Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич

class="empty-line"/>

І рэчы сталі іншымі твае,

Не заўважаеш у іх ужо праблемы!

Каханне ўсё змяніла і вядзе,

Адзін адказ – няма ўжо дылемы.

Калі ўпаў, цябе падымуць,

Ці не дадуць ўпасці, памыліцца.

Каб у адзіноце не сысці і не згінуць,

Каханне дае сэрцу біцца!

І ўдваіх стварыць адно.

Сям'ю: дзіцяці, маму, тату!

Пісаць, працягнуць палатно,

Дадаць яшчэ адну, у скарбонку, дату.

09.2017

*****

Шмат таямніц у кожным целе.

Шмат розных думак і людзей.

Подзвіг гісторыі, напевы.

Што па сапраўднаму радней!?

Ці добра блытацца ў краіне,

Блукаць пад зоркаю ідэй?

Губляць свой час і свае сілы,

Ад рабаванняў быць слабей!

Не ўцячы ад сваіх мараў.

Верыць, што заўтра будзе лепш.

І не трымаць ад кармы балаў,

І выклікаць сорамна смех.

Чакаць. А можа ўсё ж сыходзіць?

І без імя можна вялікім быць.

Бяздарна здольнасці расходаваць,

Бязглузда проста жыць.

А разумець, які ты чалавек!

Ты не падобны на ўсіх астатніх?

Скарбы твае сапраўдныя, здалёк –

Могуць адкрыць і растлумачыць!

Галоўнае, усё разумець, пасля,

Дарма сябе не забіваць.

Жаць руку сябру. Акрамя,

Таго хто хоча цябе страціць.

11.2018

*****

Вочы стаміліся ад пераездаў.

Баляць і кажуць хопіць, стоп!

Я шмат якіх пабачыў месцаў

І зноў рыхтуюся да новых спроб.

А як жа мне?! Гэта нязменна.

Я падарожнічаю, не стаю.

Бо тыдзень, з позіркам, нястомна,

У кут дыпрэсіі нясе.

А хто рыхтуецца на заўтра

І рухаецца ў новый дзень?

Так гэта ж я, ды ўсё ж нахабна:

Са стомленносцю і ў бядзе.

10.2020

*****

Ідзе па вуліцы адна,

Дзе шмат жоўтай лістоты.

Цярушыцца ад хмар вада

І грызуць яе турботы.

Не чуваць птушыны спеў,

Гул спяшаючых машын.

Колер цёплых дрэў.

Шэрых маляваных спін.

Зараз думаеш аб ім:

Што ён робіць, дзе ён!?

У чаканні, без гадзін –

Адзінота сумных дзён.

Каб прыйшоў, цябе абраў!

Ты чакаеш, кожны тыдзень.

Смутак восені прагнаў,

Нібы зараз восень студзень.

Каб убачыць прыгажосць

І адчуць пяшчоту фарбаў.

Трэба каб з'явіўся госць.

Ён багацце скарбаў!

10.2018

*****

Пакінуў цень туман

І я стаю сярод пустэчча!

Я трапіў зноў у падман.

І сэрца дужа б'ецца.

Няма больш тваіх слоў.

Ты зняла маску – злодзей…

Скрала мой шлях, куды я ішоў.

Цяпер куды мне крочыць?

Змянілася жыццё і небяспечным,

Здаецца мне мой свет.

Бязьлюдным, нібы та бясконцым,

Дзе гарызонту ёсць канец.

Я аглядаюся, подых вільготны.

Раса парыцца ўверх.

Я ў цішыні, тут я нягодны.

Дзе ж ратаўнік, мой чалавек?!

10.2019

*****

Тут па-сапраўднаму няма свабоды!

Свабоды слова тут няма.

Не адчуваючы ўлад клопаты,

Трымаецца з апошніх сіл сям'я.

І ўся зарплата на падаткі,

Жывем мы з вамі ў доўг!

А прэзідэнт нам кажа: “Усё ў парадку!”

Вось гэтым нам ён дапамог…

А дзе ўсё тое, што ён абяцаў?

Ён падмануў народ прыгожа.

Калі народ запатрабаваў, спытаў!

У адказ: “Вам Божа дапаможа!”

Шмат грошай траціць на ахову,

Сябе ён толькі беражэ.

І ў турмы: за свободну мову,

За сцяг і герб свабоды, ён бярэ.

Мы церпім гэта ўсё і марым,

Хочам лепей жыць!

А усё, што трэба – аб'яднацца!

І зможам уладу мы змяніць!

04.2018

*****

Вільготны вецер абдымае твар,

Мазалі на нагах больш балюча!

Не зламаць, з мэтай да мар,

Словы іншых раняць калюча.

Не здольны самастойна зрабіць,

Сваю ўласную думка ўвасобіць.

Казалі яны, хацелі зламiць,

Цяжка ўзбадзёрыць, лепей забіць!

Я чую ўсіх, хто кажа,

Мне не трэба іх меркаванне!

Няхай нават у спіну пакажа,

Я дайду, чакаю спаткання.

Не дагнаць мяне, не спрабуй!

Да мэты я з загартоўкай.

Палкі ў колы? Скараходы абуй!

Са мною муза, вандроўка.

Не здаюся, ламаючы сцены,

Мне нічога іншага, не трэба!

Імчуся да жыцця, да змены,

Як галадоўка, патрабуе ежы, хлеба.

Не закрываючы вачэй,

Каб не заснуць у хаусе жыцця.

Хутка стане мне лягчэй,

Думкі давядуць да канца, ганца.

З думкамі, аб фінішы шляху,

Сябе мяняю, перамагаю!

Імкнуся з мэтай без страху,

Моцна ў сябе веру, не гадаю.

Бясконцасць шляхоў, мастоў, камянёў.

Сціраючы пяткі да болю!

Знайшоўшы начную дарогу агнёў,

Абмяркоўваю цяжкую долю.

09.2017

*****

Так, я закаханы…ня прыдумляю!

Бо поўняцца табою думкі.

Твой вобраз я не адпускаю.

У руцэ, тваю руку трымаю.

Прачнуліся і матылі ўнутры –

Сябе я незвычайна адчуваю.

Так, я шчаслівы, у куражы!

Я ўсё заўгодна атрымаю!

Мне так прыемна, мы ўдвох!

Без доказаў, усё зразумела:

Я пакахаць папраўдзе змог.

Іду на подзвігі я смела.

Скарб мой, маёй душы.

Ты больш за ўсіх тут значыш!

Спыніла ты шалёныя вятры.

Ты цяплыню даруеш. Ты мой зайчык!

08.2019

*****

Зямля пад намі не рухома.

Спыніла час у нас.

Няма сустрэч, няма і дома.

І знік у сэрцах бас.

Няма тваёй рукі,

Майго пляча з табою…

Няма вясёлкавай дугі.

Паддаліся спакою.

Я з думкай пра цябе,

Губляць было і ёсць балюча!

Я з болем у барацьбе:

Да свету, я калючы.

Не ведаю, дзе ты.

Ці ўспамінаеш пра мяне!?!

І ў цемру кінуты гады,

Прычына крыецца ў бядзе.

Пад намі нібы парасон,

Прамень нам не даступны.

Хацелася, каб толькі сон,

А раніцай твой голас чутны!

08.2017

*****

Мне хочацца ляцець туды,

Дзе ззяюць зоркі…і праз хмары,

Ляцець, праз кропелькі вады.

Нібы дзіця, але ж я дужа сталы.

У марах маляваць сузор'е

І ахінаць прыемных тысяча планет!

Дзе кожны час, своё надвор'е.

Няма навін у стужкі бед.

І будаваць салодкія вясёлкі,

Каб усміхалісь шэры змрокі!

Рабіць, няхай і невялікі крокі,

Да той яскравай большай зоркі.

Узровень і ўзрост не значны,

Калі ты цалкам узляцеў!

Але ў кожнага свет розны.

Цябе адзін ён зразумеў.

Не існуюць навогул межы.

Паветра непатрэбна ў гэты час.

Галоўны ты, ты незалежны!

Складаеш свой прыгожы сказ!

04.2018

*****

Мне ёсць яшчэ аб чым казаць

І я пушчаю свае карані!

Каб шмат гісторый напісаць,

Пра знойдзеныя мною камяні.

Я не імкнуся да вяршыні,

Да той паэзіі лепшых імён!

На ліст кладу я ўспаміны,

Пражытых мною розных дзён.

І ёсць жаданне, каб чыталі.

Знаходзілі