Limon Bahçeleri - Marina Koroleva

David menüye bir göz atarak nar soslu pastırma tabağı sipariş etti.

– Ermeni misin? diye soran adam elini uzattı, -Hayk.

– David, yarım sadece. Ben Amerikalıyım.

– Şimdi sana pastırmayı getireceğim ve dedemin Kayseri'deki hikayesini anlatacağım. Yüzyıllardır pastırma yapıyoruz!

Birkaç dakika sonra Davi'nın önüne ince dilimlenmiş etli bir tahta ve zarif bir kadeh kehribar brendi koyuldu.

11

İki ay sonra…

David baş ağrısıyla yatakta uzanıyordu. Ağrılar vakit geçtikçe güçlendi. Ayaklarının tamamen donmasına izin vermeden yavaşça kalktı ve çıplak tabanlarıyla soğuk bir zemine bastı. Pandemide pencereden dışarı bakma arzusu kayboldu. Can sıkıcı derin sessizliği sadece Katedral çanının sesi bölüyordu.

Davi' nin fiziksel formu yayılan bir virüse benziyordu. Kırılmanın üstesinden gelmek zor oluyordu. Sakinleştirici şuruplar ve uyku hapları bir türlü işe yaramıyordu. Bu durum sınırı aşmak üzereydi ve analjezikler, önceki kokain dozu gibi aynı alışkanlığa gelmişti. Sık görülen spazmlar, sarkık beynin uzak köşelerinde kendini hissettiriyordu.

Yarı uykulu bir zihinde pencereye doğru yürüdü ve ıssız bir sokağa baktı. Kafeler, restoranlar, marketler ve butikler kepenklerle sıkıca kapatılırken görünüyordu. David’ in beyaz, buz gibi toz keyif ile mücadele süresi, karantinayla aynı zamana denk geldi.

Pencere pervazında kirli bulaşıklar duruyordu. Hayk ve karısı düzenli olarak yemek gönderirdi. Birkaç gün boyunca David hiçbir şey yememişti. Kurutulmuş ekmek ve jambonu fark edince, sıcak kahvenin dumanını ve doyurucu bir sandviçin tadını hayal etti. Buzdolabına gitti, birkaç çeşit peynir ve jambon çıkardı. Kapsülü, kahve makinesine attı ve Americano düğmesine bastı.

Bir sonraki saat boyunca David üç fincan kahve içti. Akşam yemeğini düşünürken gözleriyle telefonu buldu. Ekranda göz gezdirirken, ilk gördüğü cevapsız aramalar oldu. Birisi onu, inatla bu uykusundan çıkarmak istemişti. Hayk tam beş kez aradı…

Davi bir mesaj yazdı ve aramasının ilk gününde tattığı konyak ile bir saat sonra ona uğramasını rica etti.

Komodinin yanına yaklaştı ve İtalya'da kaldığı süre boyunca ele geçirmeyi başardığı tek tek kâğıtların üzerinde parmaklarını gezdirdi. Bu sayfalar, arşiv bilgilerinden veya okul alıntılarından daha fazlasıydı. Annette'nin gerçek hikâyesi, onu Amasya'nın limon bahçelerinden ve Anadolu'nun engebeli yollarından tam da İtalyan Donanma Filosunun gemi güvertesine kadar sürükledi.

David büyükannesinin bilmediği kıyıya yakın bir gemi enkazının hikâyesini hatırladı. Çocukken bunları düşünerek uykuya dalardı ve anlatımındaki her detayı rüyasında görürdü. O zamandan bu yana 30 yıldan fazla geçmişti. Şimdi her şey yerine oturuyordu. "Senaryolar icat edilmez, gerçek hikâyelerde bulunur" diye düşündü.

Kafasında bir ritim vardı ve henüz yazılmamış bir parçanın, yeni bir melodinin temposu çalıyordu. Defterinden bir parça kâğıt yırttı ve net bir plan yazdı. *İstanbul'a uçmak

*Kayıt stüdyosunu bulmak

*Amasya'ya gitmek

*Manastırı bulabilmek

Hazırladığı planı buzdolabına astı ve banyoya yöneldi. "Hayk’a her şeyi anlatmalıyım. Belki de İstanbul'da arkadaşları vardır…

Sabahın erken saatlerinde Jannette duvardaki takvimine baktı. 9 Mayıs’tı. Bu yıl kutlamaların olmayacağı kesindi. Herkes Moskova’daki dairelerinde ya da Moskova yakınlarındaki çiftliklerde oturuyordu. Geçit töreni saat tam 10'da online olarak başlayacaktı. Askeri teçhizatın tüm gösterimi ve birliklerin yürüyüşü, Rusya Federasyonu Yüksek Komutanlığı'nın sadece bir tribünüyle birlikte aktif gerçekleştirilecekti.

Büyük büyükbabasının; üniformalı, siyah-beyaz fotoğrafını masaya yerleştirerek Aziz Yorgi'nin kurdelesini bir köşeye bağladı. Dışarıda askeri uçakların gürültüleri yükseldi ve herkes pilotları selamlamak için balkonlara çıktı. Elmas şeklindeki filo, Jannette’nin evinin üzerinden uçarak özel bir günün atmosferini yaratıyordu.

Pandeminin başlangıcından bu yana, askeri güç gösterisi baharın en önemli olayıydı. Janna, çıplak ayaklarla sıcak bir odaya geri döndü. "Mayıs ayında hala ısıtma çalışıyor ve beklenen yaz asla gelmeyecekmiş gibi görünüyor.” Televizyonu açarak vatansever programlarla kanalları hızlıca geçti ve müziğe ulaştığında durdu. Aynı festivalin defalarca reklamı yeniden göze çarptı.

"Zhara v B…"

Geçtiğimiz birkaç yılda Rus müzik sahnesi, sanatçıların görüntülerinin gereksiz gösterişliliğine yönelik yeni bir eğilimi destekliyordu.

"Hayır, Bu olamaz!" Janna televizyonu prizden çekti. Montunu giydi, sıcak kahve ve ekler için küçük bir yolculuğa çıkmaya karar verdi.

Sovyet garajlarından geçerken, elektronik parçanın fon müzik seslerini duydu. Cebinden telefonu çıkardı ve Shazam’a dinletti. Ekranda sanatçının adı belirdi:

‘Project D…’

Janna, çalma listesini inceledikten sonra favorilerine ekledi.

“Bakü'ye kesinlikle gitmeyecek tek kişi ben değilim!” – düşündü ve beton duvardaki deliğin içine baktı. Gençler, eski model bir arabanın açık kaputunun başında durmuş, motorun problemini anlamaya çalışıyorlardı. Aziz Yorgi kurdelesi yan aynaya bağlıydı. Jannette gülümsedi ve yeniden açılan ve şimdilik paket servis olan kafeye doğru yöneldi. Müzik hala onun peşinden geliyordu.

12

Hayk bulaşıkları bir kenara itti ve pencere pervazına oturdu. Kese kağıdından yiyecek ve küçük bir şişe konyak çıkardı. Dairede etrafına bakınırken gözleri açık mutfak duvarındaki dolabına durdu. David hemen İtalyan kristalinden iki shot uzattı.

Bir şey sormaya gerek yoktu, yeni bir tanıdığın görünüşü ortadaydı. Bir zamanlar Hayk gençliğinde, uyuşturucuya bulaştı ancak paranın azlığı ve günlük çalışma, bir yıldan az oyalandığı parti arkadaşlarından yollarını hızla ayırdı. Hayk kısa süre sonra evlendi ve aile şarküteri ve restoran işine devam etti.

David'e baktığında aynı şeyi tavsiye etmek istedi ancak çok bilmiş gibi konuşmayı hemen kadehleri kaldırmaya çevirdi.

– Daha iyi zamanlar ve önümüzdeki yaz için!

David içki dolu shotı kaldırdı ve tek seferde içti. Bardağı pencere pervazına koydu, sandalyeyi çevirdi ve Hayk’ın karşısına oturdu.

Sonraki saatleri, David'in kopyalarına sahip olduğu arşiv ve okul evrakları hakkında konuştular.

Annette'in kompozisyonunda bir kısmı özellikle ruhuna dokundu. Son sayfada kurşun kalemle manastır, tepe ve limon ağaçlarıyla patika çizilmişti.

Hayk dikkatlice dinliyor, bardakların kenarlarına kadar kehribar rengi sıvı dolduruyordu.

Pencereden dışarı bakan Davi aniden sessizliğe büründü. Kalbi, önce kaynadığı ve sohbetlerin vızıldadığı şehrin sokakları kadar şu an boştu.

– Akrabalarım İstanbul'da yaşıyor. Şehir merkezinde restoranı olan bir bar var.

Hayk cep telefonunu çıkardı ve Türk numarası çevirdi. Kısa sohbet akşamın son kadehleri ile bitmek üzeriydi.

–Yaklaşan seyahat için! Sınır açılır açılmaz Konstantinopolis'e uçacağız!

– Budur işte, dostum!

David ayağa kalktı ve Hayk'ın omzuna hafifçe vurdu.

Bir süre sonra, iki yeni arkadaşın selfie, sisli bir akşam feneri parıltısının fonunda Project D'nin hikâyelerinde ortaya çıktı.

Hayk boş bulaşıkları aldı ve eve doğru yola çıktı. Restoranının önünde geçerken durdu ve tanıdık tabelayı bir daha okudu: Limon Bahçeleri.

Akşamın geç saatlerinde, Stalin döneminde inşa edilmiş beş katlı binanın geniş pervazında oturan Jannette pencereden dışarı bakıyordu. Aynı gün Play listesinde eklenen müzik çalıyordu. Tek bir el hareketiyle Dünyayı monoton bir dönüşe sürükledi ve küre, müzik parçasının temposu altındaki kendi ekseni etrafında dönmeye başladı. Janna social media’ya girdi ve Project D