Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Ну добра, добра, - сказаў Гары. - А ты-та сама? У каго волас навыдзіраеш?

  - Ужо! - радасна выклікнула Герміёна і дастала з кішэні малюсенькая бутэлечку. Усярэдзіне бурбалкі трапятала адна-адзіная валасінка. - памятаеце, як мы біліся з Мілісэнтай Булстроўд у Клубе Дуэлянтаў? Гэта засталося ў мяне на вопрадцы, калі яна спрабавала задушыць мяне! І яна з'ехала дахаты на Каляды - так што я смогу зрабіць перад Слізэрынцамі выгляд, што проста раптам вырашыла вярнуцца.

  Пасля гэтага Герміёна ўцякла, каб у апошні раз праверыць Пераваротнае зелле. Рон звярнуўся да Гары з асуджаным выглядам.

  - Чуў ты калі-небудзь пра план, у якім столькі ўсяго можа пайсці не так, як трэба?

  Аднак, да вялікага здзіўлення хлопчыкаў, этап аперацыі нумар адзін прайшоў гладка, у дакладнай адпаведнасці з планамі Герміёны. Пасля снядання яны прашмыгнулі у бязлюдны вестыбюль і сталі чакаць Крэб і Гойла, якія адны затрымаліся ў Вялікай Зале, набіваючы рты пакінутымі бісквітнымі пірожнымі. Гары паклаў кавалкі шакаладнага торта на закругленне парэнчаў. Убачыўшы, што Крэб і Гойл выходзяць з Вялікай Залы, Гары з Роном хутка схаваліся за рыцарскімі даспехамі ў парадных дзвярэй.

  - Трэба ж быць такімі тупенямі! - у захапленні прашаптаў Рон, убачыўшы, як Крэб, праззяўшы, паказаў Гойлу на торт і тут жа схапіў яго. Бессэнсоўна хмылячыся, яны цалкам запхалі па кавалку кожны ў свае вялізныя пашчы і пачалі прагна працаваць сківіцамі. На тупых фізіяноміях адбіўся трыюмф. Затым, без найменшай змены ў выразе твараў, абодва бухнуліся ніц.

  Як высвятлілася, на дадзеным этапе аперацыі самым цяжкім у выкананні плану было змяшчэнне Крэб і Гойла ў шафу. Калі іх тушы апынуліся нарэшце надзейна размешчаныя паміж вёдрамі і швабрамі, Гары выдраў некалькі шчыцінак, якімі парос нізкі ілоб Гойла, а Рон вырваў пару валасінак у Крэба. Прыйшлося таксама выкрасці ў іх чаравікі, таму што абутак Рона і Гары была малы для вялізных лап збраяносцаў Малфоя. Потым, усё яшчэ ашалелыя ад зробленнага, яны панесліся да туалета Плаксы Міртл.

  Усярэдзіне было не прадыхнуць з-за густога чорнага дыму, валіўшага з кабінкі, дзе Герміёна мяшала ў катле варыва. Зачыніўшы насы вопрадкай, Гары з Ронам ціха пастукалі ў дзверы.

  - Герміёна?

  Раздаўся скрыгат замка і здалася Герміёна. Твар у яе ўзбуджана ззяў, але пры гэтым выраз быў заклапочаны. За яе спіной раздавалася глухаватае "гулп-гулп" бурбулячай, глейкай вадкасці. На ўнітазе стаялі тры ўжо прыгатаваных шкляначкі.

  - Дасталі? - аддзімаючыся, спытала Герміёна.

  Гары паказаў ёй валасы Гойла.

  - Выдатна. А я яшчэ сцягнула вопрадку з пральні, - пахвалілася Герміёна і паказала невялікі мяшок. - Вам бо спатрэбіцца вопратка большага памеру.

  Усе трое ўтаропіліся ў кацёл. Зблізку зелле выглядала як густы, цёмны бруд. Паверхня бугрылася і чамусьці наводзіла на думку аб смоўжах.

  - Я упэўненая, што ўсё зрабіла правільна, - Герміёна нервова перагортвала і перачытвала абрынданую старонку "Усемацнейшых зелій". - Яно выглядае так, як сказанае ў кнізе... калі мы яго вып'ем, у нас будзе роўна гадзіна, пасля гэтага мы ператворымся зваротна.

  - А зараз што? - прашаптаў Рон.

  - Разліем па шкляначках і дададзім валасы.

  Герміёна зачэрпала і разліла па самавітай порцыі зелля. Затым, дрыготкай рукой, вытрасла з бутэлечкіі волас Мілісэнты Булстроўд у першую шкляначку. Зелле гучна сыкнула, пайшоў пар. Праз секунду колер адвара змяніўся на ванітна-жоўты.

  - Бррр - бульстроўдаўская мілісэнція, - сказаў Рон з агідай. - Спрачаемся, густ жудасны.

  - Давайце жа, кладзіце валасы, - прыспешыла Герміёна.

  Гары кінуў волас Гойла ў сярэднюю шкляначку, а Рон паклаў волас Крэба ў апошні. Абодва шкляначкі сыкнулі, выпускаючы пар: Гойл набыў своеасаблівы колер хакі, уласцівы так званым зялёным соплям, а Крэб - цёмна-карычневы.

  - Пачакайце-ка, - сказаў Гары, калі Рон і Герміёна пацягнуліся кожны да сваёй шкляначкі. - Лепш не будзем піць тут утрох... Калі мы ператворымся ў Крэб і Гойла, то перастанем сюды мясціцца. Ды і Мілісэнта таксама не Дзюймовачка.

  - Маеш рацыю, - зазначыў Рон, адмыкаючы дзверы. - Расходзімся па кабінках.

  Асцярожна, каб не праліць ні кроплі Пераваротнага зелля, Гары праслізнуў у сярэднюю кабінку.

  - Гатовыя? - крыкнуў ён.

  - Гатовыя, - прычуліся галасы сяброў.

  - Раз - два - тры!

  Заціснуўшы нос, Гары ў два глытку выпіў зелле. Густ быў як у пераваранай капусты.

  Адразу жа ў жываце ў яго ўсё закруцілася, нібы ён праглынуў клубок жывых змей. Ён сагнуўся напалову, гадаючы, званітуе яго або не - затым пякота распаўсюдзілася з жывата па ўсім целе да самых кончыкаў пальцаў - потым (чаму ён, задушыўшыся, паваліўся на карачкі) надыйшло адчуванне, што яго цела плавіцца, а скура плавіцца як гарачы воск - і вось, прама на вачах, яго рукі пачалі расці, пальцы патаўшчацца, пазногці пашырацца, чучкі пальцаў зрабіліся як ніты - плечы пашырэлі, і гэта было вельмі хваравіта; па пашчыпыванню на ілбу Гары здагадаўся, што валасы прарастаюць да самых броў - вопрадка парвалася на грудзях, раптам разнеслай як бочка, у якой лопнулі абручы - нагам зрабілася пакутліва цесна ў чаравіках на чатыры памеру менш...

  Усе гэтыя адчуванні скончыліся гэтак жа нечакана, як і пачаліся. Гары выявіў, што ляжыць тварам уніз на халоднай каменнай падлозе і слухае, як Міртл панура булькае ў крайнім унітазе. З працай зняў ён чаравікі і ўстаў. Дык вось якое яно, быць Гойлом. Вялікімі дрыжачымі рукамі ён сцягнуў праз галаву вопрадку, якая зараз даходзіла яму толькі да каленак, надзел тую, што прынесла з пральні Герміёна і зашнураваў вялізныя як лодкі чаравікі Гойла. Ён па звычцы пацягнуўся прыбраць валасы са ілба, але рука натыкнулася на цвёрды шчаціністы вожык, які расце нізка панад ілбом. Тут ён зразумеў, што з-за акуляраў дрэнна бачыць - бо ў Гойла нармалёвы зрок. Ён зняў акуляры і крыкнуў: "Вы там як, нармалёва?" хрыплым нізкім голасам Гойла.

  - Ага, - данёсся справа вуркочушчы рык Крэба.

  Гары адкрыў дзверы, выйшаў і ўстаў перад трэснутым люстэркам. Адтуль на яго жмурыў маленькія, глыбока пасаджаныя вочкі Гойл. Гары пачасаў вуха. Гойл зрабіў тое ж самае.

  Адкрылася дзверы кабінкі, дзе знаходзіўся Рон. Яны ўтаропіліся адно на аднаго. Калі не лічыць бледнасці і спалоханага выраза твару, Рон быў неадрозны ад Крэба - пачынальна ад фрызуры пад чыгун і скончваючы доўгімі, гарылаподобнымі рукамі.

  - Узрушаюча, - прашаптаў Рон, падыходзячы да люстэрка і тыкаючы пальцам сабе ў плоскі нос, - проста ўзрушаюча.

  - Мабыць, трэба ісці, - сказаў Гары, саслабляючы папружку гадзін, глыбока урэзаўшуюся ў тоўстае запясце Гойла. - Нам яшчэ трэба высвятліць, дзе агульная гасціная "Слізэрына". Спадзяюся, нам сустрэнецца хто-небудзь, за кім можна будзе прасачыць...

  Рон, які ва ўвесь час гэтай прамовы здзіўлена вытарэшчваўся на Гары, сказаў:

  - Ты не ўяўляеш, да чаго дзіўна бачыць, як Гойл думае. - Ён забарабаніў у дзверы Герміёновай кабінкі. - Гэй, час!

  Яму адказаў тоненькі галасок:

  - Я... пэўна, я не пайду. Ідзіце самі.

  - Герміёна, мы выдатна ведаем, што Мілісэнта - пачвара, няма чаго саромецца... І потым, ніхто жа не пазнае, што гэта насамрэч ты.

  - Не... праўда... я, падаецца, не магу. А вы паспяшаецеся, час сыходзіць...

  Гары, нічога не разумеючы, паглядзеў на Рона.

  - Вось гэта больш падобна на Гойла, - пракаментаваў Рон. - Такі выгляд у яго бывае штораз, калі настаўнік задае яму пытанне.

  - Герміёна, што з табой? - спытаў Гары праз дзверы.

  - Усё нармалёва - нармалёва - ідзіце...

  Гары зірнуў на гадзіннік. Прайшло ўжо пяць каштоўных хвілін.

  - Мы тады вернемся за табой сюды, добра? - сказаў ён.

  Хлопчыкі асцярожна вызірнулі за дзверы туалета, упэўніліся, што нікога няма, і вышлі.

  - Не размахвай так рукамі, - шапнуў Гары Рону.

  - А што?

  - У Крэб яны як прымарожаеныя...

  - Вось так?

  - Так, так лепш...

  Яны спусціліся па мармуровай лесвіцы. Заставалася толькі сустрэць якога-небудзь Слізэрынца, каб пайсці за ім у Слізэрынскую гасціную, але ніхто не трапляўся.

  -  Ёсць ідэі? - прамармытаў Гары.

  - Слізэрынцы прыходзяць на сняданак адтуль, - сказаў Рон, кіўнуўшы на ўваход у падзямелле. Як толькі ён гэта прамовіў, як адтуль з'явілася дзяўчынка з доўгімі, кучаравымі валасамі.

  - Выбачыце, - сказаў Рон, хутка наблізіўшыся да яе. - Мы забылі, як прайсці ў нашу гасціную.

  - Прашу прабачэнні? - халодна вымавіла дзяўчынка. - У нашу гасціную? Я - з "Равенкла".

  Яна выдалілася, з падазронам аглядаючыся.

  Гары і Рон, спяшаючыся, сталі спускацца па каменных прыступках у цемру падзямелля, і іх крокі аддаваліся асабліва гулка, калі веліканскія ногі Крэб і Гойла цяжка апускаліся на камень. У прыяцеляў з'явілася падазрон, што ўрэшце рэшт ўсё апынецца не гэдак проста.

  Складаныя лабірынты пераходаў былі пустэльныя. Яны спускаліся ўсё глыбей і глыбей пад будынак замка, стала правяраючы, колькі засталося часу. Праз пятнаццаць хвілін, як раз калі яны пачалі губляць надзею, наперадзе прычулася нейкі рух.