Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич

між нас памер.

І наляцелі чорны хмары,

Маланка б'ецца, нібы звер

І адгалоскі грому прамаўлялі:

“Тваё жыццё сярод папер!”

І не звяртаючы ўвагі грому,

Хачу я бачыць твае прамяні!

Каб апынуцца каля дому

І цалавацца ля ракі.

Але ты знікла, маё сонца…

За навальніцай, мабыць, ты.

Злуешся на меня, а я не моўчкі,

Кажу як не хапае цяплыні.

Пасля праз час усё сціхае

І неба чыстае, але ў начы.

І дзеля шчасця сонца не спрыяе:

Я каля зорак, вольны і чужы.

01.2020

*****

Я паранейшаму пакіну след.

Не ведаю, якое будзе заўтра.

Праблемы гоняць мяне прэч,

А я трапляю, дзе шмат жарту!

Сур’ёзнасць мне б набыць у словах,

Размовы былі б бяз хлусні.

А я жыву з людзьмі ў умовах

І цяжка мне ад іх сысці.

Калі не цалкам разабрацца:

Дзе праўда ёсць, а дзе няма.

Тады не варта расчыняцца!

Тут па-сапраўднаму ідзе гульня.

І ставяцца па-рознаму, у абліччах,

У розны дзень, у розны час!

І выяўляецца гэта ў звычках.

Я вывучаю на фальшывасць вас.

12.2018

*****

Думкі збіраюцца, як ліхтары на небе.

Вясновы час, начны палон людзей.

Дзе прачынаецца ахвота і сумленне,

Адлегласці становяцца радзей.

Думкі мацней, захопліваюць стан

І цяжкія наступствы разважанняў.

А месяц, у адрозненні, як пан.

Збірае на сябе ўвагу зазіранняў.

Бадай, ёсць яшчэ адзінае жаданне!

Адзіна зорка, што збіраецца ўніз.

Але патрэбна намаганне,

Каб не міргнуць, ажыццявіць капрыз.

Прыклыхлае становішча ў цемры,

Калі хутчэй не атрымаць сваё.

Здаецца, вось той час, ён недармны!

Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.

Месяц хаваецца за хмару на хвіліну

І зорка падае, яе ўж не стрымаць.

Начная рэчаіснасць з'явы,

Якую можна было назіраць.

04.2020

*****

Пяць хвілін да спадкання.

Сэрца б’ецца хутчэй!

Усё больш хваляванне.

Гукі вуліц цішэй.

У руках букет кветак,

Водар іх, прыгажосць!

Пераплёт рознасць сетак.

Адчуванне – я госць.

У душы ёсць прыемнасць,

Ёсць таксама і страх!

Знешнасць – ахайнасць.

Гатоўнасць у снах.

Пазнаванне ў рысах,

Чаканне розных размоў.

Спакуса на вуснах.

Погляд без слоў.

07.2017

*****

Не маю сіл ляцець у неба.

Ляжу ў полі сярод траў.

І пачуццё: ”Ні што не трэба!”

І водар кветак мне спрыяў.

Я на адлегласці ад шуму вуліц,

Ад позіркаў і спрэчак, я маўчаў.

Я не схаваўся, але мусіць,

Я сумаваў, з аблокаў я чакаў.

Калі яны будуць бліжэй,

Над тварам, каб рукой кранацца.

Пакуль высока і хутчэй,

Бягуць, нібы баяцца.

І гукі насякомых мне спрыяюць.

Да разважанняў асалоды, я.

Расслабіўся і душу маю вабіць,

Гармоніі, што надае зямля.

Рысы прыроды ахінаюць.

У адзінае, нібы я сплю і ў сне.

Здольнасць маю не толькі развіваюць,

Але і сэнсу накідаюць мне.

10.2018

*****

Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?

Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?

Ты зноў жадаеш, каб змянялі,

Паспрабавалі вылічыць памер!?

Вялічыню нашых адносін.

Ты хочаш ведаць, што ў нас!

А для мяне, адносін досыць,

Бо з майго боку толькі фальш.

10.2020

*****

Я зазіраю ў люстэрка:

Я бачу незнаёмы твар.

Змяніўся моцна, кепска,

Мне не прыемны маскарад.

Я рушыў побач з смуткам.

Схаваўся розум мой.

Жыццё маё аснова чуткам,

Прайграны мною бой.

Крану адлюстраванне, погляд –

Нікчэмны, чэрствы я!

Змяніўся чалавечы выгляд.

У галаве адна вада.

Застаўся я ў адзіноце,

Страціў грамадскі змест.

Даўно мой дзень бясконцы,

Цягне бяздушны сэнс.

Ляцяць аскепкі ад біцця

І на падлогу разгарнуцца.

Тым бокам, без святла,

Люстэркі болей не збяруцца.

02.2020

*****

Знікае мова, з’яўляюцца крыжы.

Мы страчваем гісторыю, краіну.

І моўчкі ўспамінаем карані,

Калі жыццё ўжо ў ціне.

Калі ісьці па гэтай сцежцы,

Сцяг здымуць ворагі твае!

Будуць стаяць на тваім месцы –

Не будзе больш свайго ў цябе.

Змагаліся раней, а ты спыніўся!?..

І ўжываеш іншых галасы.

З мінулага смяешся…потым. Памыліўся!

І да вяртання ёсць яшчэ часы!

Калі знішчае яе “дзед вусаты”.

Ты беражы, ідзі за мовай толькі ў след!

Ён неўзабаве будзе згнаты!

А ты са скарбам – па̒знае беларуса свет.

Ты на канапе слухаеш замежных.

Няхай вось так, калі ёсць у цябе сваё!

Ты набываеш новае, а ў памяці не цесна.

А беларуска мова, з гонарам – Тваё!

07.2019

*****

Апошнія квіткі, апошні рэйс.

А мы спазніліся і самалёт у небе.

Змоўк у адносінах працэс,

Мы моўчкі, побач селі.

У розны бок мы пазіраем

І разумеем, што далей.

Нічога больш не атрымаем:

Тых адчуванняў, як раней.

І не якіх ужо палётаў.

Наперад рухацца – не ўдваіх.

Мы парушаем мноства клятваў,

Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.

Глядзім на новыя расклады,

Каб паасобку, пешшу, нам сысці.

Адмененыя ўсе любоўныя палёты.

Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.

12.2018

*****

Мне да спадобы беларуска мова!

Мне да спадобы беларускі край!

Але яе, на сам рэч мала.

Прыгожу мову хтосьці скраў.

Давай жа вернем мову, сябра!

Каб жыў яшчэ і існаваў народ!

І кожны тыдзень запар,

Ёй надаваць душы палёт!

Я бачыў, як яна знікае.

Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!

Яна з прамовай набывае,

Нацыянальны наш узрост.

Ты не саромейся і не здавайся.

Не будзь жа тым, хто разбурае нас.

Сапраўдным беларусам быць, збірайся,

Каб не знікала нацыя праз нас!

10.2019

*****

Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?

Як быў шчаслівым некалькі хвілін?

І ў той жа час я не баяўся,

Бо быў з табою, не адзін.

А я вось памятаю быццам усё,

Што нас датычыць, нашых зносін.

Я адчуваў прыемнае жыццё!

Я быў сапраўдным, родным!

Цяпер не так, зусім не так.

Я ў адзiноце суму, у палоне.

Я без цябе хварэю, я жабрак

І сэрца без каханне стогне.

Цьмянеюць мае мэты хутка.

Усе тыя, што яскрава свецяць.

У галаве ад смуткаў брудна.

Думкі пра будучыню – вецер.

І ты не вернешся, дакладна.

А як жа мне табою не хварэць!?

Калі кахаю я цябе сапраўдна!

Калі ты лепшая, што змог я мець.

11.2019

*****

Я вельмі злы!

Я прасякнуты злосцю!

Мяне акрый.

Дарогі няма госцю…

І ўздоўж агнёў