Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Узрушаюча, - звычайна казаў ён, выслухаўшы чарговы аповяд Гары аб выкарыстанні, скажам, тэлефона. - Проста дзіўна, як шмат у маглаў спосабаў, каб абыходзіцца без чараўніцтва…

  Гары атрымаў ліст з "Хогвартса" сонечнай раніцай, прыкладна праз тыдзень пасля таго, як прыбыў у Нару. Яны з Роном спусціліся да сняданку, а містэр і місіс Уізлі і маленькая Джыні ужо сядзелі за сталом. Пры выглядзе Гары дзяўчынка тут жа з грукатам перакуліла на пол талерку аўсянай кашы. У яе наогул выявілася схільнасць да перакульвання прадметаў, прынамсі, Гары ні разу яшчэ не атрымалася без гэтага ўвайсці ў пакой, дзе знаходзілася Джыні. Зараз яна нырнула пад стол, каб падабраць талерку і з'явілася зваротна з як захаджалае сонца тварам.   Прыкінуўшыся, што нічога не зазначыў, Гары сёлаў за стол і ўзяў бутэрброд, працягнуты місіс Уізлі.

  - Лісты з школы, - абвясціў містэр Уізлі і перадаў Гары з Роном аднолькавыя канверты з жаўтлявага пергамента, надпісаныя зялёнымі чарніламі. - Дамблдор ужо ведае, што ты ў нас, Гары - вось чалавек, ад яго нічога не схаваецца. І вы двое, таксама атрымаеце, - дадаў ён, звяртаючыся да заспаных двайнят - тыя ўвайшлі на кухню, спатыкаючыся і бэрсаючыся ў піжамных штанах.

  На некалькі хвілін запанавала маўчанне - дзеці чыталі лісты. Гары пазнаў, што яму загадваецца  першага верасня прыбыць на вакзал Кінгс-Крос і сесці як звычайна на "Хогвартс Экспрэс". Таксама прыкладаўся спіс кніг, неабходных для другога класа.

ВУЧНЯМ ДРУГОГА ГОДА НАВУЧАННЯ НЕАБХОДНА МЕЦЬ:

Міранда Гашок "Зборнік замоваў (частка другая)"

Гілдэрой Локхард "Гутаркі з бэнші"

Гілдэрой Локхард "Вячэра з упірамі"

Гілдэрой Локхард "Вакацыі з вядзьмаркамі"

Гілдэрой Локхард "Турнэ з тролямі"

Гілдэрой Локхард "Ваяж з вампірам"

Гілдэрой Локхард "Зносіны з пярэваратнямі"

Гілдэрой Локхард "Яднанне з еці"

  Фрэд, які ужо скончыў чытанне свайго ліста, зазірнуў праз плячо да Гары.

  - І вам таксама трэба купіць усе гэтыя  Локхардаўскія кніжкі! - выклікнуў ён. - Новы настаўнік па абароне ад сіл зла, павінна быць, яго прыхільнік - дакладней, спрачаемся, прыхільніца!

  Фрэд злавіў погляд маці і прыкінуўся, быццам уважліва вывучае слоік з сочывам.

  - Паміж іншым, гэта будзе нятанна, - зазначыў Джордж, сцісла зірнуўшы на бацькоў. - Кніжкі  Локхарда вельмі дарагія…

  - Як-небудзь зладзімся, - сказала місіс Уізлі, але выглядала пры гэтым занепакоенай. - Спадзяюся, для Джыні шматшто атрымаецца купіць у краме ўжываных рэчаў.

  - Як, ты таксама ідзеш у "Хогвартс" сёлета? - спытаў Гары ў дзяўчынкі.

  Яна кіўнула, успыхнула да самых каранёў сваіх агністых валасоў і паставіла локаць у маслёнку. Да шчасця, ніхто акрамя Гары гэтага не зазначыў, таму што ўсё глядзелі на Персі, старэйшага брата   Рона, які як раз у гэты час увайшоў у кухню. Ён быў цалкам апрануты, і да камізэлькі ў яго быў прышпілены значок "СТАРАСТА".

  - Усім добрай раніцы, - бадзёрым голасам прывітаўся Персі, - выдатны дзень, не ці праўда?

  Ён з годнасцю пасеў на адзінае пустое крэсла, але быў змушаны неадкладна ўскочыць, каб выцягнуць з-пад сябе шэрую, лінялую мяцелку з пёраў - прынамсі, Гары думаў, што гэта мяцелка для змахвання пылу, пакуль не зазначыў, што яна дыхае.

  - Эроў! - ускрыкнуў Рон, забіраючы з рук у Персі нерухомага пугача і вымаючы ліст у яго з-пад крыла. - Ну нарэшце - ён прынёс адказ ад Герміёны. Я ёй напісаў, што мы паспрабуем выратаваць цябе ад Дурслі.

  Ён аднёс Эроў да адмысловай курасадні ў задніх дзверах і паспрабаваў пасадзіць пугача, але той адразу жа стаў валіцца набок, так што Рону прыйшлося пакласці яго поруч ракавіны. Ён прамармытаў: "няшчасны", разарваў канверт і стаў уголас чытаць ліст Герміёны:

“Дарaгі Рон, і дарагі Гары, калі ты там!

Спадзяюся, што ўсё прайшло ўдала, і што Гары ў парадку, і што ты, Рон, не зрабіў нічога процізаконнага для таго, каб выслабаніць Гары, таму што тады ў вас абодвух маглі бы быць непрыемнасці. Я жудасна хвалююся, таму, калі з Гары ўсё нармалёва, дайце мне ведаць адразу жа, як атрымаеце мой ліст, але, можа быць, будзе лепш, Рон, калі ты скарыстаешся іншай савой, таму што, як мне падаецца, яшчэ адна дастаўка можа прыкончыць тую, якую ты даслаў гэтым разам.

Я раблю вельмі шмат урокаў, вядома жа, - (Адкуль яна іх узяла? - жахнуўся Рон. - У нас жа вакацыі!) - а ў наступную сераду мы збіраемся ў Лондан па падручнікі. Чаму бы нам не сустрэцца на Касым завулку?

Хутчэй дайце мне ведаць, як у вас справы.

З каханнем,

Герміёна”

  - А што, нам гэта вельмі нават падыходзіць, мы таксама маглі бы паехаць усё купіць у сераду, - сказала місіс Уізлі, пачаўшы прыбіраць са стала. - А сёння што вы збіраецеся рабіць?

  Гары, Рон, Фрэд і Джордж планавалі падняцца на гару, дзе знаходзіўся невялікі прыналежны сям'і  Уізлі участак зямлі. Участак быў са ўсіх бакоў акружаны дрэвамі, скрываўшымі яго ад позіркаў жыхароў вёскі ўнізе - такім чынам, дзеці маглі пайграць у квідытч, пры ўмове, вядома, што не будуць залётаць занадта высока. Зразумела, у іх не было магчымасці выкарыстаць сапраўдныя квідытчныя мячы, таму што тыя маглі вырвацца на волю і паляцець, і іх з'яўленне ў вёсцы было бы цяжка растлумачыць; замест мячоў хлопцы кідалі адзін аднаму яблыкі. Яны па чарзе каталіся на гарынам "Німбусе 2000", гэта, зразумела, была лепшая мятла у іх маленькім калектыве; "Знічку"   Рона часам абганялі нават матылькі.

  Праз пяць хвілін пасля сняданку хлопчыкі з мятлаамі на плечах ужо ўзбіраліся на гару. Яны запрасілі з сабою Персі, але той адмовіўся, спаслаўшыся на занятасць. Дагэтуль Гары сустракаўся з   Персі толькі за ежай; увесь астатні час той праводзіў зачыніўшыся ў сваім пакоі.

  - Хацелась бы выведаць, чым гэта ён там займаецца, - задуменна нахмурыўся Фрэд, - ён сам на сябе не падобны. Яго вынікі іспытаў даслалі за дзень да твайго прыезду; атрымаў З.Ч.У. 12 - і быццам не рады!

  - Звычайны Чароўны Узровень, - растлумачыў Джордж, звярнуўшы ўвагу на збянтэжаны выраз твару Гары. - У Біла таксама было дванаццаць. Калі мы не пераасцеражемся, то ў нас у сям'і будзе другі лепшы вучань. Я не перажыву такой ганьбы!

  Біл быў самым старэйшым у сямействе Уізлі. Ён і наступны за ім брат, Чарлі, ужо скончылі "Хогвартс". Гары ні разу не сустракаўся ні з адным з іх, але ведаў, што Чарлі вывучае драконаў у Румыніі, а Біл у Егіпце працуе ў "Грінготтсе", чароўным банку.

  - Не ўяўляю, як сёлета маці з татам будуць плаціць за ўсё нашы школьныя прычындалы, - вымавіў пасля некаторага роздуму Джордж. - Пяць збораў  Локхарда! А Джыні патрэбныя і форма, і палачка, і ўсё іншае…

  Гары прамаўчаў. Ён адчуў сябе ніякавата. У падземным сховішчы ў "Грінготтсе", у Лондане, ляжала значная колькасць гошаў, якія дасталася яму ад бацькоў. Вядома, ён быў багаты толькі ў чароўным свеце; у маглаўскіх крамах нельга адплачвацца галлеонамі, сіклямі і нутамі. Зрэшты, ён ні разу не згадваў аб сваім банкаўскім рахунку пры Дурслі; ён падазраваў, што іх жах перад усім чароўным можа не распаўсюджвацца на вялізную гару золата.

  На наступную раніцу місіс Уізлі абудзіла ўсіх рана. Каб дзеці "спехам перакусілі", місіс Уізлі выдала кожнаму па паўтузіну бутэрбродаў з вяндлінай. Потым хлопцы надзелі курткі, а місіс Уізлі узяла з каміннай паліцы кветкавы чыгун і саўганула нос унутр.

  - Амаль нічога не засталося, Артур, - уздыхнула яна. - Прыйдзецца сёння купіць яшчэ… Ну, усё роўна. Такім чынам - госць пайдзе першым! Прашу, Гары, дарогі!

  І місіс Уізлі працягнула яму кветкавы чыгун.

  Гары неразумеючы ўтаропіўся на звернутыя да яго твары.

  - Ш-што я павінен рабіць?…- запінаючыся, спытаў ён.

-  Ён жа ніколі не падарожнічаў з дапамогай лятучага пораху! - раптам успомніў Рон. - Прабач, Гары, я забыў!

  - Ні разу? - здзівіўся містэр Уізлі. - А як жа ты патрапіў на Касы завулак летась?

  - Ды мы ездзілі на метро…

  - Праўда? - захапіўся містэр Уізлі. - Гэта дзе эскалатары? А як яны…

  - Потым, Артур, - абарвала місіс Уізлі, - Лятучы порах значна хутчэй, любасны, але, бацечкі мае, што жа мы будзем рабіць - калі ты ні разу ёю не карыстаўся…

  - Ды ўсё будзе ў парадку, маці, - супакоіў Фрэд. - Гары, давай спачатку мы, а ты сачы.

  Ён узяў дробку бліскучага пораху з чыгуна, зрабіў крок да каміна і кінуў порах ў агонь.

Полымя, зароўшы, зрабілася ізумрудным і паднялося вышэй Фрэда, які ўвайшоў у агонь, выгукнуў: "Касы завулак!" і знік.

  - Запомні, любасны, трэба казаць вельмі выразна і выразна, - навучала Гары місіс Уізлі, а Джордж тэм часам ужо запусціў руку ў чыгун. - І трэба сачыць, каб выйсці ў патрэбным агню…

  - Патрэбным чаго? - перапытаў Гары нервова, а полымя зноў ускінулася і паглынула Джорджа.