Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Калі гэта смерць, думаў Гары, то ўсё не так ужо страшна.

  І нават ужо не балюча...

  Аднак ці смерць гэта? Замест таго, каб знікнуць у чарноцці, Пакой ізноў знаходзіў выразныя контуры. Гары асцярожна патрос галавой і ўбачыў Фоўкса, усё яшчэ які трымаў  галаву на параненай руцэ. Зіхатлівыя жамчужыны слёзаў пакрывалі рану - толькі ніякай раны не было...

  - Сыйдзі адгэтуль, птушка, - нечакана падарваўся голас Рэдла. - Сыйдзі ад яго - што я кажу, сыйдзі...

  Гары прыпадняў галаву. Рэдл паказваў чароўнай палачкай Гары на фенікса; раздаўся стрэл, нібы з стрэльбы, і Фоўкс узвіўся ў віхуры залатога і малінавага.

  - Слёзы фенікса... - спакойна вымавіў Рэдл, утаропіўшыся на руку Гары. - Ну, вядома... гаючая сіла... як я мог забыць...

  Ён зірнуў у твар хлопчыку.

  - Якая розніца. Насамрэч, так нават лепш. Толькі ты і я, Гары Потэр... ты і я...

  Ён узмахнуў палачкай...

  Але вось, з гучным шамаценнем крылаў, Фоўкс з'явіўся над галавой, і нешта звалілася Гары прама ў рукі - дзённік.

  На працягу дзелі секунды і Гары, і Рэдл, які замёр з паднятай палачкай у руцэ, не маглі адарваць ад яго погляду. Затым, не разважаючы, без прамаруджання, так, быццам з самога пачатку збіраўся зрабіць менавіта гэта, Гары схапіў зуб васіліска з полу і ўсадзіў яго ў самы стрыжань нататніка.

  Пакой пранізаў доўгі, страшны, адчайны лямант. Струмені чарнілаў пырснулі з дзённіка, праліліся Гары на рукі, пацяклі на пол. Рэдл выгінаўся і курчыўся, выў і стагнаў і нарэшце...

  Ён знік. Гарына палачка са стукам звалілася на пол, пасля чаго запанавала цішыня. Калі не лічыць сталага кап-кап-кап - чарнілы працягвалі працякаць з дзённіка. Яд васіліска прасмаліў яго наскрозь, як агнём падсмаліўшы ў боку дзіру.

  Дрыжачы ўсім целам, Гары з цяжкасцю падняўся на ногі. Галава круцілася, як быццам ён праляцеў шмат міль з дапамогай лятучага пораху. Павольнымі рухамі ён падабраў з полу палачку і шапку-размеркавальніцу і, сабраўшы астаткі сіл, выдраў бліскучы меч з рота ў васіліска.

  І тут з іншага канца Пакоя раздаўся слабы стогн. Джыні заварушылася. Гары кінуўся да яе, і  яна села. Нічога не разумеючым поглядам дзяўчынка абвяла велічэзны контур мёртвага васіліска, Гары ў прасякнутай крывёй вопрадцы, дзённік у яго руцэ. Джыні выдала гучны, узрушаны крык, і слёзы безупынна паліліся па яе твары.

  - Гары - о, Гары - я жадала сказаць вам за сняданкам, але я не м-магла вымавіць гэта перад Персі - гэта была я, Гары - але я - я да-клянуся, я н-н-не жадала - Р-Рэдл мяне прымусіў, ён у-усяліўся ў мяне - і - а да-як ты забіў гэта - гэта чудзішчэ? Д-дзе Рэдл?   Апошняе, што я п-памятаю, гэта то, як ён выйшаў з дзённіка...

  - Супакойся, - сказаў Гары, паднімаючы дзённік і паказваючы Джыні асмаленую дзюру, - Рэдлу прыйшоў канец. Глядзі! І яму, і васіліску. Давай, Джыні, пайдзем, трэба выбірацца адсюль...

  - Мяне выключаць! - рыдала Джыні, у той час як Гары ніякавата дапамагаў ёй падняцца на ногі.  - Я марыла паступіць у "Хогвартс" з таго часу, як Біл пайшоў у школу, і вось зараз мне прыйдзецца сыйсці - і ш-што скажуць маці з татам?

  Фоўкс чакаў іх, парачы ў уваходу. Гары падштурхоўваў Джыні наперад; яны пераступілі праз мёртвыя кольцы страшнага змея, прайшлі скрозь гулкую цемру і вышлі ў тунэль. Гары пачуў, як каменныя сцены з ціхім шыпеннем зачыніліся за імі.

Пасля пяціхвіліннага пераходу ўверх па тунэлі, далёкі гук перасоўваных камянёў дасягнуў вушэй Гары.

  - Рон! - загарлапаніў Гары, паскараючы крок. - З Джыні усё ў парадку! Яна са мной!

Ён пачуў прыглушаны лямант захаплення, тунэль чарговы раз вільнул, і яны ўбачылі перад сабою радасны твар Рона, які выглядаў з самавітых памераў дзіры, якую яму атрымалася прарабіць у каменнай завале.

  - Джыні! - Рон працягнуў руку, каб працягнуць сястру першай. - Ты жывая! Якое шчасце!  Што здарылася? Як - чаму - адкуль узялася гэтая птушка?

  Фоўкс праляцеў у дзіру следам за Джыні.

  - Гэта птушка Дамблдора, - сказаў Гары, працісківаясь апошнім.

  - А адкуль у цябе меч? - спытаў Рон, неразумеючы ўзіраўся на грозную зброю.

  - Растлумачу потым, калі адыйдзем адсюль, - сказаў Гары, ўпотай кінуўшы погляд на Джыні, якая плакала яшчэ мацней, чым раней.

  - Але...

  - Потым, - адрэзаў Гары. Ён лічыў, што пакуль Рону не час ведаць, хто адкрыў Таемны Пакой, ды і ў любым выпадку, было нядобра казаць аб гэтым, калі Джыні побач. - Дзе  Локхард?

  - Там, ззаду, - кінуў па-ранейшаму нічога не разумеючы Рон і матнуў галавой уверх па тунэлі па кірунку да ўваходу ў трубу. - Ён у дрэнным выглядзе. Пайшлі, сам убачыш.

  Пад правадырствам Фоўкса, чые шырокія малінавыя крылы выпраменьвалі мяккае залатое святло ў цемры, яны прайшлі ўвесь зваротны шлях да трубы. Там сядзеў Гілдэрой Локхард і бессэнсоўна мыкаў нешта сабе пад нос.

  - Яму памяць адшыбла, - растлумачыў Рон. - Заклён забыцця адскочыў. Замест нас стукнуў па ім. Разумення не мае, хто ён такой, дзе знаходзіцца, хто мы такія. Я загадаў яму сядзець і чакаць тут. А то ён сам для сябе небяспечны.

  Локхард лагодна ўтаропіўся на надыйшоўшую кампанію.

  - Прывітанне, - сказаў ён. - Так сабе мястэчка, праўда? Вы тут жывецё?

  - Не, - адказаў Рон, паварочваючыся да Гары і паднімаючы бровы.

  Гары нахіліўся і зазірнуў у доўгую, цёмную трубу.

  - Ты, выпадкова, не прыдумаў, як нам па ёй падняцца? - спытаў ён Рона.

  Рон пагушкаў галавой. Але тут фенікс Фоўкс праляцеў наперад і затрымцеў крыламі перад   Гары, ярка свецячы круглымі вачыма ў цемры. Ён зазыўна размахваў доўгім хваставым опереньем. Гары няўпэўнена глядзеў на яго.

  - Па-мойму, ён жадае, каб ты схапіўся за хвост... - прамовіў Рон з збянтэжаным выглядам. - Але ты бо занадта цяжкі для такой птушкі, яна не зможа выцягнуць цябе...

  - Фоўкс, - сказаў Гары, - не простая птушка. - Ён хутка азірнуўся да астатніх. - Будзем трымацца адно за аднаго. Джыні, вазьмі Рона за руку. Прафесар Локхард...

  - Гэта вы, - рэзка кінуў Рон  Локхарду.

  - Вазьміце Джыні за іншую руку...

  Гары затыкнуў меч і шапку-сартыроўчшыцу за пояс, Рон узяўся за крысо Гарынай вопрадцы, пасля гэтага Гары пацягнуўся і ўзяў у рукі дзіўна гарачы хвост.

  Неверагодная лёгкасць распаўсюдзілася па ўсім яго целе, і ў наступную секунду, у гучным шоргаце крылаў, уся працэсія ўжо ляцела ўверх па трубе. Гары чуў, як ззаду  Локхард ахкае: "Дзіўна! Дзіўна! Гэта проста нейкае чараўніцтва!" Халоднае паветра трапятала у валасах і, раней чым Гары перастаў атрымліваць асалоду ад палёту, той ужо скончыўся - усе чацвёра апынуліся на вільготнай падлозе туалета Плаксы Міртл, Локхард стаў папраўляць сбіўшыся капялюш, а ракавіна, пад якой хавалася труба, ужо слізгала на сваё месца.

  Міртл вытарашчыла вочы.

  - Ты жывы, - тупа сказала яна, звяртаючыся да Гары.

  - Зусім неабавязкова так адкрыта дэманстраваць сваё расчаровнне з гэтай нагоды, - змрочна кінуў ён, выціраючы акуляры ад пырсак крыві і слізі.

  - Ой, ну... проста я думала... калі бы ты памёр, я бы падзялілася з табой унітазам, - прамармытала Міртл, уся заліўшыся серабрыстай фарбай.

  - Фу! - сказаў Рон, калі яны вышлі з туалета ў змрочны, цёмны калідор. - Падаецца, Міртл у цябе закахалася! У цябе з'явілася канкурэнтка, Джыні!

  Але Джыні па-ранейшаму пралівала маўклівыя слёзы.

  - Куды зараз? - спытаў Рон, заклапочана паглядзеўшы на Джыні. Гары паказаў.

  Фоўкс ляцеў наперадзе, азараючы калідор залатым ззяннем. Хлопцы ішлі за ім і неўзабаве апынуліся перад кабінетам прафесара МакГонагал.

  Гары пастукаў і расхінуў дзверы.

— РАЗДЗЕЛ XVIII —

Узнагарода Добі

Гары, Рон, Джыні і  Локхард з'явіліся на парозе, абрынданыя брудам, сліззю (а Гары нават і крывёй). На нейкі час у пакоі павісла труннае маўчанне. Затым раздаўся лямант.

   - Джыні!

  Гэта закрычала місіс Уізлі, да гэтага няўцешна рыдаўшая ў каміна. Яна ўскочыла, адначасова з містэрам Уізлі, і яны абодва кінуліся абдымаць дачку.

  Але Гары глядзеў паблізу іх. У каміна стаяў зіхатлівы прафесар Дамблдор. Побач з ім знаходзілася прафесар МакГонагал, яна гучна і сутаргава всхліпывала, прыціскаючы рукі да грудзей. Фенікс прасвістаў крыламі поруч вуха Гары і сеў на плячо Дамблдора ў тое самае імгненне, калі Гары і Рон апынуліся ў дужых абдымках місіс Уізлі.

  - Вы выратавалі яе! Вы выратавалі яе!  Як вам гэта атрымалася?

  - Так, нам усім цікава пазнаць аб гэтым, - заплаканым голасам вымавіла прафесар МакГонагал.

  Місіс Уізлі адпусціла Гары, які на імгненне завагаўся, а потым падышоў да стала і выклаў на яго шапку-размеркавальніцу, інкруставаны рубінамі меч, а таксама тое, што засталося ад дзённіка Рэдла.

  Затым ён пачаў распавядаць усё запар. Каля чвэрці гадзіны ён казаў у абсалютнай цішыні: распавёў аб пазбаўленым цела голасе, аб тым, як Герміёна здагадалася, што гэты голас прыналежыць васіліску, які поўзаў па трубах; як яны з Ронам высочвалі павукоў у лёску, як Арагог распавёў ім аб тым, дзе памерла апошняя ахвяра васіліска; як яны здагадаліся, што Плакса Міртл і была гэтай апошняй ахвярай, і што ўваход у Таемны Пакой павінен знаходзіцца менавіта ў яе туалеце...