Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  - Ведаеш, у маглаў таксама ёсць садовыя гномікі, - распавёў Гары Рону, калі яны ішлі па лужку.

  - А, я бачыў - яны думаюць, гэта гномы, - адказаў Рон і сагнуўся над піёнавым кустом, - такія тоўстыя Санта-Клаўсы з вудамі…

  Нешта шумна шмыгнула, куст півоні здрыгануўся, і Рон выпрастаўся.

  - Вось ён, гном, - змрочна прабурчэў ён.

  - Адчччапіся ад мяне! Адчччапіся ад мяне! - віскатаў гном.

  Без сумневу, ён не меў нічога агульнага з Санта-Клаўсам. Ён быў маленькі, скурысты, з вялікай, гузаватай, лысай галавой - вылітая бульбачка. Рон трымаў яго на адлегласці выцягнутай рукі, а гном адчайна брыкаўся маленькімі, аднак вострымі, бы шпоры ножкамі; у рэшце рэшт Рон здолеў ухапіць гнома за ладыжкі і перавярнуць уніз галавой.

  - Вось што з імі трэба рабіць, - прыняўся тлумачыць Рон. Ён падняў гнома над галавой ("Адчапіся!") і пачаў раскручваць яго шырокімі кругамі, як ласо. Убачыўшы, што Гары шакаваны падобнай жорсткасцю, Рон дадаў:

  - Яму цалкам не балюча - проста трэба, каб у яго як след закруцілася галава, і ён не змог знайсці дарогу назад.

  Ён раптам адпусціў гномавыя ладыжкі, і той праляцеў метраў дзесяць па паветры і шмякнуўся дзесьці за плотам, у полі.

  - Слабак, - сказаў Фрэд. – Жадаеш пары? Мой даляціць да таго слупа.

  Гары вельмі хутка перастаў шкадаваць гномаў. Самага першага з іх ён жадаў акуратна высадзіць за плот, але гном, адчуўшы слабіну, усадзіў вострыя як брытва зубкі ў палец хлопчыку і той доўга пакутаваў і трэс рукой датуль, пакуль…

  - У-у-ух ты, Гары - метраў дваццаць, не менш…

  Неўзабаве неба ледзь не пацямнела ад лятаючых гномаў.

  - Разумееш, яны не вельмі разумныя, - сказаў Джордж, утрымліваючы ў руцэ не меней за паўтузіна, - як толькі да іх даходзіць, што хтосьці вырашыў абязгноміць сад, так і лезуць наверх, каб паглядзець. Падавалася б, даўно трэба зразумець, што лепш бы не высоўвацца.

  Неўзабаве стала відаць, як па полі, унурыўшы плечыкі, цягнуцца гномы.

  - Яны хутка вернуцца, - сказаў Рон, назіраючы, як гномы знікаюць за агароджай на супрацьлеглым боку поля. - Ім у нас падабаецца… Тата з імі залішне добры, яны яму падаюцца пацешнымі...

  Тут пляснулі ўваходныя дзверы.

  - Ён прыйшоў! - крыкнуў Джордж. - Тата прыйшоў!

  Хлопцы паспяшаліся ў дом.

  Містэр Уізлі паваліўся на крэсла ў кухні, зняў акуляры і заплюшчыў вочы. Гэта быў худы, лысаваты чалавек, але тыя валасы, якія яшчэ заставаліся ў яго на галаве, мелі той жа ярка-руды колер, што і ва ўсіх яго дзяцей. Ён быў апрануты ў доўгую зялёную мантыю, пыльную і патрапаную.

  - Ну і ночка, - прамармытаў ён і ў пошуках кружкі з гарбатай ды імбрычка запляскаў рукой па стале, у той час як дзеці рассаджваліся поруч яго. - Дзевяць рэйдаў. Дзевяць! Да таго ж стары Мундугнус Флэтчар паспрабаваў мяне зачараваць, як толькі я павярнуўся да яго спіной…

  Містэр Уізлі гучна сербануў з кружкі і ўздыхнуў.

  - Было што-небудзь цікавае, тат? - з запалам спытаў Фрэд.

  - Ды нічога такога, пара знікаючых ключоў і кусачы імбрычак, - пазяхнуў містэр Уізлі. - Там, праўда, знайшлася сякая-такая брыдота, але не па нашым дэпартаменце. Былі яшчэ надзвычай дзіўныя суслікі, выклікалі Прудсмерта. Але, дзякуй Богу, гэтае справы камітэта магічнай бяспекі…

  - І каму гэта настолькі няма чаго рабіць, што яны ствараюць знікаючыя ключы? - здзіўлена спытаў Джордж.

- Проста здзек з маглаў, - уздыхнуў містэр Уізлі. - Уявіцеўце, ключ ад дзвярэй робіцца ўсё менш і менш, пакуль канчаткова не знікае ў той самы момант, калі ён больш за ўсё патрэбны… Вядома, у гэтым выпадку вельмі цяжка штосьці даказаць, ні адзін магл нізашто не прызнаецца, што ў яго знік ключ – ён будзе сцвярджаюць, што проста згубіў яго. Небаракі, яны гатовыя на што заўгодна, абы не прыкмячаць чараўніцтва, нават калі яно ў іх пад самым носам… Але - вы не паверыце, чаго толькі не зачароўваюць нашыя з вамі суродзічы…

  - МАШЫНЫ, НАПРЫКЛАД?

  З'явілася місіс Уізлі, як меч трымаючы ў руцэ доўгую качаргу. Містэр Уізлі шырока расплюшчыў вочы і вінавата ўтаропіўся на жонку.

  - М-машыны, Моллі, дарагая?

  - Так-так, Артур, машыны, - пацвердзіла місіс Уізлі, зіхоцячы вачыма. - Уяві сабе, адзін вядзьмак набыў старую іржавую машыну, сказаў жонцы, што ўсяго толькі жадае разабраць яе на часткі і паглядзець, як яна працуе, а насамрэч зачараваў яе так, каб яна магла лётаць.

  Містэр Уізлі міргнуў.

  - Ведаеш, дарагая, мне падаецца, ты пагодзішся, што гэты вядзьмак дзейнічаў цалкам у рамках закона, хоць, зразумела, яму… ммм… мабыць, прытрымлівалася б сказаць жонцы праўду… Калі б ты вывучыла заканадаўства, то сама ўбачыла б, што яно пакідае… ммм… шчыліны… Паколькі ў яго не было намераў лётаць на гэтай машыне, той факт, што машына можа лётаць, не азначае…

  - Артур Уізлі, ты сам стварыў гэты закон! - закрычала місіс Уізлі. - Каб і далей спакойна займацца ў сараі з усім сваім маглаўскім хламам! Акрамя таго - да тваёй звесткі - Гары прыбыў сёння раніцай у той самой машыне, на якой у цябе не было намераў лётаць!

  - Гары? - тупа спытаў містэр Уізлі. - Які Гары?

  Ён паглядзеў па баках, убачыў Гары і падскокнуў.

  - А мамка ж мая! Гары Потэр! Я так рады, Рон столькі пра цябе распавядаў…

  - Твае сыны лёталі сёння ўначы на гэтай гідкай машыне за Гары і назад! - прабразгала місіс Уізлі. - Што ты на гэта скажаш, а?!

  - Няўжо? - з захапленнем спытаў містэр Уізлі. - Ну і як прайшоў палёт? М... у сэнсе, я хацеў сказаць... - ён тэрмінова перамяніў тон, таму што з вачэй місіс Уізлі паляцелі маланкі, - гэта было… вельмі неабачліва з вашага боку, дзеці… жудасна неабачліва…

  - Пайдзем адсюль, - панізіўшы голас, сказаў Рон на вуха Гары, убачыўшы, што місіс Уізлі ужо раздзімаецца як жаба. - Я табе пакажу мой пакой.

  Яны паціху выслізнулі з кухні і па вузенькім калідорчыку прайшлі да крываватай лесвіцы, якая мудрагелістымі зігзагамі вілася кудысьці ўверх. На трэцім паверсе дзверы былі адчыненыя. Гары ледзь паспеў заўважыць у іх пару бліскучых вачэй, як дзверы тут жа з грукатам зачыніліся.

  - Джыні, - сказаў Рон. - Ты не ўяўляеш, да чаго дзіўна, што яна так саромеецца. Яна наогул ніколі не зачыняецца…

  Ускараскаўшыся яшчэ на пару пралётаў уверх, яны падышлі да дзвярэй з аблупленай фарбай, на якой вісела маленькая шыльдачка "ПАКОЙ РОНА".

  Гары ўвайшоў, амаль дакранаючыся галавой нахільнай столі. Ён як быццам увайшоў у печку: амаль усё ў пакоі Рона было ярка-памаранчавага колеру - ложак, сцены, нават стол. Гары не адразу зразумеў, што яго сябар заляпіў выцвілыя шпалеры плакатамі, на якіх у розных постацях была каманда з сямі ведзьмакоў і ведзьмаў. Усе яны былі ў ярка-памаранчавай форме, з мётламі ў руках, і энергічна махалі Гары і Рону.

  - Твая ўлюблёная квідытчная каманда? - здагадаўся Гары.

 - "Непераможныя Гарматы", - пацвердзіў Рон, паказваючы на памаранчавае покрыва з вышытымі на ім двума вялізнымі чорнымі літарамі "НГ" і гарматным ядром. - Дзевятыя ў вышэйшай лізе.

  Школьныя падручнікі Рона былі зваленыя ў куце, побач валяліся коміксы пра "Прыгоды Марціна Міггса, дурнаватага магла". Чароўная палачка ляжала ля поўнага лягушачай ікры акварыўма, які стаяў на падваконні, побач з тоўстым шэрым пацуком па мянушцы Скраберс. Скраберс драмала на сонейку.

  Гары перасягнуў праз раскіданую на падлозе калоду чароўных карт, якія маглі самастойна тасавацца, і вызірнуў у акно. Далёка ў полі ён убачыў цэлы батальён гномаў, якія паволі прабіраліся на ўчастак да Уізлі. Потым ён павярнуўся да Рона, які насцярожана назіраў за ім, як быццам чакаючы прысуду.

  - Тут цесна, - хутка заказаў Рон. - Зусім не тое, да чаго ты звыкся ў маглаў. І яшчэ нада мной жыве упір, ён па начах стогне і б'е па трубах…

  Але Гары, ва ўвесь рот усміхнуўшыся, перабіў:

  - Гэта самы лепшы дом на свеце!

  У Рона паружавелі вушы.

— РАЗДЗЕЛ IV —

Флорыш і Блотс

Жыццё ў Нары цалкам адрознівалася ад жыцця на Цісавай вуліцы. Дурслі  кахалі, каб усё было акуратна і ішло сваёй чаргой; у доме Уізлі стала адбывалася нешта дзіўнае і нечаканае. Гары ледзь удар не хапіў у той першы раз, калі ён паглядзеўся ў люстэрка над каміннай паліцай, а яно загарлапаніла: "Запраў кашулю, неахайнік!". На гарышчы ўпір завадатараў маркотныя стогны і губляў жалязякі, як толькі яму падавалася, што ў доме зрабілася нешта занадта ціха, а на выбухі, то і справа грукатаўшыя ў пакоі двайнят, наогул мала хто зважаў. І усёткі Гары здзіўляўся не таму, што люстэркі размаўляюць, а таму, што ўсё яго кахаюць.

  Місіс Уізлі сачыла, каб ён пераапранаў шкарпэткі, а за сталом штораз імкнулася ўпіхнуць у яго па чатыры порцыі "дадаткі". Містэр Уізлі саджаў Гары побач з сабою за сталом і бамбаваў яго пытаннямі пра маглаў, высвятляючы, як уладкованыя такія рэчы, як штэпсель або паштовая служба.