Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

 - Ты ведаеш, Уізлі, мабыць, я так і зраблю, - узрадаваўся  Локхард. - Мне і сапраўды трэба пайсці падрыхтавацца да наступнага ўроку...

 І ён паспешліва выдаліўся.

 - Падрыхтавацца да наступнага ўроку, - пагардліва скрывілся Рон, гледзячы ўслед настаўніку, - скажы лепш, завіць кудзеркі.

 Яны неўзаметку адсталі ад астатніх Грыфіндорцаў, а затым куляй кінуліся ў бакавы калідор і панесліся да туалета Плаксы Міртл. Але, як раз  у той момант, калі яны віншавалі адзін аднаго з выдатна удаўшэйся аперацыяй...

 - Потэр! Уізлі! Што вы тут робіце?

 Гэта была прафесар МакГонагал. Яе рот быў сціснуты ў самую вузкую з усіх вузкіх палосак.

 - Мы жадалі... нам трэба... - пачаў запінацца Рон. - Мы збіраліся... пайсці і...

 - Наведаць Герміёну, - скончыў Гары. І Рон, і прафесар МакГонагал паглядзелі на яго з здзіўленнем.

 - Мы яе сто гадоў не бачылі, прафесар, - хутка-хутка загаманіў Гары, устаўшы Рону на нагу, - і жадалі паволі пракрасціся ў палату, разумееце, і сказаць ёй, што мандрагоры практычна гатовыя і што, ммм, ну, каб яна не турбавалася...

 Прафесар МакГонагал працягвала нерухома глядзець на іх, і Гары, на нейкую секунду, здалося, што яна зараз выльецца крыкам, але замест гэтага суровая дама загаварыла дзіўна надтрэснутым голасам.

 - Зразумела, - пачала яна, і Гары з здзіўленнем зазначыў, як у яе птушыным воку бліснула слезінка. - Зразумела, я разумею, як цяжка прыходзілася тым, чые сябры... я ўсё разумею. Так, Потэр, вядома, вы можаце наведаць міс Грэнджэр. Я паведамлю прафесару Бінзу, куды вы пайшлі. Скажыце мадам Помфры, што я вам дазволіла.

 Гары з Роном выдаліліся, з цяжкасцю верачы ў тое, што ім атрымалася пазбегнуць пакарання. Ледзь загарнуўшы за кут, яны выразна пачулі, што прафесар МакГонагал гучна высмаркалася.

 - Гэта, - палымяна заявіў Рон, - была твая самая лепшая хлусня!

 Затое зараз у іх не заставалася іншага выбару, акрамя як пайсці і сказаць мадам Помфры, што прафесар МакГонагал дазволіла ім наведаць Герміёну.

 Мадам Помфры ўпусціла іх неахвотна.

 - Які сэнс размаўляць з Закамянелым чалавекам, - буркнула яна, і хлопчыкі былі змушаныя з ёй пагадзіцца, асабліва, калі селі побач з ложкам сяброўкі. Герміёна відавочна не мела ні найменшага разумення аб тым, што да яе дашлі наведвальнікі, і можна было з тым жа поспехам прасіць не турбавацца тумбачку ў яе ложка.

 - Жадаў бы я ведаць, ці бачыла яна нападніка? - спытаў Рон, сумна гледзячы на нерухомы твар Герміёны. - Таму што калі ён нападаў цішком, то, можа быць, ніхто з ахвяр яго і не бачыў...

 Гары глядзеў не на твар Герміёны. Яго значна больш зацікавіла яе правае рука. Яна ляжала па-над коўдрай і, нахіліўшыся бліжэй, Гары ўбачыў краёк нейкай паперкі, заціснутай у кулаку.

 Пераканаўшыся, што мадам Помфры няма паблізу, Гары звярнуў на паперку ўвагу Рона.

 - Паспрабуй яе выцягнуць, - шапнуў Рон, перасунуўшы сваё крэсла так, каб загарадзіць сабою Гары ад мадам Помфры.

 Лёгка сказаць "выцягнуць". Рука Герміёны была вельмі дужа сціснутая; Гары баяўся парваць паперку. Рон вартаваў, а Гары цягнуў і круціў паперку сяк і так, і нарэшце, пасля дзесяці вельмі напружаных хвілін, дамогся свайго.

 Гэта апынулася старонка з старажытнай бібліятэчнай кніжкі. Гары энергічна выпрастаў яе, і яны з Ронам схіліліся і сталі чытаць:

 Сярод шматлікіх страшыдлаў і пачвар, якія засяляюць нашы краі, няма больш загадкавай і больш смяротнай істоты, чым васіліск, вядомы таксама як Змяіны Кароль. Гэты змей, які можа дасягаць гіганцкіх памераў і жыць шматлікія сотні гадоў, з'яўляецца на свет з пеўневага яйка, высіжанага жабай. Гэтая пачвара валодае дзіўным спосабам забіваць сваю ахвяру. Апроч атрутных зубоў, Васіліск валодае смяротным позіркам. Кожны, хто трапляе ў поле дзеяння промня, выпушчанага вачамі змея, гіне на месцы. Васіліск надзвычай страшны для павукоў, яны ўсімі сіламі імкнуцца пазбягаць сустрэчы з ім, а сам васіліск баіцца аднаго толькі пеўневага крыку, які з'яўляецца для яго смяротным.

 Пад гэтым тэкстам рукой Герміёны было напісана адно-адзінае слова: "Трубы".

 У мозгу ў Гары нібы ўключыўся святло.

 - Рон, - вытхнуўся ён. - Вось яно! Вось адказ! Монстар з Таёмнага Пакоя - гэта васіліск - гіганцкі змей! Таму я паўсюль чуў яго голас, а ніхто іншы яго чуць не мог. Бо я - змеевусны!

 Гары абвёў поглядам ложкі навокал.

 - Васіліск забівае людзей позіркам. Але ніхто не памёр - таму што ніхто не глядзеў яму прама ў вочы. Колін бачыў яго праз акенца фотаапарата. Васіліск выпаліў усю плёнку, памятаеш, але затое Колін усяго толькі Скамянеў. Джасцін... Джасцін паглядзеў на Васіліска скрозь Амаль Безгаловага Ніка! Нік атрымаў поўную порцыю, але ж ён не мог памерці зноў... а Герміёну і тую дзяўчынку, старасту з "Равенкла", знайшлі з люстэркам. Герміёна толькі што здагадалася, што монстар - гэта Васіліск. Клянуся чым заўгодна, яна папярэдзіла першага жа чалавека, які ёй патрапіў па дарозе, што трэба глядзець у люстэрка, перш чым заварочваць за кут! І дзяўчынка выцягнула сваё люстэрка і...

Рон адкрыў рот.

 - А місіс Норыс? - прашаптаў ён з цікавасцю.

 Гары задумаўся, пастараўшыся ўзнавіць у памяці карціну, якая паўстала перад імі вачамі ў Хэлоўін.

 - Патоп, - павольна вымавіў ён. - Вада з туалета Плаксы Міртл. Упэўнены, місіс Норыс убачыла толькі адлюстраванне...

 Ён яшчэ раз прабег вачамі старонку, якую трымаў у руцэ. І чым даўжэй глядзеў, тым больш сэнсу ў ёй знаходзіў.

 - ... пеўневага крыку... які з'яўляецца смяротным... - уголас прачытаў ён. - Пеўняў Хагрыда хтосьці забіваў! Нашчадак Слізэрына не жадаў, каб каля замка былі пеўні! Надзвычай страшны для павукоў! Усё сходзіцца!

 - Але якім чынам Васіліск перасоўваўся па замку? - спытаў Рон. - Гіганцкі змей? Хто-небудзь павінен быў яго ўбачыць...

 І на гэтае пытанне ў Гары быў гатовы адказ. Ён паказаў надрапанае Герміёнай слова ўнізе старонкі.

 - Трубы, - сцісла сказаў ён. - Трубы... Рон, змей поўзаў па каналізацыйных трубах. Я чуў голас усярэдзіне сценаў...

 Рон раптам схапіў Гары за руку.

 - Уваход у Таемны Пакой! - хрыпла вымавіў ён. - Што, калі ён у туалеце? Што, калі ён...

 - У туалеце ў Плаксы Міртл! - падхапіў Гары.

 Яны ледзь маглі ўсядзець на месцы, так захапіла іх гэтая здагадка.

 - І гэта значыць, - сказаў Гары, - што я не адзіны змеевусны у школе. Нашчадак Слізэрына таксама. Так ён кіруе васіліскам.

 - І што нам рабіць? - спытаў Рон. Вочы ў яго гарэлі. - Ісці прама да МакГонагал?

 - Давай пойдзем у настаўніцкую, - прапанаваў Гары, ускокваючы са крэсла. - Яна будзе там праз дзесяць хвілін. Ужо амаль перамена.

 Яны пабеглі ўніз па лесвіцы. Не жадаючы больш трапляцца настаўнікам у калідорах, яны накіраваліся наўпрост у настаўніцкую. Там было пуста. Гэта быў прасторны пакой, абшыты панэлямі. У ёй стаяла мноства карычневых драўляных сталоў. Гары з Ронам прыняліся мераць пакой крокамі, занадта ўзбуджаныя, каб сядзець.

 Але звон так і не празваніў.

 Замест гэтага, рэхам аддаючыся па калідорах, раздаўся голас прафесара МакГонагал, магічна ўзмоцнены.

 - Усім вучням неадкладна вярнуцца ў інтэрнаты каледжаў. Усім настаўнікам вярнуцца ў настаўніцкую. Неадкладна, прашу вас.

 Гары на абцасах звярнуўся да Рону.

 - Няўжо зноў напад? Зноў?

 - Што нам рабіць? - у паніцы спытаў Рон. - Ісці ў вежу?

 - Не, - вырашыў Гары, агледзеўшыся па баках. Злева стаяў велізарны гардэроб, поўны настаўніцкай вопраткі. - Давай схаваемся. Паслухаем, у чым справа. А потым распавядзем ім, што мы высвятлілі.

 Яны залезлі ў шафу, прыслухваючыся да тупатання ног на верхнім паверсе. Дзверы ў настаўніцкую з шумам расхінулася. Седзячы сярод зморшчын нечай сукенкі хлопцы назіралі за тым, як настаўнікі збіраюцца ў пакоі. Некаторыя з іх відавочна здзіўляліся, у чым справа, іншыя выглядалі напалоханымі. Неўзабаве прыбыла прафесар МакГонагал.

 - Здарылася жудаснае, - паведаміла яна ўмокнуўшаму збору: - Монстар забралаў вучаніцу. Прама ў Пакой.

 Прафесар Флітвік тоненька закрычаў. Прафесар Спроўт прыціснула далоні да вуснаў. Снэйп учапіўся ў спінку крэсла і выдушыў:

 - Як вы можаце быць упэўнены?

 - Нашчадак Слізэрына, - адказала прафесар МакГонагал, збялелая як палатно, - пакінуў занатоўку. На сцяне, прама пад першым надпісам. "Яе шкілет будзе ляжаць у Таемным Пакоі вечна."

 Прафесар Флітвік расплакаўся.

 - Каго ён забралаў? - спытала мадам Хуч. Ногі адмовіліся трымаць яе, і яна павольна апусцілася ў крэсла. - Якую вучаніцу?

 - Джыні Уізлі, - адказала прафесар МакГонагал.

 Гары адчуў, як за яго спіной Рон моўчкі сполз па сценцы шафы.

 - Заўтра мы павінны будзем адправіць усіх вучняў па дамах, - сказала прафесар МакГонагал. - Для "Хогвартса" гэта канец. Дамблдор заўсёды казаў...

 Дзверы ў настаўніцкую зноў пляснулі. Адно шаленае імгненне Гары быў упэўнены, што гэта Дамблдор. Але гэта прыйшоў  Локхард, іскрысты і зіхатлівы.