Эглея - Даниил Жугжда

Эглея назірала за Яго механічнай працай. Звычайна яна ў гэты час ставіла ежу і чакала Яго за сталом. Ён зноў паглядзеў на яе.

— Так, любая.

— Ведаеш, я ўночы была з іншым мужчынам.

Ён апусціў вочы і вярнуўся да чысткі ботаў.

— Ты чуў, што я сказала?

Ён пачаў драіць другі бот. Не паварочваючы галавы ціха адказаў:

— Яго дзіця народзіцца нежывым.

Ногі Эглеі падкасіліся. Каб не ўпасці, жанчына схапілася за крэсла.

— Але ж гэта і маё дзіця!

— Тваё дзіця — гэта Марана.

— Не, гэта Твая дачка. Ад мяне ёй анічога не дасталося.

— У яе твае блакітныя вочы.

— Хіба ж у маіх вачах ёсць такая бясконцая глыбіня? Не. Гэта Твае вочы. Шэрыя вочы, якія змянілі колер на блакітны.

Ён паставіў бот, устаў і пайшоў на кухню гатаваць сабе ежу.

***

Ён сядзеў за сталом і еў. Правілы этыкету былі Ім механічна даведзены да дасканаласці. Эглея села насупраць. Жанчына глядзела на Яго, амаль што пераняўшы Ягоны халодны позірк.

— А ці смачна Табе?

— Так.

— Ты навучыўся адрозніваць смак?

Ён крыху памарудзіў, пасля адклаў прыборы і звярнуўся да жонкі:

— Я цябе слухаю.

— Вызвалі мяне!

— Зрабі, калі ласка, гарбату.

Эглея ўстала з-за стала і пайшла на кухню.Вярнулася. Паставіла гарбату на стол. Села насупраць.

— Вызвалі мяне!

Ён механічна падзьмуў на гарачую гарбату і пачаў маленькімі глыткамі піць.

— Ты абяцаў мне бясконцую маладосць. Гэта так. Гэта як кубак з гарбатай. Але твой з гарбатай, а мой — пусты. Ты не можаш нічым яго напоўніць: ні каханнем, ні іншымі пачуццямі. Я аддаю Табе сваю цеплыню і нічога не атрымліваю ўзамен. Вызвалі мяне!

— Я не магу. Гэта скасуе ўсталяваны парадак. Мне патрэбна цеплыня.

— Патрэбна? Парадак? А як жа я? Мне таксама патрэбны некаторыя рэчы.

— А як жа тыя людзі, якім неабходна ў апошні час хоць крышачку твайго цяпла? Яны не павінны пакутаваць...

— Што такое іх хвіліны ў параўнанні з маёй бясконцасцю? Я. я пакутую. Я пакутую не менш за іх. Хто сагрэе мяне?

— Не прасі. Нельга. Тым больш, ты павінна вынасіць гэтае дзіця.

— Дзіця? Яно ж народзіцца мёртвае!

Ён апусціў погляд.

— Кожнаму свой час. Падумай пра Марану.

— Ты хочаш, каб я пабачыла смерць дачкі? Ведаеш, як страшна не пачуць голас немаўляці пры нараджэнні?! Марана маўчала. Гэта было жудасна! Я не вытрымаю больш.

— А што рабіць Мне...

— На свеце шмат дзяўчат.

— Так. Але каму Я патрэбны такі. халодны.

Ён зноў падняў на яе вочы і паспрабаваў усміхнуцца.

— Ты жартуеш? Жартуеш. Мая прысутнасць не мінула дарма. Хутка ты ўжо будзеш зусім як чалавек.

— Я не магу.

— Ты навучыўся жартаваць. Больш-менш. Вось Табе яшчэ адзін занятак па чалавечнасці: трэба ўмець ахвяраваць. Ахвяраваць часам, ахвяраваць правіламі — усім. Ахвяраваць дзеля блізкіх табе людзей. Дзеля тых, хто таксама ахвяруе ўсім дзеля цябе.

— Я не здольны. Ты ведаеш. Ахвяруй ты. дзеля людзей. ахвяруй дзеля Мяне.

— Хіба ж у мяне ёсць выбар?..

Яны сядзелі моўчкі. Ён глядзеў на яе, яна на Яго. Моўчкі.

Адчыніліся дзверы. Увайшла Марана. Ён зірнуў на дачку. Вочы ў вочы. Яны размаўлялі. Моўчкі. Праз вочы.

Марана падышла да маці. Абняла яе. Пацалавала ў лоб. Схілілася над вухам і ледзь чутна прашаптала:

— Я ЛЮБЛЮ ЦЯБЕ, МАТУЛЯ!

***

— Добры дзень, Эглея.

— Вы ведаеце маё імя?

— Я шмат чаго ведаю.

— Маеце нейкую справу да мяне?

— Так. Хочаш быць бясконца маладой?