Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Дамблдор не адказаў. Ён адкрыў задняе вечка.

  - Усяміласцівае неба! - выклікнула мадам Помфры.

  З фотаапарата з шыпеннем папоўз дым. Гары, з адлегласці ў тры ложкі, адчуў з'едлівы пах падпаленай пластмасы.

  - Расплавілася, - ціха прагаварыла мадам Помфры. - Усё расплавілася...

  - Што ўсё гэта значыць, Альбус? - настойліва спытала прафесар МакГонагал.

  - Гэта значыць, - адказаў Дамблдор, - што Таемны Пакой на самай справе зноў адчынены.

  Мадам Помфры прыціснула далонь да вуснаў. Прафесар МакГонагал моўчкі паглядзела на Дамблдора.

  - Але Альбус... памілуйце... хто жа гэта?

  - Пытанне не ў тым, хто, - задуменна прамармытаў Дамблдор, - пытанне ў тым, як...

  Наколькі Гары мог бачыць па выразе твару прафесара МакГонагал, ва ўсёй гэтай гісторыі яна разумела ані не больш яго самога.

— РАЗДЗЕЛ XI —

Клуб дуэлянтаў

На наступную, нядзельную, раніцу Гары прачнуўся і выявіў, што палата асветленая яркім зімовым сонцам і што, хоць рука моцна здранцвела, усе косці зноў на месцы. Ён рэзкім рухам сеў і паглядзеў на ложак, дзе ляжаў Колін, але ён быў абгароджаны высокай шырмай, той самай, за якой Гары ўчора пераапранаўся. Убачыўшы, што пацыент прачнуўся, мадам Помфры рашуча занесла паднос з сняданкам і тут жа пачала згінаць, разгінаць, размінаць руку і пальцы.

  - Усё ў парадку, - сказала яна, назіраючы, як Гары ніякавата, левым рукой, кіруецца з аўсянкай. - Калі паясі, можаш ісці.

  Гары апрануўся наколькі мог хутка і пабег у Грыфіндорскую вежу, згараючы ад нецярпення распавесці Рону з Герміёной пра Добі і пра Коліна. Аднак, яго сяброў у агульнай гасцінай не было. Ён адправіўся на пошукі, здзіўляючыся, куды яны маглі сыйсці, і трошкі крыўдзячыся, што ім не прыйшло ў галаву пацікавіцца, выраслі ў яго косці або не.

  Поруч бібліятэкі Гары сутыкнуўся з Персі Уізлі. Той ганарлівай хадой выходзіў з дзвярэй, відавочна знаходзячыся ў лепшым настроі, чым у мінулую іх сустрэчу.

  - О, дабрыдзень, Гары! - ветліва сказаў ён. - Ты выдатна лётаў учора, проста выдатна. "Грыфіндор" зараз можа прэтэндаваць на кубак школы - ты зарабіў пяцьдзесят балаў!

  - Ты выпадкова не бачыў Рона або Герміёну? - спытаў Гары.

  - Выпадкова не бачыў, - адказаў Персі, і яго ўсмешка злёгку згасла. - Спадзяюся, Рон не ў жаночым туалеце...

  Гары выдушыў смяшок, прасачыў, каб Персі схаваўся з выгляду, і накіраваўся наўпрост да туалета Плаксы Міртл. Хоць ён і не ўяўляў сабе, што магло бы там спатрэбіцца яго сябрам, але ўсё жа, упэўніўшыся, што паблізу няма ні Філча, ні каго-небудзь з стараст, Гары сунуўся ўнутр і пачуў знаёмыя галасы, якія данасіліся з зачыненай кабінкі.

  - Гэта я, - сказаў ён, зачыняючы за сабою дзверы. З кабінкі данеслася бразгат, воплеск і здушаны ўсклік. У замочнай свідравіне здаўся насцярожанае вока Герміёны.

  - Гары! - выклікнула яна. - Ты нас так напалохаў! Уваходзь... як тваё рука?

  - Нармалёва, - адказаў Гары, працісківаючыся у кабінку. На ўнітаз быў пастаўлены стары кацёл.

   Патрэсківанне пад абадком унітаза красамоўна сведчыла аб тым, што Герміёна развяла пад катлом агонь. Гэта быў яе канёк -  стварэнне кампактных, партатыўных, воданепранікальных вогнішчаў.

  - Мы бы зайшлі за табой, але вырашылі, што, чым раней пачнем рыхтаваць Пераваротнае зелле, тым лепш, - растлумачыў Рон. Гары ў гэты час, не без цяжкасцяў, замкнуў за сабою дзверы. - Мы падумалі, што самае бяспечнае месца для гэтага - тут.

  Гары пачаў распавядаць ім аб Коліне Крыві, але Герміёна перапыніла:

  - Мы ўжо ведаем - раніцай чулі, як прафесар МакГонагал распавядала аб гэтым прафесару Флітвіку. Таму-то мы і вырашылі пачаць хутчэй.

  - Трэба вырваць у Малфоя прызнанне як мага хутчэй, - ваяўніча заявіў Рон. - Ведаеш, што я думаю? Пасля матчу ён сарваў свой кепскі настрой на Коліне.

  - Я яшчэ аб сім-тым жадаў распавесці, - сказаў Гары, назіраючы, як Герміёна раздзірае пучкі спарыша і кідае іх у варыва. - Сярод ночы мяне наведаў Добі.

  Герміёна і Рон у здзіўленні паднялі вочы. Гары перадаў ім усё, што сказаў Добі - а таксама то, аб чым Добі не сказаў. Герміёна і Рон слухалі, расчыніўшы роты.

  - Таемны Пакой адчыняўся і раней? - перапытала Герміёна.

  - Зараз усё зразумела, - сказаў Рон з трыўмфам у голасе. - Мабыць, Люцыюс Малфой, калі яшчэ вучыўся ў школе, адкрыў гэты пакой, а зараз ён распавёў свайму дарагому Драко, як гэта можна зрабіць. Усё відавочна. Шкада, што Добі не сказаў табе, які там схаваны монстар. Мне проста цікава, чаму ніхто яго дагэтуль не бачыў.

  - Можа быць, ён здольны станавіцца нябачным, - выказала здагадку Герміёна, праштурхоўваючы п'явак на дно катла. - А можа быць, умее маскіравацца - напрыклад, прымаць выгляд рыцарскіх даспехаў або чаго-небудзь у гэтым родзе - я чытала пра ўпіраў-хамелеонаў....

  - Занадта шмат ты чытаеш, Герміёна, - заявіў Рон, адпраўляючы ўслед за п'яўкамі дохлых шолкакрылак. Пакуначак з-пад іх ён скамячыў і выкінуў, пасля чаго паглядзеў на Гары.

  -  Значыць, гэта Добі не даў нам сесці ў цягнік і зламаў табе руку... - Ён пагушкаў галавой. - Ведаеш што, Гары? Калі ён не спыніць ратаваць табе жыццё, то, мабыць, хутка цябе заб’е.

  Вестка аб тым, што на Коліна Крыві быў здзейснен напад, і зараз ён ляжыць у бальнічным аддзяленні ўсё роўна што мёртвы, да раніцы панядзелку распаўсюдзілася па ўсёй школе. У паветры сталі насіцца розныя чуткі і здагадкі. Першакласнікі хадзілі па замку цеснымі зграйкамі, асцерагаючыся, што таксама будуць атакаваныя, калі толькі адважацца з'явіцца дзе-небудзь ў адзіноце.

  Джыні Уізлі, якая раней сядзела побач з Коліным Крыві на замовах, была вельмі паціснута. Гары лічыў, што Фрэд з Джорджам паводзяць сябе цалкам няправільна, стала прадпрымаючы спробы яе развесяліць. Яны без стомы пакрывалі самі сябе мехам або якімі-небудзь жудаснымі апёкамі і выскоквалі на бедную Джыні з-за статуй. Яны спынілі гэты занятак толькі тады, калі Персі, апаплексічна чырвоны ад абурэння, прыстрашыў напісаць місіс Уізлі і паведаміць ёй, што ў Джыні пачаліся начныя кашмары.

  Тым часам, патаемна ад настаўнікаў, у школе квітнеў нелегальны гандаль талісманамі, кудменямі і іншымі ахоўнымі прыстасаваннямі. Нэвіл Лонгбатам купіў сабе вялікую, смярдзючую цыбуліну, завостраны пурпурны крышталь і пратухшы трытоній хвост. Іншыя хлопцы з "Грыфіндора" паспрабавалі яго супакоіць - раз Нэвіл чыстакроўны вядзьмак, то он наўрад можа падвергнуцца нападу.

  - Першым чынам напалі на Філча, - запярэчыў Нэвіл, і яго круглы твар напоўнілася страхам. - А усім вядома, што я амаль поўны сквіб.

  На другім тыдні снежня прафесар МакГонагал як заўсёды стала занасіць у спіс імёны тых, хто застаецца ў школе на Каляды. Гары, Рон і Герміёна запісаліся; яны пачулі, што Малфой таксама застаецца, і злічылі гэта вельмі падазроным. Вакацыі жа ўяўляліся лепшым часам для таго, каб скарыстацца Пераваротнае зеллем і паспрабаваць вырваць у Малфоя прызнанне.

  Нажаль, Пераваротнае зелле была гатова толькі напалову. Па-ранейшаму не было тоўчонаго рога двурога і скуркі бумсленга, а дастаць іх можна было ў адным-адзіным месцы - у дзелі сховішча Снэйпа. У Гары на гэты конт мелася асабістае меркаванне, і яно было такое: лепш сустрэцца тварам да твару з легендарным Слізэрынскім монстрам, чым патрапіць Снэйпу за рабаваннем яго кабінета.

  Па раскладзе ўрок зеллеварэння павінен быў адбыцца ў другой палове дня ў чацвер, і гэты час няўмольна набліжаўся.

  - Нам усяго-та і трэба, - нядбайна сказала Герміёна, - што адцягнуць яго. Тады хтосьці з нас зможа прабрацца да яго ў кабінет і ўзяць, што патрабуецца.

  Гары з Ронам спалохана паглядзелі на яе.

  - Мне падаецца, што красці лепш усяго мне, - працягвала Герміёна абыякава, - Вас выключаць з школы, калі вы здзейсніце яшчэ хоць адну правіну, а ў мяне дасье чыстае. Так што ад вас патрабуецца толькі адно - стварыць досыць моцную сумятню, каб Снэйп хвілін пяць быў заняты.

  Гары няўпэўнена ўсміхнуўся. Уладкоўваць сумятню на занятках у Снэйпа - усё роўна што тыкаць у вока спячага дракона.

  Заняткі па зеллеварэнню праходзілі ў прасторным падзямеллі. У чацвер усё ішло як звычайна. Дваццаць штук катлоў дыміліся паміж драўлянымі сталамі, на якіх стаялі слоікі з інгрэдыентамі і медныя шалі. Снэйп расхаджваў у клубах пару, адпускаючы атрутныя заўвагі ў адрас Грыфіндорцаў, а Слізэрынцы ўхваляльна хмыліліся ў адказ. Драко Малфой, улюбёны вучань Снэйпа, увесь час кідаўся ў Гары і Рона вачамі рыбы-сабакі. Пры гэтым Гары і Рон ведалі: варта распачаць адказныя дзеянні, і, раней, чым паспееш сказаць: "несумленна", на цябе будзе накладзена спагнанне.

  Раствор атрымаўся ў Гары больш вадкім, чым трэба, але гэта яго не трывожыла - у яго на розуме былі рэчы больш важна. Ён чакаў сігналу ад Герміёны і нават не вельмі-то прыслухваўся, калі Снэйп спыніўся поруч яго, пацешваяючыся над вадзяністым зеллем. Калі Снэйп нарэшце адышоў і, вылучыўшы чарговай ахвяру, накіраваўся да Нэвілу, Герміёна злавіла погляд Гары і са значэннем кіўнула.