Паэма пра чорныя вочы (на белорусском языке) - Михаил Зарецкий

Ты ўсмiхаешся? Кiнь гэту ўсмешку - у ёй плыве давольнасць жывёлы. Не трэба смяяцца...

Твае вочы глухiя, як пустата. Няма чорнага агню, няма вострых вачэй майго героя...

Ага... Я разумею... Я цяпер зразумеў. Я шукаў не цябе... Не, ты мне не трэба. У сумятнi пярэстай жыцця я шукаў сталёва свежай шыры, я шукаў непазбыўнай рамантыкi.

Я пайду ад цябе. Я цябе не знайшоў, не заспеў.

Я пайду ў сумятлiвае мора жыцця. Сярод блытанiны драбнiц, у вiры гарачай будзёншчыны, у брудным пыле вугалля, цэменту i вапны, у шаломным грукаце дзён - я буду шукаць яе - свайго дарагога, любага таварыша.

Я знайду яе, я ўбачу магутны, чорны агонь яе прыгожых вачэй, яе запал абаўе мяне жыватворчаю сiлай.

Я пайду. Я знайду яе, дармо ты смяешся...

Не смейся! Смех твой агiдны мне, прыкры.

Не жмур сваiх чорных глухiх вачэй, каб не бачыў я ў iх пачуцця дабрабыту, каб не свяцiлася ў iх давольнасць жывёлы...

Не смейся!

Я пайду шукаць...

Я знайду...

1930