Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Найпадрабязнае даследаванне аб усіх старастах "Хогвартса" і іх далейшай кар'еры, - уголас прачытаў Рон з вокладкі, - гучыць захапляльна…

  - Ідзі адсюль, - раўнуў Персі.

  - Ён у нас такі мэтанакіраваны, наш Персі, у яго ўсё даўно па пунктах распісана… ён стане міністрам магіі…, - напаўголасу сказаў Рон Гары і Герміёне, калі яны адпраў ад Персі далей.

  Праз гадзіну яны адправіліся да «Флорыша і Блотса». І, як высвятлілася, зусім не яны адны. Падыйшоўшы да крамы, хлопцы з здзіўленнем выявілі перад дзвярамі вялізны натоўп, прычым народ пхаўся і спрабаваў прадзерціся ўнутр. Крыніцай паводзін якія дзеяліся станавіліся ясныя пры поглядзе на вялікі плакат, працягнуты ўздоўж вітрыннага шкла:

ГІЛДЭРОЙ ЛОКХАРД

асабіста для Вас падпіша асобнік сваёй аўтабіяграфіі

ЧАРОЎНЫ Я

сёння з 12.30 да 16.30

  - Мы зможам яго ўбачыць! - заверашчала Герміёна. - Я жадаю сказаць, у нас бо сёлета толькі яго падручнікі, ну, амаль!

  Пры больш уважлівым разглядзе апынулася, што натоўп перад дзвярамі складаўся амаль цалкам з ведзьмаў прыкладна такога жа ўзросту, што і місіс Уізлі. Да паўсмерці перапуджаны вядзьмак стаяў у дзвярах і разгублена паўтараў:

  - Спакайней, прашу вас, дамы… калі ласка, не пхайцеся… асцярожней - там кнігі!…

  Хлопцы праціснуліся ўнутр. Доўгая чарга вілася да самой далёкай часткі крамы, дзе Гілдэрой Локхард падпісваў свае кнігі. Яны схапілі сабе кожны па "Зборніку замоваў (частка другая)" і прабраліся бліжэй да пачатку чаргі, дзе ўжо стаялі Уізлі у поўным складзе разам з містэрам і місіс Грэнджэр.

  - Нарэшце дашлі, - безуважліва прагаварыла місіс Уізлі. У яе злёгку перахапляла дыханне, і яна стала прыпрасоўвала валасы. - Праз хвіліну мы зможам яго ўбачыць…

  І сапраўды, памаленьку ў поле зроку здаўся Гілдэрой Локхард. Ён сядзеў за пісьмовым сталом у асяроддзі вялікага мноства плакатаў, адкуль яго ўласныя твары ззялі, падморгвалі і зіхацелі асляпляльна-белымі ўсмешкамі. Сапраўдны  Локхард быў апрануты ў мантыю ўзрушаючага незабудкавага колеру, як нельга больш адпаведнага колеру яго незвычайных вачэй; востраканцовы чароўны капялюш сядзеў на кучаравых валасах пад нейкім асабліва стыльным кутом.

  Вялікі, раздражнёны чалавек так і сяк скакаў вакол і рабіў здымкі з дапамогай вялікага чорнага апарата, які пасля кожнага асляпляльнага выбліску выпускаў клубы пурпуровага дыму.

  - Не мяшайся, - прыкрыкнул ён на Рона, адсоўваючыся ў пошуках больш удалага кадра. - Я з "Прарыцацельнай газеты"…

  - Падумаеш, - пакрыўджана буркнуў Рон, паціраючы нагу, на якую наступіў фатограф.

Гілдэрой Локхард пачуў яго слова. Ён падняў вочы. Ён убачыў Рона - а затым убачыў Гары. Ён утаропіўся на хлопчыка. Потым ускочыў на ногі і літаральна заекатаў:

  - Няўжо гэта Гары Потэр?

  Людзі расступіліся, узбуджана зашаптаўшы нешта;  Локхард нырнуў у натоўп, схапіў Гары за руку і выцягнуў яго на ўсеагульны агляд. Публіка заапладыявала. Гары ўспыхнуў:  Локхард, пазіруючы перад камерай, наўмысна доўга паціскаў яму руку. Фатограф зацёхкаў, сям'я Уізлі схавалася ў клубах густога дыму.

   -Давай, давай, усмешачку, Гары, - сказаў  Локхард, старанна зіхоцячы зубамі. - Удвая мы, мабыць, будзем на першай старонке, а?

  Калі  Локхард нарэшце адпусціў руку хлопчыка, той ледзь адчуваў уласныя пальцы. Ён паспрабаваў было адысці зваротна да Уізлі, але  Локхард шырокім рухам абняў яго за плечы і дужа прыціснуў да сабе.

  - Спадарыні і спадары, - сказаў  Локхард гучна і замахаў рукой, просячы цішыні, - Наступіў узрушаючы момант! Ідэальны момант для невялікай аб'явы, якое я даўно збіраўся зрабіць!

  - Сёння, калі юны Гары ўвайшоў сюды, у краму «Флорыш і Блотс», ён жадаў усяго  толькі купіць маю аўтабіяграфію - якую я яму з задавальненнем аддам бясплатна, у падарунак, - натоўп зноў заапладыравала, - ён не меў ні найменшага падання, - працягваў  Локхард, па-сяброўску ўзварухнуўшы Гары, так, што ў таго акуляры спаўзлі на кончык носу, - што неўзабаве атрымае штосьці непараўнальна большае, чым мая кніга "Чароўны я". Ён і яго школьныя сябры, насамрэч, атрымаюць па сутнасці чароўнага мяне. Так-так, дарагія спадарыні і спадары, я ганаруся і шчаслівы тым, што магу абвясціць, што, пачынальнючы з верасня гэтага года, я прымаю пост настаўніка ў "Хогвартсе",  дзе буду навучаць моладзь абароне ад сіл зла!

  Людзі запляскалі, раздаліся вітальныя воклічы, і вось ужо Гары збянтэжыўшыся прымаў у падарунак поўны збор складанняў  Локхарда. Злёгку пахіснуўшыся пад цяжарам кніг, ён здолеў-ткі шчасна прыбрацца ад святла пражэктараў у далёкі канец пакоя, дзе стаяла Джыні побач з толькі што набытым катлом.

  - Гэта табе, - прабурчаў Гары, ссыпая кніжкі ў кацёл, - я сабе сам куплю…

  - Спрачаемся, табе гэта спадабалася, а, Потэр? - раздаўся голас, які Гары без працы пазнаў. Ён выпрастаўся і сустрэўся тварам да твару з Драко Малфоем і яго звычайнай пагардлівай усмешкай.

  - Знакаміты Гары Потэр, - працадзіў Малфой, - у краму не можа схадзіць без таго, каб не патрапіць на першую старонку.

  - Адчапіся ад яго, ён жа не жадаў! - выгукнула Джыні. Дзяўчынка ўпершыню загаварыла ў прысутнасці Гары. Яна гнеўна зіхацела вачамі.

  - Потэр, ды ніяк ты завёў сабе сяброўку, - здзекліва працягнуў Малфой, і Джыні пабарвовела. Рон з Герміёной ужо прабіраліся да іх скрозь натоўп, абодва прыціскалі да сабе вялікія стосы  Локхардаўскіх кніг.

  - Ах, вось гэта хто, - сказаў Рон, гледзячы на Малфоя так, быццам той быў нейкай брыдой, прыліплай да падноска, - гатовы паспрачацца, што ты не чакаў сустрэць тут Гары.

  - Не настолькі, наколькі я не чакаў сустрэць у краме цябе, Уізлі, - парыраваў Малфой.  -   Твае бацькі, пэўна, месяц галадалі, каб заплаціць за ўсё гэта.

  Рон счырванеў гэтак жа, як Джыні. Ён кінуў кніжкі ў кацёл і кінуўся на Малфоя, але Гары з  Герміёнай схапілі яго ззаду за бок курткі.

  - Рон! - адчуўся голас містэра Уізлі, які разам з Фрэдам і Джорджам інтэнсіўна працаваў лакцямі. - Што вы тут робіце ў такім натоўпе? Хадзем-ка на вуліцу.

  -  Так-так-так - Артур Уізлі.

  Падышоў містэр Малфой. Ён паклаў руку на плячо сыну. Яны стаялі побач з абсалютна аднолькавымі пагардлівымі грымасамі на тварах.

  - Люцыюс, - халодна кіўнуў містэр Уізлі.

  - Кажуць, у Міністэрстве годзе працы? - з фальшывай зацікаўленасцю спытаў містэр Малфой. - Усе гэтыя рэйды… звышвызначаныя-та плацяць?

  Ён запусціў руку ў кацёл Джыні і выцягнуў з-пад шматлікіх глянцавых  Локхардовскіх кніжак вельмі патрапаныя "Ператварэнні: кіраўніцтва для распачыналых".

  - Так я і думаў - не плацяць, - канстатаваў містэр Малфой, - падумаць толькі, і які сэнс  ганьбаваць самае імя ведзьмака, калі табе за гэта нават не могуць забяспечыць нармалёвага існавання?

  Містэр Уізлі счырванеў яшчэ мацней, чым яго дзеці.

  - У нас абсалютна розныя погляды на тое, што ганьбуе імя ведзьмака, - стрымана адказаў ён.

  - Зразумела, - абыякава пагадзіўся містэр Малфой, утаропіўшы бледны погляд на бацькоў Герміёны, якія насцярожана назіралі за гэтай сцэнай. - Што за кампанію ты водзіш, Уізлі… а я-та думаў, што табе і тваёй сям'і ўжо няма куды каціцца…

  Раздаўся металічны грукат, гэта кацёл Джыні адляцеў у бок; містэр Уізлі кінуўся на Люцыюса Малфоя, і той паваліўся спіной на кніжную паліцу. Дзесяткі цяжкіх кніг з грукатам пасыпаліся на іх голавы; Фрэд з Джорджам загарлапанілі: "Дай яму, тат!"; місіс Уізлі закрычала: "Спыні, Артур, спыні!"; натоўп адступіў, перакуліўшы яшчэ нейкую колькасць паліц; "Джэнтльмены, калі ласка!… Калі ласка!", - крычаў прадавец, і нарэшце, заглушыўшы ўсё астатняе, раздалося:

  - Ціха, мужыкі, вы чаго?…

  Хагрыд з высілкам баразніў кніжнае мора. У імгненне вока ён расцягнуў задзір. У містэра Уізлі была рассечаная губа, а містэр Малфой атрымаў у вока "Энцыклапедыяй паганак". Ён усё яшчэ сціскаў у руках "Ператварэнні". Ён шпурнуў кніжку Джыні, зласліва бліснуўшы вачамі.

  - Трымай, дзяўчынка - вазьмі сваю кнігу - нічога лепшага твой бацька не здольны табе даць… - вырваўшыся з рук Хагрыда, ён зрабіў жэст, каб Драко трымаўся за ім і хутка выдаліўся з крамы.

  - Ну ты чаго, Артур? Чаго ўсхадзіўся? - дакорліва спытаў Хагрыд, узяў містэра Уізлі за плечы і, каб выпрастаць вопрадку, добранька патрос, амаль адарваўшы небараку ад полу, -   Не ведаеш Малфоя? Ды ў іх усё нутро гнілое, ува ўсёй сямейкі… чаго іх слухаць-та?… благая кроў, і ўсё справы… давай-ка…пайшлі-ка адсюль.

  Прадавец глядзеў так, быццам жадаў бы затрымаць іх, але ён ледзь даходзіў Хагрыду да пояса - і таму раздумаў. Уся кампанія выйшла на вуліцу, Грэнджэры трэсліся ад страху, а місіс Уізлі - ад абурэння.

  - Добранькі прыклад дзецям… дзерціся на людзях… што падумае Гілдэрой Локхард?…

  - Ён быў у захапленні, - сказаў Фрэд, - ты што, не чула, што ён казаў, калі мы сыходзілі?   Ён пытаў гэтага дзядзьку з "Прарыцацельскай", ці нельга ўставіць бойку ў рэпартаж… сказаў, што гэта добрая рэклама…