Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич

class="p1">Падняцца, каб не бачыў злыдзень!

Каб не пыталі – чаму так, не гэтак!?

Каб было што ў адказ казаць.

Пакуль сяжу на берагах, ля рэчак,

Працягваю чакаць, чакаць…

07.2018

*****

І колькі слоў патрэбна мне,

Каб апісаць усе пачуцці?!

Сустрэлі восень па вясне –

І не відаць мне вольнасці.

Бадзёрасць нібы лужынай,

Ляжыць на глебе кінута.

Любоў была з аддушынай.

Пайшла ад нас, загінула!

Хмары закрылі радасці,

Балючы дождж з маланкаю:

Забытыя душы каштоўнасці

І сэрца б'ецца з ранкаю…

Вятры ганяюць з брудам дні.

Я цалкам з імі. Успаміны…

І не відаць прыгожай, той вясны,

Што напісаў Мусатаў на карціне.

Сонца не топіць цела лёд,

Усмешкай не квітнеюць вусны.

Цябе няма і горкі мёд.

Усё ж віною – мае глупствы…

02.2018

*****

Табе не спіцца? Мне таксама!

Бо мае думкі толькі пра цябе.

На рэшце, часу вельмі мала,

Але пакуль ноч існуе.

Толькі з табою, больш ні з кім,

Кранаю ноччу сэрцам зоркі!

Сапраўдным быць, толькі такім –

Хачу застацца, але колькі…

Яшчэ ў нас з табой сустрэч?!

Не ведаю. Ты не адкажаш.

А раніцай збіраюся я прэч,

А ты ў след прыемна скажаш.

Потым у дзень я нібыта знікаю.

Няма да захаду мяне.

А ў ноч, я зноў цябе кахаю!

І ўсё ж такі, куды нас гэта прывядзе?

12.2019

*****

Горад прачнуўся, людзі ажываюць.

І прабудзілася святло душы.

Хто не знайшоў яго, блукаюць,

У цемры рабства, цішыні.

Шырока плошча…шмат людзей,

Узняліся абараняць свабоду.

Мірны пратэст жудасных падзей!

Сляды загінутых у грому.

У памяці застануцца імёны,

Тых, хто ратаваў і ўратуе нас.

Плячо ў плячо, побач – разам мы героі!

Уздымем бел-чырвона-белый сцяг.

Не суціхаюць цэлыя гурты.

Па ўсёй краіне чутны нашы словы.

Хопіць тэрору, гвалту і хлусні!

Дзеля святла, нашчадкаў, волі!

11.2020

*****

Гляжу на шмат розных вачэй –

Розныя гісторыі іх бачу!

Жыццё праходзіць без начэй,

Дзе балбатня ідзе на здачу.

Кашмары, арганізм да збою.

Чытанне кніг для добрых сноў

І рыхтаванне да спакою,

У цішыні без усякіх слоў!

Раніца, з голымі нагамі

І прывітанне свету зноў!

І да гарбаты ціхім крокам,

Я прабіраюся, як воўк.

Бібліатэка поўніцца няхутка,

Залежна ад маіх сустрэч.

Праходзяць добра дні ці брыдка,

Кладзецца ўсё між плеч.

І я, сабраўшыся, нібы ў падарожжа.

Захоўваю ў сябе настрой!

Каб пазбіраць, як збожжа,

Бушуючы людскі прыбой.

Потым рабіць свае высновы,

Не марнаваць у разважаннях час.

І не трапляць у дрэнныя ўмовы,

А мець разважлівы адказ!

07.2018

*****

Пасля цёмных вясновых прыгод,

Трымаю шлях я раніцай халоднай.

Праходзячы праз вуліцы двароў,

Да цэнтра гораду, паходкаю свабоднай.

Вяртаюся, пад сонца прамяні.

Нясу ў сабе гісторыю мінулай ночы!

Зніклі ў небе хутка ліхтары,

Не заўважаючы, колькі яшчэ мне крочыць.

А што да сну? Я не адмоўлюся!

Чакае ён мяне ў кватэрных сцен.

Калі скажу дзе быў, не памылюся,

Што ў гасцях сустрэў я новы дзень.

Там і пакінуў мінулае ў ночы, сваё.

Я адчуваў палёт да зорак прыгажосці.

І не бянтэжыўся, нібы ведаў, гэта ўсё маё –

Не губляючы часу сваёй маладосці.

Дыхаў на поўную, словы толькі цёплыя.

Я ад суботы да нядзелі не трымаў высноў!

Не быў я лішнім, абдымкі былі родныя,

Кіпела ў венах дужа кроў!

Калі на вокнах пасвятлела, значыць,

Час да вяртання мой прыйшоў!

І вось я крочу, спынілася ж спатканне,

Іду я з думкамі дамоў.

01.2019

*****

Гады матляе каляндар,

А нянавісць знутры расце.

Збіраю жудасных пачвар.

У венах боль цячэ.

Трываю, пакуль ёсць сілы!

Сябе трываю, які я ёсць!

Па сэрцу цяжка білі –

Складаны, брудны лёс.

Пакуль жыву, пакуль чакаю!

Не выпускаю з сябе зло.

Па гарадах чужых блукаю,

Каб не ўпасці жудасна на дно.

І калі знікнуць мае сілы –

Знікну з свету я.

У напружанні ўсе жылы.

Балючая ідзе ўнутры вайна.

Колькі змагу яшчэ пражыць?

Не ведаю я гэтага адказу.

Але пасля, цела спаліць.

Запомніце вось гэтую фразу.

12.2017

*****

Ты для мяне прыемны чалавек!

Цябе трымаю ў абдымках.

З табой не які страх

Не апануе на памылках.

Бяру цябе. І да палётаў,

Мы крылы вольна раскрываем.

Нябачна хмар і змрочных фарбаў.

Сябе ў небе паляпшаем.

Ляцелі мы праз гурт людзей –

Наогул іх не заўважаем.

Каханне сэрцам. Усё вышэй.

Занадта шчасце адчуваем!

Маё святло, мой свет, цяпер цудоўны.

Ад слоў, усмешкі і жыцця!

Бо зараз, час шыкоўны:

З табой яднанне, цяплыня!

05.2020

*****

Калі ўбачыў позірк твой,

Сустрэліся ўпершыню вачамі.

Я нібы страціў голас слоў.

Пачатак зносін паміж намі.

Плынь адчуванняў закранула

І вось мы побач, час размоў.

Ваколье нас не закранала,

Не заўважалі яго фон.

Агульнасць тэм мы не шукалі –

Само знайшлось, аб чым казаць.

Усмешкі твараў не сціхалі!

Вельмі прыемна разам быць.

Хутка прыйшло і развітанне.

І не злічыць нашых хвілін.

Я запытаўся пра спатканне –

Згадзілася на сем гадзін.

07.2019

*****

Я без сустрэчы прамяня,

А мне ж так хочацца сагрэцца!

Агонь прытворны і што дня –

Фальшыва сэрца б'ецца!

Не адгукаецца на словы сонца.

Хаваецца за хмарамі…як жа я?

Блукаю і шукаю я бясконца,

Неба блакітнага і чыстага.

У цені смутку і надзеі,

Я мару, гледзячы наверх.

Наперадзе яшчэ мае падзеі!

Ад барацьбы яшчэ не збег.

У шэрым холадзе маўчала,

Усё асяроддзем, побач бед.

Дзе я з'яўляўся – зацiхала.

Я непадобны на астатні свет!

Вецер не дужа сёння моцны,

Каб разагнаць над галавой,

Аблокаў хвалі, дзе ёсць сонца.

Таму шляхі мае бяз слоў.

Шукаю цяплыню, бо гэта мэта!

Не адступлюся, не схілюся я!

І да сапраўднага святла імкнуся.

Да добрых адчуванняў пачуцця.

02.2019

*****

У музыцы я раствараюся на ноты

І хочацца мне танчыць, расквітаць!

І адцягнуцца, каб падчас маркоты,

Наогул пра яе не ўспамінаць!

Люблю я ўслухоўвацца ў словы,

Нібыта ў іх сябе хачу знайсці.

Ці хуткі рытм, або павольны –

Я расчыняю ўсе пачуцці, што ўнутры.

Ёсць шмат цікавых у свеце песень,

Якія дакранаюцца душы!

Дзе падабенства суму ў восень.

Ці весялосці росквiту