Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 Гары раптам усвядоміў, што павук, збросіўшы яго на зямлю, нешта кажа. Разабраць, што менавіта, было складана - пры кожным слове павук клацал клюшнямі.

 - Арагог! - заклікаў ён. - Арагог!

 І вось з-пад мігатлівага павуцінневага купала з халоднай душу марудлівасцю з'явіўся павук памерам са слана. Чорная поўсць, якая пакрывала яго цела, месцамі пасівела, а вочы на выродлівай, забяспечанай найстрашэннымі жваламі, галава была зацягнута малочна-белай плёнкай. Павук быў сляпы.

 - У чым справа? - спытаў ён, хутка клацая.

 - Людзі, - сцісла пстрыкнуў павук, які прыцягнуў Гары.

 - Гэта Хагрыд? - спытаў Арагог і прысунуўся бліжэй.

 - Незнаёмцы, - праляскаў павук, які прынёс Рона.

 - Забіце іх, - раздражніўшыся, загадаў Арагог.

 - Мы сябры Хагрыда, - выгукнуў Гары. Яго сэрца пакінула грудную клетку і з сілай латашылася ў горле.

 Клац, клац, клац - захадзілі павуковыя клюшні па ўсёй лагчыне.

 Арагог памаўчаў.

 - Ніколі раней Хагрыд нікога да нас не дасылаў, - павольна вымавіў ён.

 - Хагрыд патрапіў у бяду, - растлумачыў Гары, часта дыхаючы. - Таму мы і прыйшлі.

 - У бяду? - перапытаў састарэлы павук, і Гары здалося, што ў яго голасе прадзімае турботу. - Але навошта ён даслаў вас?

 Гары жадаў было ўстаць на ногі, але раздумаўся; ці наўрад ногі стануць трымаць яго. Таму ён працягваў казаць, стоячы на карачках, настолькі павольна і спакойна, наколькі мог.

 - Яны, там у школе, думаюць, што Хагрыд нацкоўваў... эээ... штосьці... на вучняў. І яго забралі ў Аскабан.

 Арагог абурана заклацал клюшнямі, і гэты гук множным рэхам паўтарылі ўсе павукі, якія знатоўпіліся ў лагчыне; гэта было падобна на апладысменты, толькі вось апладысменты звычайна не выклікалі ў Гары млоснасць ад страху.

 - Але ж гэта было шмат гадоў таму, - раздражнёна сказаў Арагог, - шмат-шмат гадоў таму. Я добра гэта памятаю. Таму яны прымусілі яго сыйсці з школы. Яны лічылі, што я і ёсць той монстар, які насяляе ў... яны звалі гэта Таемным Пакоем. Яны лічылі, што Хагрыд адкрыў Пакой і выпусціў мяне на волю.

 - А вы... вы вышлі не з Таёмнага Пакоя? - спытаў Гары. На ілбу ў яго выступіў халодны пот.

 - Я! - абурыўся Арагог, злосна пстрыкнуўшы. - Я нарадзіўся не ў замку. Я нарадзіўся ў далёкай краіне. Адзін падарожнік падарыў мяне Хагрыду, калі я быў яшчэ яйкам. Хагрыд тады быў зусім дзіця, але ён клапаціўся пра мяне, хаваў у шафе ў замку і харчаваў тым, што мог дастаць. Хагрыд мой добры сябар і добры чалавек. Калі мяне выявілі і абвінавацілі ў смерці нейкай дзяўчынкі, Хагрыд абараніў мяне. Пасля гэтага я жыў у лесе, а Хагрыд заўсёды наведваў мяне. Ён нават знайшоў мне жонку, Мосаг, і ў нас зараз вялікая сям'я, вось яна перад вамі, і ўсё гэта дзякуючы дабрыні Хагрыда...

 Гары заклікаў на дапамогу астаткі адвагі.

 - Так, значыць, вы ніколі... ніколі ні на каго не нападалі?

 - Ніколі, - прарыпеў стары павук. - Вядома, гэта мой інстынкт, але з павагі да Хагрыду я ніколі не шкодзіў людзям. Цела забітай дзяўчынкі знайшлі ў туалеце. А я ніколі не быў нідзе ў замку, акрамя шафы, у якой вырас. Наш род любіць цішыню і цемру...

 - Але тады... можа быць, вы ведаеце, хто або што забіла гэтай дзяўчынку? - спытаў Гары. - Таму што, разумееце, яно вярнулася і зноў нападае на людзей...

 Яго слова патанулі у новай хвалі злоснага клацання і шамацення мноства доўгіх ног; гіганцкія чорныя цені прысунуліся бліжэй.

 - Тое, што насяляе ў замку, - сказаў Арагог, - старажытнае стварэнне, якога мы, павукі, баімся больш за ўсё на святле. Я добра памятаю, як умольваў Хагрыда адпусціць мяне, калі чуў, як гэтая пачвара рухаецца па замку.

 - Але што гэта? - настойліва спытаў Гары.

 Зноў раздалося гучнае клацанне і шамаценне; павукі ўсё цясней стульвалі кола.

 - Мы ніколі не размаўляем аб гэтым! - люта крыкнуў Арагог. - Мы не завем яго на імя! Я нават  Хагрыду ніколі не называў імя смяротнай пачвары, хоць ён пытаўся аб ім, шмат разоў.

 Гары не жадаў быць занадта настойлівым, занадта ўжо напіралі са ўсіх бакоў павукі. Ды і Арагог, падобна, змарыўся ад гутарак. Ён стаў павольна адыходзіць назад, пад купал, аднак, яго суродзічы працягвалі павольна, цаля за цаляй, наступаць.

 - Мы тады пайдзем, добра? - адчайна крыкнуў Гары ўслед Арагогу, чуючы за сваёй спіной злавеснае шамаценне лісця.

 - Пайдзем? - павольна паўтарыў Арагог. - Не думаю...

 - Але... але...

 - Мае сыны і дочкі не чапаюць Хагрыда толькі таму, што я ім так загадаў. Але я не магу адмовіць ім у свежым мясе, асабліва калі яно само да іх прыйшло. Да спаткання, сябар Хагрыда.

 Гары турком разгарнуўся. У пары футаў ад яго ўзвышалася вялізная павуковая сцяна, лязгаючая жваламі, зігацеючая мноствам вачэй.

 Схапіўшыся за палачку, Гары выдатна разумеў, што яна не прынясе ніякай карысці, павукоў занадта шмат, але тым не менш ён паспрабаваў устаць на ногі, каб памерці стоя. У гэты час раздаўся гучны, доўгі сігнал, і асляпляльнае святло напоўніў лагчыну.

 Машына містэра Уізлі грукала па схіле, люта свецячы фарамі, пранізліва сігналячы, распіхваючы павукоў; некаторыя паваліліся на спіну, размахваючы бясконца-доўгімі нагамі. Машына, завішчаўшы тормазамі, спынілася як укапаная прама перад хлопчыкамі і расхінула дзверцы.

 - Вазьмі Фанга! - заекатаў Гары, ныраючы на пярэдняе сядзенне; Рон абхапіў нямецкага дога вакол тулавы і шпурнуў - сабака завішчала - на задняе сядзенне, дзверцы зачыніліся; Рон не дакрануўся да акселератара, але гэта было і не трэба; рухавік зароў, і яны памчаліся, збіваючы па дарозе павукоў, аднаго за другім. Яны панесліся ўверх па схіле, прочкі з праклятай лагчыны, і хутка ўжо біліся праз лес. Галіны дрэў білі па вокнах, але машына спрытна руліла па найболей адчыненым месцам. Мабыць, яна добра ведала дарогу.

 Гары ўпотай зірнуў на Рона. У таго рот па-ранейшаму быў адчынены ў нямым ляманце, але вочы не лезлі з арбіт, як раней.

 - Ты як?

 Рон глядзеў прама перад сабою і не мог вымавіць ні слова.

 Яны імчаліся, змінаючы на шляху малады параснік. Фанг гучна выў на заднім сядзенні. Гары ўбачыў, як адламалася бакавое люстэрка, калі машына працісківалася каля векавога дуба. Прайшло дзесяць грукатлівых, доўгіх хвілін, пасля чаго лес зрадзеў, і ў прасветах паміж дрэвамі зноў стала відаць неба.

 Машына спынілася так рэзка, што хлопцаў ледзь не выкінула праз ветравое шкло. Яны прыехалі на ўзлесак лесу. Фанг усім целам кінуўся на акно, так яму не цярпелася выйсці вонкі, і, калі Гары адкрыў дзверы, бедны сабака куляй кінуўся да роднай халупы, падціснуўшы хвост. Гары таксама выйшаў. Праз хвіліну-другую Рон ачуняў настолькі, што смог валодаць нагамі і рукамі, і вылез з машыны, па-ранейшаму напружана трымаючы галаву і гледзячы перад сабою пустымі вачыма. Гары ўдзячна пакалашмаціў машыну па капоце, і яна заднім ходам з'ехала зваротна ў лес і схавалася са зроку.

 Гары схадзіў у дом да Хагрыду за плашчом-нябачнікам. Фанг дробнай дрыготкай дрыжаў у сваім кошыку, забіўшыся пад коўдру. Калі Гары зноў выйшаў на вуліцу, то выявіў, што Рона моцна дзярэ на градкі з гарбузамі.

 - "Ідзіце за павукамі", - слабым голасам вымавіў Рон, абціраючы рот рукавом. - Гэтага я Хагрыду ніколі не прабачу. Шчасце, што мы засталіся жывыя.

 - Я упэўнены, ён лічыў, што Арагог ніколі не кране яго сяброў, - заспакойліва сказаў Гары.

 - У гэтым-та і ёсць галоўная бяда са ўсім, што Хагрыд робіць! - сказаў Рон, дужа стукнуўшы па сцяне халупы. - Ён заўсёды лічыць, што пачвары значна лепш, чым аб іх прынята думаць - і паглядзі, куды гэта яго прывяло! У Аскабан! - Ён зараз дробна дрыжаў усім целам. - Навошта было нас туды пасылаць? Што мы такога высвятлілі, жадаў бы я ведаць?

 - Што Хагрыд ніколі не адчыняў Таемны Пакой, - сказаў Гары, ахінаючы Рона плашчом і злёгку падштурхоўваючы яго, каб той пачаў рухацца, - што ён невінаваты.

 Рон  гучна чмыхнуў. Судзячы па ўсім, ён не мог назваць гадоўлю ў шафе Арагога нявінным заняткам.

 Наблізіўшыся да замка, Гары паправіў плашч, каб як след схаваць ногі, затым прыадчыніў уваходныя дзверы. Хлопчыкі асцярожна пракраліся ў вестыбюль, а потым уверх па мармуровай лесвіцы, стрымліваючы дыханне, калі праходзілі паблізу калідораў з пільнымі вартавымі. Нарэшце яны апынуліся ў бяспецы агульнай гасцінай "Грыфіндора". Агонь у каміне прагарэў, але вугольчыкі яшчэ цьмелі. Хлопцы знялі плашч і ўскараскаліся па шрубавай лесвіцы ў спальню.

 Рон зваліўся на ложак не распранаючыся. Гары, аднак, зусім не хацелася спаць. Ён сеў на бок ложку і глыбока задумаўся над тым, што сказаў Арагог.

 Істота, якія гойсала па замку, складалася ўраджанне, была сярод пачвар чымсьці накшталт Вальдэморта - імя яго баяліся нават прамаўляць іншыя пачвары. Але ім з Ронам так і не атрымалася высвятліць, што жа гэта за істота і якім чынам яно прымушае свае ахвяры камянець. Аказваецца, нават Хагрыду невядома, хто або што хаваецца ў Таемным Пакоі.

 Гары закінуў ногі на ложак, лёг на падушкі і стаў глядзець на месяц, які свяціўся скрозь акенца вежы.