Гары Потэр і Таемны Пакой - Дж. К. Роўлінг

  Рон адамкнуў багажнік з дапамогай складанай паслядоўнасці дакрананняў чароўнай палачкі. Не без працы пагрузіўшы куфары, яны паставілі Хэдвіг на задняе сядзенне, а самі забраліся на пярэднія. Гары высунуў галаву ў акенца: па галоўнай дарозе ішоў вельмі ажыўлены рух, але іх вулачка была пустая.

  - Выдатна, - сказаў ён.

  Рон націснуў маленечкую срэбную кнопачку на панэлі. Машына знікла - і хлопцы зніклі разам з ёй. Гары па-ранейшаму адчуваў, як пад ім злёгеньку вібруе сядзенне, чуў рухавік, адчуваў уласныя рукі на ўласных каленах і акуляры на носе, і тым не менш, наколькі ён мог судзіць, ён ператварыўся ў пару вочных яблыкаў, плаваючых у некалькіх футах над зямлёй у бруднаватым завулку, забітым прыпаркаванымі аўтамабілямі.

  - Паехалі, - раздаўся справа голас Рона.

  І адразу жа зямля і брудныя будынкі паабапал завулка быццам паваліліся набок, знікаючы з выгляду дзесьці ўнізе, па меры таго, як машына ўзлятала; праз колькі імгненняў пад імі распасціраўся ўвесь Лондан, дымлівы, бліскучы.

  Затым раздаўся гук корка, які выскачыў з бутэлькі, і аўтамабіль, Гары і Рон зноў сталі бачныя.

  - Ой, - сказаў Рон, хапляючыся за знікацель, - ён не працуе…

  Яны абодва стукнулі па знікацелю кулакамі. Машына знікла. Потым, як бы міргнуўшы ў паветры, зноў з'явілася.

  - Трымайся! - загарлапаніў Рон і ўціснуў у пол педаль газу; аўтамабіль узняўся ў браклыя, ватовыя аблокі, і ўсё вакол стала шэрым і каламутным.

  - А зараз што? - спытаў Гары, жмурачыся з-за поўзлых адусюль бруй шчыльнага пару.

  - Трэба ўбачыць, дзе цягнік, каб зразумець, у якім кірунку ляцець, - адказаў Рон.

  - Нырні на сякундочку - па хуткаму…

  Яны праваліліся пад аблокі і закруціліся на сядзеннях, пільна ўзіраючыся ў зямлю.

  - Бачу! - заекатаў Гары. - Прама наперадзе нас – вунь там!…

  "Хогвартс-Экспрэс", падобна малінавай змяі, слізгаў унізе.

  - Кірунак - поўнач, - сказаў Рон, дзелавіта праверыўшы компас на прыборнай панэлі, - усё, зараз трэба толькі правяраць яго прыкладна кожныя паўгадзіны - трымайся!

  І яны зноў узняліся над аблокамі. Праз хвіліну іх асвятлілі яркія сонечныя промні.

  Тут быў зусім іншы свет. Колы машыны ўзбівалі пухнатае мора аблокаў пад яркім, бясконца сінім небам і асляпляльна белым сонцам.

  - Галоўнае - не сустрэцца з самалётам, - сказаў Рон.

  Паглядзеўшы адно на аднаго, хлопчыкі разрагаталіся і доўга-доўга не маглі спыніцца.

  Іх як быццам нечакана перанеслі ў цудоўны сон. Толькі так, падумаў Гары, і трэба падарожнічаць - у віхуры снежна-белых аблокаў, у машыне, залітай гарачым сонцам, з вялікім скруткам цукерак у пярчатачнам аддзяленні і з прыемнай перспектывай убачыць зайздрасць на тварах Фрэда і Джорджа пры бліскучым прызямленні на спадзісты схіл перад замкам "Хогвартса".

  Па меры перасоўвання на поўнач яны рэгулярна правяралі рух цягніка, і кожны нырэц пад аблокі адчыняў краявід выдатны ад папярэдняга выгляду. Лондан вельмі хутка апынуўся далёка ззаду і змяніўся зялёнымі палямі, якія саступілі, у сваю чаргу, месца шырокім чырванаватым балотам, затым вялікаму гораду, кішэўшаму разнакаляровымі мурашкамі-аўтамабільчыкамі, потым вёскам з цацачнымі цэрквамі.

  Аднак, калі прайшло некалькі небагатых падзеямі гадзін, Гары быў змушаны прызнаць, што ляцець яму надакучыла. З-за цукерак ва рту ўсё сліплась, а піць было няма чаго.   Швэдры яны з Роном даўно знялі, але футболка ў Гары ўсё роўна прыліпала да спінкі сядзення, а акуляры сталі з'язджаць на кончык потнага носу. Яму надакучыла захапляцца мудрагелістымі формамі аблокаў і ён з нудой думаў аб цягніку, як той ідзе па рэйках дзесьці далёка ўнізе, выносячы з сабою ледзяны гарбузовы сок, які можна купіць у таўстушкі-ведзьмы, на калясцы развозячай па вагонах усялякую ежу. Чаму жа ўсёткі ім не атрымалася патрапіць на платформу дзевяць тры чвэрці?

  - Пэўна, ужо блізка? - ссохшымся голасам выказаў здагадку Рон праз яшчэ некалькі гадзін, калі сонца ўжо пачало тануць за гарызонтам з аблокаў, афарбоўваючы іх ружовымі плямамі. - Прыгатуйся - трэба яшчэ раз  праверыць цягнік!

  Цягнік быў па-ранейшаму прама пад імі, ганарліва змяючыся малінавым целам паблізу гор з заснежанай вяршыняй. Унізе, пад пахмурным покрывам, было значна цямней.

  Рон націснуў на газ і зноў накіраваў машыну ўвысь, і ў гэты момант рухавік пачаў падвываць.

  Рон і Гары абмяняліся занепакоенымі поглядамі.

  - Пэўна, яна проста стамілася, - сказаў Рон, - яна яшчэ ні разу не была так далёка ад дома…

  І яны абодва прыкінуліся, быццам не прымячаюць, што стогны становяцца ўсё гучней, а неба няўхільна цямнее. Неўзабаве чарноцце, якое атачала падарожнікаў расфарбавалася зоркамі. Гары нацягнуў швэдар, імкнучыся не звяртаць увагі на брамнікі, якія знясілена размахвалі перад лабавым шклом, нібы ў знак  пратэсту.

  - Ужо хутка, - сказаў Рон, хутчэй машыне, чым Гары, - ужо хутка, - і падбадзёрвальна папляскаў па панэлі кіравання дрыготкай рукой.

  Калі яны зноў апусціліся ніжэй аблокаў праз некаторы час, ім прыйшлося доўга жмурыцца ў пошуках свайго наземнага арыентыру.

  - Вось! - закрычаў Гары так гучна, што Рон і Хэдвіг прыскокнулі. - Прама наперадзе!

   Сілуэтам на цёмным гарызонце, высока на скале над возерам, вымалёўваліся шматлікія вежы і вежкі замка.

  У гэты час аўтамабіль пачаў моцна дрыжаць і губляць хуткасць.

  - Ну давай, - прышпарываў машыну Рон, злёгку падтрасаючы стырно, - амаль прыехалі, давай жа…

  Рухавік гучна застагнаў. З-пад капота вырываліся тонкія струменьчыкі дыму. На падлеце да возера Гары раптам злавіў сябе на тым, што вельмі-вельмі дужа трымаецца за сядзенне.

  Машыну скалынуў агідны спазм. Зірнуўшы ў акно, Гары ўбачыў гладкую, чорную, глянцавую паверхню вады, прыкладна ў мілі ўнізе. На фоне руля выразна вылучаліся збялелыя чучкі пальцаў Рона. Машына зноў затрэслася.

  - Давай, - прамармытаў Рон.

  Яны знаходзіліся прама над возерам - замак быў зусім побач - Рон уціснуў педаль.

  Раздаўся гучны ляск, трэск - і рухавік памёр.

  - Мамачка, - гучна прагучаў голас Рона ў насталай цішыні.

  Нос аўтамабіля пачаў хіліцца ўніз. Яны падалі, набіраючы хуткасць, прама на каменную сцяну замка.

  - Нееее! - закрычаў Рон і вывярнуў стырно; машына разгарнулася магутнай дугой і прасвістала ў якой пары сантыметраў ад сцяны, пранеслася над цёмнымі цяпліцамі, над гародам і паляцела ўздоўж чорнага газона, адначасова губляючы вышыню.

  Рон кінуў стырно і выцягнуў з задняй кішэні чароўную палачку…

  - СТОЙ! СТОЙ! - екатаў ён, малоцячы па панэлі і па лабавым шкле, але яны працягвалі з шалёнай хуткасцю несціся ўніз, а зямля з такой жа хуткасцю неслася насустрач.

  - АСЦЯРОЖНА, ТАМ ДРЭВА! - пракрычаў Гары, чапляючыся за стырно, але было занадта позна…

  БУ-БУХ!

  Раздаўся аглушальны гук удару металу аб дрэва; уляпіўшыся ў тоўсты ствол, машына з цяжкім громам абрынулася на зямлю. Дым паваліў з-пад змятага капоту; Хэдвіг ад жаху выдавала нямыя ляманты; гуз памерам з мяч для гольфа брыняў на галаве ў Гары, у тым месцы, дзе ён стукнуўся аб лабавае шкло; а справа раптам данёсся доўгі, адчайны стогн Рона.

  - Што з табой? - спалохана спытаў Гары.

  - Мая палачка, - дрыготкім голасам вымавіў Рон, - толькі паглядзі на маю палачку…

  Палачка трэснула, амаль пераламаўшыся; яе кончык звісаў знежывелы, утрымліваючыся толькі на некалькіх трэсках.

  Гары адкрыў было рот, збіраючыся сказаць, што не сумняваецца - калі яны патрапяць у школу, то ўсё паправяць, але не паспеў вымавіць ні словы. У гэтае самае імгненне нешта стукнула з яго боку па машыне з сілай разлютаванага тура, і Гары бокам уцямяшыўся ў Рона, пры гэтым яшчэ адзін зруйнавальны ўдар абрынуўся на страху машыны.

  - Што гэта тако..? - прашаптаў Рон, бессэнсоўна гледзячы перад сабою, Гары папрасіў прабачэння, і як раз у гэты час тоўстая як пІтан галінка са ўсяго маху шыбанула ў ветравое шкло. Дрэва, аб якое хлопцы стукнуліся пры падзенні, напала на іх. Ствол сагнуўся амаль напалову, ашчыцініўшыяся сукі латашылі па машыне ўсюды, дзе толькі маглі дастаць.

  - Ааааа, - з жахам сказаў Рон, калі побач з ім на дзверцах вырасла ўвагнутасць - чарговы ўдар азвярэлай расліны; лабавае шкло дрыжала пад градам збіцця, якія наносяцца дробнымі, гузаватымі як чучкі пальцаў, галінкамі; а адна галіна, як вялізны молат, люта пляжыла па страсе, быццам задаўшыся мэтай распляскаць аўтамабіль, і страха, сапраўды, пачаткі прагінацца…

  - Бяжым адсюль! - крыкнуў Рон, навальваючыся ўсім цяжарам на дзверы, але ў наступную жа секунду быў адкінуты на калены да Гары магутным аперкотам.

  - Нам гамон, - прарыдаў Рон, гледзячы, як правальваецца страха, але тут завібрыяваў пол - гэта рухавік раптам узяў і завёўся.

  - Задні ход! - адчайна закрычаў Гары, і машына рэзка падала назад; дрэва білася з ранейшай энергіяй; было чуваць, як рыпнулі карані, амаль што вырваўшыся з-пад землі, калі яно ірванулася ўслед за машынай.