Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Гары заварочаўся. Заўтра на гербалогіі ён убачыць Джасціна і растлумачыць яму, што адклікаў ад яго змею, а зусім не нацкоўваў, як падумалі ўсе гэтыя дурні (злосна дадаў пра сябе Гары),.

  Раніцой, аднак, пайшоўшы уначы сняжок ператварыўся ў шугавею такой сілы, што апошні ўрок гербалогіі у гэтым семестры адмянілі: прафесар Спроўт павінна была апрануць мандраганятак у шкарпэткі і шалікі. Гэта з'яўлялася даволі складанай аперацыяй, якую яна не вырашалася перадаручыць камусь іншаму, асабліва зараз, калі ад паспяховага развіцця гэтых раслін залежыла жыццё місіс Норыс і Коліна Крыві.

  Гары хваляваўся, што не ўбачыўся з Джасцінам. Ён мучыўся, седзячы ў каміна ў агульнай Грыфіндорскай гасцінай, у той час як Рон з Герміёной праводзілі нечакана з’явіўшыйся вольны час за гульнёй у чароўныя шахматы.

  - У імя неба, Гары, - сказала Герміёна трохі раздражнёна, гледзячы, як слон Рона сцягнуў з каня яе афіцэра і пацягнуў яго з дошкі. - Ідзі і знайдзі Джасціна, калі для цябе гэта так важка.

  Вырашыўшыся, Гары падняўся з крэсла і вылез праз адтуліну за партрэтам, разважаючы, дзе зараз можа знаходзіцца Джасцін.

  З-за шчыльных шэрых снежных віхур за вокнамі ў замку было нашмат цямней, чым  звычайна ў дзённы час. Пацепваючыся, Гары ішоў паблізу класных пакояў, у якіх праходзілі заняткі, і лавіў данасіўшыеся адтуль урыўкі фраз. Прафесар МакГонагал адчайна лаялася на кагосьці, хто, судзячы па ўсім, ператварыў свайго суседа на барсука. Падушыўшы ў сабе парыў пазірнуць, хто гэта зрабіў, Гары прайшоў паблізу. Ён падумаў, што Джасцін мог у вольны час заняцца выкананнем назапашаных хатніх заданняў, і вырашыў перш за ўсё пашукаць у бібліятэцы.

  Хафлпафцы, якія павінны былі бы зараз займацца гербалогіей, на самой справе сядзелі ў задняй частцы бібліятэкі, але яны нічога не чыталі і не пісалі. У прасветах паміж доўгімі шэрагамі высокіх кніжных стэлажоў Гары былі бачныя пахіленыя адно да аднаго галавы: хлопцы бурна нешта абмяркоўвалі. Гары не бачыў, ці ёсць сярод іх Джасцін. Ён накіраваўся было да іх, але тут абрывак гутаркі даляцеў да яго вушэй, і Гары спыніўся ў Падзеле Нябачнасці, каб трохі паслухаць.

  - У любым выпадку, - казаў нейкі здаравяка, - я загадаў Джасціну схавацца ў спальні. Я маю на ўвазе, калі Потэр вылучыў яго чарговай ахвярай, то яму лепш усяго пакуль не высоўвацца. Вядома, Джасцін даўно чакаў чаго-небудзь падобнага з тых самых пор, як прамовіўся Потэру, што ён магланароджаны. Джасцін нават сказаў, што быў запісаны ў Ітан. А гэта такая рэч, пра якую не варта распаўсюджвацца, калі дзесьці побач гойсае Нашчадак Слізэрына, ці не праўда?

  - Значыць, ты сапраўды ўпэўнены, што гэта Потэр, так, Эрні? - заклапочана спытала светлавалосая дзяўчынка з касічкамі.

  - Ханна, - найсур'ёзным тонам прамовіў шчыльны хлапчук, - ён змеевусны. Усім вядома, што гэта прыкмета чорнага чараўніка. Ты чула калі-небудзь аб прыстойных людзях, якія бы размаўлялі са змеямі? Не? Паміж іншым, Слізэрына звалі серпентаязым.

Паміж размаўляючымі прабегла смутнае мармытанне, а потым гучны голас Эрні працягнуў:

  - Памятаеце, што было напісана на сцяне? Ворагі Нашчадака, беражыцеся. У Потэра паўсталі нейкія праблемы з Філчам. Тут жа - раз! - на яго кошку здзейснен напад. Потым, гэты першаклашка, Крыві, увесь час даставаў Потэра, сфатаграфаваў яго ляжалым у брудзе пасля квідытчнага матчу. Што нам вядома далей? На Крыві таксама напалі.

  - Але ён заўсёды падаваўся такім любасным, - няўпэўнена запярэчыла Ханна, - і потым, гэта ж з-за яго, ну, вы разумееце... знік Самі-Ведаеце-Хто. Потэр не можа быць такім ужо дрэнным, дакладна?

  Эрні таямніча панізіў голас, галовы хафлпафцаў ссунуліся яшчэ цясней, а Гары зрабіў пару крокаў наперад, каб пачуць, што скажа Эрні.

  - Нікому невядома, якім чынам ён перажыў атаку Самі-Ведаеце-Каго. Я жадаю сказаць, ён тады быў немаўлём. Па ідэі, ён павінен быў разляцецца на кавалачкі. Я так скажу - толькі вельмі моцны чорны чараўнік мог перажыць дзеянне такіх страшных праклёнаў. - Эрні панізіў голас практычна да шэпту і працягнуў: - Можа быць, менавіта таму Самі-Ведаеце-Хто жадаў забіць яго. Не жадаў канкурэнцыі, другога Чорнага Лорда, разумееце? Жадаў бы я ведаць, якія яшчэ таемныя ўменні хавае Потэр?

  Гары быў не ў сілах слухаць далей. Ён гучна кашлянуў і выйшаў з-за паліц. Калі бы ён не быў так раз’юшчаны, то знайшоў бы гледзішча якое яму адчынілася пацешным: хафлпафцы параскрылі рты, быццам Скамянелі ад аднаго яго выгляду, ад твару Эрні павольна адлівала фарба.

  - Прывітанне, - сказаў Гары. - Я шукаю Джасціна Фінч-Флетчы.

  Горшая боязь хафлпафцаў пацвярджаліся са ўсёй відавочнасцю.

  - Навошта ён табе? - спытаў Эрні.

  - Я жадаю растлумачыць яму, што насамрэч здарылася са змяёй у Клубе Дуэлянтаў, - сказаў Гары.

  Эрні закусіў збялелую губу, а потым зрабіў глыбокі ўдых і вымавіў:

  - Мы ўсе там былі. Мы бачылі, што здарылася.

  - Тады вы павінны былі зазначыць, што, пасля таго як я паразмаўляў са змяёй, яна адступіла? - спытаў Гары.

  - Усё, што я бачыў, - заўпарціўся Эрні, хоць і быў не ў сілах суняць дрыготку, - гэта тое, што ты размаўляў на серпентарго і нацкоўваў змяю на Джасціна.

  - Не нацкоўваў я змею! - выпаліў Гары, і яго голас завібрыраваў ад гневу. - Яна яго нават не кранула!

  - Ледзь было не кранула! - не здаваўся Эрні. - І, калі жадаеш ведаць, - паспешна дадаў ён, - то магу табе паведаміць, што мая сям'я налічвае больш дзевяці пакаленняў ведзьмакоў і ведзьмаў, і што мая кроў такая жа чыстая, як у ўсіх, і...

  - Пляваць мне на тваю кроў! - люта крыкнуў Гары. – Чаму гэта я павінен нападаць на магланароджаных?

  - Кажуць, ты ненавідзіш маглаў, з якімі жывеш, - хутка адказаў Эрні.

  - Жыць з Дурслі і не ненавідзець іх проста немагчыма, - горка сказаў Гары. - Паглядзеў бы я на цябе на маім месцы.

  Ён разгарнуўся на абцасах і імкліва выдаліўся з бібліятэкі, заслужыўшы неўхваляльны погляд ад мадам Пінс, якая ў гэты час працірала пазалочаную вокладку вялізнай кнігі замоваў.

  Аслеплены гневам, Гары крочыў па калідоры, не разумеючы, куды ідзе, да такой ступені ён разлютаваўся. У выніку ён уторкнуўся ў нешта вельмі вялікае і цвёрдае, што збіла яго з ног.

  - А, прывітанне, Хагрыд, - сказаў Гары, паглядзеўшы ўверх.

  Твар Хагрыда цалкам хавалася пад вязаным, зацярушаным снегам шлемам, але яго ўсё роўна ні з кім немагчыма было пераблытаць: гіганцкая фігура ў кратовым футры запаўняла сабою ўвесь калідор. З неверагоднага памеру рукавіцы звісаў дохлы певень.

  - Як жыццё, Гары? - сказаў Хагрыд, сцягваючы шлем, каб можна было размаўляць. - Чагось ты не на ўроку?

  - Адмянілі, - сцісла растлумачыў Гары, паднімаючыся на ногі. - А ты што тут робіш?

  Хагрыд паказаў знежывелае цела.

  - Другі за гэты семестр, - распавёў ён. - Або лісіцы, або крывасмактальны медзвеклоп... вось мне і трэба дазвол дырэктара накласці закляцце на куратнік.

  З-пад густых заснежаных броў ён уважлівей угледзеўся ў твар Гары.

  - Ты сапраўды ў парадку? Відок у цябе - потны нейкі, злы...

  Гары не мог сябе прымусіць паўтарыць тое, што казалі аб ім Эрні і іншыя хафлпафцы.

  - Глупства, - адмахнуўся ён. - Слухай, Хагрыд, я лепш пайду, у мяне зараз ператварэнні, а мне трэба паспець узяць падручнікі...

  І пайшоў, усё яшчэ не ў сілах выкінуць з галавы слова Эрні:

  "Джасцін даўно чакаў чаго-небудзь падобнага з тых самых пор, як прамовіўся Потэру, што ён магланароджаны..."

  Гары цяжка ўзлез па лесвіцы, загарнуў за кут і пайшоў па пераходзе, як ніколі цёмнаму; полымя паходняў загасіў моцны ледзяны скразняк, дуўшы праз шчыліну ў аконнай раме. Гары дайшоў ужо да сярэдзіны гэтага пераходу, як раптам спатыкнуўся аб нешта і зваліўся.

  Ён звярнуў галаву і, прыжмурыўшыся, стаў узірацца ў то, аб што спатыкнуўся. А разглядзеўшы, адчуў, быццам у яго знікла ўсё нутро.

  Джасцін Фінч-Флетчы ляжаў на палу, халодны, адубелы, з выразам дзікага жаху на твары. Вочы яго былі нерухома абстаўленыя ў столь. І гэта было яшчэ не ўсё. Побач з ім ляжала яшчэ адна фігура, якая ўяўляла сабою самае дзіўнае гледзішча, калі-альбо бачанае Гары.

  Гэта быў Амаль Безгаловы Нік, не жамчужна-празрысты як звычайна, але чорны, абгарэлы. Лежучы на спіне, прамы як дошка, ён плаваў у шасці цалях ад полу. Галава была адкінутая, а на твары застыгла такі жа, як у Джасціна, выраз.

  Гары ўскочыў, дыхаючы хутка і часта. У грудной клетцы сэрца адбівала барабанны дроб. Ён стаў дзіка азірацца па баках і зазначыў доўгую працэсію павукоў, якія тарапіліся на сваіх высокіх ножках прэч ад цел. Было ціха, толькі з найблізкіх класных пакояў даносіліся прыглушаныя галасы настаўнікаў.

  Ён можа збегчы, і ніхто ніколі не пазнае, што ён тут быў. Але бо нельга іх тут пакінуць вось так ляжаць... Трэба паклікаць на дапамогу... І хіба хто-небудзь паверыць, што ён тут не прычым?

  Пакуль ён стаяў так, у паніцы, не ведаючы, што рабіць, дзверы побач з ім з грукатам расхінулася. Адтуль ракетай выпуліў палтэргейст Піўз.