За волю (на белорусском языке) - К Акула

- Калi маеш, джынджэр эйл.

Неўзабаве Нiна вярнулася з кухнi, паставiла на кафэйны столiк пляшку вiскi, джынджэр эйл, дзьве шклянкi i мiску зь лёдам.

- Ты можа галодная? - спытала Веру.

- Ды не, я ела ў цягнiку.

- Напэўна скупiньдзя Грыша цябе не накармiў?

- А Грыша скупiньдзя? - зьдзiвiлася Вера.

- Ну, як табе сказаць? Я не заўважыла, каб ён калi-небудзь раскашэлiўся, каб пагрэць нас, дзяўчат, як некаторыя...

Вера разважала, цi гаспадыня гэтага памешканьня дэманстравала сваю дэклярацыйнасьць цi шкадавала, магчыма, што Капшун ня бегаў за ёй.

- Пытаўся ён мяне, цi магу ўзяць пад сваё апякунчае крыло адну нашу асобу, што прыедзе сюды з паўночнае дзiчы, - прадаўжала Нiна, напаўняючы шклянкi напiткамi i лёдам. - Прабач мне, цi ты казала, што сам джынджэр эйл, цi i вiскi?

- Калi ты ўжо налiла, то вып'ю, - усьмiхнулася Вера.

- Дык я тады пытаюся Грышу: а якога-ж кавалера ты мне прышлеш? Ён расказаў мне пра цябе, што патрабуеш памешканьня й працы, добрага нагляду... Дык давай, вып'ем за нашае здароўе i знаёмства.

Стукнулiся шклянкамi.

- За здароўе!

Выпiлi па палове налiтага. Нiна села побач.

- Грыша гаварыў пра нагляд за мною? - спыталася Вера.

- Ды не, зусiм ня тое. Проста прасiў табе памагчы. Ай-я-яй, але-ж зь цябе й цаца! - бясцырымонна разглядаючы прыгожую дзяўчыну, захаплялася Нiна. - Колькi табе гадоў?

- Адгадай.

- Дам табе... ну... дваццатку.

- Цi я запраўды выглядаю так молада? - спыталася Вера.

- Выглядаеш вельмi маладой i прыгожай, - сказала Нiна зь вялiкiм нацiскам на два апошнiя словы.

- Дзякую. Прабач за пытаньне.

- Пытайся.

- Капшун сказаў мне, што маеш для мяне недзе работу... у нейкiм Трыфты...

- У Трыфты Тонi. Так называецца фiрма, дзе я працую загадчыцай дэпартаманту. Сама я не гаварыла са старым Жыдам, але надзейная асоба шапнула мне, што патрабуюць дзьве асобы на помач, дык я i сказала Грышу, калi была пра цябе гутарка...

- А што-ж яны плацяць?

- Сорак на тыдзень на пачатак. Ведаю, што гэта мала, але калi будзеш старацца...

- Ну няхай сабе... Хiба-ж на кватэру заплацiць хопiць? - усьмiхаючыся Вера пазiрала Нiне пiльна ў вочы.

- За кватэру нямнога, дзясятка хопiць, - адказала Нiна.

I Вера ня ведала, цi Нiна жартуе, цi што. Не выпадала цяпер таргавацца, бо Нiна Ляскiн - ейныя першыя адкрытыя дзьверы ў Радфордзе.

- Ня буду цяпер распытвацца пра варункi працы, бо якi-ж маю выбар, гаварыла далей Вера, пiльна разглядаючы гэны клубок шпулек на галаве гаспадынi.

- Спадзяюся, што скора ўложышся. Спачатку, вядома, пакуль разгледзiшся, будуць розныя пытаньнi... Мне казалi, што ты вельмi актыўная i працавiтая дзяўчына.

Вера не магла ведаць колькi й чаго яшчэ расказалi Нiне пра яе. Пажывецца, пабачыцца. Нiна Ляскiн выглядала вельмi сяброўскай, бадзёрай, практычнай, верацяном актыўнасьцi. На вячэру падсмажыла сьвiнiну - так званыя порк чопы. Елi з варанай бульбай, зялёным гарошкам з банкi. I паўтарылi тосты за сяброўства й супрацоўнiцтва.

Падчас перадаваньня вячэрнiх навiнаў Вера зь цiкавасьцю слухала паведамленьнi пра рух на галоўных дарогах, якiя тут называюць экспрэсвэйс. Найшырэйшая зь iх, дзе можна ехаць максымальнай скорасьцю 80 кiлямэтраў на гадзiну, як вялiкi вуж цягнецца праз горад з усходу на захад. Яна на дванаццаць палосаў, цi, як мясцовыя называюць, лiнiяў. У многiх месцах яна то крыху разгалiняецца, то злучаецца. Агульна гаворачы, гэтая адна дарога, яе можна было-б назваць супэраўтастрадай - абыймае шэсьць дарог у адным i шэсьць у супрацьлеглым кiрунку. Iншыя, падобныя, хоць i меншыя аўтастрады, лучылi горад з усходу, i захаду, беглi i ўскосна з паўдня на поўнач. Горад рос з дынамiкай малаведамай у якiм iншым месцы гэтага кантынэнту. Вялiкiя грошы ўкладалiся ў разрост сеткi супэрмадэрных дарогаў i падзямельнага мэтро.

У гэны вечар трымала добрая пагода. Вялiкiх выпадкаў на экспрэсвэях ня было, усё-ж наглядчык руху, што апiсваў яго падчас перадаваньня тэлевiзыйных навiнаў, прыгадаў, што за сёлетнi год у горадзе па дарогах аўтамабiльны рух забiў дваццаць сем чалавек. Многа гэта цi мала? Вера ня ведала. Горад расьце, напружвае свае мускулы. Мясцамi тое ды гэна трашчыць, iрвецца, крышыцца, разьбiваецца, лопае. Хутка растучы гiгант мае свае зрывы, правалы. Спрычыняюцца да гэтага мясцовыя палiтыканы. Пры дзьвярох - маса эмiгрантаў з Эўропы, а там далей ужо чуваць вэрхал Азiятаў, Афрыканцаў i шматлiках астравоў Карыбii.

Назаўтра ранiцай пайшлi ў Трыфты Тонi. Пасьля гадзiны, што спатрэбiлася на фармальнасьцi, Вера Мак атрымала месца прадаўшчыцы.

5

У спакойных часох i нармальных абставiнах Алесь Якiмовiч нiякiм чынам не апынуўся-бы там, дзе цяпер знаходзiўся. Але-ж апошняя пара дзесяцiгодзьдзяў прынесла вялiзныя катастрофы. Алесь апынуўся ў Новым Сьвеце, у гэтай аграмадзiне i ў бальшынi незаселенай краiне, амаль у самым цэнтры, - як ён любiў жартаваць, - гармiдары вольнага рынку. У гэны дзень ранiцай Алесь выгадна сядзеў у так званым экзэкутыўным крэсьле бюра свайго боса (шэфа) Давiда Зэлмана. Выгаднае, абабiтае скурай крэсла, на шпянi, можна было седзячы павярнуць у якi хочаш бок. Алесь спрабаваў, як кажуць, паамэрыканску палажыць дзьве нагi на пiсьмовы стол. Некалi пасьля вайны бачыў ён як гэтак рабiў цi адзiн амэрыканскi жаўнер у нейкай пiўнушцы вызваленай Эўропы. Праўда, такi Амэрыканец абавязкова дымiў здаравеннай цыгарай, або чвякаў гумай-жвачкай з фiрмы Рыглея. У Зэлманавым бюро ў Алеся ня было цыгары, ён рэдка калi курыў, а Рыглеявых жвачак ня любiў. Алесь паставiў на належнае iм месца свае ногi ды паглыбiўся ў разважаньнi пра сваю сытуацыю. Ён адно пачаў падарожжа ўверх па экзэкутыўнай, цi, - калi хочаце, - начальнiцкай драбiне. Але-ж, калi згадаць адкуль ён прыйшоў, дык абавязкова за помач у тым падарожжы Богу трэба падзякаваць. Яшчэ як трэба!

Ззаду - суцэльны кашмар. Неяк, як гавораць, палюдзку жылi хлебаробамi. Зямлю любiлi. Яна шчодра адплачвала за добрую працу, за цьвёрды мазыль. Навалач пачалася ад часу як трэснула пад нямецкiмi ўдарамi "рэч паспалiтая", а "братнюю руку" падаў маскаль... На сьпiну працавiтага чалавека ўзьлез абiбок-гультай-паразiт. У iхнай вёсцы паўстаў калгас. Бацька стануў на дыбкi. Неяк уночы яго забралi. Быў працавiты, у Бога веруючы, сумленны, беларускi селянiн. Быў!.. ня ведаў-бы ў той час Алесь як пiсаць эпiтафiю на магiле таго, каторы быў... Няведама дзе была ягоная магiла, i цi не ляжалi ягоныя астанкi ў масавай...

Алесева ўвага затрымалася на пiльнасьцi цяперашнiх неадкладных спраў. Ягоныя вочы прабеглi па прыгожа абшаляваных сьценах пакою ды затрымалiся на бронзавай, залатым блескам зьзяючай ручцы дзьвярэй. З-за дзьвярэй даляталi прыглушаныя гукi гандлёвага вэрхалу. Алесява праца - вышукоўваць на шырокiм рынку найбольш выгадныя i ходныя тавары. Алесь Якiмовiч - купляньнiк кампанii Трыфты Тонi. На гэтай пазыцыi трэба было мець добрыя сувязi зь людзьмi, ведаць гандлёвую тэрыторыю ня толькi сваёй краiны, але й суседа-сланя з паўдня, ведаць якасьцi й цэны масы тавараў, значыцца быць неабыякiм пранырам. У рукi спажыўцоў кажны дзень Трыфты Тонi намагаўся даць выгадныя й даступныя па цэнах прадукты. Праца нялёгкая. Частыя падарожжы, агляд i ацэнка тавараў, закупы разьлiчаныя на вялiкi ход. Пакуль што Алесю спадарожнiчалi посьпехi, сам бос Давiд Зэлман прызнаваў ягоныя ўдалыя махiнацыi, сувязi i гешэфты.

Ды пры гэтым босавым экзэкутыўным стале, - Алесь ужо раней пераканаўся, - доўга крэсла на шпянi не пагрэеш. Якiмовiч мог амаль дакладна прадбачыць, што вось гэтта неўзабаве здарыцца. За дзьвярмi, абабiтымi чырвоным калiфарнiйскiм дрэвам, пачуюцца борздыя крокi, некалькi слоў мiж босам i сакратаркай, тады пакруцiцца ў дзьвярох вышлiфаваная да блеску золата ручка i перад iм зьявiцца сярэдняга росту хударлявая, лысагаловая постаць энэргiчнага й заўсёды непаседлiвага ўласьнiка кампанii Трыфты Тонi.

- Галё, мой бой, як маешся! - мэталiчны голас пры стрыманай усьмешцы прывiтае Алеся. Паздароўкаюцца рукамi. - Павязло?

Тут i ня будзе часу адказаць на тое "як маешся?", бо бос ужо хоча ведаць, цi павязло. "На якiм гэта верацяне яму баба-спавiтуха пуп абразала?" - думаў цi раз пра Зэлмана Алесь.

- Крыху, - пачне сваю справаздачу наўмысна сьцiпла Алесь. Можа здарыцца, што задаволены бос i ўласьнiк крамы пасяброўску з адабрэньнем дакранецца лёгкай рукой да Алесявага пляча, пасулiць свае заўвагi адносна гандлёвага гешэфту, магчыма нават, што спытае свайго купляньнiка пра iншыя асабiстыя ўражаньнi. Пасьля Алесь, голасна падсьвiстваючы сабе, пойдзе дамоў, каб адпачыць перад новым падарожжам у нейкую iншую гандлёвую джунглю.

Гэна ўсё, уяўленае Якiмовiчам, здарыцца зараз. Цяпер-жа Давiд недзе заняты. Як пчолка ў летняй квеценi пералятае з аднае кветкi на iншую, гэтак i бос, па дарозе ў сваю кантору, намагаецца зьбiраць плёны папярэдняга дасьветчаньня, бачыць розныя дробязi, трымаць усiх i ўсё на сваiм воку. Тымчасам Алесь мае час падарожнiчаць у згадках i меркаваньнях. Думкi ягоныя пабеглi да дзяўчыны, якую спасьцярог у куце жаночае вопраткi. Яна памагала старшай жанчыне выбраць нешта патрэбнае. Дзяўчына, вiдаць, адно пачала тут працу. Алесь ведаў бальшыню працаўнiкоў, асаблiва жанчын i дзевак. Як-нiяк, Алесь-дзяцюк наглядаў сабе нейкую ўяўленую прыгажуню на будучыню. Не, ён не сумляваўся, памяць меў добрую. Тры днi назад, калi выяжджаў на чарговы рэйд, гэтай лялькi тут на было. А ўчора бос быў недзе заняты, абяцалi што сяньня ранiцай абавязкова знойдзе для яго час. Алесь меў крыху часу папахадзiць па краме, заглянуць у некаторыя куткi, пагутарыць зь людзьмi, зачарпнуць апошнiх мясцовых навiнаў. I вось тады трапiла яму на вока новая дзяўчына.