Падарожжы Гулiвера (на белорусском языке) - Джонатан Свифт

Акрамя таго, ён узяў з сабою шэсць жывых кароў i столькi ж авечак з баранамi.

Яму вельмi хацелася развесцi такiх танкарунных авечак у сябе на радзiме.

Каб кармiць у дарозе свой статак, Гулiвер паклаў у лодку вялiкi ахапак сена i мяшок збожжа.

24 верасня 1701 года, у шэсць гадзiн ранiцы, карабельны доктар Лемюэль Гулiвер, празваны ў Лiлiпуцii Чалавекам-Гарой, узняў ветразь i пакiнуў выспу Блефуску.

20

Свежы вецер надзьмуў ветразь i пагнаў лодку.

Калi Гулiвер азiрнуўся, каб апошнi раз глянуць на нiзкiя берагi блефускуанскай выспы, ён нiчога не ўбачыў, акрамя вады i неба.

Выспа знiкла, быццам яе нiколi i не было.

Пад вечар Гулiвер даплыў да маленькага скалiстага астраўка, на якiм жылi адны смаўжы.

Гэта былi самыя звычайныя смаўжы, якiх Гулiвер тысячу разоў бачыў у сябе на радзiме.

Лiлiпуцкiя i блефускуанскiя гусi былi трошкi меншыя за гэтых смаўжоў.

Тут, на астраўку, Гулiвер павячэраў, пераначаваў i ранiцой рушыў далей, узяўшы па сваiм кiшэнным компасе курс на паўночны ўсход. Ён спадзяваўся знайсцi там населеныя астравы цi сустрэць карабель.

Але мiнуў дзень, а Гулiвер па-ранейшаму быў адзiн у пустынным моры.

Вецер то надзiмаў ветразь яго лодкi, то зусiм сцiхаў. Калi ветразь абвiсаў i матляўся на мачце, як ануча, Гулiвер браўся за вёслы. Але цяжка было грэбцi маленькiмi, нязручнымi вёсламi.

Гулiвер хутка выбiўся з сiлы. Ён пачаў ужо думаць, што яму нiколi болей не ўбачыць радзiмы i сапраўдных людзей.

I раптам на трэцi дзень каля пяцi гадзiн дня ён заўважыў удалечынi ветразь, якi рухаўся, перасякаючы яму шлях.

Гулiвер пачаў крычаць, але адказу не было - яго не чулi.

Карабель iшоў мiма.

Гулiвер налёг на вёслы. Але адлегласць памiж лодкай i караблём не змяншалася. На караблi былi вялiкiя ветразi, а ў Гулiвера - ветразь з малюсенькiх кавалачкаў i самаробныя вёслы.

Бедны Гулiвер ужо страцiў усякую надзею дагнаць карабель. Але тут, на яго шчасце, вецер нечакана сцiх, i карабель перастаў уцякаць ад лодкi.

Не спускаючы вачэй з карабля, Гулiвер гроб сваiмi маленькiмi вёсламi. Лодка рухалася ўперад i ўперад - але ў сто разоў марудней, чым хацелася Гулiверу.

I раптам на мачце карабля ўзняўся флаг. Грымнуў гарматны стрэл. Лодку заўважылi.

26 верасня, а шостай гадзiне вечара, Гулiвер падняўся на борт карабля, сапраўднага, вялiкага карабля, на якiм плавалi людзi - такiя ж, як сам Гулiвер.

Гэта было ангельскае гандлёвае судна, якое вярталася з Японii. Капiтан яго, Джон Бiдль з Дэптфорда, быў мiлы чалавек i цудоўны марак. Ён ветлiва сустрэў Гулiвера i адвёў яму зручную каюту.

Калi Гулiвер адпачыў, капiтан папрасiў яго расказаць, дзе ён быў i куды накiроўваецца..

Гулiвер коратка расказаў яму пра свае прыгоды.

Капiтан толькi паглядзеў на яго i пакiваў галавой. Гулiвер зразумеў, што капiтан не верыць яму i лiчыць яго чалавекам, якi страцiў розум.

Тады Гулiвер, нi слова не гаворачы, дастаў са сваiх кiшэняў адну за другой лiлiпуцкiх кароў i авечак i паставiў iх на стол. Каровы i авечкi разбрылiся па стале, як па лужку.

Капiтан доўга не мог апамятацца ад здзiўлення.

Цяпер толькi ён паверыў, што Гулiвер расказаў яму чыстую праўду.

- Гэта самая цудоўная гiсторыя на свеце! - усклiкнуў капiтан.

21

Усё астатняе падарожжа Гулiвера iшло шчаслiва, калi не лiчыць толькi адной няўдачы: карабельныя пацукi ўкралi ў яго авечку з блефускуанскага статка. У шчылiне сваёй каюты Гулiвер знайшоў яе абгрызеныя костачкi.

Усе астатнiя авечкi i каровы былi жывыя. Яны добра перанеслi доўгае плаванне. У дарозе Гулiвер кармiў iх сухарамi, якiя перацiраў у парашок i размочваў у вадзе. Збожжа i сена iм хапiла толькi на тыдзень.

Карабель iшоў да берагоў Ангельшчыны на ўсiх ветразях.

13 красавiка 1702 года Гулiвер сышоў па трапе на родны бераг i неўзабаве абняў сваю жонку, дачку Бэцi i сына Джонi.

Так шчаслiва закончылiся цудоўныя прыгоды карабельнага доктара Гулiвера ў краiне лiлiпутаў i на выспе Блефуску.

ПАДАРОЖЖА Ў БРАБДЫНГНЕН

1

Гулiвер пражыў дома нядоўга.

Не паспеў ён яшчэ як след адпачыць, а ўжо зноў пацягнула ў плаванне.

"Напэўна, такая ўжо мая натура, - думаў ён. - Неспакойнае жыццё марскога бадзягi мне больш падабаецца, чым мiрнае жыццё маiх сухапутных сяброў".

Адным словам, праз два месяцы пасля свайго вяртання на радзiму ён ужо зноў быў залiчаны доктарам на карабель "Адвенчар", якi выпраўляўся ў далёкае плаванне пад камандай капiтана Джона Нiкалса.

20 чэрвеня 1702 года "Адвенчар" выйшаў у адкрытае мора.

Вецер быў спадарожны. Карабель iшоў на ўсiх ветразях да самага мыса Добрай Надзеi. Тут капiтан загадаў кiнуць якар i набраць свежай вады. Пасля двухдзённай стаянкi "Адвенчар" павiнен быў рушыць далей.

Але нечакана карабель стаў цячы. Давялося выгрузiць тавары i распачаць рамонт. А тут яшчэ капiтан Нiкалс захварэў цяжкай лiхаманкай.

Карабельны доктар Гулiвер уважлiва агледзеў хворага капiтана i вырашыў, што яму нельга плысцi далей, пакуль ён зусiм не паправiцца.

Так "Адвенчар" i зазiмаваў каля мыса Добрай Надзеi.

Толькi ў сакавiку 1703 года на караблi зноў былi ўзняты ветразi, i ён шчаслiва дайшоў да Мадагаскарскага пралiва.

19 красавiка, калi карабель быў ужо недалёка ад выспы Мадагаскар, лёгкi заходнi вецер змянiўся моцным ураганам.

Дваццаць дзён карабель гнала на ўсход. Уся каманда змучылася i марыла толькi аб тым, каб гэты ўраган нарэшце сцiх.

I вось настаў поўны штыль. Цэлы дзень на моры было цiха, i людзi пачалi ўжо спадзявацца, што iм удасца адпачыць. Але капiтан Нiкалс, бывалы марак, якi не раз плаваў у гэтых водах, з недаверам паглядзеў на прыцiхлае мора i загадаў мацней прывязаць гарматы.

- Надыходзiць шторм! - сказаў ён.

Сапраўды, на другi ж дзень узняўся моцны, шквалiсты вецер. З кожнай мiнутай ён станавiўся ўсё мацнейшы i мацнейшы, i нарэшце ўсхадзiлася такая бура, якой яшчэ не бачыў нi Гулiвер, нi матросы, нi сам капiтан Джон Нiкалс.

Ураган бушаваў шмат дзён. Шмат дзён змагаўся "Адвенчар" з хвалямi i ветрам. Умела манеўруючы, капiтан загадваў то ўзняць ветразi, то спусцiць iх, то iсцi з ветрам, то легчы ў дрэйф.

У рэшце рэшт "Адвенчар" выйшаў пераможцам з гэтай барацьбы. Карабель быў добры, правiянту хапала, каманда здаровая, вынослiвая i ўмелая. Адно толькi было дрэнна: на караблi канчалiся запасы прэснай вады. Трэба было папоўнiць iх. Але як? Дзе? За час буры карабель так далёка аднесла на ўсход, што нават самыя старыя i бывалыя маракi не маглi сказаць, у якую частку свету iх закiнула i цi ёсць паблiзу зямля.

Усе былi ўстрывожаны не на жарт i з непакоем чакалi слова ад капiтана.

Але вось нарэшце юнга, якi стаяў на мачце, убачыў удалечынi зямлю.

Нiхто не ведаў, што гэта такое - вялiкая зямля цi выспа. Пустынныя скалiстыя берагi былi незнаёмы нават капiтану Нiкалсу.

На другi дзень карабель падышоў так блiзка да зямлi, што Гулiвер i ўсе маракi маглi выразна разгледзець з палубы доўгую пясчаную касу i бухту. Але цi была яна дастаткова глыбокай, каб у яе мог увайсцi такi вялiкi карабель, як "Адвенчар"?

Асцярожны капiтан Нiкалс не адважыўся без лоцмана ўводзiць свой карабель у не вядомую нiкому бухту. Ён загадаў кiнуць якар i паслаў на бераг баркас з дзесяццю добра ўзброенымi матросамi. Матросам далi з сабой некалькi пустых бочак i даручылi прывезцi прэснай вады, калi толькi iм удасца знайсцi дзе-небудзь непадалёк ад берага возера, рэчку цi ручай.

Гулiвер папрасiў капiтана адпусцiць i яго на бераг разам з матросамi.

Капiтан добра ведаў, што яго вучоны спадарожнiк для таго i выправiўся ў далёкае падарожжа, каб пабачыць чужыя краiны, i ахвотна адпусцiў яго.

Хутка баркас прычалiў да берага, i Гулiвер першы выскачыў на мокрыя камянi. Навокал было пуста i цiха. Нi лодкi, нi рыбацкай хацiны, нi ляска ўдалечынi.

У пошуках прэснай вады матросы разбрылiся па беразе, Гулiвер застаўся адзiн. Ён пайшоў наўздагад, з цiкаўнасцю аглядаючы новыя мясцiны, але не ўбачыў нiчога цiкавага. Усюды - направа i налева - цягнулася бясплодная, скалiстая пустыня.

Стомлены i незадаволены, Гулiвер пайшоў назад.

Мора распасцiралася перад iм суровае, шэрае, няветлiвае. Гулiвер абышоў нейкi велiзарны камень i раптам спынiўся, спалоханы i здзiўлены.

Што такое? Матросы ўжо сядзелi ў баркасе i з усяе сiлы грэблi да судна. Як жа гэта яны маглi пакiнуць яго аднаго на беразе? Што здарылася?

Гулiвер хацеў закрычаць, паклiкаць матросаў, але язык у роце быццам акамянеў.

I не дзiўна. З-за прыбярэжнай скалы раптам выйшаў чалавек вялiзнага росту - сам не меншы за скалу - i пагнаўся за лодкай. Мора ледзьве даходзiла яму да каленяў. Ён рабiў велiзарныя крокi. Яшчэ некалькi такiх крокаў, i ён схапiў бы баркас за карму. Але, мусiць, вострыя камянi на дне замiналi яму iсцi. Ён спынiўся, махнуў рукой i павярнуў да берага.

У Гулiвера ад жаху закружылася галава. Ён упаў на зямлю, папоўз мiж камянёў, потым усхапiўся на ногi i стрымгалоў пабег, сам не ведаючы куды.

Ён думаў толькi аб тым, дзе б схавацца ад гэтага страшнага вялiзнага чалавека.

2

Нарэшце ўзбярэжныя пяскi i камянi засталiся далёка ззаду.