Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 Гары закінуў ногі на ложак, лёг на падушкі і стаў глядзець на месяц, які свяціўся скрозь акенца вежы.

 Ён не разумеў, што яшчэ можна зрабіць. Яны зашлі ў тупік па ўсіх кірунках. Рэдл злавіў не таго, каго трэба, Нашчадак Слізэрына збег, і ніхто не мог сапраўды сказаць, хто адкрыў Таемны Пакой - той жа самы чалавек, што і ў мінулы раз, або іншы. Пытаць было не ў каго. Гары ляжаў і па-ранейшаму думаў аб словах Арагога.

 Ён ужо пачаў засыпаць, калі ў галаву яму прыйшла адна думка, якая несла нейкую надзею, і хлопчык рэзка сеў у ложкі.

 - Рон, - прашыпеў ён у цемру, - Рон...

 Рон прачнуўся, завішчаўшы як Фанг, дзіка агледзеўся па баках і нарэшце ўбачыў Гары.

 - Рон! Гэтая дзяўчынка, якая памерла. Арагог сказаў, што яе знайшлі ў туалеце, -  горача сказаў Гары, не звяртаючы ўвагі на гучнае посапыванне Нэвіла, якое  данасілася з кута пакоя. - Што, калі яна больш не выходзіла з гэтага туалета? Што, калі яна ўсё яшчэ там?

 Рон пацёр вочы, моршчачыся ад месячнага святла.

 - Ты жа не думаеш... гэта ж не Плакса Міртл?

— РАЗДЗЕЛ XVI —

Таемны пакой

 - Мы столькі раз бывалі ў гэтым туалеце, і яна ўвесь час была ў нейкіх трох сядзеннях ад нас, - горка руйнаваўся Рон на наступны дзень за сняданкам, - у любы момант маглі яе аб усім распытаць, а зараз...

 Хлопцам і так занадта доўга ўсё сходзіла з рук - і паход за павукамі, і знаходжанне ў жаночым туалеце – ім пашанцавала не патрапіць нікому з настаўнікаў. Але зараз, улічваючы акалічнасці, прабрацца ў туалет прама побач з месцам першага злачынства няма чаго было і марыць.

 Аднак, на першым жа ўроку, на ператварэннях, адбылося штосьці, што ўпершыню за доўгі час прымусіла хлопчыкаў пазабываць пра Таемны Пакой. Праз дзесяць хвілін пасля пачатку ўроку прафесар МакГонагал абвясціла, што з першага чэрвеня, гэта значыць роўна праз тыдзень, пачынаюцца іспыты.

 - Іспыты? - завыў Шэймас Фініган. - Іх не адмянілі?

 За спіной у Гары нешта з шумам звалілася. Гэта Нэвіл Лонгбатам выпусціў чароўную палачку. Падчас падзення палачка стукнула па ножцы стала, і тая знікла. Прафесар МакГонагал паправіла стол зграбным рухам сваёй уласнай палачкі і, нахмурыўшы бровы, звярнулася да Шэймасу.

 - Школа таму і не зачынілася, нягледзячы на цяжкія поры, каб вы маглі атрымоўваць адукацыю, - строга вымавіла яна. - Такім чынам, іспыты павінны адбыцца як належыць, і я вельмі спадзяюся, што вы будзеце старанна да іх рыхтавацца.

 Старанна рыхтавацца! Гары і ў галаву не прыходзіла, што пры цяперашнім становішчы рэчаў могуць быць нейкія іспыты! Па класе пабег бунтарскае шапаценне, і прафесар МакГонагал нахмурылася яшчэ больш.

 - Прафесар Дамблдор прасіў, каб у школе, па магчымасці, усё ішло як звычайна, - сказала яна. - А гэта азначае, - не разумею, чаму трэба вам гэта тлумачыць, - што мы павінны праверыць, чаму вы навучыліся за гэты год.

 Гары смутна апусціў вочы на двух белых трусаў, якіх яму трэба было ператварыць у шлапакі. Чаму жа ён навучыўся за гэты год? Нічога, што магло бы апынуцца карысным на іспыце, у галаву не прыходзіла

 Рон выглядаў так, нібы яго толькі што саслалі ў Забаронены лес на вечнае селішча.

 - Уяўляеш, як я буду здаваць іспыты вось з гэтым? - і ён саўгануў пад нос Гары сваю чароўную палачку, чаму-та абралую менавіта гэты момант для таго, каб гучна засвістаць.

 За тры дня да першага іспыту, перад сняданкам, прафесар МакГонагал зрабіла яшчэ адну аб'яву.

 - У мяне для вас добрыя навіны, - сказала яна, і Вялікая зала, замест таго каб заціхнуць, падарваўся крыкамі:

 - Дамблдор вяртаецца! - радасна заекаталі некаторыя.

 - Злоўлены Нашчадак Слізэрына! - завішчала дзяўчынка за сталом "Равенкла".

 - Адновяцца квідытчныя гульні! - ашалела прароў Вуд.

 Калі гвалт спыніўся, прафесар МакГонагал працягнула:

 - Прафесар Спроўт апавясціла мяне, што мандрагоры нарэшце-то паспелі, і іх можна зрэзаць. Сёння ўвечар мы зможам ажывіць Закамянелых. Вам не трэба нагадваць, што хтосьці з іх, цалкам верагодна, зможа назваць нам імя злачынца - або сказаць, што гэта была за істота. Я спадзяюся, што гэты страшны год скончыцца пайманнем злачынца.

 Сцены залы задрыжалі ад шчаслівых лямантаў. Гары кінуў погляд на Слізэрынскі стол і зусім не здзівіўся, зазначыўшы, што Драко Малфой не радуецца разам са ўсімі. Затое Рон быў шчаслівей, чым калі-небудзь за ўвесь апошні час.

 - Значыць, зараз ужо ўсё роўна, дапыталі мы Міртл або не! - сказаў ён Гары. - Хутчэй за ўсё, у Герміёны на ўсё знойдуцца адказы, калі яна прачнецца! Але ты толькі уяві, што з ёй будзе, калі яна пазнае, што праз тры дня іспыты! А яна не займалася. Ды яна з глузду з’едзе! Мабыць, пакуль іспыты не скончацца, яе трэба так патрымаць, у скамяненні, з меркаванняў чалавекалюбства.

 У гэты час падышла Джыні Уізлі і сёла побач з братам. Выгляд у яе быў нервовы, напружаны; Гары зазначыў, што яна ламае рукі, хоць і імкнецца трымаць іх спакойна, на каленах.

 - Што такое? - спытаў Рон, накладваючы сабе яшчэ аўсянкі.

 Джыні нічога не адказала, толькі перавяла погляд з аднаго прадмета на стале на іншы. Спалоханы выраз яе твару кагосьці Гары нагадваў, толькі ён ніяк не мог сцяміць, каго менавіта.

 - Давай, выкладвай, - падбадзёрыў Рон, які заўважыў яе сарамлівасць.

 Тут раптам Гары ўсвядоміў, на каго зараз так падобная Джыні. Яна пампавалася ўзад-наперад на крайку крэсла сапраўды гэтак жа, як рабіў Добі, калі не мог вырашыцца выдаць сакрэтную інфармацыю.

 - Мне трэба вам сёе-тое сказаць, - прамямліла Джыні, пазбягаючы сустракацца з Гары вачамі.

 - У чым справа? - спытаў Гары.

 Джыні камячылася, як быццам не магла знайсці патрэбных слоў.

 - Ну што? - амаль крыкнуў Рон.

 Джыні адкрыла рот, але ўсё роўна не магла выдаць ні гуку. Гары нахіліўся да яе і ціхім голасам, так, каб яго маглі чуць толькі Рон ды Джыні, спытаў:

 - Гэта дакранаецца Таёмнай комнаты? Ты нешта бачыла? Хтосьці зрабіў нешта дзіўнае?

 Джыні набрала пабольш паветру, але ў гэты самы момант падышоў Персі, які стаміўся, нават змарнелы.

 - Калі ты ўжо паснедала, Джыні, я сяду на тваё месца. Паміраю з голаду, я толькі што з начнога дзяжурства.

 Джыні ўскочыла, як быццам крэсла пад ёй раптам зрабіўся электрычным, зірнула на Персі хуткім, спалоханым позіркам і ўцякла. Персі сеў і схапіў кружку з падноса ў цэнтры стала.

 - Персі! - злосна выклікнуў Рон. - Яна як раз збіралася распавесці нам нешта важнае!

 Персі, які набраў у рот гарбаты, папярхнуўся.

 - Што яшчэ важнае? - кашляючы, з працай вымавіў ён.

 - Я спытаў яе, не ці бачыла яна чаго-небудзь незвычайнага, і яна памкнулася было казаць...

 - Ах, гэта... гэта не мае ніякага дачынення да Таёмнага Пакоя, - адразу жа сказаў Персі.

 - А ты адкуль ведаеш? - Рон высока падняў бровы.

 - Ну... ммм... раз ужо табе так жадаецца ведаць, Джыні, ммм, заспела мяне заўчора, калі я.... ну, гэта ўсё роўна... галоўнае, што яна заспела мяне за адным заняткам і я, ммм, папытаў яе нікому аб гэтым не распавядаць. Трэба зазначыць, я быў упэўнены, што яна стрымае сваё абяцанне. Але гэта ўсё роўна, праўда, я бы...

 Першы раз на памяці Гары Персі да такой ступені збянтэжыўся.

 - А чым жа ты займаўся, Персі? - хітра ўхмыльнуўся Рон. - Валяй, прызнавайся, мы не будзем смяяцца.

 Персі не ўсміхнуўся ў адказ.

 - Перадай мне, калі ласка, булачку, Гары, я жудасна прагаладаўся.

 Хоць Гары і ведаў, што ўжо заўтра загадка павінна высвятліцца без іх з Ронам дапамогі, ён усёткі не жадаў выпускаць шанцу паразмаўляць з Міртл, калі такі прадставіцца - і, да яго найпоўнага захаплення, ён прадставіўся. Гэта здарылася бліжэй да поўдня, калі Гілдэрой Локхард адводзіў хлопцаў на гісторыю магіі.

  Локхард, які так часта ўпэўніваў іх, што небяспека абмінула, і чые запэўненні былі гэтак ганебна аспрэчаныя, зараз знаходзіўся ў шчырым перакананні, што не варта больш турбавацца аб тым, каб праводзіць дзяцей з уроку на ўрок. Валасы яго былі укладзеныя не так акуратна, як заўсёды, мабыць, уначы настаўнік не сыйшоў, а дзяжурыў на чацвёртым паверсе.

 - Папомніце мае словы, - заявіў ён, калі працэсія загарнула за кут, - першымі словамі няшчасных Закамянелых будуць: "гэта зрабіў Хагрыд". Сапраўды, я здзіўляюся, што прафесар МакГонагал усё яшчэ лічыць неабходнымі гэтыя меры засцярогі.

 - Згодзен з вамі, сэр, - падтакнуў Гары, і Рон ад здзіўлення выпусціў кніжкі.

 - Дзякуй, Гары, - ветліва падзякаваў  Локхард. Ім прыйшлося пачакаць, пакуль вызваліцца калідор - насустрач ішла група хафлпафцаў. - Я жадаў сказаць, што ў нас, у настаўнікаў, досыць клопатаў апроч таго, каб вадзіць навучэнцаў з класа ў клас і стаяць на варце па начах...

 - Сапраўды, - падхапіў Рон. - Чаму бы вам, сэр, не пакінуць нас тут, бо засталося дайсці ўсяго нічога, адзін калідорчык...

 - Ты ведаеш, Уізлі, мабыць, я так і зраблю, - узрадаваўся  Локхард. - Мне і сапраўды трэба пайсці падрыхтавацца да наступнага ўроку...