Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Затым ён пачаў распавядаць усё запар. Каля чвэрці гадзіны ён казаў у абсалютнай цішыні: распавёў аб пазбаўленым цела голасе, аб тым, як Герміёна здагадалася, што гэты голас прыналежыць васіліску, які поўзаў па трубах; як яны з Ронам высочвалі павукоў у лёску, як Арагог распавёў ім аб тым, дзе памерла апошняя ахвяра васіліска; як яны здагадаліся, што Плакса Міртл і была гэтай апошняй ахвярай, і што ўваход у Таемны Пакой павінен знаходзіцца менавіта ў яе туалеце...

  - Так, значыць, - уступіла ў гутарку прафесар МакГонагал, ледзь Гары зрабіў паўзу, - вы высвятлілі, дзе знаходзіцца ўваход - пры гэтым, не магу не зазначыць, бессаромна парушыўшы не менш сотні школьных правіл - але як, у імя ўсяго святога, вам атрымалася выйсці адтуль жывымі, Потэр?

  Тады Гары, ужо ахрыплы ад гутарак, прыняўся распавядаць аб своечасовым прыбыцці Фенікса і аб тым, як шапка-размеркавальніца дала яму меч. Але тут голас яго завагаўся. Дагэтуль ён пазбягаў згадванні аб дзённіку Рэдла - а тым больш, аб Джыні. Дзяўчынка стаяла, уткнуўшыся ілбом у плячо маці, і маўклівыя слёзы працягвалі цячы па ёй шчокам. Што, калі Джыні выключаць? у паніцы падумаў Гары. Дзённік Рэдла больш нічога не можа распавесці.... як жа яны дакажуць, што менавіта Рэдл вымусіў Джыні здзейсніць усе злачынствы?

  Інстыктыўна Гары зірнуў на Дамблдора. Той ледзьве прыкметна ўсміхаўся, і водбліскі агню танчылі на аправе акуляраў са шкламі ў форме паўмесяца.

  - Мяне больш за ўсё цікавіць, - мякка прамовіў Дамблдор, - якім чынам Лорд Вальдэморт здолеў зачараваць Джыні, пры тым, што, па звестках з пэўных крыніц, ён у дадзены момант хаваецца ў лясах   Албаніі?

  Пачуццё палягчэння - шчаслівае, захапляльнае, пераможнае пачуццё - горача разлілося па целе Гары.

  - Ш-што вы т-такое г-гаворыце? - ашаломлена прамармытаў містэр Уізлі. - Самі-Ведаеце-Хто? Зачараваў Джыні? Але бо Джыні не... Джыні не была... або?...

  - Гэта ўсё дзённік, - выпаліў Гары, хапляючы нататнік і прад'яўляючы яго Дамблдору. - Рэдл пісаў яго, калі яму было шаснаццаць...

  Дамблдор узяў дзённік з рук у Гары і, па-над  доўгім, кручкаватым носам, пільна ўтаропіўся на абгарэлыя і змоклыя старонкі.

  - Выдатна, - ціха сказаў ён, - яно і зразумела, ён быў, пэўна, самым бліскучым вучнем "Хогвартса". -   Дамблдор звярнуўся да сужонкаў Уізлі, узрушаных да глыбіні душы.

  - Вельмі нешматлікія ведаюць, што Лорд Вальдэморт калісьці зваўся Томам Рэдлам. Пяцьдзесят гадоў таму ён вучыўся ў мяне. Пасля школы ён знік... шмат падарожнічаў... глыбока заграз у чорнай магіі, меў зносіны з самымі горшымі прадстаўнікамі нашага племя, прайшоў цэлы шэраг небяспечных, чароўных ператварэнняў... таму, калі ён зноў абвясціўся ў якасці Лорда Вальдэморта, яго ніхто не мог пазнаць. Ці хтосьці мог звязаць Лорда Вальдэморта з разумным, прыгожым хлопчыкам, які калісьці быў старастай у нашай школе.

  - Але, Джыні, - ледзь вымавіў містэр Уізлі, - што наша Джыні магла мець агульнага з... з ім?

  - Гэта яго дзённік! - прарыдала Джыні. - Я у ім пісала, а ён пісаў мне ў адказ... увесь год...

  - Дзетка! - выклікнуў ашаломлены містэр Уізлі. - Хіба я цябе нічаму не вучыў?! Што я табе заўсёды казаў?   Не давярай нічаму, што здольна незалежна думаць, калі ты не разумееш, дзе ў яго мазгі! Чаму ты не паказала дзённік мне? Або маці? Такая падазроная рэч, бо відавочна, што гэта прадмет чорнай магіі...

  - Я не ведала, - всхліпывала Джыні. - Я знайшла яго ўсярэдзіне адной з кніг, якія набыла маці. Я д-думала, хтосьці яго проста забыў там...

  - Міс Уізлі варта неадкладна адправіцца ў лякарню, - умяшаўся Дамблдор. - Яна прайшла праз жахлівае выпрабаванне. Не хвалюйцеся, ніякага пакарання не будзе. Лорду Вальдэморту атрымоўвалася абдурыць куды больш сталых і дасведчаных ведзьмакоў. - Ён прайшоў да дзвярэй і адкрыў яе. - Так што - ложкавы рэжым і, мабыць, добрая вялікая кружка гарачага шакалада. Мяне гэта заўсёды ставіць на ногі, - ён лагодна падміргнуў дзяўчынцы. - Мадам Помфры яшчэ не спіць. Яна як раз раздае Мандрагораў Тонік - адважуся выказаць здагадку, што, прама зараз, ахвяры Васіліска прачынаюцца...

  - Значыць, Герміёна таксама ў парадку! - радасна выгукнуў Рон.

  - У канчатковым рахунку, нанесеную шкоду атрымалася выправіць, Джыні, - сказаў Дамблдор.

  Місіс Уізлі вывяла Джыні у калідор, і містэр Уізлі рушыў услед за імі, усё яшчэ не ў сабе ад перажытага ўзрушэння.

  - Ведаеце, Мінерва, - задуменна сказаў прафесар Дамблдор прафесару МакГонагал, - мне падаецца, што ўсё адбыўшаеся - нядрэнная падстава задаць бяседу. Не будзеце вы так ласкавыя пайсці папярэдзіць на кухні?

  - Выдатна, - бадзёра адказала прафесар МакГонагал і таксама накіравалася да дзвярэй. - З Потэрам і Уізлі вы разбярэцеся самі, добра?

  - Вядома, - засведчыў яе Дамблдор.

  Яна пайшла, а Гары з Роном няўпэўнена паднялі вочы на дырэктара. Што менавіта мелася на ўвазе пад гэтым "разбярэцеся"? Не можа жа быць - бо не можа - каб іх пакаралі?

  - Памятаецца, я казаў, што змушаны буду выключыць вас, калі вы хоць бы яшчэ раз парушыце правілы, - сказаў Дамблдор.

  Рон у жаху адкрыў рот.

  - І гэта чарговы раз даказвае, што нават самым разумным з нас іншы раз прыходзіцца пагрэбаць сваімі жа ўласнымі словамі, - з усмешкай працягнуў Дамблдор. - Вы абодва будзеце ўдастоеныя Адмысловага Прыза за Служэнне Школе і яшчэ, вы зарабілі - так, дайце падумаць - так, па дзвесці балаў "Грыфіндору" кожны.

Рон зрабіўся такім жа ружовым, як кветачкі, створаныя  Локхардам на дзень святога Валянціна, і зачыніў рот.

  - Аднак, адзін з нас паводзіць сябе вельмі ўжо ціха і зусім нічога не распавядае аб сваім удзеле ў гэтай небяспечнай прыгодзе, - дадаў Дамблдор. - Чаму такая сціпласць, Гілдэрой?

  Гары здрыгануўся. Ён абсалютна забыў аб  Локхардзе. Азірнуўшыся, ён убачыў абаронца ад сіл зла стаялага у кутку кабінета з бессэнсоўнай усмешкай на твары. Калі Дамблдор звярнуўся да яго,  Локхард зірнуў праз плячо, хто гэта з ім размаўляе.

  - Прафесар Дамблдор, - паспешна сказаў Рон, - там, унізе, у Таемным Пакоі, адбыўся няшчасны выпадак. Прафесар  Локхард...

Я прафесар? - ціха здзівіўся  Локхард. - Няўжо! Мяркую, я быў непаўторны, так?

  - Ён паспрабаваў накласці на нас заклён забыцця, а палачка стукнула не ў той бок, - шэптам растлумачыў Рон Дамблдору.

  - Жах які, - Дамблдор сокрушенно пагушкаў галавой, а яго доўгія серабрыстыя вусы завагаліся. - Забіты ўласнай зброяй, Гілдэрой?

  - Зброяй? - тупа перапытаў  Локхард. - У мяне няма зброі. Вось у гэтага хлопчыка ёсць меч. - Ён паказаў на Гары. - Ён вам дасі, калі трэба.

  - Будзь ласкавы, адвядзі прафесара  Локхарда ў лякарню, добра? - папытаў Рона Дамблдор. - А мне трэба сказаць яшчэ пару слоў Гары...

   Локхард, хістаючыся, выдаліўся. Рон кінуў цікаўны погляд на Дамблдора і Гары і зачыніў за сабою дзверы.

  Дамблдор прайшоў да аднаго з крэслаў у каміна.

  - Садзіся, Гары, - сказаў ён, і Гары сёлаў, пачуваючыся не ў сваёй талерцы.

  - Першым чынам, Гары, я жадаў бы падзякаваць цябе, - працягнуў Дамблдор, і ў яго вачах ізноў бліснуў агеньчык. - Судзячы па ўсім, ты выявіў праўдзівую адданасць мне там, унізе, у Пакоі. Нішто іншае не магло бы заклікаць да цябе Фенікса.

  Ён любоўна пагладзіў фенікса, пераляцеўшага да яго на калена. Гары ніякавата ўсміхнуўся ў адказ на ўважлівы погляд Дамблдора.

  - Такім чынам, ты пазнаёміўся з Томам Рэдлам, - задуменна вымавіў Дамблдор. - Мяркую, яму было вельмі цікава сустрэцца з табой...

  Нечакана для самога сябе, Гары раптам заказаў аб тым, што даўно яго грызла:

  - Прафесар Дамблдор... Рэдл сказаў, што я такі жа, як ён. Штосьці да дзівацтва агульнае, так ён сказаў...

  - Праўда, ён гэта сказаў? - спытаў Дамблдор, задуменна аглядаючы Гары з-пад густых срэбных броў. - А ты сам як думаеш, Гары?

  - Я думаю, што я зусім не як ён! - сказаў Гары, гучней, чым збіраўся. - Я маю на ўвазе, што я - я жа ў "Грыфіндоре", я...

  Але ён умоўк; панурае сумненне ізноў выплыла на паверхню прытомнасці.

  - Прафесар, - заказаў ён ледзь пачакаючы. - Шапка-размеркавальніца сказала, што я... што я бы шматлікага дамогся ў "Слізэрыне". Некаторы час усё думалі, што я  - Нашчадак Слізэрына.... таму што я кажу на серпентарго...

  - Ты кажаш на серпентарго, Гары, - спакойна адказаў Дамблдор, - таму што Лорд Вальдэморт - які і на самай справе з'яўляецца адзіным які жыве цяпер нашчадкам Салазара Слізэрына - умее казаць на серпентарго. Альбо я вельмі памыляюся, альбо ён перадаў табе частку сваіх чароўных здольнасцяў у тую ноч, калі ты атрымаў гэты шнар. Не сумняваюся, ён не збіраўся гэтага рабіць, проста так атрымалася...

  - Вальдэморт уклаў частку сябе ў мяне? - перапытаў Гары, як громам здзіўлены.

  - Гэта найболей верагоднае тлумачэнне.

  - Значыць, я павінен вучыцца ў "Слізэрыне", - сказаў Гары забітым голасам і зазірнуў у твар Дамблдору. - Шапка-сартыроўшцыца ўбачыла ў мне задаткі Слізэрынца, і...