Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Падпішаш? Ужо раздаеш аўтографы, Потэр?

  Гучны і з'едлівы, голас Драко Малфоя разнёсся па ўсім двары. Аказваецца, ён даўно ўжо стаяў ззаду Коліна ў суправаджэнні, як і заўсёды ў "Хогвартсе", сваіх бандыцкага выгляду сябрукоў, Крэба і Гойла.

  - Усё у чаргу! - закрычаў Малфой. - Гары Потэр будзе раздаваць аўтографы!

  - Нічога падобнага, - злосна сказаў Гары, мімавольна сціскаючы кулакі. - Затыкніся, Малфой!

  - Табе проста зайздросна, - піснуў Колін, чыё цельца толькі крышачку  было таўсцей за шыю Крэба.

  - Зайздросна? - перапытаў Малфой, якому больш не трэба было крычаць: палова з тых, хто шпацыраваў у двары, ужо і так зацікаўлена слухала. - Чаму гэта мне зайздросціць? Гідкі шнар на галаве мне не патрэбен, дзякуй! Я наогул не лічу, што можна стаць незвычайным  толькі таму, што табе раскраілі чэрап.

  Крэб і Гойл дурна хмыліліся.

  - Каб табе смоўжнямі падушыцца! - люта выгукнуў Рон. Крэб перастаў хмыліцца і прыняўся пагрозліва паціраць чучкі пальцаў.

  - Беражыся, Уізлі, - пагардліва прыжмурыўся Малфой, - табе трэба добра сябе паводзіць, а то матуля забярэ цябе з школачкі. - І ён разгаласіўся пранізліва: - Яшчэ раз што-небудзь вытварыш…

  Групка Слізэрынцаў-пяцікласнікаў, якія сабраліся непадалёк, гучна разрагаталася.

  - Дарэчы, дай Уізлі адну фатаграфію з аўтографам, - параіў Малфой, - яна будзе каштаваць больш, чым уся іх жаласная хацінка…

  Рон сарваў клейкую ленту з чароўнай палачкі, але тут Герміёна з шумам зачыніла "Ваяж з вампірам" і прашаптала:

  - Ціха вы!

  - У чым справа, у чым справа? - да іх спяшаўся Гілдэрой Локхард, бірузовая вопрадка раздзімалася на ходу. - Хто гэта тут раздае аўтографы?

  Гары абурана выдаў нейкі гук, але быў змушаны замоўкнуць -  Локхард заступніцкі абняў яго за плечы і вымавіў з жвавасцю:

  - Ды што жа гэта я пытаю, мне прытрымлівалася здагадацца! Гары - сябры сустракаюцца ізноў!

  Прышпіленны да боку настаўніка, згараючы ад зневажання, Гары бачыў, як ухмыляючыйся Драко рашчыняецца ў натоўпе.

  - Давайце жа, містэр Крыві, - сказаў  Локхард, прамяніста ўсміхаючыся Коліну. - Падвойны партрэт, што можа быць лепш! І мы абодва яго падпішам.

  Колін павазіўся з апаратам і сфатаграфаваў іх, пасля чаго раздаўся ўдар звана, які вазвешчаў пачатак пасляабедзенных заняткаў.

  - Ну, хутчэй, ідзіце, ідзіце, - прыспешыў згуртаваўшыхся Локхард і накіраваўся да замка, не адпускаючы Гары, шкадуючага ў дадзены момант толькі аб адным - што не ведае якога-небудзь добрага Знікальнага Заклёна.

  - Скажу табе адну разумную рэч, - бацькоўскім тонам вымавіў  Локхард, калі яны ўваходзілі ў замак праз бакавыя дзверы, - я пастараўся прычыніць цябе зараз з Коліным - раз ён фатаграфаваў і мяне таксама, то твае сябры не змогуць думаць, што ты ставіш сябе занадта высока…

  Застаючыся глухім да запінаюшчыхся тлумачэнняў Гары,  Локхард цягнуў яго за сабою па калідоры і ўверх па лесвіцы скрозь натоўп глазеюшчых  цікаўных.

  - Дазволь мне толькі перасцерагчы цябе - раздаваць фатаграфіі з аўтографамі на дадзеным этапе кар'еры ў вышэйшай ступені неразумна – сумленна кажучы, ты, Гары, будзеш выглядаць проста самаўлюбёным немаўлём. Вельмі можа быць, што прыйдзе час, калі табе, гэтак жа як і мне, спатрэбіцца заўсёды мець напагатове цэлы пачак фатаграфій, але, - тут  Локхард паблажліва хмыкнуў, - не думаю, што гэты момант ужо надышоў.

  Яны дайшлі да кабінета  Локхарда, і той нарэшце-то адпусціў Гары. Гары абцягнуў вопрадку, забіўся на самы задні шэраг і абклаўся наколькі мог  Локхардаўскімі кніжкамі, так, каб не бачыць арыгінал.

  Яго аднакласнікі, боўтаючы на ходу, уваходзілі ў клас. Падышлі Рон з Герміёной і занялі месцы па абедзвюх боку ад Гары.

  - У цябе на фізіяноміі яечню можна пячы, - хіхікнуў Рон. - Маліся, каб Крыві не пасябраваў з Джыні, а то яны хуценька арганізуюць фан-клуб Гары Потэра.

  - Замоўкні ты, - абарваў яго Гары. Не хапала толькі, каб гэтыя словы, "фан-клуб Гары Потэра", дасягнулі вушэй  Локхарда.

  Калі ўсё рассяліся,  Локхард гучна прачысціў горла, і запанавала маўчанне.  Локхард пацягнуўся, узяў са стала ў Нэвіла "Турнэ з тролямі" і падняў кніжку так, каб увесь клас мог бачыць яго ўласны падмігіваючы малюнак на вокладцы.

  - Гэта я, - сказаў ён, тыкаючы пальцам у партрэт і таксама падморгваючы для пераканаўчасці. - Гілдэрой Локхард, ордэн Мерліна трэцяй ступені, ганаровы чалец Лігі абароны ад сіл зла, а таксама пяціразовы лаўрэат прэміі часопіса "Ведзьмапалітэн" за самую абаяльную ўсмешку - але аб гэтым я аддаю перавагу не згадваць. Я пазбавіўся ад Бэндон-Бэншы зусім не з дапамогай усмешкі!

  Ён зрабіў паўзу, каб клас мог пасмяяцца. Некаторыя крыва ўсміхнуліся.

  - Я бачу, што ўва усіх ёсць збор маіх складанняў - малайчыны. Думаю, сёння мы пачнем з таго, што правядзем невялікую кантрольную. Турбавацца не аб чым - проста праверым, наколькі ўважліва вы чыталі мае творы, што вы засвоілі…

  Раздаўшы лісты з пытаннямі тэсту, ён вярнуўся на сваё месца на чале класа і сказаў:

  - У вас трыццаць хвілін - так - пачалі!

  Гары звярнуўся да тэсту і стаў чытаць пытанні:

  1. Які улюбёны колер Гілдэроя  Локхарда?

  2. Якое таемнае жаданне Гілдэроя Локхарда?

  3. Якое, па вашым меркаванні, найвялікшае дасягненне Гілдэроя Локхарда на сённяшні дзень?

  І гэтак далей і таму падобнае, аж да:

  54. Калі ў Гілдэроя Локхарда дзень нараджэння і што было бы для яго лепшым падарункам?

  Праз паўгадзіны Локхард сабраў працы і хутка прагартаў іх, каштуючы перад класам.

  - Тц-тц-тц, амаль ніхто з вас не запомніў, што мой улюбёны колер - ліловы. Я кажу аб гэтым у маёй працы "Яднанне з еці". Таксама, некаторым з вас не мяшала бы ўважлівей перачытаць "Зносіны з пярэваратнямі" - там, у раздзеле дванаццаць, я кажу аб тым, што лепшым падарункам на дзень нараджэння сталі бы для мяне гарманічныя адносіны паміж чароўнай і нечароўнай супольнасцю - хоць і ад вялікай бутэлькі Огдэн Олд Агневіскі я бы не адмовіўся!

  Ён надарыў клас яшчэ адной круцельскай усмешкай. Рон даўно ўжо вытарэшчваўся на яго, не верачы ўласным вачам; Шэймас Фініган і Дын Томас, якія сядзелі ў першым шэрагу, трэсліся ў бязгучным рогаце. Герміёна, з іншага боку, слухала  Локхарда з паважнай увагай і моцна здрыганулася, калі ён згадаў яе імя.

  - … а вось міс Грэнджэр ведае, што маім таемным жаданнем з'яўляецца назаўжды пазбавіць свет ад зла і вывесці на сусветны рынак уласную серыю зёлкаў па сыходзе за валасамі - малайчына дзяўчынка! Насамрэч, - ён вывучыў працу Герміёны: - яна на ўсе пытанні адказала - дзе міс Герміёна Грэнджэр?

  Герміёна падняла дрыготкае руку.

  - Выдатна! - заззяў  Локхард. - Проста выдатна! "Грыфіндор" атрымоўвае дзесяць балаў! Ну, а зараз - за працу!

  Ён нахіліўся пад стол і дастаў адтуль вялікую накрытую тканню клетку.

  - Для пачатку - я павінен вас папярэдзіць! Мая задача - узброіць вас супраць самых агідных стварэнняў, вядомых чароўнаму свету! У гэтым класе вы можаце тварам да твару сустрэцца з самымі жудаснымі сваімі страхамі. Ведайце толькі, што, пакуль я з вамі, вам абсалютна нічога не пагражае. Усё, аб чым я вас прашу, гэта захоўваць спакой.

  Сам таго не жадаючы, Гары перахіліўся праз выстаўлены перад ім стос кніжак, каб лепей разгледзець клетку.  Локхард паклаў руку на тканіну. Дын і Шэймас перасталі хіхікаць. Нэвіл, які сядзеў у першым шэрагу, уціскаўся ў крэсла.

  - Калі ласка, не трэба крычаць, - ціхім голасам папытаў  Локхард, - гэта можа іх справакаваць.

  Увесь клас затаіў дыханне, і  Локхард сарваў покрыва з клеткі.

  - Сустракайце, - сказаў ён тэатральна, - толькі што злоўленыя корнуэльскія эльфы.

  Шэймас Фініган не змог управіцца з сабою. Ён літаральна зарохкаў ад смеху, і нават Локхард не змог прыкінуцца, што гэта быў лямант жаху.

  - Што? - усміхнуўся ён Шэймасу.

  - Ну, яны бо… яны бо… не занадта небяспечныя? - ледзь не падушыўся Шэймас.

  - Я бы не быў так упэўнены! - сказаў  Локхард, з раздражненнем пагушкаўшы пальцам перад носам у Шэймаса. - Гэта па-д'ябальску хітрыя маленькія негадзяйкі!

  Эльфы былі колеры электрык і прыкладна васьмі цаляў ростам, з востранькімі тварыкамі і пранізлівымі галаскамі; калі яны пачыналі казаць, стваралася ўражанне, што безліч хвалістых папугайчыкаў гучна спрачаюцца паміж сабою. Толькі толькі з іх знялі покрыва, эльфійкі тут жа загаманілі і зашпуляліся па клетцы, трасучы краты і курча  рожы.

  - Выдатна! - гучна сказаў  Локхард. - Паглядзім, што вы будзеце з імі рабіць. - і адкрыў клетку.

  Пачаўся сапраўднае апраметнае пекла. Эльфы як ракеты стрэлілі па ўсіх кірунках. Два з іх схапілі Нэвіла за вушы і паднялі высока ў паветра. Некалькі штук кінулася наўпрост у акно, і задні шэраг апынуўся ўсеяны пабітым шклом. Астатнія грамілі класны пакой не меней эфектыўна, чым было бы пад сілу ашалеламу насарогу. Эльфы хаплялі чарніліцы і рабілі "дожджык", церабілі кніжкі і паперкі, зрывалі карціны са сценаў, перагортвалі смеццевыя кошыкі, сцягвалі партфелі і вывальвалі іх змесціва за пабітае акно; на працягу некалькіх хвілін палова класа апынулася пад партамі, а Нэвіл звісаў з жалезнага кандэлябра на столі.