Тры таварышы (на белорусском языке) - Эрих Ремарк

- Дзякую, сястра.

Сястра выйшла. Работнiк яшчэ стаяў каля дзвярэй. Я даў яму "гасцiнца". Ён пайшоў таксама. У пакоi стала раптам вельмi цiха. Пат глядзела ў акно. Яе галава ў бляску святла здавалася чорнай.

- Ты замарылася? - спытаў я.

Яна павярнулася.

- Не.

- У цябе змораны выгляд, - сказаў я.

- У мяне iншая змора, Робi. Але на адпачынак у мяне яшчэ хопiць часу.

- Ты хочаш пераапрануцца? - спытаў я. - Цi спусцiмся спачатку на гадзiнку ўнiз? Мне здаецца, будзе лепш, калi мы яшчэ спусцiмся.

- Добра, - сказала яна. - Так будзе лепш.

На бясшумным лiфце мы з'ехалi ўнiз i селi за маленькi столiк у холе. Праз хвiлiнку да нас падышла Хэльга Гутман з сябрамi. Яны селi за наш столiк. Хэльга была ўзбуджаная i крыху ненатуральна вясёлая, але я быў рады, што яна была з намi i што ў Пат ужо з'явiлася некалькi знаёмых. Заўсёды цяжка перажыць першы дзень.

XXII

Праз тыдзень я вярнуўся. Ад вакзала пайшоў адразу ў майстэрню. Калi я прыйшоў, ужо сцямнела, яшчэ iшоў дождж, i мне здавалася, што мiнуў год, як я адвёз Пат. Кёстэр i Ленц сядзелi ў канторы.

- Ты прыйшоў у самы час, - сказаў Готфрыд.

- А што здарылася? - спытаў я.

- Дай яму аддыхнуць з дарогi, - сказаў Кёстэр.

Я сеў.

- Як справы ў Пат? - спытаў Ота.

- Добра. Наколькi можа быць добра. Але скажыце мне, што тут здарылася.

Гаворка пайшла пра машыну, якую мы забралi пасля аварыi. Мы яе адрамантавалi i вярнулi тыднi два назад. I вось Кёстэр учора пайшоў па плату. Але гаспадар машыны за гэты час збанкрутаваў. Машына прадаецца з аўкцыёну, разам з усёй маёмасцю.

- Нiчога страшнага, - сказаў я. - Мы маем справу толькi са страхавой кампанiяй.

- I мы так думалi, - суха заявiў Ота. - Але машына не застрахавана.

- Д'ябал! Няўжо праўда, Ота?

Кёстэр кiўнуў.

- Толькi сёння даведаўся.

- А мы цацкалiся з гэтым братам, як сёстры мiласэрнасцi, i яшчэ пабiлiся за гэтую ламачыну, - прабурчаў Ленц. - А чатыры тысячы марак вылецелi на вецер!

- Хто б мог прадбачыць! - сказаў я.

Ленц засмяяўся.

- Якая дурасць!

- Што ж будзем рабiць, Ота? - спытаў я.

- Я заявiў пратэст распарадчыку аўкцыёну. Але баюся, што карысцi з гэтага будзе не шмат, - сказаў Готфрыд. - Фiнансавае ўпраўленне i так злуецца на нас за падаткi.

- Магчыма, - згадзiўся Кёстэр.

Ленц падняўся.

- Раўнавага i добрая вытрымка ў цяжкiх сiтуацыях упрыгожваюць салдата.

Ён падышоў да шафы i ўзяў бутэльку каньяку.

- Выпiўшы такога каньяку, мы можам праявiць нават гераiзм, - сказаў я. Калi не памыляюся, гэта апошняя бутэлька добрага каньяку.

- Гераiзм, хлапец, - запярэчыў Ленц, - патрэбны толькi ў цяжкiя часiны. А мы жывём у часы адчаю. Тут адзiна прыстойныя паводзiны - гумар. - Ён выпiў сваю чарку. - Добра. А цяпер я сядлаю нашага старога Расiнанта, каб зарабiць якую дробязь.

Ён пайшоў праз змрочны двор i выехаў на таксi. Мы з Кёстэрам яшчэ крыху пасядзелi.

- Не шанцуе, Ота, - сказаў я. - Нам заклята нё шанцуе ў апошнi час.

- Я прывык не задумвацца больш, чым трэба, - адказаў Кёстэр. - I гэтага хапае. Як там - у санаторыi?

- Каб не хвароба, то там - рай. Снег i сонца.

Ён падняў галаву.

- Снег i сонца. Гучыць крыху нязвыкла, праўда?

- Праўда. Вельмi нязвыкла. Там усё нязвыкла.

Ён зiрнуў на мяне.

- Што робiш сёння ўвечары?

Я пацiснуў плячыма.

- Трэба спачатку занесцi чамадан дадому.

- Мне на гадзiну трэба адлучыцца. Ты потым прыйдзеш у бар?

- Абавязкова, - сказаў я. - Што мне яшчэ рабiць?

Я забраў на вакзале чамадан i занёс яго дамоў. Я адчынiў дзверы цiха: у мяне не было жадання размаўляць нi з кiм.

Мне ўдалося прашмыгнуць, не трапiўшы ў лапы фраў Залеўскi. Хвiлiнку я пасядзеў у сваiм пакоi. На стале ляжалi пiсьмы i газеты. У канвертах былi толькi праспекты. Мне нiхто не пiсаў. "Цяпер мне будуць пiсаць", - падумаў я.

Неўзабаве я ўстаў, умыўся, пераапрануўся. Чамадан я не распакоўваў. Я вырашыў пакiнуць сабе нейкi занятак пасля вяртання. Я не пайшоў у пакой Пат, хоць i ведаў, што там нiхто не жыве. Я цiхенька пракраўся праз калiдор i, выбраўшыся на вулiцу, з палёгкай уздыхнуў.

Я накiраваўся ў кавярню "Iнтэрнацыяналь" перакусiць. Афiцыянт Алоiс вiтаў мяне на парозе.

- Зноў да нас?

- Да вас, - сказаў я. - Урэшце, заўжды вяртаешся на старое месца.

Роза i астатнiя дзяўчаты сядзелi вакол вялiкага стала. Сабралiся амаль усе. Гэта быў час памiж першым i другiм выхадам.

- Бог мой, Роберт, - сказала Роза. - Рэдкi госць.

- Не пытайся ў мяне нi пра што, - сказаў я. - Галоўнае, што я вярнуўся.

- Не зразумела. Цяпер будзеш прыходзiць часцей?

- Магчыма.

- Не бяры блiзка да сэрца, - сказала яна, зiрнуўшы мне ў твар. - Усё праходзiць.

- Згодны, - сказаў я. - Гэта самая вялiкая праўда на свеце.

- Вядома, - адказала Роза. - Лiлi таксама ёсць што расказаць пра гэта.

- Лiлi? - Толькi цяпер я заўважыў яе каля Розы. - Што ты тут робiш? Ты ж выйшла замуж i павiнна сядзець дома ў сваёй краме водаправоднай арматуры.

Лiлi не адказала.

- Крама, - сказала Роза кплiва. - Пакуль былi грошы, усё iшло гладка... Лiлi - Лiлiчка... нiхто пра мiнулае не ўспамiнаў. Роўна паўгода працягваўся рай. Як толькi яна аддала апошнi пфенiг, дык шаноўны пан, якi стаў панам праз яе грошы, адразу адмовiўся ад жонкi... былой прастытуткi... - Яна цяжка дыхала. - Канечне, раптам заявiў, што нiчога не ведаў. Быў бязмерна здзiўлены: няўжо ў яе такое мiнулае? Так здзiвiўся, што падаў на развод. Але ж грошыкi не вернеш.

- Колькi? - спытаў я.

- Чатыры тысячы марак, не дробязь! Як ты думаеш, колькi мярзотнiкаў трэба прыняць для гэтага ў пасцелi?

- Чатыры тысячы марак, - сказаў я. - Зноў чатыры тысячы. Сёння сума як начараваная.

Роза зiрнула на мяне, не разумеючы.

- Сыграй лепш што-небудзь, - сказала яна. - Змянi настрой!

- Добра... раз мы зноў сабралiся разам...

Я сеў да пiянiна i сыграў некалькi модных мелодый. Я iграў i думаў, што ў Пат хопiць грошай на санаторый толькi да канца студзеня i што мне варта было б зарабляць больш. Я механiчна барабанiў па клавiшах i бачыў, як захоплена слухала Роза, седзячы на канапцы, а побач быў бледны, закамянелы ад жудаснага адчаю твар Лiлi, больш халодны i безжыццёвы, чым у нябожчыка.

З задумення мяне вывеў крык. Роза падхапiлася, ачнуўшыся ад забыцця. Яна стаяла за сталом, вырачыўшы вочы, са збiтым набакiр капелюшом. Яна не заўважала, што кава паволi цячэ з перакуленага кубачка па стале ў яе адкрытую сумачку.

- Артур! - з цяжкасцю прамовiла яна. - Няўжо - ты?

Я перастаў iграць. У кавярню ўвайшоў хударлявы развязны чалавек у капелюшы, збiтым на патылiцу.

У яго быў жоўты, нездаровы колер твару, вялiкi нос i маленькая, падобная да яйца, галава.

- Артур, - усё яшчэ мармытала Роза. - Ты?

- Ну, а хто яшчэ? - прабурчаў Артур.

- Божа мой, адкуль ты ўзяўся?

- Адкуль я мог узяцца? З вулiцы праз дзверы.

Хаця Артур вярнуўся пасля працяглага расстання, ён быў не вельмi ветлiвы. Я з цiкаўнасцю назiраў за iм. Вось ён - легендарны iдэал Розы, бацька яе дзiцяцi. Здавалася, ён толькi што выйшаў з турмы. Я не мог знайсцi ў iм нiчога такога, за што Роза магла яго так палымяна любiць. Магчыма, у тым i сакрэт. Дзiўна, чым спакушаюцца гэтыя цвёрдыя, як алмаз, знаўцы мужчын.

Артур, нiчога не пытаючыся, узяў поўны куфаль пiва, якi стаяў на стале каля Розы, i выпiў. Адамаў яблык на яго тонкай жылiстай шыi хадзiў пры гэтым уверх-унiз, нiбы лiфт. Роза глядзела на яго, i вочы яе гарэлi.

- Вып'еш яшчэ? - спытала яна.

- Вядома, - сказаў Артур. - Але вялiкi куфаль.

- Алоiс! - Роза, шчаслiвая, паклiкала афiцыянта. - Ён хоча пiва.

- Бачу, - абыякава заявiў Алоiс i налiў пiва.

- А дзiцятка! Артур, ты яшчэ не бачыў маленькай Эльвiры.

- Слухай! - Артур упершыню ажывiўся. Нiбы абараняючыся, ён прыклаў руку да грудзей. - Пра гэта мне не балбачы! Мяне гэта не датычыць! Я ж хацеў, каб ты пазбавiлася байструка. I так бы яно i было, каб я не... - Ён змрочна задумаўся. - А цяпер i на дзiця трэба грошы.

- Нiчога страшнага, Артур. А потым... гэта ж дзяўчынка.

- Таксама каштуе грошай, - сказаў Артур i залiў у глотку другi куфаль. Магчыма, знойдзецца дурная багатая баба, якая ўдачарыць дзiця. За прыстойную плату, вядома. Адзiнае выйсце.

Ён схамянуўся.

- Ёсць грошы?

Роза паслужлiва ўзяла сумачку, заляпаную кавай.

- Толькi пяць марак, Артур, я ж i не спадзявалася, што ты прыйдзеш. Дома ёсць яшчэ.

Артур, як якi паша, абыякава сыпануў серабро ў кiшэню жылеткi.

- Працiраючы заднiцай крэсла, не заробiш нiчога, - незадаволена сказаў ён.

- Ужо iду, Артур. Але цяпер няма чаго лавiць. Час вячэры.

- Хто стараецца, той i мае, - заявiў Артур.

- Ужо iду.

- Ну... - Артур дакрануўся да капелюша. - Заскочу зноў каля дванаццацi.

Развiнчанай хадой ён пайшоў да дзвярэй. Роза праводзiла яго шчаслiвым позiркам. Ён не азiрнуўся i не зачынiў за сабой дзвярэй.

- Вярблюд, - вылаяўся Алоiс i зачынiў дзверы.

Роза горда глянула на нас.

- Цi ж не маладзец? Цвёрды, як крэмень. I дзе ён прападаў столькi часу?

- Бачна па колеры скуры, - адказала Валi. - У турме. Герой!

- Ты яго не ведаеш...

- Як аблупленага, - сказала Валi.