў хоць слова праўды, я з’ем свой імбрычак!

  Хагрыду было зусім не ўласціва крытыкаваць выкладчыкаў "Хогвартса", таму Гары паглядзеў на яго з вялізным здзіўленнем. Герміёна жа ў адказ на гэтую рэпліку вымавіла больш высокім, чым звычайна, голасам:

  - Мне падаецца, ты несправядлівы. Бо сам прафесар Дамблдор палічыў  Локхарда лепшым прэтэндэнтам на гэтую пасаду...

  - Скажы лепш, адзіным прэтэндэнтам, - адказаў Хагрыд, працягваючы талерку з ірыскамі з патакі. Рон спазматычна кашляў над тазам, - так-так, адзіным. Паспрабуй знайдзі каго - ніхто з сіламі зла справы мець не жадае. Праца-то гіблая. Сталі ўжо думаць, сама пасада заварожаная. І праўда - хіба ж на ёй хто болей года пратрымаўся?  Вось. Лепш распавядзіце, каго гэта ён жадаў склясці? - спытаў Хагрыд, ківаючы ў бок Рона.

  - Малфой абазваў Герміёну - неяк вельмі нядобра, усё быццам узвар'яваліся, калі пачулі...

  - А гэта і было вельмі нядобра, - прахрыпеў Рон, і яго моцна спалатнелы, пакрыты кроплямі поту твар з'явілася над сталом. - Малфой абазваў яе бруднакроўкай, Хагрыд...

  Рон зноў нырнуў - пайшла чарговая хваля смоўжняў. Хагрыд разлютаваўся.

  - Ды як ён асмеліўся! - зарыкаў ён, гледзячы на Герміёну.

  - Асмеліўся, - сказала яна. - Але я не ведаю, што гэта значыць. Я, вядома, зразумела,  што гэта нешта вельмі грубіянскае...

  - Гэта самае абразлівае, што толькі можна прыдумаць, - з апошніх сіл выдушыў Рон, зноў з'яўляючыся на паверхні, - Бруднакроўкі - гэта вельмі нядобрая назва для тых, у каго бацькі маглы, разумееш, у каго немагічная кроў. Ёсць такія ведзьмакі - такія, як Малфоева сямейка, напрыклад, - яны лічаць сябе вышэй іншых, таму што ў іх, што завецца, чыстая кроў. - Рон слаба ікнуў і выкашлял сабе на далонь маленькага смоўжыка. Ён выкінуў яго ў таз і працягнуў: - Я хачу сказаць, усё астатнія разумеюць, што якая там у каго кроў, цалкам усё роўна. Вось, скажам, Нэвіл Лонгбатам - паходжанне чароўнае далей няма куды, а ён кацёл наровіць уверх дном паставіць.

  - І не вынайшлі яшчэ такой замовы, якая была бы не па сілах нашай Герміёне, - ганарліва дадаў Хагрыд, чаму шчокі дзяўчынкі запунсавеліся.

  - Гэта агідна - зваць кагосьці такім словам, - сказаў Рон, выціраючы пот з брывей, дрыжачай рукой. - Брудная кроў, ці бачыце. Смешна! У любым выпадку, у наш час большасць ведзьмакоў - паўкроўкі. Мы бы змерлі, калі бы не ўступалі ў шлюбы з магламі.

  У яго зноў пачаўся прыступ ваніт, і ён знік пад сталом.

  -  Ды я цябе зусім не вінавачу, я бы і сам на яго наслаў чаго горш, - Хагрыд падвысіў голас, каб перакрыць шум, калі смоўжні загрукалі па сценках таза. - Але, можа, і добра, што твая палачка застрайкавала. Уяві, чаго бы сталася з Люцыюсом Малфоем, пазнай ён, што на сыночка наклалі праклён. Хоць ніякай бяды табе не будзе.

  Гары жадаў умяшацца і сказаць, што калі з цябе валяцца смоўжні, гэта бяда горш, чым гнеў бацькі Малфоя, але не змог, ірыска зацэментавала яму сківіцы.

  - Гары, - сказаў Хагрыд, так, быццам раптам успомніў аб чымсьці, - а я на цябе ў крыўдзе!   Кажуць, ты аўтографы раздаеш, а пра мяне-та і забыўся...

  Ад злосці Гары атрымалася разляпіць зубы.

  - Не раздаваў я ніякіх аўтографаў! - разгарачыўся ён. – Калі Локхард будзе працягваць...

  Тут ён убачыў, што Хагрыд смяецца.

  - Ды пажартаваў я, - прамовіў ён і лагодна пляснуў Гары па спіне, чаму хлопчык ткнуўся носам у стол. - Ведаю, не раздаваў. Так і сказаў  Локхарду, мол, яму гэта не трэба. Ты ж павядомей яго будзеш, без праблем.

  - Спрачаемся, яму гэта не спадабалася, - сказаў Гары, выпростваючыся і паціраючы падбароддзе.

  - Яс'справа, - падміргнуў Хагрыд. - Я яму яшчэ сказаў, мол, не чытаў я тваіх кніжачак, так ён адразу засабіраўся сыходзіць. Іріску, Рон? - прапанаваў ён які з'явіўся Рону.

  - Не, дзякуй, - слабым голасам падзякаваў Рон. - Лепш не рызыкаваць.

  - Пайшлі пакажу, чаго я выгадаваў, - сказаў Хагрыд, калі Гары з Герміёной дапілі гарбату.

  У невялікім агародзе за домам расло прыкладна з тузін самых вялікіх гарбузоў, якія Гары калі-небудзь даводзілася бачыць. Кожны з іх была памерам з вялізны валун.

  - Добрыя, дзеткі, праўда? - радасна пахваліўся Хагрыд, - Гэта на Хэлоўін... да таго часу стануць што трэба.

  - Як гэта ты іх такімі выгадаваў, Хагрыд? - спытаў Гары.

  Хагрыд азірнуўся, ці няма каго паблізу.

  - Ну, я ім таго... разумееш... дапамог злёгку...

  Бокам вока Гары зазначыў квятчасты ружовы парасонік Хагрыда, прысланенны да задняй сценкі халупы. У Гары і раней былі падставы думаць, што гэты парасонік не зусім то, чым падаецца на першы погляд; ён амаль не сумняваўся, што ўсярэдзіне ўтоеная старая чароўная палачка Хагрыда. Наогул, Хагрыду нельга было чараваць. Яго выключылі з "Хогвартса" у трэцім класе, Гары паняцця не меў, завошта – як толькі пачыналася гаворка на гэтую тэму, Хагрыд закашліваўся і неспасціжнай выявай станавіўся пруткі на вуха.

  - Выдзіманы заклён? - выказала здагадку Герміёна, і было незразумела, чаго больш у яе тоне: неўхвалення або захапленні. - Што ж, ты вельмі нядрэнна над імі папрацаваў.

  - Тое ж самае сказала твая сястрычка, - сказаў Хагрыд, кіўнуўшы Рону. - Учора захадзіла. -   Хагрыд зненарок паглядзеў на Гары, і яго барада прыскокнула. - Кажа, жадаю даследаваць наваколлі. А мне вось думаецца, яна жадала кагосьці ў мяне сустрэць. - Ён падміргнуў Гары. - Вось ужо хто бы не адмовіўся ад автогр...

  - Адстаньце ад мяне! - раз'юшыўся Гары. Рон заржаў, і зямля вакол апынулася ўсеяная смаўжамі.

  - Асцярожней ты! - загарлапаніў Хагрыд, оттасківая Рона ад сваіх каштоўных гарбузоў.

  Падышоў ўжо час абедаць, і Гары, у якога з світанку нічога, акрамя патачнай ірыскі, ва рту не было, марыў хутчэй патрапіць у замак. Яны развіталіся з Хагрыдам і сыйшлі. Рон перыядычна ікаў, вырабляючы пры гэтым на святло не больш аднаго-двух смоўжняў.

  Ледзь толькі яны ўступілі ў прахалодны вестыбюль, як ім у вушы стукнуў звеняшчы голас:

   - Вось вы дзе, Потэр - Уізлі. - Да хлопчыкаў са звышсуворым выглядам накіроўвалася прафесар МакГонагал. - Сёння ўвечары вам трэба адбыць пакаранне.

  - А што трэба рабіць, прафесар? - спытаў Рон, спалохана душачы адрыжку.

  - Ты будзеш паліраваць срэбра ў трафейнай разам з містэрам Філчам, - адказала прафесар МакГонагал: - і ніякай магіі, Уізлі - рукамі.

  Рон ледзь не падушыўся. Аргуса Філча, наглядчыка школы, ненавідзелі ўсё без выключэння.

  - А ты, Потэр, дапаможаш прафесару  Локхарду адказваць на лісты прыхільнікаў, - дадала прафесар МакГонагал.

  - Які жа... Прафесар, а можна мне таксама ў трафейную? - адчайна ўзмаліўся Гары.

  - Зразумела, не, - адрэзала прафесар МакГонагал, паднімаючы бровы. - Прафесар  Локхард адмыслова казаў, каб прыйшоў менавіта ты. У восем гадзін роўна, запомніце.

  Гары з Роном увайшлі ў Вялікую Залу ў стане глыбокай нуды, Герміёна ішла ззаду, і выраз яе твару абвяшчаў: "а чаго вы чакалі, вы жа парушылі правілы". Гары быў так засмучаны, што нават бульбяная запяканка з мясам не здалася яму такой смачнай, як прадчувалася. Ён, як, зрэшты, і Рон,  быў упэўнены, што менавіта яго пакаранне - самае непераноснае.