Дубянецкі - Неизвестно

Міхал Дубянецкі

«Трэба рызыкаваць».

Дзёньнікавыя запісы 1985-1988 гадоў

Падрыхтоўка да друку Станіслава ДУБЯНЕЦКАГА.

Публікацыя Марыі Міхайлаўны Дубянецкай.

Яшчэ адна праява асабістай мужнасьці

У долі кожнага рэдактара перыядычнага літаратурнага выданьня ёсьць шчасьлівыя хвіліны. Яны зьвязаны з першаадкрывальніцтвам новых талентаў, выдатных твораў. За амаль 16 гадоў працы ў рэдакцыі часопісу “Полымя” мне даволі часта даводзілася перажываць такую радасьць.

Але гэта запеўка. Гаворка пойдзе пра трошкі іншае. Сёньня, з вышыні гадоў, мне падаецца цікавым, што рэдагаваньне мастацкіх рэчаў: раманаў, аповесьцяў, апавяданьняў, п’ес, вершаў, паэмаў помніцца толькі ў выключных выпадках. Затое ўсе ўспаміны, дзёньнікі, якія давялося рыхтаваць да друку самому ці нават проста чытаць вокам галоўнага рэдактара, не забываюцца. І тым больш такі жывы, эмацыянальны, выбуховы матэрыял, як дзёньнікі Міхала Дубянецкага “Трэба рызыкаваць…”

Як вядома, Дубянецкі быў таленавітым энцыклапедыстам, перакладчыкам, пісьменьнікам. Але асабліва ўдала і надзвычай вынікова спалучыліся ў ім дзьве прыродныя адоранасьці.

Ён стаў бліскучым кніжным выдаўцом – захопленым, ініцыятыўным, мудрым. Аднак на пасадзе дырэктара выдавецтва “Мастацкая літаратура”, каб яно працавала ня толькі на выкананьне эканамічнага плану, а для людзей, гэтым адбыць было немагчыма. Каб выпускаць патрэбныя, цікавыя кнігі, каб змагацца за іх з цэнзурай, патрабаваліся сьмеласьць, мужнасьць. У Міхала Дубянецкага яны меліся, пра што сьведчылі многія эпізоды ягонай дзейнасці.

Яшчэ адной праявай асабістай мужнасьці гэтага слаўнага чалавека сталі дзёньнікі. Здаецца, гэта так проста – пачаць іх весьці, зрабіць першы запіс. Але толькі не ў таталітарнай дзяржаве. Тут патрэбна адвага, бо занатаваныя радкі могуць трапіць у рукі высокапастаўленых ідэалагічных цэрбераў, цэнзараў у пагонах, а тады – чакай бяды. Ён гэтага не спалохаўся.

Друкаваць дзёньнікі М. Дубянецкага часопіс “Полымя” пачаў у № 2 за 1999 год. Гэта быў асобны сшытак, які меў загаловак “Да гісторыі выданьня аповесьці Васіля Быкава “Мёртвым не баліць”. Яму была дадзеная назва “Злое вогнішча”, а радок аўтара пакінуты падзагалоўкам. Да ліквідацыі незалежных рэдакцыяў, якая адбылася ў 2002 годзе, мы пасьпелі апублікаваць іх у “Полымі” у № № 10-12 за 2001 год, № № 1-4 за 2002 год...

Радуюся, што часопіс “Дзеяслоў” вырашыў апублікаваць астатнюю частку зьмястоўных дзёньнікаў. Гэта высакародна і справядліва ў дачыненьні да памяці пра Міхала Дубянецкага. Будзем спадзявацца, што некалі дзёньнікі выйдуць і асобнаю кнігаю.

Сяргей Законьнікаў.

5 студзеня 1985 году. Субота. Сяджу дома – выходны дзень. “Сяджу” – не зусім дакладна, бо ўвесь час нешта раблю. Днямі канчаткова вызваліўся ад “блакады” – “Блакаднай кнігі” Алеся Адамовіча і Данііла Граніна. Гэта незвычайная кніга вычарпала мяне канчаткова, фізічна і маральна. Фізічна таму, што вялікая, таму, што быў пэўны тэрмін здачы яе да выданьня, таму, што патрэбна было мазольна ўдасканальваць уніфікацыю мноства шмат разоў паўтораных там імёнаў, адрасоў і іншых рэаліяў. Маральна таму, што надзвычай цяжка аказалася быць прыкаваным такі працяглы час да тых трагічных, жудасных блакадных гісторыяў. Адчуваю, што я доўга яшчэ буду знаходзіцца пад уражаньнем усіх тых кашмараў, што доўга не змагу ўзяцца зноў за нешта значнае.

На 1986 год да выданьня не планую сабе нічога. Значыць, 1985 год – “свабодны”. А сёньня першы дзень гэтай свабоды. Як ніколі ўважліва азнаёміўся са сьвежым “ЛіМам”. Гэта першы нумар новага году. Вялікую плошчу нумару занялі ўзнагароды і… некралогі. Сьцяпану Александровічу нада­дзеная годнасьць “Заслужанага работніка культуры БССР”. Так сабе, без усякае юбілейнае даты, бяз нейкага “гарачага ўчынку”, а проста “за шматгадовую плённую літаратурную працу і актыўны ўдзел у грамадскім жыцьці” Хай сабе й так! Любіць ён афіцыйнае, дзяржаўнае прызнаньне, дамагаецца яго. Але ж дзівак, хапіла б і добрага прызнаньня шматлікіх і ўдзячных яго чытачоў. Зрабіў жа нямала. Гэта і застанецца ў яго вечным актыве, а ня тое званьне, што вельмі часта даецца неўпапад.

А вось Станіслаў Марцалеў за сваё 60-годдзе атрымаў Ганаровую грамату Вярхоўнага Савету БССР. Сядзеў бы і дагэтуль у ЦК, дык, напэўна, адхапіў бы ордэн за сваю антыкультурную дзейнасьць на пасадзе загадчыка аддзелу культуры. Божа, колькі ён напсаваў нашай літаратуры, нашай культуры! Як шчыраваў ён на ганебнай ніве русіфікацыі! Ды й цяпер псуе і шчыруе, шчыруе і псуе. А на цяперашняй пасадзе яго гэта можна “пасьпяхова” рабіць. Усё-такі камандуе цэлым Інстытутам. Ды якім – мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору!

Цэлую старонку займаюць партрэты новых лаўрэатаў Дзяржаўнай прэміі БССР у галіне літаратуры, мастацтва і архітэктуры, а таксама артыкул пра іх Максіма Танка – старшыні Камітэту па гэтых прэміях. Аж 21 лаўрэат! Сярод іх 5 пісьменьнікаў, адзін журналіст, адзін мастак. Я рады за Дануту Бічэль, Петруся Макаля, Дзьмітрыя Бугаёва, Анатоля Грачанікава, творчасьць якіх я ведаю і ў асноўным люблю. З задавальненьнем успрымаю таксама прэміі цудоўнай артыстцы Марыі Захарэвіч, мастаку Гаўрылу Вашчанку. Прэмія прысуджаная таксама і вялікаму нашаму Уладзіміру Караткевічу. Надта позна зрабілі гэта! “Цэхавая” грызьня, групаўшчына не дазволілі аддаць належнае гэтаму Сьветламу Чалавеку пры ягоным жыцьці. На папярэдні ж конкурс, які быў яшчэ пры Валодзевым жыцьці, вылучаўся той самы раман “Чорны замак Альшанскі”. І тады адхілілі. Затое цяпер, ратуючы свой аўтарытэт, рэабілітуючы сябе перад смуткуючай дагэтуль Беларусьсю па Такой Страце, заплюшчыўшы ад ганьбы і сораму вочы, прызналі Творцу. А каб раней, дык, можа, гэтае прызнаньне хоць крыху сагрэла б яго збалелае сэрца. А можа, і выратавала б жыцьцё, хоць Ён і ня падкі быў на афіцыйную славу…

Яшчэ старонка – рэпартаж пра адкрыцьцё Літаратурнага музею Петруся Броўкі. Вось каго ўжо песьцілі “партыя і ўрад”. Узьнялі да найвышэйшых годнасьцяў ня толькі БССР, але і СССР – і ў літаратуры(!), і ў навуцы(!), і ў партыі, і ў дзяржаўным апараце. А ён жа не раўня Караткевічу. Памёр гэты Пятрусь, і яго ўжо ніхто і не ўспамінае. Пуставаць наканавана ягонаму музею… Сьмерць жа Уладзіміра Караткевіча адгукнулася вялікім болем у сэрцах кожнага беларуса. З кожным днём яго веліч расьце і будзе вечнай слава яго на нашай зямлі.

7 студзеня 1985 г. Прыняў удзел у адкрыцьці Рэспубліканскай школы “Юны літаратар”. Гэтая падзея адбылася ў 10 гадзінаў у Доме літаратара. Зала на 350 месцаў была перапоўненая: сюды зьехаліся таленавітыя вучні старэйшых класаў Менску і ўсёй рэспублікі. Школа будзе мець два аддзяленьні – вочнае і завочнае. Першае для мінчукоў, другое для іншагародніх.

Ад імя арганізатараў Школы (Інстытут літаратуры імя Янкі Купалы АН БССР, Міністэрства асьветы БССР і Саюзу пісьменьнікаў) заняткі распачаў дырэктар школы Яўген Лецка. Ён хораша, узьнёсла акрэсьліў мэту Школы, прывязаў яе да традыцыі “Маладняка”, расказаў пра форму і метады яе функцыянаваньня, прадставіў склад Савету школы. Юных літаратараў віталі бацькоўскім словам Васіль Быкаў, Ніл Гілевіч, Віктар Каваленка, Міхась Лазарук.

Я. Лецка зьвярнуў увагу на сьпецыяльную, вельмі цікавую, зьмястоўную і прыгожую насьценгазету, якую з вялікім густам выпусьціла да гэтай падзеі ”супрацоўніца Інстытуту літаратуры, энтузіястка стварэньня гэтай Школы Галя Дубянецкая”. Мне прыемна было чуць гэта, бо я ведаю, колькі душы ўклала Галя ў гэтую справу. Пасьля 10-мінутнага перапынку пачаліся практычныя заняткі.

У добры час табе, Школа! Вядома, ня ўсе твае выхаванцы стануць прафесійнымі пісьменьнікамі. Ды такая задача і ня ставіцца. Але ж стань гадавальнікам аматараў і прыхільнікаў роднага слова. Выхоўвай маладое пакаленьне ў духу любові і павагі да прыгожага пісьменства – нашага і сусьветнага. У жорсткі прагматычны век, у век, які сушыць душы чалавечыя, ты дбай, каб у гэтых душах усё-ткі заставалася аснова духоўная.

У час перапынку падышоў Васіль Быкаў. Сказаў, што ён вельмі сьпяшаецца па неадкладных справах, але хацеў бы са мною перамовіцца. Разам з Васілём падняліся на 3-ці паверх у Гілевічаў кабінет.

В. Быкаў. “Я з Сульянавым напярэдадні Новага году быў у АТК1. Неяк так сталася, што я прыгадаў яму адно выказваньне Ніла, які сказаў, што доўга ці мала будзе ён сакратарыць, але ж ганарыцца будзе заўсёды, што гэта пры ягоным сакратарстве былі прынятыя ў члены СП два цікавыя чалавекі. Адзін, – кажу я, – тут, перад вамі. АТК адразу, усьміхнуўшыся, сказаў: “А я і другога ведаю. Але гэты другі не напісаў ніводнага раману”.

Я адпарыраваў: раману, праўда, не напісаў, але ж колькі значных твораў пера­клаў. Ды як пераклаў! А перакладчыкі на поўных падставах прымаюцца ў Саюз. Але ён, Дубянецкі, як ніхто ў нашыя часы, столькі зрабіў і робіць для літаратуры – сьмела, прынцыпова, высокакваліфікавана. Дзякуючы яму, мы бачым цяпер адраджэньне нашай літаратуры – пісьменьнікам вальней стала дыхаць.