Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 - Прашу прабачэнні... задрамаў... і напэўна прапусціў што-небудзь цікавенькае?...

 Ён, падавалася, не прымячаў, што астатнія настаўніка глядзяць на яго з адкрытай нянавісцю. Снэйп выйшаў наперад.

 - Прапусціў, - сказаў ён. - Злачынца. Монстар выкраў дзяўчынку. Забралаў яе ў Таемны Пакой. Ваша гадзіна надыйшла,  Локхард.

 Локхард збялеў ад страху.

 - Так-так, Гілдэрой, - падтрымала Снэйпа прафесар Спроўт, - хіба не вы казалі нам учора, што выдатна ведаеце, дзе знаходзіцца Таемны Пакой?

 - Я?... Ну, я толькі... - пралапатаў  Локхард.

 - Ці не вы казалі мне, што абсалютна праўдзіва ведаеце, хто хаваецца ў Пакоі? - тонкім голасам уставіў прафесар Флітвік.

 - Хіба? Я не пам...

 - А вось я сапраўды памятаю, як вы сказалі - незадоўга да арышту Хагрыда -  што шкадуеце, што вам не далі спробы злавіць пачвару, - сказаў Снэйп. – Не вам прыналежаць словы: "усё лезуць не ў сваё справу і толькі ўсё псуюць, у той час як трэба было бы з самога пачатка дасі мне поўную волю?"

 Локхард ашаломленым позіркам абводзіў каменныя твары калегаў.

 - Я... такога я ні разу... вы не так зразумелі...

 - Што ж, зараз мы даручаем гэтую справу вам, - рашуча сказала прафесар МакГонагал. - Сёння вам даецца выдатная магчымасць паказаць сябе. Абяцаю, ніхто не будзе вам перашкаджаць. Вы зможаце схапіць монстра выключна самастойна. Поўная воля - нарэшце.

 Локхард азіраўся ў найпоўным разгубленні, але ніхто не прыйшоў яму на дапамогу. Небарака разгубіў усю сваю знешнюю прывабнасць. Ён выглядаў жаласным хлюпікам з бязвольным падбароддзем.

 - Ве-е-л-л-льмі добра, - пралапатаў ён. - Я... я буду ў сябе ў кабінеце... я павінен падрыхтавацца.

 Ён выскачыў з настаўніцкай.

 - Так, - сказала прафесар МакГонагал. Яе ноздры гнеўна раздзімаліся. - Прынамсі, ад яго мы пазбавіліся, не будзе бэрсацца пад нагамі. А зараз завучы каледжаў павінны пайсці праінфармаваць навучэнцаў аб тым, што здарылася. Скажыце ім, што "Хогвартс-Экспрэс" адпраўляецца заўтра раніцай. І, калі ласка, прасачыце, каб ніхто не пакідаў інтэрнатаў.

 Настаўнікі, адзін за іншым, вышлі з пакоя.

 Гэта быў адзін з самых жудасных, а, магчыма, і самы жудасны, дзень у жыцці Гары. Ён, Рон, Фрэд і Джордж забіліся ў куток Грыфіндорскай гасцінай і моўчкі сядзелі побач, не ў сілах вымавіць ні словы. Персі з імі не было. Ён хадзіў дасылаць саву бацькам, а потым замкнуўся ў спальні.

 Ніколі раней ні адзін дзень не цягнуўся так доўга, і ніколі раней вежа "Грыфіндора" не была гэтак жа нямая, як і перапоўненая. Незадоўга да заходу, Фрэд з Джорджам сыйшлі спаць - яны не маглі больш выносіць бязмэтнага сядзення.

 -  Яна нешта ведала, Гары, - сказаў Рон, загаманіўшы ў першы раз з таго моманту, як яны забраліся ў шафу ў настаўніцкай. - Таму яе і выкралі. Яна жадала паразмаўляць зусім не аб Персі.  Яна нешта высвятліла пра Таемны Пакой. Мабыць, таму яе і... - Рон злосна выцер слёзы. - Разумееш, у яе ж чыстая кроў. Чыннікаў забіраць яе не было.

 Гары глядзеў, як сонца, крывава-чырвонае, тоне за лініяй гарызонту. Ніколі раней ён не пачуваўся так жудасна. Калі бы яны маглі хоць нешта зрабіць. Хоць што-небудзь.

 - Гары, - вымавіў Рон. - Як ты думаеш, ёсць хоць нейкі шанец, што яна... ну, ты разумееш...

 Гары не ведаў, што адказаць. Ён не верыў, што Джыні можа быць усё яшчэ жывая.

 - Ведаеш, што? - раптам ажывіўся Рон. - Па-мойму, трэба пайсці паразмаўляць з  Локхардам. Распавесці яму ўсе, што мы ведаем. Хай ён паспрабуе прабрацца ў Пакой. Мы скажам яму, дзе яна, па нашым меркаванні, знаходзіцца, і пра васіліска таксама скажам.

 Паколькі Гары не прыходзіла ў галаву нічога іншага, і паколькі ён не мог сядзець склаўшы рукі,  ён пагадзіўся. Седзячыя вакол Грыфіндорцы былі так паціснутыя і так моцна спачувалі Уізлі, што нават не зрабілі спробы спыніць Гары і Рона, калі яны падняліся з крэслаў, перасеклі гасціную і вылучыліся ў адтуліну за партрэтам.

 Цемра згушчалася па меры таго, як яны спускаліся да кабінета  Локхарда. Усярэдзіне, за дзвярыма, відавочна кіпела праца. Было чуваць нейкаі шоргат, шварканне, гук паспешлівых крокаў.

 Гары пастукаўся. За дзвярамі запанавала напружаная цішыня. Затым у дзверы прыадчынілася вузенькая-прывузенькая шчылінка, і хлопцы ўбачылі спалоханае вока  Локхарда.

 - Ох - містэр Потэр - містэр Уізлі, - прамармытаў ён, адчыняючы дзверы крышачку шырэй. - Я зараз, ці ведаеце, заняты - магу надаць вам зусім трохі часу...

 - Прафесар, у нас ёсць для вас інфармацыя, - сказаў Гары. - Нам падаецца, гэта можа дапамагчы.

 - Эээ... што жа... гэта не так ужо... - на тым боку твару  Локхарда, што быў звернуты да хлопчыкаў, адлюстроўвалася крайняе замяшанне. - Я жадаю сказаць... ну... добра...

 Ён адкрыў дзверы, і хлопцы ўвайшлі.

 Кабінет быў амаль цалкам спустошаны, сцены аголеныя. На палу стаялі два куфры з адчыненымі вечкамі. У адным з іх валяліся спехам скамечаная вопрадка, ліловая, колеру начнога неба; у іншым гарой высіліся кніжкі. Фатаграфіі, якія раней віселі на сценах, былі сяк-так рассаваны па скрынях, стаялых на пісьмовым стале.

 - Вы кудысьці збіраецеся? – неразумеючы спытаў Гары.

 - Ммм, так, наогул, - буркнуў  Локхард і з гэтымі словамі сарваў з унутранага боку дзвярэй вялізны, у натуральную велічыню, плакат з малюнкам самога сябе і пачаў скручваць яго ў трубачку. - Мяне выклікалі... тэрмінова... нельга адмовіцца... павінен ехаць...

 - А як жа мая сястра? - адрывіста спытаў Рон.

 - Ну, што датычыцца гэтага... што ж зробіш... такая непрыемнасць... - мармытаў  Локхард, не гледзячы хлопцам у вочы. Адначасова ён высунуў скрыню стала і зваліў у пакет змесціва. - Хто больш мяне можа шкадаваць аб гэтым...

 - Вы настаўнік па абароне ад сіл зла! - крыкнуў Гары. - Вы не можаце з'ехаць! Зараз, калі сілы зла твораць беззаконне!

 - Ну... павінен сказаць... калі мяне запрасілі на працу... - прамямліў  Локхард, складаючы стосы шкарпэтак па-над сукенкамі, - то ў апісанні абавязкаў не было... я не чакаў...

 - Вы жадаеце сказаць, што вы збегаеце? - не верачы ўласным вушам, спытаў Гары. - Пасля ўсяго таго, аб чым вы пішаце ў сваіх кнігах...

 - Кнігі часам не цалкам адэкватна адлюстроўваюць рэчаіснасць, - далікатна зазначыў  Локхард.

 - Але вы жа іх самі напісалі! - заекатаў Гары.

 - Любаае дзіця, - сказаў  Локхард, выпрастаўся і ўпершыню паглядзеў на Гары, нахмурыўшы бровы. - Падумай галавой. Мае кнігі не прадаваліся бы і напалову так добра, як зараз, калі бы людзі думалі, што я не зрабіў усе тыя цуды, якія ў іх апісаныя. Нікому нецікава чытаць пра старога выродлівага армянскага ведзьмака, хай бы ён выратаваў хоць сто вёсак ад пярэваратняў. Уявіце сабе, як бы выглядала яго фатаграфія на вокладцы! І апранаецца ён безгустоўна! А у ведзьмы, якая выгнала Бэндон-Банші, была заячая губа. Зразумела? Так што, давайце не будзем...

 - Гэта значыць, вы папросту прысвоілі сабе заслугі іншых людзей?! - працягваючы не верыць таму, што бачыць і чуе, выклікнуў Гары.

 - Гары, Гары, -  Локхард нецярпліва пагушкаў галавой, - усё зусім не так проста. Я уклаў сваю працу. Я знайшоў гэтых людзей. Распытаў іх, як пэўна яны прарабілі тое, што прарабілі. Потым мне прыйшлося накласці на іх заклён забыцця, каб яны забылі аб тым, што зрабілі. Калі ёсць нешта, чым я магу ганарыцца, так гэтае ўменне накладваць заклён забыцця. Так што я ўклаў шма-а-ат сваёй працы, Гары. Гэта табе не проста кніжачкі падпісваць і для часопісаў здымацца. Жадаеш славы - рыхтуйся да цяжкай стомнай працы.

 Ён зачыніў куфары і замкнуў замкі.

 - Дайце-ка падумаць, - сказаў ён. - Падаецца, нічога не забыў. Так. Засталася толькі адна рэч.

 Ён дастаў чароўную палачку і звярнуўся да хлопцаў.

 - Страшна перапрошваю, дзеткі, але зараз мне прыйдзецца накласці заклён забыцця і на вас. Я жа не магу дазволіць вам выбалбатаць мае маленькія таямніцы. Я тады не змагу прадаць больш ні адной кніжкі...

 Але Гары апярэдзіў  Локхарда. Настаўнік ледзь паспеў падняць палачку, а Гары ўжо зароў: "Экспелліармус!"

  Локхарда адкінула назад, і ён перакуліўся праз куфар; яго палачка ўзляцела высока ў паветра; Рон злавіў яе і выкінуў у адчыненае акно.

 - Не трэба было дазваляць прафесару Снэйпу навучаць нас гэтаму, - люта рыкнуў Гары, нагой адпіхваючы куфар у бок. Локхард зірнуў на яго з полу, зноў слабы і безабаронны. Гары трымаў яго на прыцэле чароўнай палачкі.

 - Што вы ад мяне жадаеце? - дрыготкім голасам вымавіў  Локхард. - Я паняцця не маю, дзе знаходзіцца Таемны Пакой. Я нічым не магу вам дапамагчы.

 - Вам пашанцавала, - сказаў Гары, кончыкам палачкі прымушаючы  Локхарда ўстаць, - мы ведаем, дзе знаходзіцца Таемны Пакой. І хто знаходзіцца ўсярэдзіне. Хадзем.

 Пад канвоем яны вывялі  Локхарда з кабінета і павялі да самай блізкай лесвіцы па цёмным калідоры, дзе на сцяне свяціліся злавесныя надпісы, да туалета Плаксы Міртл.

 Локхарда ўштурхнулі першым. Гары са злараднасцю адзначыў, што настаўнік трасецца ад страху.