Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Вось гэта быў палёт, Гары, - сказаў Джордж, - Я толькі што чуў, як Маркус Флінт гарлапаніў на Малфоя. Нешта наконт таго, як некаторыя не могуць заўважыць Снітч, нават калі ён у іх на галаве. Сказаць па праўдзе, выгляд у Малфоя быў не занадта радасны.

  Яны прынеслі пірожныя, цукеркі, бутэлькі з гарбузовым сокам. Усё расселіся вакол Гарынага ложкі і зусім было прыгатаваліся ўстроіць раскошную бяседу, але тут з'явілася мадам Помфры і закрычала: "Хлопчыку патрэбен супакой! Што вы сабе думаеце! Яму трэба выгадаваць трыццаць тры косці! Ідзіце адгэтуль! Ідзіце!"

  Гары застаўся адзін, і ўжо нішто не адцягвала яго ад рэзкага пульсавалага боля ў нерухомай руцэ.

  Праз шмат гадзін Гары нечакана ачуўся ў апраметнай цемры і выдаў здушаны крык: па адчуваннях, у руку панатыкалі найвострых стрэмак. Спачатку ён вырашыў, што прачнуўся менавіта ад гэтага. Але затым з жахам усвядоміў, што хтосьці выцірае яму лоб вільготнай губкай.

  - Сыйдзіце! - гучна ўскрыкнуў ён, а потым: - Добі!

  Вялізныя фасфарэсцавалыя тэнісныя мячыкі ўтаропіліся на яго з цемры. Па доўгім вострым носе дамавіка эльфа збегала самотная сляза.

  - Гары Потэр вярнуўся ў школу, - гаротна зашаптаў эльф. - Добі шмат раз папярэджваў Гары Потэра. Ах, сэр, чаму вы не паслухаліся Добі? Чаму Гары Потэр не паехаў дахаты, калі спазніўся на цягнік?

  Гары з працай сеў на ложку і адапхнуў ад ілба губку.

  - Што ты тут робіш? - выгукнуў ён. - І адкуль ты ведаеш, што я спазніўся на цягнік?

  У Добі задрыжалі вусны, і Гары ахапіла востры падазрон.

  - Так гэта ты! - павольна вымавіў ён. - Ты зачараваў бар'ер, каб ён не даў нам прайсці!

  - Так, сэр, гэта я, - прызнаўся Добі, узмоцнена ківаючы галавой; вушы запляскалі па шчоках. - Добі хаваўся і сачыў за Гары Потэрам, а потым запячатаў бар'ер. За гэта Добі прыйшлося паліць сабе рукі прасам, - ён паказаў Гары дзесяць доўгіх забінтаваных пальцаў, - але Добі было ўсё роўна, сэр, таму што Добі лічыў, што так Гары Потэр апынецца ў бяспецы, і Добі нават у галаву не прыходзіла, што Гары Потэр дабярэцца да школы іншым шляхам!

  Ён раскалыхваўся ўзад і наперад, трасучы выродлівай галавой.

  - Добі быў так узрушаны, калі пазнаў, што Гары Потэр вярнуўся ў "Хогвартс", ён нават не зазначыў, што падгарэў абед для гаспадара! Такога цвічэння Добі ні разу яшчэ не задавалі, сэр...

  Гары нямогла зваліўся на падушкі.

  - Нас з Ронам ледзь не выключылі з-за цябе, - люта сыкнуў ён, - лепш бы табе прыбрацца адгэтуль, пакуль мае косці не выраслі, зразумеў, Добі, а то я цябе задушу.

Добі смутна ўсміхнуўся.

  - Добі абвык да смяротных пагроз, сэр. Дома Добі чуе іх па пяць раз на дню.

  Ён высмаркаўся ў куток зашмальцаванай навалачкі, якая служыла яму адзеннем, і выгляд яго быў так жаласны, што гнеў Гары супраць волі выпарыўся.

  - Чаму ты гэта носіш, Добі? - з цікаўнасці спытаў ён.

  - Гэта, сэр? - перапытаў Добі, прішчыпывая пальцамі навалачку. - Для дамавікоў эльфаў гэта знак рабства, сэр. Добі можа вызваліцца толькі ў тым выпадку, сэр, калі яго гаспадар падарыць яму сапраўдную вопратку. Але чальцы сям'і паводзяць сябе асцярожна, сэр, і ніколі не дадуць Добі у рукі ніякага прадмета вопраткі, сэр, нават зношанага, інакш Добі зможа лічыць сябе вольным і сыйсці назаўжды.

  Добі прамакнуў свае вытарашчаныя вочы і нечакана выклікнуў:

  - Гары Потэр павінен з'ехаць дахаты! Добі думаў, што Бладжара будзе досыць...

  - Бладжара? - перапытаў Гары, і яго гнёў вярнуўся з ранейшай сілай. - Што значыць, Бладжара будзе досыць? Так гэта ты зачараваў Бладжара?! Каб ён забіў мяне?!

  - Забіў? Не, сэр! - закрычаў шакаваны Добі. - Добі жадаў выратаваць жыццё Гары Потэру! Лепш з'ехаць дахаты з сур'ёзнымі траўмамі, чым заставацца тут, сэр! Добі толькі жадаў, каб Гары Потэр пацярпеў досыць сур'ёзна - каб меліся падставы адправіць яго дахаты!

  - Ды няўжо? Усяго толькі? - атрутна паведаміўся Гары. - І, трэба думаць, ты не збіраешся мне тлумачыць, навошта табе спатрэбілася, каб мяне адпраўлялі дахаты ў раздзеленым выглядзе?

  - Ах, калі б толькі Гары Потэр ведаў! - застагнаў Добі, і новыя струмені слёзаў паліліся на ірваную навалачку. - Калі бы ён ведаў, што ён значыць для нас, для нізкіх рабоў, для нас, адкід чароўнага свету! Добі памятае, сэр, як было нам пры Тым-Каго-Не-Трэба-Называть, калі той быў на вяршыні ўлады! З дамавікамі эльфамі абыходзіліся тады як з нявартымі чарвякамі, сэр! З Добі, зразумела, і па гэтай дзень звяртаюцца гэдак жа, сэр, - прызнаў эльф, выціраючы твар навалачкай. - Але, у асноўным, жыццё майго народа стала нашмат лепш, сэр, з часу вашай перамогі над Тым-Каго-Не-Трэба-Называць. Гары Потэр выжыў, Чорны Лорд быў зламаны, і ўзышоў новы світанак, сэр, Гары Потэр заззяў як пуцяводная зорка для нас, тых, хто баяўся, што чорныя дні ніколі не абмінуць, сэр... А зараз!... Страшныя рэчы павінны неўзабаве адбыцца ў "Хогвартсе", можа быць, яны ўжо адбываюцца, і Добі не можа дазволіць Гары Потэру заставацца тут! Зараз, калі гісторыя гатовая вось-вось паўтарыцца, калі Таемны Пакой ізноў адчынены...

  Добі раптам умоўк як громам здзіўлены, затым схапіў гарлач з вадой з століка, які стаяў каля ложка, гваздануў донцам сабе па галаве, зваліўся з ложку і на секунду знік з выгляду. Потым ён зноў ускараскаўся на бок ложку (абодва вока з'ехаліся да пераносся) і забубніў: "Гадкі Добі, жудасна гадкі Добі..."

  - Так значыць, Таемны Пакой існуе? - прашаптаў Гары. - І... ты кажаш, што ён ўжо адчыняўся раней? Скажы мне, Добі!

  Ён учапіўся ў кашчавае запясце, паспеўшы перахапіць руку эльфа на паўдарогі да гарлача.

  - Я жа не магланароджаны, якім чынам мне можа пагражаць небяспека з-за гэтага самага пакоя?

  - Ах, сэр, не пытайце, нічога больш не пытайце ў беднага Добі, - залепетаў эльф, свецячы ў цемры вялізнымі вачамі. - У гэтым месцы ладзяцца цёмныя справы, але Гары Потэр павінен быць далёка адсюль, калі выльецца навальніца - едзьце дахаты, дахаты, Гары Потэр. Гары Потэр не павінен быць упутан у гэта, сэр, гэта занадта небяспечна...

  - Але хто гэта, Добі? - настойліва пытаў Гары, не выпускаючы запясці Добі, каб той не пачаў зноў латашыць сябе гарлачом па галаве. - Хто адкрыў пакой? Хто адкрыў яго ў мінулы раз?

  - Добі не можа, сэр, Добі не можа, Добі не павінен казаць! - завішчаў эльф. - Адпраўляйцеся дахаты, Гары Потэр, адпраўляйцеся дахаты!

  - Нікуды я не адпраўлюся! - люта рыкнуў Гары. - Мая лепшая сяброўка - з сям'і маглаў; калі Пакой сапраўды адчынены, то яна будзе першай на чарзе...

  - Гары Потэр гатовы рызыкаваць уласным жыццём дзеля сяброў! - праенчыў Добі ў некам зачараванні роспачу. - Як высакародна! Якое геройства! Але ён абавязаны падбаць аб сабе, абавязаны выратаваць сябе, Гары Потэр не павінен...

  Добі нечакана замёр, яго вялікія, як у кажана, вушы затрымцелі. Гары таксама нешта пачуў: у калідоры за дзвярамі раздаваліся крокі.

  - Добі павінен ісці! - спалохана вытхнуўся эльф. Раздаўся гучная пстрычка, і ўжо праз імгненне рука Гары сціскала паветра замест запясця Добі. Хлопчык знясілена лёг, напружана гледзячы на дзверы. Крокі набліжаліся.

  Неўзабаве ў палату, рухаючыся задам, стаў павольна захадзіць Дамблдор у доўгім байкавым халаце і начным каўпаку. Ён, трымаючы за галаву, занасіў штосьці доўгае, нагадваючае статую. Неўзабаве з'явіліся і ногі, падтрымоўваемыя прафесарам МакГонагал. Дружным высілкам яны ўзнялі статую на ложак.

  - Паклічце мадам Помфры, - шапнуў Дамблдор, і прафесар МакГонагал паспешліва схавалася з вачэй, пройдучы паблізу гарынага ложка. Гары ляжаў вельмі ціха і прыкідваўся спячым. Да яго данесліся ўсхваляваныя галасы. Зноў з'явіўся сілуэт прафесара МакГонагал. За ёй па пятах імкліва ішла мадам Помфры. Яна нацягвала кофту па-над начной кашуляй. Гары пачуў сутаргавы ўдых.

  - Што здарылася? - жудасным шэптам спытала мадам Помфры ў Дамблдора,  схіляючыся над статуяй, якая нерухома ляжала на ложку.

  - Яшчэ адзін напад, - адказаў Дамблдор. - Мінерва знайшла яго на лесвіцы.

  - Побач з ім ляжала гронка вінаграда, - сказала прафесар МакГонагал. - Мы думаем, ён жадаў употай наведаць Потэра.

  У грудзі ў Гары нешта сутаргава сціснулася. Павольна, асцярожна, ён прыпадняўся так, каб зазірнуць у твар статуі. Промень месячнага святла падаў на ілоб і адлюстроўваўся ў адчыненых, нерухомых вачах.

  Гэта быў Колін Крыві. Вочы нябачачы глядзелі ўверх, рукі былі выцягнутыя наперад і сціскалі фотаапарат.

  - Звярнуўся ў камень? - прашаптала мадам Помфры.

  - Так, - пацвердзіла прафесар МакГонагал. - Але мне страшна падумаць... калі бы Альбус не спусціўся ўніз за гарачым шакаладам... хто ведае, што бы магло здарыцца...

   Утрая яны схіліліся над Коліным. Затым Дамблдор працягнуў руку і вызваліў фотаапарат з дужа сціснутага кулачка.

  - Можа быць, ён паспеў сфатаграфаваць таго. хто нападаў? - з надзеяй выказала здагадку прафесар МакГонагал.

  Дамблдор не адказаў. Ён адкрыў задняе вечка.