Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Пакуль ён стаяў так, у паніцы, не ведаючы, што рабіць, дзверы побач з ім з грукатам расхінулася. Адтуль ракетай выпуліў палтэргейст Піўз.

  - Ба, ды тут потны Потэр! - сухенька захіхікаў Піўз. Ён кіўнуўся поруч Гары і змахнуў яму акуляры  з пераносся набок. - Чым гэта мы займаецца? Навошта шнырым?...

Піўз раптам замер пасярэдзіне складанага сальта. Павесіўшыся да гары нагамі, палтэргейст моўчкі пазіраў на Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка. Потым перавярнуўся ў правільнае становішча, напоўніў лёгкія паветрам і, перш чым Гары паспеў яго спыніць, разгаласіўся:

  - НАПАД! НАПАД! ЯШЧЭ АДЗІН НАПАД! НЕ ВЫРАТУЮЦЦА НІ ЖЫВЫЯ, НІ МЁРТВЫЯ! РАТУЙСЯ ХТО МОЖА! НАПААААД!

  Шух - шух - шух - паадчыняліся дзверы па ўсім калідоры, і ўсё запоўнілася людзьмі. На працягу некалькіх доўгіх хвілін вакол панавала такое замяшанне, што Джасціна цалкам маглі задушыць, а ўжо каля Амаль Безгаловага Ніка стала хтосьці таптаўся. Гары выявіў, што прыціснуты да сцяны. Настаўнікі заклікалі аб цішыні і спакоі. Прыбегла прафесар МакГонагал, за ёй па пятах - хлопцы з класа, дзе яна толькі што праводзіла заняткі. У аднаго з іх валасы так і засталіся чорна-белымі ў палоску. Прафесар МакГонагал з дапамогай уласнай чароўнай палачкі выдала гук гучнага ўдару далоні па стале, што аднавіла цішыню, і загадала ўсім разыйсціся па класах. Не паспелі трохі расчысціць месца злачынства, як прымчаўся хафлпафец Эрні, адчайна пыхкаючы на ходу.

  - Злоўлены з палічным! - закрычаў ён, з тварам бялей снягі, і тэатральна паказаў на Гары.

  - Ціха, Макміллан! - рэзка сказала прафесар МакГонагал.

  Піўз боўтаўся над усёй гэтай сцэнай, зласліва ашчэрыўшыся; ён любіў ўсялякае бязладдзе. Настаўніка схіліліся над целамі Джасціна і Амаль Безгаловага Ніка і сталі аглядаць іх, а Піўз у гэты час выліўся вясёлай песенькай:

Забойца духаў і людзей,

Наш Потэр злыдзень, ліхадзей.

  - Хопіць, Піўз! - раўнула прафесар МакГонагал, і Піўз задам паляцеў прочкі, паказваючы Гары язык.

  Прафесар Флітвік і прафесар Сіністра з астранамічнага падпадзялення панеслі Джасціна ў бальнічнае аддзяленне, але вось што рабіць з Амаль Безгаловым Нікам, ніхто не ведаў. Урэшце рэшт прафесар МакГонагал стварыла з паветра вялікі вентылятар і ўручыла яго Эрні з указаннямі, як з ім дзейнічаць. Ганарысты Эрні накіраваў на Ніка брую паветра, і той паплыў наперадзе, як маўклівы чорны дырыжабль. Такім чынам, усё разыйшліся, і Гары застаўся сам-насам з Мінервай МакГонагал.

  - Сюды, Потэр, - загадала яна.

  - Прафесар, - тут жа сказаў Гары. - Клянуся, я гэтага...

  - Гэта па-за маёй кампетэнцыяй, Потэр, - адрэзала прафесар МакГонагал.

  Моўчкі яны прайшлі за кут, і яна спынілася перад вялікай, на рэдкасць выродлівай каменнай гаргуллей.

  - Цытрынавую ляндрынку! - сказала яна. Відавочна, гэта быў пароль, гаргулля раптам ажыла і адскочыла ў бок, а сцяна ззаду яе расступілася. Гары, нягледзячы на ўвесь жах ад таго, што яго чакала, не мог не здзівіцца. За сцяной знаходзілася шрубавая лесвіца, яна рухалася ўверх накшталт эскалатара. Калі яны з прафесарам МакГонагал ступілі на гэтую лесвіцу, Гары пачуў, як сцяна з шумам зачынілася за імі. Яны сталі кругамі паднімацца ўверх, вышэй і вышэй, пакуль нарэшце Гары, у якога трохі закруцілася  галава, не ўбачыў наперадзе паліраваныя дубовыя дзверы з медным дзвярным малатком у выглядзе грыффона.

  Ён здагадаўся, куды яго вядуць. Тут, мабыць, і было месцазнаходжанне Дамблдора.

— РАЗДЗЕЛ XII —

Пераваротнае зелле

Прафесар МакГонагал пастукала ў дзверы. Дзверы бясшумна адчыніліся, і яны ўвайшлі. Прафесар МакГонагал загадала Гары пачакаць і пакінула яго аднаго.

  Гары паглядзеў вакол. Адно можна было сказаць напэўна: з усіх кабінетаў настаўнікаў, якія ён паспеў наведаць за гэты год, кабінет Дамблдора быў самым цікавым. Калі бы ён не баяўся так выключэння, ён быў бы наверсе асалоды.

  Гэта была прасторны круглы пакой. Тут даносіліся ўсякія загадкавыя шоргаты. На высокіх століках з тонкімі ножкамі стаялі разнастайныя срэбныя прылады, яны круціліся і пырхалі парам. Сцены былі абчэпленыя малюнкамі дырэктараў і дырэктрыс мінулых гадоў, усе яны дружна пасапывалі у крэслах за рамкамі сваіх партрэтаў. У пакоі знаходзіўся таксама вялізны пісьмовы стол з ножкамі ў форме звярыных лап, а над сталом, на паліцы, сядзеў паношаны залатаны чароўны капялюш – шапка-размеркавальніца.

  Гары завагаўся. Ён кінуў асцярожны погляд на мірна спячых па сценах ведзьмакоў і ведзьмаў. Бо нічога страшнага не здарыцца, калі ён зноў прымерыць капялюш? Проста праверыць... упэўніцца, што яна змясціла яго ў правільны каледж...

  Ён ціха абыйшоў вакол стала, зняў капялюш з паліцы і акуратна апусціў яго сабе на галаву. Шапка была яму вяліка і саслізнула на вочы, у дакладнасці гэтак жа, як гэта было ў мінулы раз. Гары ўтаропіў погляд у чорны выварат і стаў чакаць. Нарэшце ціхі голас шапнуў яму ў вуха: "Чарвячок грызе, так, Гары?"

  - Ммм, так, - прамармытаў Гары. - Эээ... выбачыце, што турбую... я жадаў спытаць...

  - Жадаеш ведаць, ці правільна я цябе накіравала ў твой каледж, - перабіла здагадлівая шапка. - Ды ўжо... з табой было асабліва складана разабрацца. Але я адказваю за свае словы, і працягваю сцвярджаць, - тут сэрца ў Гары звалілася, - што ты мог бы дасягнуць шматлікага ў "Слізэрыне"...

  У жываце ў хлопчыка нешта пакутліва сціснулася. Ён схапіў шапку за кончык і сарваў з галавы. Яна павісла ў яго ў руках. Гары пхнул яе зваротна на паліцу. Яго нудзіла.

  - Вы не правы, - гучна заявіў ён нерухомамай шапке. Яна не адрэагавала. Гары стаў адыходзіць, не зводзячы вока са шапкі. І тут дзіўны, гарлавы гук, раздавшыся з-за спіны, прымусіў яго рэзка разгарнуцца.

  Аказваецца, ён быў не адзін. На залатой тычцы поруч дзверы сядзела лядашчая птушка - нейкая недашчыпаная індычка. Гары ўтаропіўся на яе; яна адказала нерухомым змрочным позіркам і ізноў выдала гарлавы гук. Гары падумалася, што птушка, падаецца, моцна хворая. У яе былі сумныя вочы і, нават за той час, што Гары глядзеў на яе, з хваста выпала яшчэ некалькі пёраў.

  Гары наведала прыкрая думка: адзінае, чаго яму зараз не трэба - гэта каб птушка Дамблдора памерла, знаходзячыся сам-насам з ім. Варта было яму аб гэтым падумаць, як птушка загарэлася.

  Ад жаху Гары закрычаў і адскочыў да стала. Ён адчайна азіраўся ў пошуках шклянкі вады або чаго-небудзь падобнага, але нічога не знайшлося; птушка, тым часам, ператварылася ў агністы шар, іспусціла гучны лямант -  і ў наступную секунду ад яе не засталося нічога, акрамя жменькі попелу на палу.

  Адкрылася дзверы кабінета. З вельмі сур'ёзным выглядам увайшоў Дамблдор.

  - Прафесар, - залепетаў Гары. - Ваша птушка - я нічога не мог парабіць - яна ўзяла і загарэлася...

  Да найвялікшаму здзіўленню Гары, Дамблдор усміхнуўся.

  - І самы час, трэба сказаць, - адказаў ён. - Ён даўным-даўно дрэнна выглядаў; я ўжо намякаў яму, каб ён прыспешваўся.

  Ён хахатнуў, гледзячы на ашаломлены твар хлопчыка.

  - Фоўкс - гэта фенікс, Гары. Феніксы, калі ім прыходзіць пара памерці, загараюцца, а потым адраджаюцца з попела. Глядзі...

  Гары паглядзеў уніз як раз своечасова, каб убачыць, як малюсенькі, зморшчаны, нованароджаны птушаня высоўвае галоўку з купкі попела. Птушаня быў такі жа выродлівы, як і згарэлая птушка.

  - Шкада, што табе давялося ўпершыню сустрэцца з ім у дзень гарэння, - сказаў Дамблдор, усаджваючыся за стол. - Большасць часу ён незвычайна прыгожы, у яго раскошнае апярэнне, чырвонае з золатам. Цудоўныя стварэнні гэтыя феніксы. Яны здольныя насіць цяжкія грузы, іх слёзы валодаюць гаючай сілай, а яшчэ - яны вельмі адданыя хатнія жывёліны.

  Калі Фоўкс загарэўся, Гары ад спалоху забыў, навошта ён тут знаходзіцца, але памяць неадкладна вярнулася да яго пры поглядзе на Дамблдора, царска седзячага у высокім крэсле за пісьмовым сталом. Светла-блакітны позірк пранізваў Гары наскрозь.

  Аднак, да таго, як Дамблдор паспеў вымавіць хоць слова, дзверы кабінета з магутным грукатам расхінулася, і ўнутр з вар'яцкім выглядам уварваўся Хагрыд. На кудлатай чорнай верхавіне быў насунуты шлем. Дохлы певень па-ранейшаму боўтаўся ў руках.

  - Гэта не Гары, прафесар Дамблдор! - разгаласіўся Хагрыд. - Мы з ім толькі-толькі паказалі - секундачкі не прайшло, як на таго хлопца напалі! Адкуль яму паспець, Гары-та? Сэр...

  Дамблдор паспрабаваў нешта сказаць, але Хагрыд працягваў безупынна, захлёбваючыся, казаць, у запале размахваючы пеўнем і пасыпаючы пол пёрамі.

  - ... ну не ён гэта, калі трэба, я ў Міністэрстве Магіі чым жадаеце паклянуся...

  - Хагрыд, я...

  - ...не таго вы ўзялі, сэр, я ўжо ведаю, Гары ніколі...

  - Хагрыд! - прыкрікнуў Дамблдор. - Я і не думаю на Гары.

  - Ох, - спыніўся Хагрыд, і певень вертыкальна павіс узбоч. - Выдатна. Тады я звонку пачакаю.