Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Дурненькая Джыні! Ёй спатрэбілася вельмі шмат часу, каб перастаць давяраць свайму дзённіку, - распавядаў Рэдл. - Але ўрэшце рэшт яна нешта западозрыла і паспрабавала пазбавіцца ад яго. І тут на сцэне з'явіўся ты, Гары. Ты знайшоў дзённік, чым мяне невымоўна пацешыў. Бо дзённік мог знайсці хто заўгодна, і трэба жа, каб гэта апынуўся менавіта ты, той самы чалавек, з якім мне так жадалася сустрэцца...

  - А навошта табе было са мной сустракацца? - спытаў Гары. Хвалі гневу прабягалі па ім целу, яму каштавала вялікага стрымацца, каб голас не завагаўся.

  - Ці бачыш, Джыні мне ўсё аб табе распавяла, Гары, - адказаў Рэдл. - Усю тваю ўзрушаючую гісторыю. - Яго погляд слізгануў па шнары на ілбу, і выраз твару стала яшчэ галадней. - Я зразумеў, што павінен пазнаць аб табе з першых рук, паразмаўляць з табой, сустрэцца, калі атрымаецца. Таму я вырашыў паказаць табе знакамітую сцэну паймання мною гэтага неацесаннага дубца, Хагрыда, каб заслужыць твой давер...

  - Хагрыд - мой сябар, - заявіў Гары. Гэтым разам голас яго дрыжаў. - А ты заклаў яго, ці не так? Я думаў, ты проста памыліўся, але ты...

  Рэдл зноў засмяяўся сваім пранізлівым смехам.

  - Што ж, мае сведчанні супраць сведчанняў Хагрыда. Паспрабуй сабе ўявіць, як гэта выглядала з пункта погляду старога Арманды Дзіпета. З аднаго боку, Том Рэдл, бедны, але геніяльны, сірата, але такі адважны, стараста школы, ідэальны вучань... з іншай, вялізны, нязграбны Хагрыд, крыніца ўсялякіх непрыемнасцяў, то ён спрабуе выгадаваць у сябе пад ложкам дзіцянятаў пярэваратня, то збегае ў Забаронены лес дзерціся з тролямі... і ўсё жа я згодзен, я сам здзівіўся, што мой план так добра спрацаваў. Я лічыў, што хоць хто-небудзь павінен здагадацца, што балван Хагрыд ніяк не можа быць Нашчадакам Слізэрына. У мяне заняло пяць гадоў – каб сабраць усю інфармацыю аб Таемным Пакоі і знайсці патаемны ўваход... а адкуль у Хагрыда на гэта мазгі, або сілы!

  Адзін толькі выкладчык ператварэнняў, Дамблдор, верыў, што Хагрыд невінаваты. Ён упэўніў Дзіпета пакінуць Хагрыда пры школе і даручыць яму працу брамніка. Так, думаю, Дамблдор здагадваўся... Дамблдор ніколі не любіў мяне так, як усё астатнія настаўнікі...

  - Клянуся, Дамблдор бачыў цябе наскрозь, - прашыпеў Гары скрозь зубы.

  - Згодзен, ён трымаў мяне пад самым пільным назіраннем з моманту выключэння Хагрыда, - бестурботна сказаў Рэдл. - Я ведаў, што адчыняць Пакой зноў у той час, пакуль я яшчэ вучуся ў школе, будзе небяспечна. Але я не збіраўся губляць часу, выдаткаваны на яе пошукі. Я вырашыў пакінуць пасля сябе дзённік, які бы захоўваў маё шаснаццацігадовае "я" на сваіх старонках, так, каб у адзін выдатны дзень, калі пашанцу, я змог бы правесці кагосьці іншага па сваіх слядах і скончыць высакародную справу, пачатую Салазарам Слізэрынам.

  - І табе гэта не атрымалася! - з трыўмфам у голасе выгукнуў Гары. - Гэтым разам ніхто не памёр, нават кошка! Праз некалькі гадзін будзе гатовы Мандрагораў Тонік, і ўсё, хто Скамянеў, ачуняюць...

  - Хіба я яшчэ не сказаў табе, - роўным голасам вымавіў Рэдл, - што мне ўжо нецікава забіваць бруднакровак? Вось ужо шматлікія месяцы маёй мэтай з'яўляешся - ты!

  Гары ўтаропіўся на яго.

  - Толькі уяві, як я раззлаваўся, калі, у наступны раз пасля цябе, мой дзённік адкрыла Джыні! Разумееш, яна бачыла цябе з дзённікам і запаніковала. Што, калі ты пазнаеш, як ім карыстацца, а я выдам табе ўсё яе сакрэты? Што калі, горш за ўсё, я распавяду табе, хто душыць пеўняў? І вось маленькая тупень дачакалася, пакуль усё сыйдуць з вашай спальні і выкрала дзённік.  Але я ўжо ведаў, што мне варта рабіць. Для мяне было зразумела, што ты выйшаў на след Нашчадака Слізэрына. З усяго таго, што распавядала аб табе Джыні, я ведаў, што ты пойдзеш на ўсё, абы раскрыць таямніцу - асабліва калі нападу падвергнецца адзін з тваіх лепшых сяброў. А яшчэ Джыні сказала мне, што ўся школа гудзе з нагоды таго, што ты ўмееш казаць на серпентарго...

  І я прымусіў небараку Джыні напісаць на сцяне занатоўку аб сабе самой, прывёў яе сюды і стаіўся. Яна супраціўлялася, плакала і страшна мне надакучыла. Але ў ёй да таго часу заставалася не так ужо шмат жыцці... Яна ўклала занадта шмат у дзённік, у мяне. Досыць, каб я смог нарэшце пакінуць яго старонкі... З таго самога моманту, як мы з ёй апынуліся тут, я чакаў, што ты прыйдзеш. Ты не падмануў маіх чаканняў. У мяне да цябе шмат пытанняў, Гары Потэр.

  - Напрыклад? - выплюнуў Гары. Ён па-ранейшаму сціскаў кулакі.

  - Напрыклад, - працягнуў Рэдл, прыемна ўсміхаючыся, - як здарылася, што ты - худасочны немаўля без якіхсь экстраардынарных магічных здольнасцяў - прымудрыўся перамагчы найвялікшага ведзьмака ўсіх пор? Як атрымалася табе адкараскацца ўсяго толькі шнарам, у той час як чароўныя сілы Лорда Вальдэморта былі разбураныя?

  У галодных вачах запаліўся цьмяна-чырвоны агонь.

  - Якая табе розніца, як мне атрымалася? - павольна прамовіў Гары. - Вальдэморт быў ужо пасля цябе...

  - Вальдэморт, - ціха, але выразна сказаў Рэдл, - гэтае маё мінулае, сучаснасць і будучыня, Гары Потэр...

  Ён выцягнуў чароўную палачку Гары з кішэні і пачаў вадзіць ёю ў паветры, выводзячы святлівыя словы:

  ТОМ МАРВОЛА РЭДЛ

  Затым ён сцісла ўзмахнуў палачкай, і літары яго імя перамясціліся і ўсталі ў іншым  парадку:

  ЛОРД ВАЛЬДЭМОРТ

  - Дайшло? - прашаптаў ён. - Гэтым імем я карыстаўся, яшчэ калі вучыўся ў "Хогвартсе", зразумела, яго ведалі толькі самыя блізкія мае сябры. Думаеш, я бы пагадзіўся вечна здавольвацца маглаўскім імем майго гідкага бацкі? Я, у чыіх жылах з матчынага боку цячэ кроў самога Салазара Слізэрына? Каб я захаваў імя звычайнага бруднага магла, які асмеліўся пакінуць мяне яшчэ да майго нараджэння, таму толькі, што пазнаў, што яго жонка - ведзьма? Не, Гары - я стварыў сабе новае імя, імя, якое ў адзін выдатны дзень - я быў у гэтым упэўнены - пабаяцца нават прамаўляць іншыя ведзьмакі, а я сам апынуся найвялікшым чараўніком усяго свету!

  У мозгу ў Гары адбыўся збой. Ён тупа ўтаропіўся на Рэдла, хлопчыка-сірату, які, калі вырас, забіў бацькоў Гары і шматлікіх-шматлікіх іншых людзей... Нарэшце ён прымусіў сябе прамовіць.

  - Не. Ты - не, - сказаў ён цвёрда, поўным нянавісці голасам.

  - Што не? - раўнуў Рэдл.

  - Ты - не найвялікшы чараўнік усяго свету, - растлумачыў Гары, пачашчана дыхаючы. -   Шкада цябе расчароўваць і ўсё такое, але найвялікшым чараўніком усяго свету з'яўляецца   Альбус Дамблдор. Усё так Кажуць. Нават у той час, калі ты быў поўны сіл, ты нават не                               спрабаваў захапіць "Хогвартс". Дамблдор бачыў цябе наскрозь, калі ты тут вучыўся, ты баішся яго і зараз, дзе бы ты не хаваўся...

 Усмешка знікла з твару Рэдла, і на яе месцы з'явілася вельмі прыкры выраз.

 - Дамблдора выдалілі адгэтуль пры адным толькі ўспаміне аб мне! - прашыпеў ён.

 - Можа, і выдалілі, але не настолькі, наколькі ты думаеш! - парыраваў Гары. Ён казаў наўгад, спрабуючы напалохаць Рэдла, хутчэй жадаючы, чым верачы, што яго словы - праўда...

 Рэдл адкрыў была рот, але замер.

 Аднекуль палілася музыка. Рэдл рэзка абярнуўся і ўтаропіў позірк у пустэчу Пакою. Музыка станавілася гучней. Ад ліслівых, незямных гукаў мароз подірал па скуры; у Гары валасы ўсталі дубка, а сэрца, падавалася, пашырэла і зрабілася ў два разу больш звычайнага. Затым, калі тон дасягнуў неймавернай вышыні, і Гары адчуў, як гукі вібруюць усярэдзіне грудной клеткі, з вяршыні найблізкай калоны вырваліся языкі полымя.

 Непасрэдна з паветра пад скляпеністай столлю паўстала малінавая птушка памерам з лебедзя.   Яна старанна выводзіла замагільную мелодыю. У птушкі быў адліваючы золатам раскошны хвост, доўгі як у паўліна, і зіготкія залатыя кіпцюры, у якіх быў заціснуты драны скрутак.

 У наступнае імгненне птушка паляцела прама да Гары. Яна выпусціла скрутак да яго ног, пасля чаго цяжка апусцілася хлопчыку на плячо і склала вялізныя крылы. Гары зірнуў уверх і ўбачыў доўгую вострую дзюбу і круглае чорнае вока.

 Птушка спыніла спяваць. Яна сядзела вельмі ціха, грэючы Гарыну шчаку, і ва ўпор глядзела на Рэдла.

  - Гэта фенікс... - неразумеючы вымавіў Рэдл, пільна ўзіраючыся ў птушку.

  - Фоўкс? - вытхнуўся Гары і адчуў, як залатыя кіпцюры па-сяброўску паціснулі яму плячо.

  - А гэта... - працягнуў Рэдл, разглядаючы зараз драную рэч, прынесеную феніксам, - старая школьная шапка-размеркавальніца...

 Сапраўды, гэта была шапка. Залатаная, патрапаная і брудная, яна нерухома ляжала ў ног Гары.

 Рэдл зноў зарагатаў. Ён так зайшоўся ад смеху, што ў цёмнай зале задрыжалі сцены, нібы смяяўся не адзін Рэдл, а цэлых дзесяць...

 - Дык вось што Дамблдор даслаў свайму абаронцу! Пявучую птушачку і старую шапку! Ну як, ты адчуў сябе адважней, Гары? У бяспецы?

 Гары не адказаў. Ён не разумеў, якая можа быць карысць ад Фоўкса або ад шапкі-сартыроўчыцы, але больш не пачуваўся самотным. З нарастаючай ўпэўненасцю ў сабе ён чакаў, калі Рэдл перастане смяяцца.