Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Пачакай, - сказаў Рон, асцярожна наблізіўшыся і зазірнуўшы праз Гарына плячо, - я, падаецца, дзесьці бачыў гэтае імя... Т.М. Рэдл атрымаў Прыз за Служэнне Школе пяцьдзесят гадоў таму.

  - Адкуль такія звесткі? - уразіўся Гары.

  - Адтуль! Я гэты самы прыз раз пяцьдзесят чысціў, памятаеш, калі адбываў пакаранне ў Філча? - з незабытай крыўдай у голасе растлумачыў Рон. - Менавіта на яго мяне выванітавала смоўжнямі. Калі бы ты з нечага імя адціраў усякую брыдоту, то ты таксама бы яго запомніў.

  Гары стаў разляпляць мокрыя старонкі. Яны былі цалкам чыстыя, ні найменшага следа чарнілаў, ніводнага запісу накшталт "дзень нараджэнні цёткі Мейбел" або "14:30 да зубнога".

  - Ён нічога тут не запісваў, - расчаравана вымавіў Гары.

  - Чаму жа тады хтосьці захацеў пазбавіцца ад яго? - выявіў цікаўнасць Рон.

  Гары паглядзеў на задні бок вокладкі і ўбачыў назву універсальнай крамы на Ваксхолл Роуд у Лондане.

  - Судзячы па ўсім, ён быў з маглаў, - задуменна сказаў Гары, - раз ужо ён набыў гэта на Ваксхолл Роуд...

  - Добра, кінь ты яго, які ў ім толк, - сказаў Рон. Ён панізіў голас. - Пяцьдзесят балаў, калі патрапіш Міртл у нос.

  Гары, аднак, схаваў штодзённік у кішэню.

  Герміёна, без вусоў, без хваста, без поўсці, выйшла з лякарні на пачатку лютага. У першы жа вечар, які яна праводзіла дамы, у Грыфіндорскай вежы, Гары паказаў ёй штодзённік Т.М. Рэдла і распавёў, якім чынам ён патрапіў да іх у рукі.

  - Ооооо, у ім могуць хавацца таямнічыя сілы, - з запалам успрыняла аповяд Герміёна. Яна ўзяла штодзённік у рукі і стала ўважліва вывучаць яго.

  - Калі і так, то ён хавае іх вельмі ўжо дбайна, - махнуў рукой Рон. - Ён сарамлівы. Не ведаю, чаму ты не спусціў яго ва ўнітаз, Гары.

  - Наадварот, мне цікава, чаму хтосьці жадаў спусціць яго ва ўнітаз, - запярэчыў Гары. - І наогул, я жадаю ведаць, зашта Рэдл атрымаў свой прыз.

  - Ды зашта заўгодна, - нядбайна кінуў Рон. - Атрымаў З.О.У.У. 30 або выратаваў выкладчыка ад гіганцкага кальмара. А можа, забіў Міртл; і ўсё так узрадаваліся...

  Але Гары, па спалоханым выразе твару Герміёны, здагадаўся, што яна падумала аб тым жа, аб чым і ён сам.

  - Што? - спытаў Рон, перакладаючы погляд з аднаго на іншую.

  - Разумееш, Таемны Пакой у мінулы раз адчынялася пяцьдзесят гадоў таму, - адказаў Гары. - Так сказаў Малфой.

  - Так-а-а, - працягнуў Рон.

  - І гэтаму штодзённіку пяцьдзесят гадоў, - сказала Герміёна, узбуджана барабанячы па вокладцы пальцамі.

  - І што?

  - Рон, прачніся, - прыкрыкнула Герміёна. - Нам вядома, што таго, хто адкрыў Пакой мінулы раз, выключылі пяцьдзесят гадоў таму. Нам вядома, што Т.М. Рэдл атрымаў Прыз за Служэнне Школе пяцьдзесят гадоў таму. Што, калі Рэдл атрымаў прыз за пайманне Нашчадака Слізэрына? Можа быць, мы ўсё пазнаем з яго дзённіка? Дзе знаходзіцца Пакой, як яго адкрыць, што за пачвара ў ёй жыве - я думаю, той, хто гэтым разам нясе адказнасць за напады, захацеў бы пазбавіцца ад такой штучкі, як вам падаецца?

  - Выдатная версія, Герміёна, - сказаў Рон, - толькі ў ёй ёсць адзін малю-ю-ю-юсенькі мінус. Там нічога не напісана!

  Але Герміёна ўжо даставала з заплечніка чароўную палачку.

  - Магчыма, гэта нябачныя чарнілы! - шапнула яна.

  Тройчы стукнуўшы па вокладцы, Герміёна сказала: "Апарэціўм!"

  Нічога не здарылася. Ані не збянтэжаная, дзяўчынка пхнула палачку зваротна ў заплечнік і дастала адтуль ярка-чырвоную гумку.

  - Гэта Выкрывальнік, я набыла яго на Крывым Завулку, - растлумачыла яна.

  Яна моцна пацёрла на першым студзеня. Нічога не адбылося.

  - Кажу вам, там пуста, - заявіў Рон. - Гэты штодзённік Рэдл атрымаў у падарунак на Каляды і так і не змог сябе прымусіць нічога запісваць.

  Нават самому сабе Гары не мог растлумачыць, чаму ён не выкінуў штодзённік Рэдла. Наадварот, нягледзячы на тое, што ён ведаў, што ў ім няма ніякіх запісаў, ён усё роўна ад часу разгубленна браў нататнічак у рукі і перагортваў старонкі, так, як быццам у ім утрымоўвалася гісторыя, якую ён жадаў дачытаць. І, хоць Гары быў упэўнены, што ніколі раней не чуў імя Т.М. Рэдла, усёткі яно нешта значыла для яго, як быццам бы Рэдл быў напаўзабытым прыяцелем дзіцячых гадоў. Але гэтае адчуванне было абсурдна. Ніякіх сяброў у яго да "Хогвартса" не было, ужо аб гэтым Дадлі  падбаў.

  Тым не менш, Гары цвёрда вырашыў пазнаць аб Рэдле пабольш і на наступны жа дзень досвіткам накіраваўся ў трафейную, каб як след разгледзець Прыз. Яго суправаджалі зацікаўленая Герміёна і скептычна настроены Рон, які заявіў, што нагледзеўся на трафеі на ўсё пакінутае жыццё.

  Адпаліраваны залаты прыз Рэдла быў схаваны ў бакавой шафе. Надпіс не ўтрымоўваў ніякіх падрабязнасцяў адносна таго, зашто была выдадзеная ўзнагарода ("і вельмі добра, а то прыз быў бы значна больш, і я ўсё яшчэ чысціў бы яго", сказаў Рон). Аднак, яны выявілі імя Рэдла на старой "Медалі за Магічнае Майстэрства", а таксама ў спісе лепшых вучняў мінулых гадоў.

  - Ён нечым падобен на Персі, - зморшчыў нос Рон. - Стараста, лепшы вучань школы... напэўна, яшчэ і выдатнік па ўсіх прадметах...

  - Ты так кажаш, як быццам гэта нешта непрыстойнае, - сказала Герміёна злёгку пакрыўджаным тонам.

  Знадворку, слабыя промні сонца сталі ізноў саграваць сцены "Хогвартса". Усярэдзіне замка, агульны настрой стаў некалькі больш аптымістычным. Пасля Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка, ніякіх нападаў больш не было. Мадам Помфры з радасцю апавясціла, што мандраганяткі зрабіліся хмурнымі і ўтойлівымі; гэта азначала, што яны выходзяць з дзіцячага ўзросту. Гары аднойчы выпадкова падслухаў, як яна дабразычліва распавядала Філчу:

  - Як толькі ў іх пройдуць вугры, іх можна будзе перасадзіць. Пасля гэтага іх неўзабаве можна будзе зрэзаць і прыгатаваць настой. Вы самі не зазначыце, як атрымаеце місіс Норыс назад жывой і здаровай.

  Можа быць, Нашчадак Слізэрына страціў кураж, думаў Гары. Пэўна, адчыняць Таемны Пакой станавілася ўсё больш небяспечна - уся школа стала была напагатове. А можа быць, монстар, кім бы ён ні быў, рыхтаваўся запасці ў чарговую пяцідзесяцігадовую спячку...

   Хафлпафец Эрні Макміллан не падзяляў падобнага, аптымістычнага, пункта гледжання. Ён па-ранейшаму быў перакананы, што Гары з'яўляецца злачынцам, што ён "выдаў сябе" у Клубе Дуэлянтаў. Піўз толькі напальваў становішча; ён з'яўляўся паўсюль са сваёй дурацкай песенькай "ах, Потэр-бруднотар", прыдумаўшы да яе не меней дурацкі танец, які ўсялякі раз выконваў.

  Гілдэрой Локхард, падаецца, лічыў, што гэта ён спыніў лавіну злачынстваў. Гары аднойчы пачуў, як ён паведаміў аб гэтым прафесару МакГонагал, падчас пабудовы Грыфіндорцаў перад урокам ператварэнняў.

  -  Не думаю, што ў нас могуць быць яшчэ нейкія праблемы, Мінерва, - сказаў ён, шматзначна пастукаў сябе па носе і падміргнуў. - Думаю, Таемны Пакой зачыніўся назаўжды. Злачынец зразумеў, што я яго абавязкова злаўлю, што гэта толькі пытанне часу. Вельмі разумна з яго боку спыніцца зараз, пакуль я не раззлаваўся як след.

  Ведаеце, на мой погляд, што зараз трэба школе, так гэта маральны стымул. Каб змыць з сябе ўспаміны аб мінулым семестры. Не буду пакуль нічога казаць, але, мне падаецца, я прыдумаў адну рэч...

  Ён зноў пастукаў сябе па носе і важна выдаліўся.

  Якія былі паданні  Локхарда аб маральным стымуле, стала ясна за сняданкам чатырнаццатага лютага. З-за квідытчнай трэніроўкі напярэдадні Гары дрэнна выспаўся і зараз бег у Вялікую залу. Ён трохі спазняўся. Патрапіўшы ўнутр, ён у першы момант вырашыў, што прыйшоў не туды.

  Сцены былі пакрытыя вялізнымі ненатуральна-ружовымі колерамі. Горш таго, сэрцайкі-канфеці сыпаліся з бледна-блакітнай столі. Гары прайшоў да Грыфіндорскага сталу, дзе сядзеў Рон з такім выглядам, быццам яго вось-вось званітуе. Герміёна дурна хіхікала.

  - Што тут адбываецца? - спытаў у іх Гары, усаджваючыся і атрасаючы конфецці з бекону.

Рон моўчкі паказаў на настаўніцкі стол, мабыць, ад абурэння ён не мог знайсці слоў.  Локхард, у ненатуральна-ружовым, пад колер упрыгожванняў на сцяне, уборы махаў рукой, просячы цішыні. Па абедзвюх баках ад яго сядзелі настаўнікі з каменнымі тварамі. Са свайго месца Гары бачыў, як на шчацэ ў прафесара МакГонагал б'ецца жылка. Снэйп меў такі выгляд, нібы яго толькі што прымусілі праглынуць цэлы куфаль "Скелероста".

  - Віншую з днём святога Валянціна! - крыкнуў  Локхард. - Жадаю падзякаваць тых, хто даслаў мне паштоўкі! Сорак шэсць штук на дадзены момант! Я узяў на сябе адвагу ўстроіць вам гэтую маленькую неспадзеўку... але гэта яшчэ не ўсё.

 Локхард пляснуў у ладкі, і ў дзверы з боку вестыбюля ладам увайшлі дванаццаць гномаў вельмі суворага выгляду. Прычым не звычайных гномаў. Локхард прымусіў іх прычапіць залатыя крылцы, падпахай у кожнага тырчала арфа.

 - Нашы любасныя купідоны! Яны будуць разносіць валенцінкі! І гэта яшчэ не ўсё! Я упэўнены, што мае дарагія калегі захочуць занесці сваё ўкладанне ў атмасферу ўсеагульнага свята! Чаму бы нам не папытаць прафесара Снэйпа паказаць, як рыхтуюць Любоўнае Зелле! А пакуль ён будзе гэтым займацца, мы пагаворым з прафесарам Флітвікам! Хто ведае аб Чароўных Чарах больш, чым ён, хітры стары ліс!